За него телото е место во кое душата само „престојува во нејзиниот пат кон светот на бесмртноста“.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
За разлика од Платона, Аристотел, душата ја разбира како форма на телото, а телото е материја која е придвижена и обликувана од душата.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Со него што и да речеше, откинеше, издвоеше од душата, си остануваше секогаш само тој – Чанга.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Но големиот светски водач луѓето уште долго не можеа да го искорнат од душата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Стариот по ова се смири, му падна некоја голема тежина од душата, и тој ноќта спиеше лесно како ретко порано.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Некаква леснина ни бликаше од душата и нѐ тераше распалавено да се влечеме низ падината.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
— Охохо! — се издиши длабоко Толе. Му се симна товар од душата и разврза разговор со комшијата, кој му објасни дека тука нема никакви Турци, дека, и војската, и заптиите, и кајмакамот, и валијата,'и пашите, та и царот се христијани — Срби.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Значи, уметникот е шизофреник кој со едното око и едниот дел од душата ги рециклира идеите на мудрецот, а со другото око и другата душа ги следи и испитува делувањата на масите и тираните.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
И уште не ти исчезнале од душата печатите на непријатните студени дни, а веќе по улиците и булеварите божилак од женски облеки разградени, тенки, проѕирни, шушливи - милина!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сите украси што ги прават жените привлечни, сакани - нужно долго сокривани - наеднаш се покажуваат, затреперуваат, разгируваат слободно, копнежно.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Свикнати да те препознаат штом ќе ги одделиш од душата на ноќта гаснат огновите на новите соѕвездија или се кријат во корупки од воздишки.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
„Белезиците се празници! Светкаат на подлактиците Ослободени алки од душата на громот во ноќта на секавиците“.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Но, ете ја,стои - карпа пред јароста бурна; нејзиниот ум го зацврстиле молитви, кои идат од душата тмурна.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Сепак Арсо Арнаутче можел да го види Лесново и низ метежот на сеќавањата. Тогаш и уште повеќе подоцна.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Стравочудебното село било куп човечки седалки од кал и со сламени или 'ржени покриви, некои од тие куќи дури и без прозорци и бездруго однатре со залостени врати зад кои ноќе над заспаната челад бдеел домаќинот со секира, со вила или со прешилест чекан за кршење камен ослушнувајќи ги шумовите и стрелушејќи се од душите на мртовците и од арамиите или од организираните одметници на распашаните глутници на башибозукот и на аскерот што станал безредие во безредието на пеколот ширум по вилаетот и исто толку по осоговските масиви на кои некогашниот деспот Оливер мислел дека ќе е исто толку вечен колку што е и господ во заблудените срца на луѓето.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И вслушувајќи се со ослабнато внимание во утањето на утките од под стреите и на бувот од Камен, и чувствувајќи се некако, победител над нив и над сѐ што тие можат да искобат, гласно повторува: Значи така, значи така, тој, Максим Акиноски се обидува да го припрокрене мракот од душите и умовоте на славјаните во Потковицата и да пушти светлина во нив.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Татко откриваше во своите книги во кои Мајка не можеше да проникне, дека лавиринтот го симболизира светиот пат преземен од душата.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
По моето рецитирање, како голем камен да падна од душата на Трифун Трифуноски.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
И не се дозна дали во животот Ленин и Сталин имале илузии како Хабиб Бургиба.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
И така врховниот борец, новиот Југурта, не ја дозна тајната на вечноста на телото разделено од душата...
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Истоштена снага се заниша како езерска трска под ударите на ветерот и езерските бранови ... дури тогаш од душата ѝ се откорна некаква тажалка - де молитва, де клетва...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Еј, море, еј, сираку! Да не те фати бељата, та по десет и петнаесет лири се купува една вдовица, само Доста не сака да го голи човекот, та и дваесет и пет да беше рекла ќе ја тепаше главата Илко; од душа, од гуша — ќе ги отбереше Затоа тој кога киниса од дома си зеде осум лири, две франги, петшест бели меџудии и нешто ситна пара.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Митра си ја чу пресудата. Озелене како мувлија и не можеше да најде збор да проговори, додека на Достиното лице се покажа црвенило до уши и длабока воздишка, и се симна еден голем товар од душата, но не испушти воодушевен извик.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Навлегувајќи од душа во душа на тие што ги лекувам, кај секој забележувам некој посебен црв што ги јаде, некоја посебна шурка, браздичка, што ги носи по својот тек, и која треба, или да се доотвори - за да бликне и да спласне, или сосем да се дозатвори.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Психотопонимите подвлекувај ги
флуоресцентно и со паузи
земи бриз од душата, вишокот од неа
земи го, те молам
клучот одложи го за полоши времиња. Развласти го.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Кревалката е да крева оловни товари од душата како што соколот се крева кога ќе здогледа лично моме.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
- А некни; во црквата во која ноќевавме го изгоревме олтарот и иконите и со тоа, ми се чини, како да изгоревме дел од душата на народецот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Татко добро знаеше дека големите идеи кои зачнуваа во главите врз погрешни основи од смели поединци, како на пример, во главата на научникот Лисенко, со идејата да создаде џиновско јаболко или зрно жито, можеа во доменот на свеста, на пример, идејата да се истера Бог од душите на луѓето, да се отстрани самото верување на луѓето, можеше да биде проследена со несогледливи последици.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Сите заедно учествуваат во заедничката претстава на откорнувањето на религијата од душите на луѓето за да ослободат место за идеолошкиот Бог.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Дали смрдеата ми дојде од ногата или од здивот, од душата моја?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Од здивот, од душата негова.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Како и да е, јас се радувам од душа и нека си зборуваат Груевци и компанијата, тие мислат и другата година да не го дигнат востанието, но како и да е, тоа само по себеси ќе дојде...’ Така заврши Сарафов воодушевен од новината солунска“200.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)