низ (предл.) - мој (прид.)

Низ моите перформанси, сакам да се осврнам на статусот на телото во општеството денес и во идните генерации, затоа што мораме да се подготвиме за генетскиот инженеринг.“
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Верувам дека телото не е свето како што нè учи религијата, тоа е само костим што го менуваме.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сепак, јас се сеќавам на многу моменти кои, се уште, како секвенци од некој дамнешно прожектиран филм се движат низ мојата глава.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Последната Нова година во стариот стан во Мичурин помина без елка.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ало Понекогаш, шетајќи, низ мојата архајска епоха, доцна ноќем ја кревам слушалката и ѕвонам на твојот телефон.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Така, шетајќи низ мојата архајска епоха и допирајќи го твоето и единствено сонливо и тркалезно зборче јас имам чувство дека моиве прсти ништо друго освен тебе не паметат...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Низ мојот прозорец се гледа Париз... Доле се распостила...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Се мачам и низ мојата поезија времето да го осмислам точно низ ова чувство. б.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Не прашувај, незнаен пријателе, случаен минувачу низ мојот живот.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
По прошетката на топлиот ветар преку ноќта ни снегот останал, ни трагите во него. Затоа и ми е тажно за синот, за Иван.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали сепак може да се случи, мојот син Иван, негде, сосема неочекувано да наиде на трага што ќе го доведе до сенката на човекот што помина низ моите ноќи како огнот на секавицата?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оној млад човек за кого никогаш и пред никого немам зборувано.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А пак приказните на Огнена Гулева, дека низ моите одаи прошетале многумина... ме потсетуваат на снегот: напаѓал напаѓал а по него безброј траги, но само до утрината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Блазе си му. Ногата ќе му пропаднеше низ мојата шупливост.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
стравот ќе збифта во мене - тогаш ќе се запали мојата внатрешна телевизија - на екранот сцени од кои не можам да избегам - низ моето вкочането тело програма што не се згасне со притисок на копчето - лекарка,
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Да не очајував кога бев дете, неверството на Рајнер ќе беше само краткотрајна болка, нешто на што ќе му го завртев грбот и ќе заминев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во тој вакуум едни во други постојат сите преживеани очаи; низ новата болка болат сите претходни; низ мојот сегашен очај ме болеше очајот на моето детство.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Која сила низ мојата рака го создаде ова невидено дело, оваа чудесна убавина?“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но мирис на млеко тече низ мојата кожа, ѓавол да го земе.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ќе го сметав сето ова за исповед, за рамнодушен однос кон себе, ако знаев дека со црвената нишка низ моите ради се извлекува и животот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе го сметав сево ова за исповед, за рамнодушен однос кон себе ако не знаев дека со црвената нишка низ моите гради се извлекува и животот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Буричкаше низ мојата стомачна неисполнетост и ме јадеше. Јадеше цели парчиња од мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Летам низ мојата свест инспирирана со незауздана фантазија.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ако ме заборавиш Вечерва месечината е со чудна боја... а нејзината сенка ѕирка низ мојот прозорец... се обидувам некако да ја допрам. чинам ако ја допрам ќе сум блиску до тебе... зошто толку си ми далеку, колку ѕвездите .... како една најубава ѕвезда која ме мами...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ако си решил малку по малку, твојата љубов да ја снемува... ќе ме снемува и мене, дел по дел од мене ќе умира... како ветар ќе минуваш низ мојот живот, и ќе ме однесеш до безживотниот брег, и таму тивко ќе ме снема во бескрајот...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Времето тече низ моите прсти како вода.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се соединуваа душите, се избираа меките зборови на судбината.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И не случајно, на брегот на Езерото, во Струга, близу границата која некогаш ја минавме, татковите книги го остваруваа вториот живот низ моите занесни читања.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Едно време низ мојата песна слушнав врева, но воопшто не помислив на лошо, туку си велев: Бездруго нечии коњи се исплашени и сè ќе испокршат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа знаеше дека тој мирис ме опијанува (често велеше, ми шепотеше: „нема ливада, нема градина, нема планина што ќе те замае како, како, како…“ и со таква увереност со прстите од двете раце се шеташе низ мојата коса, ми ја расчепкуваше и ми ја мазнеше, а потоа ги спушташе дланките под раскопчаната кошула, фаќајќи ме за раменици и притискајќи ме во себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Има ли сево ова врска со Стефана? Се обѕрнував низ мојата соба во Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Господе, Боже..., колку болело да изгубиш некој најблизок. 14 мај Ако ти кажам дека река од солзи течеше низ моето лице, дали ќе ми веруваш?
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Солзи потекоа низ моето лице.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Додека лежев и гледав како крвта истекува низ мојата кошула, чув неколку истрели и викање. (Подоцна - многу подоцна - ми рекоа дека два куршуми поминале низ мојот желудник, црниот дроб, слезината, белите дробови).
