Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

- Ти како да си од небо паднат. Или весла си цицал во животот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Слободата сама не паѓа од небото. Ние треба сами да си ја извојуваме.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- И, затоа - прифати Даме Груев, сите треба да се заколнеме дека чесно ќе се бориме сами да се ослободиме.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Оној кој им беше водство и утеха во овие четириесет години талкање, оној што го изведе нивното избавувањето од египетското ропство, оној што имаше од бога пренесена моќ, само со допир од својот пастирски стап да ја окрвави цела, големата река Нил; оној што на моќниот фараонски Египет му донесе божји казни и несреќи, тој што по волјата божја го отвори длабокото море и на неговото дно направи пат за безбеден премин за својот народ, првиот патријарх на јудејското племе, оној од кој почнува бележењето во светите книги, тој што во деновите на талкање и глад се помоли за спас и го нарани избраниот народ според божјата благодат со мана, чудесна храна што бог ја истури од небото и, на крајот, оној што го доведе својот народ до ветената земја, а самиот не дочека да стапи во неа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Членовите на семејството на Праведникот тоа го сфатија како знак на голема надеж ветена од небото, верувајќи во добар исход дури и кога по неколку месеци, ги натоварија во воз за концентрационите логори.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Но војниците му ги симнаа сите светци од небото...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Би ги прашал авторите на тие психолошки лајненици како може еден жител на Конго да има позитивни мисли и дали ако мисли позитивно би му паднало прасечко од небо на маса?

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Манна ли е тоа која што паѓа сама од небото?

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Еве ти ги најубавите ѕвезди од небото! - рече Бојан, сиот заздишан, кога се сретна во едно вкрстување со Елена.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Волшебен беше и наутро, и кога сонцето ќе се најдеше зад него, па темен на златната заднина од небото, опшиен по рабовите со златен конец на сончевината, врвот изгледаше неописливо убаво, волшебен над сите волшебности.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Од небото. - Повеќе би рекла од пеколот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тој во одговор само молчеше; ја положи десната дланка на левото срце, го рашири лицето во срамежлива насмевка, не насмевка на задоволство туку само на благодарност, па се изгуби во својата сива заднина, во која не се разликуваше земја од небо, кал од камен и трн од глог.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Како во сон друг што му го кажувал, на доктор Миха му поминаа наредните денови и ноќи, споени во некоја колку сивина толку темнина, во која сè се препознава по научен навик а не со непосреден допир - од моментот кога го препозна синот во мртовечката картотека на Судската медицина, преку поворката низ гробиштата во која место тој да ја придржува жена си таа го придржуваше него заедно со ќерката, до тупотот на првата грутка земја што удри по сандакот на син му во гробот и оттогаш не престана да му одѕива во испразнетите гради, како грмеж од небото кој пред да одмине со облаците спалил една кревка тревка што ќе запусти цела душа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И сега улицата живее од небото до Камениот мост А оттаму продолжува за да се влее Повтор негде далеку во ѕвезденото небо По мостот поминуваат и радоста и тагата на животот Помина по него и чадот од тратот, и молитвата На невестата што ја вградивте во темелите...

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

На овие облачишта и на овие темничшита што изгледаат како да се стрмоглавуваат од небо, каде да се креваат кутрите ластовички. И тие страв од облакот имаат...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Јас сакам до небо и преку старата железничка пруга, низ зрелите жита, од античките времиња, од кога скитам, од другата страна на виножитото кружно што од небо се гледа, а не сводно, од земја.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Во надежта, спасот се појави на време за отфрлање на она што во центар телесен, како помор дреме.. Од небото спас.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Сам се зготви за пат, оти товар немаше, оти уката од небото и земјата ја беше собрал, од таа книга вечно отворена.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Беше уште рано за пролет, но сонцето силно печеше, а јужниот ветер ги бркаше облаците од небото.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Пред нејзините длабоки очи секогаш се случуваше нешто тихо, одвај забележливо, но големо, неопфатно: сонцето си го врвеше својот пат, тревите зеленеја, растеа и се сушеа, ветровите се менуваа и ги бркаа облаците еднаш на едната, еднаш на другата страна од небото...

