ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

„Малку нашите да мрднат напред, непријателот ќе го напушчи селото и јас ќе си отида дома", — си мислеше тој, гледајќи од височината во селото.

Едно попладне го освести ладен плисок на вода врз лицето и сети дека го свлекоа од височината.

Таа светлина од височините е поинаква.

А кај тебе таа светлина во очите е уште и како некоја светлина од височини.

Крикот се засили. Доаѓаше од височините, од снегот, од кон северната страна на Глогов Валог.

Дишеа тешко. Од напорот, од височината, од стравот што ги фаќаше.

- Но се плашам. - Од што? Од височината ли? - праша Бојан. - И од височината и од орлите!

Качи се и фати го. Ќе имаме уште еден роб. - Се плашам од височина.

Тој се фати за најблиската гранка, но во мигот над мене писна утот раскажувач, пред тоа во мојата сказна со име Утариус и, божем, славен лекар.

Доаѓаше ли од темнината на шумите, од височината на ѕвездениот свод над мене, од модрината на далечниот океан, од мирисот на смилот и мајчината душичка во Одајата со чаеви, или од длабочината на моето срце?

Не знам и не беше важно.

Беше тоа еден таков морничав страв од височините, а во соништата тој му се прикраде така, што секогаш се изнаоѓаше себе си осамен и несигурно стапнат на скелето на една толку висока градба, која ја имаше височината на сите оние недобројни зданија, создадени од него, уште од неговото детство, наредени едно врз друго, од кој наеднаш тие скелиња почнуваа да се отпетлуваат, бетонските плочи остануваа да висат над провалијата, тулите се трошни под неговите стапала и тој онаков малечок, навистина пргав, кажав, но наеднаш толку мал и страсен не можејќи да стори ништо друго против тоа, се отпушта оттука надолу, во онаа бескрајна празнина под него, која чиниш со жед го впива во себе неговото до непостоење лефтерно и ситно тело...

Сиот опфатен од тоа ужасно бреме, Језекил правеше сѐ за да го победи, секогаш постојано живеејќи со надешта дека еднаш и тоа ќе пројде, дека и тоа ќе се заборави и дека ќе си му се врати нему пак онаа пргавост од некогаш, со која што тој еднаш можеше да помине и по најтенката талпа на највисокото скеле, без да трепне со очите, дека сево ова во него е само уште една проклета шега, дека и нему ќе му се насмее еднаш еден син ден, сѐ до една случка, која го исфрли од височината на скелето како партал, не водејќи притоа сметка за ништо, ни за неговите соништа, ни за неговото детство, а сепак, дури и благодарен што успеал да си ги донесе оттаму на земјата цело и своето пониско рамо, и својата судба.

Застанал крај ѕидот на урнатината - звукот на гајдата се склопчувал над него.

Се собрале околу дрвото на кое бил качен и го молеле да се симне.

Потпрен на камен, чекал тој звук да се спушти од височина и со удар на остар клун да му ги смири дамарите.

Се крстел јавајќи на несигурна гранка и ги гледал како што можел светец од височина да гледа куп ѓаволи со крмначки опаши.

Во приказната за смртта на Денко Самоников најсилно ме порази стравот од височините и оние детали поврзани со настојувањето да се совлада спомнатата височина; а и онаа поединост, дека притоа е користена туѓа помош.

Исчекор од стравот за исчекор од животот! Чудна спогодба.

16 Додека грмењето од височините замираше, градот лежеше на летната ледина.

„Та и јас го сторив истото! Ја пронајдов убавината! Летав на утринскиот ветар. Од височините гледав на заспаните куќи и градини.

Малата градина забрмче со своите скриени, чувствителни тркалца и се придвижи; малите човечиња одеа низ шумата, трчаа преку сончевите лединки, облечени во убаво, сјајно крзно, а среде ситните дрвја лебдеа кусите делови на песната од височините и блескавите, модри и жолти бои што летаа. 35

Им довикуваше од височините, лебдејќи на свежите утрински ветришта.