низ (предл.) - соба (имн.)

И тој, несигурно придигнувајќи се, и како да гледа во нешто невидливо, прошета низ собата, но некако нечовечки, право, никаде не скршнувајќи.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Еве, малку ќе чекорам.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Одев наваму-натаму низ собата, се вѕирав во дното на бунарот, гребев со прсти по песокот, но знаев дека можам само толку, да замислувам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Веќе бев слушнал дека тие имаат такви навики, но едноставно не можев да поверувам во таквите приказни, сè додека со свои очи не видов човек како трча низ собата и носи куп гомна и умира од смеа. (...) Тоа лето постојано снимаавме кратки секвенци што подоцна ги искористивме за Девојките од челзи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но...). (...) Куќите што ги изнајмивме во Провинстаун, Масачусетс, за неколку дена станаа вистинска кочина, и тоа најмногу поради тоа што сите ВЦ-а беа блокирани - изгледа дека тоа секогаш се случуваше кога Велветите беа во близина - така сите почнаа да трчаат низ собите со раце полни со гомна фрлајќи ги низ прозорецот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Импровизирана е и една детска собичка. Денешните играчки се заменети со играчки, роботи. Низ собата летаат сателити-играчки.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се шета низ собата) Востанието ќе биде објавено…?
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Трема (1950), означуваше враќање кон рафинираниот англиски филм на таинственост и злостор; возбудлив филм што Хичкок не го сака бидејќи смета дека во него улогите се погрешно поделени, што веројатно е точно.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сеедно ми е како тој поминал низ собата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Коле шета низ собата и ѕирка низ прозорците.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Хм, дувна кметот налутено и се разврте низ собата: „Па, како си можел да не видиш!“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мислиш за малку ќе почнеа прслуци и гаќи да летаат низ собата.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Смртта како првобитна загатка, се провлекува низ собите на лавиринтот на Гринавеј, без класичните и конвенционални начини на своето филмско манифестирање, по пат на напнатост.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ќе ги ставам рацете на грбот ќе се прошетам низ собата и ќе викнам: “Бошко Стојчев ученик од второ одделение е одличен. Најдобар е во одделението“.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Стана и пак бесцелно тргна низ собата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А и предметите низ собата кога ќе ги обвиткаше темнина изгледаа страшни и таинствени.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ги крева очите и шета со погледот низ собата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Каде е? - прашува Симче и чудно се врти низ собата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Страшниот змеј мавташе со крилата низ собата и удираше по прозорците.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А можеби сметаше дека и тој не е повиканиот да го размрси она што мајка ми избегнуваше да го реши.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Даскалов прошета низ собата па дури потоа почна да го дообјаснува она што изгледа и нему му се чинеше нејасно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе ги ставам рацете на грбот ќе се прошетам низ собата и ќе викнам: „Бошко Стојчев ученик од второ одделение е одличен. Најдобар е во одделението“.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Мисли дека тоа не е којзнае каква сила, но не е потполно сигурен, а се додека не е потполно сигурен тогаш има шанси тоа да е некоја сила, и така се раѓа апетит во него. Ги јаде бананите на Фјодор.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сега Фјодор веќе не излегува од својата сукња и од креветот. Ќе пролебдее малку низ собата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Музиката потоа се прошири како бескрајна плима низ собите, постојано различна, постојано чудесна, со сите плочи и касети што тој секојдневно ги купуваше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не треба многу - убаво му е кога го скокоткаат зад вратот, кога му шушкаат со хартија, кога ќе дофати нешто што е високо, кога ќе го пушти вовчето како пијано да се влече низ соба, кога ќе ја истури преполната кошница со играчки и сите викаат ’ле-лее’, кога си го наоѓа патот низ тревата и трча, трча, сè подалеку, слободен и сам.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Нешто како був низ соба им лета, покривот над глава им го крши, прасињата во свињарникот им ги дави.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ги отвори очите и ги врти налево, надесно, ги шета низ собата. Се чуди, каде е.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Шета со очите низ собата, го задржува секој предмет со погледот како да се простува од него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој збунет шета со погледот низ собата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се погледна на малиот дел од огледалото, другиот беше зафатен од книгите кои, се чинеше, веќе се движат низ собата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Очите на бројките пловеа цела ноќ низ собата на Отец Симеон; тој тоа лепливо го чувствуваше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се мушнав и пробивав низ соби натрпани со изветвен мебел, грнци и лонци распослани по масите, засушени четки и празни платна на еден стар уметник кој заради својата мајка, воглавно, останал сам.