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Марширавме само ноќе, зашто денот беше на авионите. Нѐ дебнеа од небо и нѐ закопуваа в земја. Ноќта беше наша...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Црни облаци се дигаа од земјата, молскавици од усвитено железо се вбиваа во живите тела на немоќните, град од железо ја толчеше земјата и долги јазици од пламен се истураа од небото и ја гореа и пеплосуваа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога Господ Исус Христос ќе се појави од небото со моќните ангели свои, со разгорен оган, ќе ги казни со вечна смрт сите оние што не сакаат да го признаат Бога!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сам и бесен, со згрчени прсти во густата топлина на утробата, барал што не споменал уште во своите пцости и споменувал одново, по еден друг ред, од небо и земја до ораница и куќа, и сѐ така во непрекинат круг.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Полека, како да си починува пред да го завлече ножот помеѓу кожата и месото на животното, Онисифор Мечкојад запцул куќа и ораница, колепка и гроб, снаа и балдаза, земја и небо, додека и оној со факелот в раце отстапувал назадечки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можеле само да ја исцедат од себе срцевината и да накотат во шупливоста ларви од кои тој самиот ќе се повторел во секакви облици и, со срце скриено од врани и душмани меѓу бозја, ќе го слушал златното брчење по ритчињата на татковската земја. „Таа е нема!“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се грбавел, умри, Лозане, умри Македонијо, од небото се спуштала преголема скрапла со премногу отров во свиениот опаш дури и за пет такви вилаети на пет или на петпати повеќе момчоци од шеснаесет години што исто така се мрак во еден мрак, грумак бол по своја врсничка, момчоци - синови на бекташи под дервишка ќулавка или на оние со парче руба околу половината, како пци со заби да ги измолкнале од сметиште.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со малку напор можело да се види дека од небото висат клобуци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Карпите биле осветлени однатре, зрачеле своја мека и студена проѕирност.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа и од таму, и од небото дебнеше остриот месец со своето гладно око, готов секој миг да ја исправи муцката и да завие по снежната штамовна дивина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Пролет, негде и во душата: сиви гулаби се слевуваат од небото, црвена бубалка на дланка, бакарен сјај на црковните прозорци, празнично заскрнување на камбаните.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Гледам нагоре, барам помош од небото, се молам. Ништо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас ја кренав главата и видов една ѕвезда што се заниша и што падна од небото над манастирот. Каде што падна и отец Висарион. 21

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мртвиот си ги потсоберува рацете и еден дел од небото како пепел му налегнува на лицето, му заседнува на образите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама само што удривме по неколку мотики, само што скршивме по некоја грутка и од небото почнаа да паѓаат пилиштата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А сонцето си стои на средина од небото, не се помрднува. Само те толчи со петицата. И тоа врши.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Другиот сон, другата ѕвезда од небото на моето детство е милки веј.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Не, не, биди си без грижа, малечок - рече пресреќен, како повторно роден, видов, во очите му беше целото видело од небото, нешто силно, големо имаше во себе, се колнам.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

36. ЖЕНА МЛАДА, А ВИНО СТАРО ДА СИ ЗЕМЕШ - е, тогаш од небото ѕвездите ко крушки се берат и по земјата се расфрлаат како плодородно семе за да никнат неволи по возраст што не се мерат...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

11. РИБА ОД НИВА, ШТУРЕЦ ОД МОРЕ - за вакви барања елбете сме криви, но дали сме прави од небото горе кога бараме светците да ни се живи...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

- ЕМ СИ МИ ЅВЕЗДА ем со Ѕвезда на чело... За мене, мила, од небото падната - во дланки пречекана... ***

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Полето врело клокоти под ова црвено небо птицата чудно цвркоти крај еден овенат шебој ноќта необично глува за оваа доба од годината гората пеколно сува една ѕвезда од небо е скината Еј ти усто зината во нас пленот што го препозна животот вреќа е скината со староста тоа го дознав 2002

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

„И кога првиот ангел затруби со трубата, се крена голем оган и падна на земјата: третина од земјата изгоре; кога вториот ангел затруби, пламен падна врз морето и третина од морето се испари; кога третиот ангел затруби, голема ѕвезда се откина од небото: името ѝ беше Пелин и третина од водата стана пелин и многу луѓе изумреа; кога четвртиот ангел затруби, третина од сонцето, третина од месечината, и третина од ѕвездите, потемна, згасна; и видов еден од ангелите каде што лета по небото и чув каде што вика со глас голем: тешко, тешко, тешко на оние што живеат на земјата; кога петтиот ангел затруби, падна пак голема ѕвезда од небото и се отвори бездна на земјата од која се крена голем чад што го потемни и сонцето и небото...“

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

ВЕРА: Ние седевме со тебе во мракот во бавчата, од небото паѓаа ѕвезди, а ние двете бевме во бели фустани, како привиденија, и одразот на белата грмушка во леата беше како привидение, и ти, ти ми кажуваше дека не можеш повеќе, дека Лења те исцедува: ете вака.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Низ вратата и прозорците од црквата избуваше чад од свеќите и темјанот и миризбата се ширеше низ целиот манастир како да слегуваше од небото, од бога.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

