од (предл.) - мајка (имн.)

Го заклучи дуќанот, доби благослов од мајка му, ја облече униформата, ја натна војничката шајкача на глава и замина на границата кон Унгарија.  На 6 април германските бомбардери го надлетаа Белград и почнаа да ги бомбардираат најзначајните згради.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И додека по крајот на бомбардирањето луѓето трчаа како муви без глава на сите страни, не знаејќи што да преземат, таткото на Алегра стоеше како закопан в место и гледаше во синагогата од која остана куп урнатини и се креваше облак од прав што го препокриваше човекот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На прозорецот од куќата вознемирено се меткаше и трепереше сенката од мајка ми.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— Море та и тој е од мајка роден. Неоти тој пак си немал некоа како тебе?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога поминаа најубавите години во животот, кога израснаа бајчињата во човечиња - машкото во мажиште, женското во женче полично од мајка си?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Додека сојот од татко му и сојот од мајка му се спојуваа во еден меѓусој, што беше тој и ништо повеќе и ништо особено.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Оргијата инаку нема да ни успее. И таму ќе се расоблечеме. Голи, како од мајка родени.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Тој податок си можел да го добиеш само од мајка ти, од никој друг - рече Даскалов. – Се разбира можеш да го добиеш и од тој твој несуден татко.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Но паметам еден твој совет што е и вистински остварлив и јас постојано си го повторувам (и реков откако спомените истекоа):"Секогаш имај го предвид и не изумувај го правото на избор!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Мртвите ја немаат среќата да решаваат проблеми, а уште помалку да исполнуваат желби“ ме сепна предупредувањето изречено лично од мајка ми некогаш одамна, веројатно со единствена цел да ме ослободи од збунувачките пораки, што можеби ќе се обидат да ми ги наметнат лековерните.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Подобро било да поверувам и да паметам дека сите тие девојки (а помеѓу нив се наоѓала и мајка ми) што ги служеле арабаџиите и трговците додека работел анот на Дуко ми биле по малку и мајки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А можеби и самиот живот ќе се обиде да ми ги препорача тие збунувачки пораки, а не оние лековерници што некогаш одамна животот ги има збунето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Само во едно сум сигурен, во врска со сите изречени и неизречени пораки: мајка ми сметаше дека нејзиниот живот не треба да го земам за пример.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од многу причини највистинита ми се чини приказната на четвртиот глас: дека мајка ми можам да ја пронајдам само помеѓу девојките од Горномаалските анови, каде што сум била заборавена, но само од мајка ми а не и од другите девојки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ти си ги украл парите од мајка му на Димка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Зашто секогаш ќе си бидеш обична пачавра, од татко што живеел над пилјара и од мајка перачка.“
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Мислиш си скрпила некоја паричка, па сега можеш да си направиш фризура и да си купиш некое скапо парче и да се правиш дама. Е не можеш.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Несомнената драматика на свршетокот: шиштењето на воздухот од хармониумот што ја проследува туберкулозната песна на Ѓорѓи, и стакленото око на неговата верна, несакана сопруга, што реско се тркала на подот, барокно ја украсувам со паралела од книгата прочитана попладнево: - Во сценска смисла, чувствувам дека тоа беше постепена смрт од највисок ред, како самоубиството на Потоцки, кој, самиот излеа куршум од златната дршка на шеќерникот, подарокот од мајка му за полнолетството, го благослови во домашната капеличка и осамувајќи се во библиотеката, со него си го разнесе мозокот. – Ужасно.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Додека чекорев натаму, замислував како Густав лежи на креветот по мозочниот удар, лежи во бессознание, а Клара седи крај него, знае дека тој заминува, и првпат го гледа не како свој брат и заштитник туку како свое дете, се обидува да го разбуди од она што не е сон и од што никогаш нема да се поврати, му зборува и тоа веќе не е гласот на сестра која го моли да ја заштити од мајка им, тоа е сега глас на мајка која се обидува да го утеши своето дете во неговата нема болка, тоа е глас на мајка различен од гласот на нивната мајка, глас со кој Клара се обидува да го увери дека сѐ ќе биде добро, дека ова ќе мине, заборавајќи дека така се обидува да се разувери самата себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа, кога дознава за загинувањето на двата најстари од малите Густави, нема да може ни себеси да се разувери.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но Онисифор Проказник подоцна се сетил со каква надеж во премрзнатите прсти старчето му ја стискало раката во исчекување дека набожен и благословен од мајката Минадора ќе го спаси, ќе му помогне да стане и да зачекори по линијата на својот продолжен живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со второто име сум станал ова што сум - и Дмитар и Пејко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Телефонските компании живеат од мајки што им телефонираат на своите деца - луѓе што се запознаваат, што остануваат во контакт.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тоа лето и покрај мрморењето на Никодина, Рада благодарение на поддршката од мајка си имаше поголема слобода на движење.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И Патрокле (нека му ги бере гревовите ортакот) ги брои тука деновите, ги дели ноќите со виновниците и со од мајка неродените. Сѐ заради ортакот - „човек лукав и вреден“.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И кога тој, за кого беше побегнала бегалка, ќе ја погледнеше попреку, таа му се вртеше и, со рацете на колковите, му се правдаше: „Е, не фаќа клетва од мајка, де!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А мангупот ѝ беше зел и мерка, па и алиштенца од мајка ми ѝ подаруваше за да ја поткупи, а таа одбиваше да доаѓа зашто почнал и да ја штипка и да ја срамоти, а тој само ја „мувал“ - така ми рече кога го искарав.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И пак се сеќавам на зборовите од мајка: ״Кога ќе се роди женско и стреите плачат“ . Ја наведнувам главата, ја кријам во рамената, во шамијата, ама не се крие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И папочето ѝ го подврзав со малку коса од мајка ѝ. 59
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се стресе кога пак го слушна гласот од мајка си како без прекин повторува со налудничава упорност: – ’Дереваун Сераун! Дереваун Сераун!’
