Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Во секој случај, корисникот ја фрли мистериозната таблета на под.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

До полноќ, гужвата драматично се зголемува и, судејќи според зениците проширени како чинии, некои од овие луѓе ја земаат својата втора или трета доза.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но сега се плашев од овие трпки, овие змии кои по нозете ме касаа!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Со сивата паларија со црн ширит што започна да ја носи уште за време студиите во Цариград кај блиските по мајчина линија уште во дваесеттите години на веков, а од која не се одвојуваше до крајот на животот, со црната службеничка чанта преполна со книги, стари отомански списи, остануваше некако настрана од овие луѓе, забрзани во животот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми беше близу до сознанието дека козите од овие балкански предели сигурно колку-толку ги ублажуваат последиците од ужасната „класна борба”.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И, во романот, на крајот од краиштата, токму митскиот и реалниот пролетер ќе биде во право во однос на другите слоеви на населението кое не можеше лесно да се лиши од млекото на овие кози, односно имаше потреба од овие вистински, реални кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не можеше ништо да разбере и се плашеше од овие свои мисли.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И сега кога, во слободата, по победата над фашизмот, требаше да се плати некаква цена, жртва за апсурдот – да се уништат козите, вековната основа за опстојување на луѓето од овие каменити предели и на непредвидливиот балкански релјеф.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И го гледам како таму во понизна положба лежи, се врти кон мене барајќи сожалување, а мене и ми е жал за него, ама и се плашам од овие луѓето што на цел глас викаат во мојата чест и слава.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

На улицата пред куќите на тие двајцата забележувам еден од овие лизурковците што пред малку се пикна под масата на која седевме и се стопори мене да ми ги лижи стапалата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Гнасна кал. Чиниш сета нечистотија од овие простори.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Се сеќава како, иако не многу опитен сепак внимателен, внимателно одговараше на прашањата од новинарот Зимха Зајден, обликувајќи ги одговорите така што да зрачат со скромност, камуфлирајќи ја амбицијата, а едновремено, пред читателите да ја истакнат неговата неповторлива личност: „Јас бев активен како рабин и предавач во Берлин.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Секој е пророк во своето место”, помислува додека насмевнат од овие лажни спомени што се случиле само во неговите желби, лежи на својата постела, свртен со лицето кон ѕидот и со грб кон својот цимер кој дише воедначено, и како и тој - Виена, го сонува својот дом не во сегашниот, сив и заканувачки замолчан, ами во еден друг, отворен и радосен, кралскоцарски Загреб.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сѐ е некако мистериозно и тука се нуди евтина забава за многу франци и секој што ќе излезе од овие вертепи, се чувствува понижен, излаган и индигниран.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Секоја од овие мачки си има свој стопан, „старател“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Никој не ја тревожи од овие што го плетат орото околу неа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Дадената листа не е добра класификација, бидејќи некои од овие „одбрани” се многу едноставни, а други се комбинација од повеќе прости операции.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Јас, воопшто, болката ја ценам за најнеморален белег низ еволуцијата на човекот; за најпонижувачки симбол на човековата автентичност: Бев опседнат од овие страдања и сам во ретки мигови јас се префрлав на теми и поинакви од оние кои ме измачуваа.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Овдека, од овие блиските села сум од Ореовец, ако си го чул — одговори Горѓи Ацев, кој за првпат беше попаднал во затворот, бидејќи ги бунел селаните да не ги оставаат прилепските чорбаџии и бегови да си ги оберат лозјата, додека не платат на селото по десет гроша на дулум.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Барем одгледуваа земја и нешто работеа за разлика од овие кои доаѓаа у гладијаторскиот смрад Скотје да се гужваат за квадрат стан кој кошташе колку 2 квадрата у Барселона.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Славко: Само да се отарасам од овие жолти гомна. (Бришејќи се)

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Иако во една од минатите Маргини веќе објавивме дел од тоа необично радио-творештво, субверзивната „антилитерарност“ што зрачи од овие „компресирани небулози“ нѐ натера да им се навратиме пак.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

- Партизаните преживеале од овие трња, од киселецот што го исплука, од штавелот, од младите букови лисја...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Од овие документи се гледа дека половина час по земањето на мескалинот за Хаксли почнале да се отвораат, да ја употребиме Блејковата фраза, „вратите на чистата перцепција“.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

КОТЕ: Дај му ти неколку низалки од овие на Анѓелина, наполни му една торба, инаку не се печалат пари...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Резултат на овој преглед беше тоа што на обајцата ни стана очигледно до кој степен anorexia nervosa ѝ создава тешкотии да биде успешна во било која од овие области.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Последица од овие празнини, недоследности и контрадикторности е одредена недетерминираност во животот; токму тие празнини, недоследности и контрадикторности се она што ја поттикнува индивидуата активно да се ангажира во изведувањето на единствено значење или, како што вели Брунер (1990) во „создавањето-значење“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Од овие причини, забележливо е поедноставување во овие описи кое во самата работа не постои.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Прво заедно ги разгледавме ефектите коишто anorexia nervosa ги имаше во разните области од нејзиниот живот - вклучувајќи ги социјалните, емоционалните, интелектуалните, и секако, физичките.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Исто како и текстовите во однос на вистинскиот живот, приказните коишто ги живеат индивидуите се полни со празнини и недоследности кои постојано се натрупуваат.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тие не го претставуваат адекватно променливиот терапски процес - растежите и падовите на авантурата наречена терапија.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