14. Набргу пусто ќе е сѐ и некој далечен ќе се насели мир од пештерите, од небото каде што зајде сѐ и од летото обоено со билје изгорено.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Низ полето кога помина Водолеа Мајките од небото гледаа Дечињата како им играат покрај реката И глас детски нагоре како се искачува.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Монашки нишан: сведоштвото на Лука Блажениот 29 „Има нишани што ги следиш од рано детство без да знаеш зошто: - се будиш предзори додека сосема не се повлекла глувата сенка на ноќта кога сѐ е разбиено на безброј дробни честички сетен ситнеж кој подоцна ќе се склопи во запрепастувачки складен и топол мозаик, во фрески по ѕидовите, по подот, на сводот и сеќаваш кревкото, кршливото порозното, обезличеното се преобразува во својата виша смисла и ти се обзнанува: ни еден слом не е алогичен!; - тукушто си пркнал уште дете, стануваш аскет и заминуваш незнајно каде само (посакуваш!) да биде тивко, молебно створено и од природата, и од човека за деноноќно бдение за созерцание, вертикално понирање на веда - од небеса до подземи за живеење со жиг и жедба на монах ни горе-ни долу повеќе таму, одошто овде

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Направи поетска слика од небото Прва слика: Со тилот свртена спроти морската душа слушам како стенка во далги, надоаѓа гаргара во гркланот на бреговите привремени.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Врти се роју умен, вртлогу ти кој си на небо, биди на земја вртилишта, улишта, восочни легла рам-меморија на приземје и кат давам за твојот „латински џагор“26за твојот бесценет секрет меден збор, афродизијак и медовината капната од небо ти ја давам на серафим налик и на мираз од нечија блага душа и изблик на вечноста ти нудам „гола како кокошкин врат“ за да се собереш, сакана да дојдеш на врв врба во моето гнездо озарено со етер со екстракт од масло со медоносно билје ти нудам енигматични игри крстословки, ребуси пополнување на празнините и сотките осмислување на келиите - безбројните восочни клетки ко минијатурни смрчки

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Неговиот тресок врз ливадата осветлена од месечината, под столбот, создал звук како некој голем телефонски именик да паднал од небото.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Куќата е една од најстарите во селото; направена од петаври: од штички и плитар, од лескови прачки исплетени од дирек до дирек како што се плете кош и облепени со кал измешана со плева, слама и козина за поцврста да биде; на многу места калта и испадната од ѕидот и зјапаат дупки низ кои ветерот се провира и свири; во тие дупки птиците се пикаат и прават седела клувкајќи го и користејќи го истиот материјал со кој е облепена куќата; чардакот од куќата виси над патот како дрвено корито спуштено од небото; куќата е затетеравена на едната страна како пијан човек и, изгледа секој миг ќе падне.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога дрвото покрај кое случајно минувате со задоволство ја претрпува болката од впишувањето на две имиња врз неговата кора со нож; кога истовремената појава на дожд од небото и солзи на вашето лице не може да се нарече случајност; кога светулка се дави во вирче, прета со наводенети крилца борејќи се за живот и притоа не заборава да ве награди со светлина; кога не знаете зошто одот одеднаш ви станува куц; кога не сте пијани, а од некои темни агли на едвај осветлената улица слушате тивко завивање и цивкање на куче; кога не знаете како сте станале дел од таква ноќ... сѐ што ви преостанува е да се гризете од бол и зачуденост.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Тогива ќе да затрубат от небо седм труби ангелскии, и от тие труби ќе да се потресат небо и земља многу страшно, и ќе да падне слнце и месец и ѕвезди, а небо ќе да се свие како перде, и сите води и море ќе да се изсушат, а земља ќе да се запали да гори со силниј огин.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

Затова паднал от Бога и от небо и се учинил темен и страшен дјавол. И негово место останало праздно.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

Погледот горд и безмилосен, гневен и убиствен, огнен, суров прониклив, победнички, исполнет со вера и само што гром и оган не паѓа од небо за да го спепели непријателот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Фимка ги запамти и овие негови кажувања: - Ако бомбата пукне до тебе, тогаш - крст, ако бурето со оган што паѓа од небо, падне до тебе, тогаш - пепел.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Можете полека, нежно, како што снежи од небото снежно, можете тихо, леко, како што паѓа пердувчето меко, како што шепоти трева кога расте, и како што сонот доаѓа, се пласти, - можете да побарате и да замолите, скромно, тихо, со смирена душа та секој да ве разбере, та секој да ве слуша!

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Му излегла земјата поголема од небото. Ај мајката, си рекол... -- Женско си ти, не ти прилега така да зборуваш.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Ни врапчињата од небо не се појавуваат, туку и тие еден врз друг чучат,женското долу, а машкото горе и после женското снесува јајченца во седелото и од нив се појавуваат пиленца голуштравци кои сега се веќе големи и праат заедно со возрасните!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Кога дедо Господ си ги затвори очите ѝ секнаа водите од небото, ненадејно се појави Пелагија со малечката Пелагија, Танаско со многубројната челад, и, се разбира, дедо Костадин легнат во големиот ламаринен сандук во очекување да ја види животната сопатничка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Вистина сонце нема, не се гледа, но според светлината што струи од небото, и тоа е на заоѓање.