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Френк ќе ја гушне, ќе ја прегрне. Ќе ја спаси.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Можеби тоа и беше комплекс, придодаден од мајка ѝ.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Чувствувајќи како дождот сѐ повеќе го натопува, се пренесе во времето кога ја погребуваа баба му Депа кога исто вака туриваше силен дожд, а тој одеше во погребната поворка фатен за раката од мајка му, дождот му плускаше по главата, по телото, му се лизгаше по кожата и му слегуваше низ нозете во опинците; погледнуваше повремено во баба му во ковчегот што го носеа луѓето на раце: и нејзиното лице дождот го миеше, се лизгаше по него како по восок и ги натопуваше цвеќињата и овошките во сандакот; лееше на попот и му ја гаснеше кадилницата со која штркаше по ковчегот и пееше за покој душа, лееше на луѓето што одеа со наведнати глави.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Растеше со променливо здравје: некогаш засилено удирајќи со главата во босиците од мајка му како јунче не можејќи да се насити од цицање, а некогаш не сакаше да цица и постојано плачеше без престан и дење и ноќе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Овој Исус ноќе `рзнува и ги прогони соседите. Затоа и не е Исус од мајка гулабица.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Луѓето влегуваа и излегуваа од темните сводови на портите и лазеа во неверојатно множество по тесните сокачиња што се разгрануваа од двете страни - девојки во полн цут, со неумешно нацрвени усни и младичи кои ги задеваа девојките, и дебели расклатени жени кои покажуваа како ќе изгледаат девојките по десет години, и стари згрбавени суштества што се влечкаа на рамните стапала, и парталави босоноги деца кои си играа во баричките, а потоа, на лутите повици од мајките се разбегуваа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еден од нив ме зеде и ми ја соблече облеката што можеше лесно да се соблече, другите делови од облеката со нож ги распара и ги расфрли околу масата. Бев гола како од мајка родена.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ох, Пелагијо! ја избакнува, ја навлажнува со солзи и качувајќи се горе, сега веќе не срамејќи се ни од Добра, ни од мајка си, ни од другите , се свртува уште еднаш и проговорува Ја враќам неговата семка во Македонија и ич не ми е гајле дали летнал со веленцето или се пикнал во некоја дупка! се притиска по мевот лесно и внимателно и потоа влегува во тисканицата, во темницата на вагонот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
7.5 Остана вжарен белег од тој здив Расцветана рана на кожата однатре Како последен поздрав од Мајка Која никогаш веќе не ја видов.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
КОСТАДИН: Добре дојде... Како ти оди работата?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Белки од мајка начул за она... На радост иде...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Неда како срна отрча дома и на прашањето од мајка ѝ засрамено одговори: — Си дошле, в река да појдат обата, токо лели се арамии, неоти ногу ќе седат!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вака, кога Петко ќе стане поп, тој ќе си служи на „неговиот света Илија“ за здравје, за душата од татка му, од деда му Петка, од мајка му Трна, која одамна беше појдена кај мажа си и умрените дечиња, и така ќе ги користи и овие дваесет гроша што му ги плаќаше на поп Спира за секоја служба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тие две дамнешни патувања, првото во Грција, во Јанина и во Солун, а второто, во Италија, со Татко, се обидуваше да ги задржи како мигови на вечноста во себе, сосе реликвиите кои не престануваше да ги носи со себе, какви што беа нејзиното сребрено огледало, наследено од мајка ѝ која никогаш не ја видела, каталогот на стоковната куќа Ла Ринашенте и, сега, овие три заборавени знамиња на некогаш­ни­те држави во војна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во Мајкините реликвии, во малиот ковчег, покрај каталогот на римската стоковна куќа Ла Ринашенте, од пролетната мода на Италија, неколкуте стари италијански весници, стари фотографии, трите заборавени знамиња, се наоѓаше и врската со клучевите од напуштените куќи крај морето и крај езерото, како и едно старо посребрено огледало кое го наследила од мајка си која никогаш не ја видела.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Големата љубов што ја наследив од Мајка, која цврсто ме одржуваше на кормилото на животот, Мајка велеше дека ќе ја заслужам со нејзиниот благослов ако ја доживеам од моите чеда. Таа мајкина љубов.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А колку лесно пишував тогаш семожни предолги дипломатски депеши и извештаи кои, сите заедно, денес не вредат речиси ниту една страница од писмо напишано од Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Има и друго решение! – Првин размислував да го продадам последниот прстен што ми остана од мајка ми...