од (предл.) - мува (имн.)

Кажете ми сега, беше ли потребно да правиме од мувата слон и за ништо да креваме ѓулуртија?“
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Метеж од муви кои се намножуваат според геометриска прогресија.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Имаше раскината фанела на градите и целиот беше поцрнет од муви и други гадинки.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А може од мувите да паѓаа ко муви?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Штипка трева и го тресе телото од мувите, од горештината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ почесто го наоѓале како се тетерави пред сурија распуштени дечишта или како спие напаѓан од муви во сенка на циганска плитарска куќа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Што имал продал, што му избројале на дланка испил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И, како што се вели за некого дека откога ќе се попари од млеко потоа дува и на маштеница, така по оваа случка и Фигаро почна да бега дури и од мувите!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Ќе се одземе човекот и во раце и во нозе и не може ни да се закопча, ни да се почеша, ни од муви да се одбрани.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Молчи да не му се изеде устата. Веќе и од мува се плаши да се брани.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Цело време, ко камшик ја врти опашката и се тепа по ’рбетот. Се брани од муви. Или се брани од мене?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакаме и да трчаме, ама не се трча: магарето тргна назад, кравата се брани од муви или се обѕрнува по телето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)