А воздухот зарем не е на средето од овие две?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Господине, директоре, ве преколнувам да ми ја вратите песнарката; јас ништо друго освен таа песнарка нема да понесам од овие четири години овде“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Еден од овие кираџии, Турчин на 6 мај требало да дојде во Битола со оружје.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Каде се „Јас“-овите во оваа ситуација е проблем за високо- технолошките пагани и за дигиталните филозофи. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 50

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од овие со задоволство ќе те помилуваме под услов веднаш со искрено срце и со вистинска вера свечено да се одречеш, да отповикаш и пред нас да ги отфрлиш споменатите заблуди и кривоверства и сите останати заблуди и кривоверства, спротивни на апостолската и католичка црква на начин и во облик што ние ќе ги пропишеме.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Инаку, за твојата голема грешка, погубна заблуда и прекршок да не остане сосема неказнета, за во иднина да бидеш повоздржан и за да им бидеш опомена на другите да се воздржат од слични престапи, разгласуваме дека со јавна одлука книгата Дијалози од Галилео Галилеј се забранува.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Функционирајќи независно и клонирајќи во секоја гранка, интелигенцијата би продолжила да постои во секој од овие облици.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Веднаш почнува да чита:...зад твоето лице постои сешто, зад моето лице е и твоето...треба да имаш доволно шапки...(со левата рака го зема преполнетиот пепелник)...знам дека постојат големи слабости...случувања имаат свој од...(ги истресува догорчињата во ќесето врз компировите лушпи и неуспешните страници од огледот за Калвино)...ги броиш пукнатините на таванот (навистина ги има)...чувствуваш ли како од овие писма се ткае приказна...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Некои од овие ноторни лапачи и пијаничишта – се потсмева Хорацио Ц. на уважените учесници на бројните симпозиуми за иднината на националната култура – имаат храброст да се наречат епикурејци, а не знаат дека Епикур беше болезлив и воздржан!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Дали година, дали две, од овие зборови соседите на Мише забележале оти Мише по цел ден се врти околу гулабарникот, час потскокнува преку сааните со вода и пченка, час ги подраширува рацете, се затрчува, подлетнува.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ако прашањето за народноста на Македонците има првостепено значење за Бугарите, Србите и Грците и секоја од овие народности го третира по свое, тогаш зошто и ние тоа прашање да не го земеме во свои раце и да го разгледаме сестрано – и од бугарско, и од српско и од грчко гледиште, и критикувајќи ги сите нив да не си изработиме македонско гледиште за нашата народност, а се задоволуваме, според местото каде што сме се учеле, или со српското, или со бугарското или со грчкото гледиште?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Рафаел бил вљубен во една таква куртизана, Форнарина.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Уметноста го означува како прекинот со прареалноста, така и обидот да се излекува преломот кој со тоа настанал во човековата суштина.“ (Ернесто Граси) А Каде сме денес?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ако класиката го интегрира скриеното во „чистотата“ на разбирањето, а маниризмот посакува со дезинтеграција на „нормалниот“ земски темел на земјата, нештата и човекот, да го открие скриеното, кој од овие гестови за нас ќе има поуверлива сила во „принудата“ на откривањето на апсолутот?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Многу од овие госпоѓици биле побожни, а оние посебно омилени и познати дури биле закопувани во црквите, како “Фиамета”, куртизаната на Цезаре Борџиа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Како и да е, нас тука нѐ интересира првата од овие школи, таканаречената сликовита теорија за јазикот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Глигор будно ги следеше како гаснат шумовите и потоа се вовлекуваше под одарот на Арсо и со упорност на кртица ја прегризуваше пречката што го држеше апсанџискиот свет откинат од онаа слободна широчина во којашто луѓето ја заплеткале својата судбина во нечии мрежи и ги кинат полни со верба дека има избавување и дека сето тоа е можно да се постигне. Да се излезе од овие ѕидишта.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Фала му на господа“, рече жена му, „што се сетиле да те спасат од овие глупости“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ќе ја земеше авланката за вино и ќе прашаше: „Од кое да наточам: од „јагнешкото”, од „арсланешкото” или од „свињешкото”? и ја кажуваше приказната за дедо Ное, кој, кога ја засадувал првата лоза, некои прачки ги залеал со јагнешка крв и благословил: тој што ќе пие вино од овие прачки, да пие по малку и да биде кроток како јагне; другите прачки ги полеал со арсланечка крв и благословил: тој што ќе пие од овие прачки, да пие троа повеќе и да биде силен како арслан; третите ги залеал со свинска крв и благословил: тој што ќе пие од овие прачки да лока како свиња и насита да нема...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Дајте ѝ од овие тревје да се напие”, покажа Полин на китката обесена на чардакот што отпорано му ја даде на Профима и си замина дома на чардакот да си го пече лицето на сонцето, спокоен како ништо да не се случило.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Не знам во која од овие светулки е душата на син ми што загина во војната”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Па сега - одбирај, чиј куршум понеболи. Од оние отаде, или од овие овдека.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Полесно пред Него ќе си го посипуваат лицето со пепел, доколку пепелта ќе е моја, од ова месо и од овие коски.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Чувај, од овие две раце чекаш... дури и тие некој ден не се исушат... (преде на фурката. Пауза). (влегува поп Јанче и оди кон баба Анча полека играјќи се со бројниците).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Сардисан од овие неведри мисли одненадеж реши да ја посети својата Срцка, единствената светла точка во ова тмурно време.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Арно ама, времето, војните и селаните од околината, сакајќи да ги потпрат ѕидовите од своите имоти, ја разурнале камен по камен, па сеќавањето на кулата се чува само во приказните...