од (предл.) - дно (имн.)

„Депресијата ја мразам од дното на душата. Го убива човекот. Го претвора во лебарка. Го ограничува секое движење.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Грижата на совест нараснува до самоуништување, јас морав да си признаам дека концептуалната имагинација произлегува од дното на немоќта и на наследната неплодност.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И уште нешто, од дното на оваа улица се дели уличката на „Прашкото Гето“ во Јахимова. Тоа е улицата на еврејските синагоги.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ова предизвика моја сопствена омраза кон самиот себе. Се мразев од дното на душата.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Малтретирав и тормозев. Во животот бев растроен и болен.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Тогаш Мајка, чекајќи го Татко, уште еднаш се најде со своите чеда пред затворената врата на судбината, откако ја минавме среќно границата испишана под водата на езерото и според сказните во кои ние децата верувавме дека била чувана од триглав змеј, кој се будел на секое минување на границата и ги повлекувал барките на дното, веруваше и сега, како и тогаш, кога ги искажа сите молитви од дното на душата, дека Бог и овој пат е на страна на мајките кои тој ги испратил за да си ги спасуваат своите чеда.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога се влече кофата од дното нагоре, се намотува синџирот на дрвениот трупец, попречно зацврстен за двата дрвени столба кои се издигаа од двете надворешни страни на бунарот, за да го придржуваат сламениот покрив.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Беше благодарна од дното на душата за сѐ она што ова семејство го беше пружило за нивниот син.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рацете (од дното на длабокото) се пентарат со грст ладнотии кон подножјето на подносјето.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
А сега, на моменти, троа убаво, а најчесто многу грдо, како од гериз, избива од дното, од дното на душата, омразата скорешна и стара, мириса, но и смрди, ух, луѓето како одврзани од синџир, ослободени, душата како пуштена од темното, ослободена со сите страсти, со одмаздничките и со подбивните.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја здогледав празната лика на едноокиот како смрт како страшна прегратка Навечер ли беше од дното ечеше гласот на неговата смеа...
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
Од дното на пепелта се раѓа таа муза тој од на тајните сини. Сонувајќи го него се видов себе си.
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
Иако невиноста го красеше неговиот поглед, во него имаше нешто дамнешно, од дното на вековите, нешто зад сеќавањето.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ужасот од дното на душата ми е да бидам некој ден без работа...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Навистина малку го релаксираат додека плива и додека неговото стежнато тело лебди над плочите од дното на базенот, додека тромаво се лизга над имињата, судбините и сенките на покојниците, обидувајќи се да не гледа во нивните симболи, во знаците неизбришливо издлабени врз стариот мермер на дното, што како за инает, водата ги мие, ги увеличува како под лупа, ги прави појасни и поблиски, скоро тутнувајќи му ги пред стегнатите очи и чело на покајаниот делегат на Комесаријатот за еврејски прашања, кој пливајќи се обидува да ја намали напнатоста што ја чувствува низ целото тело и да го одложи надоаѓањето на нервниот слом.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во куќата завладеа старата позната тишина, тишината од дното на морето, ритмувана од течењето на нашите солзи...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми ја напушти и последната претпоставка од дното на свеста дека Чанга со козите открил подземен излез од тврдината до оваа стерна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој беше вистински среќен што најпосле сретна човек на Балканот, на кој можеше да му ги довери од дно душа дури и своите големи соништа за заминувањето по патот на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Акварел Земаш вода, боја, четка ризик, многу ризик плус страст, вишок страст отаде доброто и злото еден нескротлив гест и зафаќаш со еден потег цел несогледлив амбис окно под свеста, под себеси го повлекуваш пругоре вовреното црево го вадиш од дното на сликата без право на дополнителен влог без шанса за поправен испит или прошка и го овоплотуваш змејот прекрасното чудовиште заумната фигура!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Зашто започне ли неверството саможивата фатаморгана отцепувањето на душата од обликот го отне ли меморијата својот демонски вртлог во тебе можеби ќе се пресели, божем привид птицата која се успива врз крстот на бескрајот далеку од дното за коешто залудноста нѐ приковува како за живот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Магарето подзастана под мостот. Всушност со оглавот се запна за едно железо што стрчеше од дното.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)