„Ќе дојдам со тебе во Венеција,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Сѐ што речеш ил помислиш не стивнува Тук, останува, тлее во вечната правда Не порекнувај оти дур в идни животи ќе страдаш Не се шегувам, не, ова не е никаква парада На хирови и суети, туку уште од доба стара
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Венеција беше нашиот сон уште од добата на нашата невиност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
5. Ѕвони сѐ на сонцето И во коренот темнота од нетемнота И доба од доба се делат.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)