Слично на Грос, Ото Дикс, исто така, минувајќи низ воените случувања, стана жесток пацифист, така што и тој од почетокот на дваесеттите години мина една фаза во која неумоливото констатирање на бедата и неволјите и укажување на злата креатура и грабливото животно во човекот, по пат на претерување добиваат експресивни црти.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Навистина, 86 Margina #11-12 [1994] | okno.mk ова одново ја разбуди старата спротиставеност која датираше уште од блоковската војна, “ние и тие”, со постоењето и тука на можноста за менување на улогите: “тие”, односно Запад, што можеа да бидат симбол на напредокот и на своевоидниот земски рај, рај со неколку сенки но сепак рај, и “ние”, руските валенкис, мастилните чевли.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Двајца млади руски уметници се шетаа низ воените гробишта во Франкфурт мислејќи на сличноста меѓу спомениците подигнати во честа на мртвите во Германија и оние подигнати во Русија, во чест на Русите.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Бојсовиот авион прекриен со valenkis е проект роден во 1992.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)