Во прездивката пред да изрони, вознемиреноста на водениот покривач сосема стивна, како да ја исчекува, и навистина, таа стреловито се врати низ проѕирниот азур,пресекувајќи го привидниот мир меѓу водата и воздухот, и со склопени очи, со мокра коса залепена наназад, ги подигна наросените трепки.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Низ проѕирниот чад ја забележа зажарената искра што ги поврзуваше Рада и Ѓорѓе.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)