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Можеби требаше да ја достигнам нејзината мака до степен на катар­за, па да се излеат, токму низ моите очи, нејзините задржа­ни солзи, дури по нејзината смрт.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сепак некоја идна капетанова ќерка повторно да повторно ќе ги засака огреаните тела на непостоечката дивина... едно пливачко попладне или дали еволутивниот премин од водата кон копното претходно подразбира ист таков напреден чекор во спротивна насока ...влези во водата зарем не гледаш дека крвариш се насмевнува тате секогаш во право потрчај кон лековитите бранови нурни се јас со силното татковско тело ќе те дочекам ќе те сочувам од рефлекторите го намокрувам стапалото поспано ме допираат водените стопрсти мојата црвена крв потечува низ нивните сината низ моите вени нагоре над коленото толку лесно не боли тато пази на сѐ риба сум малечка засолнета во устата на таткото поаѓаме по топлите струи кон југ кон југ кон југ... но што сега се насмевнува ако те исфрлам од утробата до кога ќе се сокриваш во мене до кога ќе бидеш глува слепа ме турка ме истуркува од себе немој врескам тој немилосрден е немилосрден е ме протерува пливај сама нуркај сама храни се сама љуби сама греши сама сама сама... повторно на брегот на карпите со сонцето на влажниот стомак го чекам да се врати од водите од подводните пештери да ми ја залеп левата шака на старото место потполно сочувана сите живци капилари мускулчиња секое движење стисок допир само тате да плукне на раната ќе се врати отсечената шака пак ќе су негова негова негова негова негова...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
За ваквото гледање на двата случаи веројатно придонесуваше и чудната композиција на возот што татнеше низ мојата глава, а во таа композиција вагонот што го претставуваше случајот на Загорка Пеперутката го гледав сместен до оној во кој се наоѓаше исчезнувањето на братучедот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури бев пресметал во себеси дека зајменото ќе можеме да го вратиме за месец или најдоцна за два, а самиот настан го бев сместил помеѓу оние мали авантури што барем до случајот со столовите немав храброст да ги престорувам живот но затоа пак постојано ги смислував и ги оставав слободно да шетаат низ мојата фантазија.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Заедно со ова трагикомично привидение низ мојата фантазија протрчуваа и оние други слики и дребулии што обично се јавуваат додека жените ни објаснуваат со какви тешкотии биле поврзани нивните подготовки за излегување.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Ете, помина со рамнодушност низ мојата лутина“, си реков.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Се престори дека не ме забележа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Некогаш доволна ми беше твојата насмевка да ми ја исполни душава со задоволство, а денес твојот лик како молња пролетува низ моите мисли.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Црна магла се издигнува над мојава изгубена душа понесена од дивиот порив на чувства и страсти што горат низ моиве вени.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Телово беше претесно за тој оган што изгоре се и се претвори во пепел.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Времето се лизга низ моите нежни години, а се плашам од минатото, од просторот и времето застанати во еден миг, а секој миг претворен во слика насликана на платното на очајот која секоја вечер ме враќа на местото на злочинот, обоено со агонијата на немоќта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се плашам од сопствениот одраз во огледалото, го гледам тоа што несакам да го видам, а тоа што сакам да го видам е од другата страна на стварноста, нејзината опачина е моето вистинско лице.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Многу пати си ги повредивме чувствата со вистината и тоа болеше, но несакавме да живееме на површината од животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Требаше само да ја најдам автобуската станица за да си заминам оттука засекогаш.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во неколку мигови, наместо насмеаното лице на Кристина, си ги замислував цревата како се измачуваат во кафеавоцрната темнина на мојот стомак, пред очи гледајќи ги сите суви изџвакани меса како тегобно се препелкаат низ мојот желудник, потоа немајќи место да се симнат надолу.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Имав чувство дека сум открил некакво ново значење, ново време на татковото низ моето враќање во Цариград и сум ја предал неговата порака на други автори слични по судбина и ориентација.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Твоето бившо либе се шета низ мојава куќа како да е негова!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Џим драги, Тука дознав за многу лаги но и вистини со што низ моите репортажи ќе се обидам да ја запознаам нашата американска јавност.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И во еден момент ја почувствував неговата цврста рака како ме прегрнува и пријатно чувство проструи низ моето тело.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Музиката вибрираше низ моето тело како да сум еден од инструментите и почувствував како станувам цел оркестар на удиралки, почувствував како станувам зелена, сина, портокалова.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Со рацете се потпирав на подот пред себе и додека пиев, видов како течноста се простира низ моите крвни садови предизвикувајќи во нив разни нијанси на црвено, жолто и зелено.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Бранови на звуци струеа низ мојата коса како некој да ме милува.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Музиката струеше низ мојот грб и се појавуваше на врвовите на моите прсти.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Нашиот вид, низ седум децении, претрпе поголеми, побрзи, покомплексни бранови на мозочни промени одошто припадниците на нашиот вид доживеале во последните 25000 години.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
СТАДИУМИ НА ХУМАНИЗАЦИЈА Како што го враќам филмот наназад низ моите седумдесет и плус години на служење како СамоРегулирачки Агент и Еволуциски Скаут, ова гледиште се појавува во фокус.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јагода Михајловска - Георгиева Јас, момчето молња (1989) Скопје CIP 821.163.3-32 ISBN 978-608-240-010-5 COBISS.MK-ID 94426634 ПОСВЕТЕНО На моите благородни родители, Елена и Благоја, коишто со својата животна ведрина, љубов и мудрост, успеаја моето детство да го престорат во чудесно, блескаво јадро, што ќе се размножува низ моите години, до годините на моите деца и натмау...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Всушност, прокопав низ моите корени кои беа затрупани со многу магла и прав, па поради тоа долго време се чувствував како да лебдам во сегашноста.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Низ мојата улица само јас поминувам и само навечер штом се успие тишината она се буди плашлива и измамена, измамена од гласот на далечината.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Знам само дека потоа светлината се прели, баш така, се прели како вода низ мојата работна маса што се наоѓа веднаш до прозорецот и дека врз целата горна површина на масата се распосла мек, шарен, светликав и многу тенок килим.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таква сина светлина почна да навлегува низ мојот прозорец.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како да имам мало отровно змиулче што шета низ моето срце и го грицка парче по парче.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Целото срце ми се распарчи додека читав по цели две страни од писмото како Ива го опишува нејзиното лето во Америка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)