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Одеднаш забележа како ги расфрла низ собата своите долги екстремитети и како со ќелавата глава удира по ѕидот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Помина низ собата и влезе во малечката кујна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со едната рака во џебот и со парче леб со џем во другата, Џулија шеташе низ собата, погледнувајќи незаинтересирано на полицата со книгите, предлагајќи го најдобриот начин како да се поправи масата на расклопување, спуштајќи се во излижаната фотелја за да провери дали е удобна и разгледувајќи го бесмислениот часовник со бројчаник само на дванаесет часови со еден вид толерантен потсмев.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ќе ја напуштам оваа ќелија. Никогаш веќе нема да ме сретнеш, нема да бидеме веќе никогаш заедно,“ ѝ велев и со испружени раце ја барав низ собата, внимавајќи да не се сплеткам меѓу огледалата кои се движеа и постојано се вртеа кон мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Одеше низ собата со испружени раце пред себе и со отворени дланки подготвени да допрат нешто што е тука, пред неа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас бев исправен пред себеси во огледалата што ме пренесуваа во бесконечност и со испружени раце ја барав Ема во огромната празнина.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
На, тате. (Седнува покрај татка си. Симка, со ѓумови во рацете, врви низ собата и излегува во дворот по вода).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Размислував интензивно додека ги следев забрзаните чекори на иследникот додека го правеше оној полукруг низ собата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На враќање Стариот писател направи речиси полукруг низ собата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За среќа ова се случуваше пред мене па јас не морав да се свртувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Додека минуваше низ ходникот а потоа и низ собата како да се судруваше со некои празнини.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Што му е на овај?!!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Го брка низ собата.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Ги разгледува разните направи низ собата.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Ги естате насекаде низ собата.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Најпрво се загледува низ собата, а потоа започнува брзо да раскренува и да средува.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Тогаш Зоки отиде во бањата, ја зеде четката за пајажини, ја стави под мишка и почна важно да шета низ собата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Да сум ѝ ја видела новата долна облека.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ќе дојде кај нас, ќе протрча низ собата, и наеднаш ќе го крене фустанот над колена.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Шеткам низ собата, ја мерам чекор по чекор и вријам од мака, од јад.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ја откривам сликата од перспектива на детската меланхолија – дедо тивко се движи низ собата, гледајќи ме, потоа го раскрилува прозорецот, бучавата од улицата допира до мене, постепено, неумоливо губејќи се, тие проѕирни моменти што постојат само во еден сегмент на нашето минување, а чии траги се одблесоци, одзиви на нашата тага.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Маци стоеше на долапчето во собата, се облизнуваше и ме гледаше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Со крајчето на окото видов нешто жолто-бело како во дијагонала испреплеткано прострелува низ собата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
(Се тетерави низ собата со испружени раце. Удира по ѕидовите. Пауза. Мира го посматра.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Евто го зема Михајло под рака. Го влече зад себе. Прават движења како кружно да летаат низ собата. Удираат од ѕид во ѕид. Несигурно се смеат.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Борис шета горе-долу низ собата. Долга пауза. Од џебот ја вади цигарата од Американецот. Ја мириса, ја враќа в џеб.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Срамежливо гледаше наоколку низ собата, а мене ми стана некако срам што живеам многу подобро од него, што имам дом и родители.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Бреза и Борче, кој сега е во прво одделение, најмногу сакаат да го јават и тој се согласува без збор да оди на четири нозе низ собата, полека, како слон.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
За тоа време мајка ми испуши три цигари една по друга, а Бреза ја отвори машината за шиење на баба ми и, среќна што никој не ја забележува, ги одмотуваше разнобојните макари и ги влечеше низ собата како да ѝ се врзани кученцата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се врткаше низ собата колку што можеше подолго додека најпосле, сепак на време, слезе долу во ресторанот на кафе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ја слуша и мечката како оди низ собата: - Клоп-клоп- клап-клап! И не смее да ги отвори очите.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)