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Еден ден неможејќи да го слуша плачењето на татка си, зеде ракија кришум од мајка си, ја потпре дрвената скала на ѕидот од куќата однадвор и се искачи до прозорецот и му го протна шишето низ решетките што ги ставија на прозорецот за да не може да излезе од собата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Езерото е како никогаш мирно. Се вести бурата што ја предвидува Кољо! - рече Татко, затворајќи ги ширум отворените прозорци од Мајка за да се проветреат книгите, како што велеше.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Арно, сега салам поверував оти клетвата од татка и од мајка фаќала, чунки еве мене кај ме фати.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Јас што дојдов овде, штрк, не оти сакав да бидам штрк, ами клетвата од татка и од мајка ме фати, што не ги слушав како врапчињата Сиве и Чуле.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Силјан беше многу гален и од татка и од мајка, чунки од многу синови Божинови само Силјан беше останал жив, та од тоа беше гален многу и беше го ожениле уште на шеснаесет години и на седумнаесетте години му се роди на Силјана едно дете машко, му го викаа Велко.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога чу Велко зборот од мајка си, фрли со стапчето по него и го удри по глава, та го ошумоглави и не можел Силјан веднаш да си летне.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Никому нема да кажам дека си тука. И тие се од мајка родени.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
„Мешано“ дете од мајка Србинка и татко Бугарин, тој годините на младоста и образованието ги минува во југословенската федеративна држава: Како гимназијалец и студент, не размислував особено за ентитетот на средината.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ги испитува со поглед, бозата и ја пипна (па го истресе прстот), но не сркна ни голтка.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Јас дете од мајка родено заколувам без око да ми трепне.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ја пушти златната пара на градите од девојчето што лежеше мирно на рацете од мајката.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А кога го крстивме, кога попот и другите луѓе се чудеа на неговата невообичаена големина, ти им објаснуваше дека и доктор ти рекол дека такво нешто може понекогаш да се случи кај некои мајки; тоа зависи од мајката, од исхраната, од движењето и времето во кое се раѓа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Крајезерските врби како да ги благословил господ: растат со корењата згора над земјата, како прсти од раширени педи, како корали разметкани на сите страни, впуштајќи се најмногу кон езерото, пикајќи ги во него ситните главички на своите завршоци и не делејќи се од него како цицалчиња од мајка си; оние коренчиња што се од другата страна и што не достасуваат до езерото, се нуркаат во сувата песок, се извиткуваат како црви, и така во грч умираат и се сушат; покревките при згазнување пукаат, се кршат, а поцврстите се превиткуваат, се опираат, се чипчат, чиниш, некоја невидлива сила им дава моќ и им го крепи животот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А кога порасна Скрче, крпчето во кое го имавте врзано неговото пресечено папоче, го одрврзувавте и му го покажувавте да си го види какво му било кога од мајка ми сте го одделиле...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога го видоа белобрадестиот патник, тие, Ескимите, голи и боси, како родени од мајка, се накупчија пред санките, а најстариот – со мустачиња и брада од петнаесетина влакна, се исперчи пред сите други: - Ви велев ли катадневно дека еден ден ќе ни дојде небесниот господар, испратен од белото небо?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Многу поздрави од мајка Мирјана. Ви сукала колпите со сирење.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Во него, покрај личната гардероба, има неколку подароци, аманети од Мајка за нејзините најблиски, се разбира ако ги сретнам.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Покрај малечката Пелагија која, чврчорејќи шеткаше наоколу, со претходна дозвола од мајката Перса, Мурџо ги запознаваше мирисите на одајчето.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И во неделата пред да се пренесат пљачките на Пелагија во подареното одајче, речиси во последните сончеви есенски денови кога зајдисонцата просторот го претвораат во надреален пејсаж, таа го изложи својот живот пред неа без ништо да скрие, го разголи до толку многу што можеше да се чуе како пука голата кожа и шурнуваат безброј бразди крв. Ѝ кажа за силувањето во селото на денот на Богородица, дека едно војниче од мајка родено, не сакал да ја расипе, ама затоа пак добил куршум в чело.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
— Па ти ме имаш бацувано повеќе од мајка, вели, секогаш кога ќе ти донесев писмо од Никифор, ме бацуваше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми идат зборовите од мајка: „Немој со маж под ист покривач да легнуваш“!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Децата ќе се држат за скутините од мајките и ќе бројат ѕвезди.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)