низ (предл.) - село (имн.)

Поминувајќи низ селото Турско Рударе, претежно населено со турци, во непосредна близина до Рајчани, четата му ја видоа некои од турците.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ленка канеше низ селото.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Винкаа некои од мештаните низ селото, ама беше доцна. Беше доцна!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И тоа не само наша, болка на целото село, на срцата на селаните, болка на небото, слушаш како дува силен ветар, времето чувствува и болка и радост, ветерот е немирен, час е тивок, час беснее низ селото.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Пред тоа поминуваа низ селото де Бугари, де Германци...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Еден ден се прочул муабет низ селото од Мино: Сите невести беа мои, само Ленка не.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Појде врисокот низ селото...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кучињата низ селото лаеја.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Дедо Петре стана, истрча, ја отвори портата и рече: - Повелете, повелете, влезете!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Трговецот прошета низ селото и праша: дали има свињи за продавање и по која цена можат да се добијат.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Куќата од коџобашијата40) се наоѓаше на крајот од селото.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Е, таа негова слава низ селото, не потрајала многу, кутриот паднал од скеле и останал на место, ја оставил баба ми со 3 деца и еден куп незавршени работи.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ако ги видел бардачињата со вода откриени, бидејќи се покриваа со некаква прекривка, ќе ги земел и ќе ја истурел водата од нив и бос во зима одел до чешмата, која мошне беше оддалечена од куќата, да наполни вода притоа минувајќи низ селото за да го видат селаните и викал на глас: „Еве, имам пет ќерки и снаа, а дома нема капка вода, па јас морам да одам да наполнам на чешмата“!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
IV За она што неќни се случи кај колибите бргу се расчу низ селото.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И порано ти велев: пребегнат е тој и се крие како гробник низ селово...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Дење поретко шеташе низ селото, се криеше.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Затоа, ве молам, веднаш да се превзеде акција низ селово за собирање опинци и чорапи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Дење како бесен се разлетува низ селото и си ги бара двата коња.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Го влече Буза за рака низ селото и штом ќе сретне некого, ќе го гризне зајадливо: - Вам ви дојде редот. Доста беше со мене...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мило ми е што повторно ќе можам да се качам на вовчето да трчам по прозорците додека тоа со клокот и тресок се провира низ планинските процепи или низ селата со куќи построени како стражари крај пругата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Некни, велат, плакатите ги собрал низ селото, запалил оган во бавчите, печел кокошки и велел: „На јадете луѓе за душава моја!“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
За поситни работи го испраќа низ селото полјакот и син му Бузо.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Го напуштивме потокот и удривме низ селото.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Би сакал да станам и некаде да одјурам, да се растрчам низ селово и сѐ ова што ме мачи да го истресам некаде. Но постелата ме држи како закован.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Трчкаа низ селото, повикуваа неколцина од општината и сѐ им беше нешто неправо: викаа и пцуеја на сѐ што ќе видеа пред себе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Попусто се разврескаа и другите кучиња низ селото.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сеедно трчеше со пушката низ селото и одвај чекаше да налегне самракот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Јас сега ќе наредам деврие низ селото, караули по сите патишта, а еден чауш лично кај тебе ќе караули.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Дури тие нас да не бараат, дајте ние ниј да и пречекаме по Мечи Дол, — им заповеда Толе и го јавна својот бел коњ, та бодна долу низ село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Деврието патролата — крстосуваше низ село и секаде каде што ќе видеше светлинка влегуваше да се убеди што луѓе има во таа куќа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Фатија метеризи зад карпите, а Ќосото, како секогаш и секаде, застана зад Толета да го држи коњот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Народот се точеше надвор од селото под разни изговори — оди на работа — жетва, вршење бачило.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мудурот се поослободи и нешто се присети та пак плусна со рацете.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И пак низ селото потекла приказната за неговото јунаштво, се до оној ден, по еден месец од случката, кога брзо се разнесе глас дека Волчарот побеснел. Волкот бил бесен.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ги тераше говедата низ село и над село нагоре кон Милков грм, знаејќи дека сега ништо друго не ѝ останува освен побрзо да ги отера говедата дотаму, да ги скротне да пасат, да се пласне под својата дивјачка и таму да плаче, да липка и да си ја корне косата додека умот не ѝ легне или не дојде Пандо да ја грабне.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сите видоа како вишлестиот човек со жолта кошула ја крена својата десна долга рака како некој војсководец и ја фрли право пред себе, покажувајќи му го патот на шоферот, по што белиот откриен автомобил замина право низ селото нагоре каде што им се изгуби во облакот прав од пред очите на вчудовидените селани. Луѓето занемеа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И со подбишеги: ’Беш ми мајку, мажи Поречани, сите со гајќи помочани!
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По Пазарџиски Пат, кој на Алилово ја премостува Алинска Река, за неколку километри понасевер, одејќи низ веселечкиот синор и паралелно со железничката линија, откако ќе ја прегази неа, да се префрли во кадиниоселскиот, за потоа одејќи низ него и пак паралелно со железничката линија и право на север, нешто пред Галичани, газејќи низ Галичка Река да се протне под неа и за, најпосле, припазувајќи се од кучињата, додека минува низ селото, горе над него, веднаш над железничката станица Галичани, односно да ја прегази железинчата линија и да зачекори низ прилепските тутунови полиња, се стигнува, сè така завјасан, на пазар во Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Додека српските четници акаа низ селата, комитите им одеа постапница неодавајќи им се, а кога тие сами влегоа во клопка во куќата Акиноска, комитите фатија пусија и чекаа да излезат однатре, а кога тие излегоа, ги дочекаа со Горе рацете.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Плачовите низ селото се носеа сѐ уште и Неда црна крпа пак од главата си фрли, повтор косата ја пушти, а плачот стана толку јак, - „Малодушни земјоделци, излезете од дворов!" - им викна мајката со гнев.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Си ја тераше тој колата низ село, а ние десетина дечишта си игравме по патот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Поминуваа низ селата кои денес не постојат, а дека постоеја сведочат црквите и по некоја надгробна плоча во оскрнавените гробишта.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но не помина многу време, Цанулица пак се врати кај Цанул; шеташе низ селото како ништо да не било; пукаше каменот под неа кога газеше; ѝ гореа очите, ѝ светкаше лицето како расцутена тутенка.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Господ?” „Ха, и тој ништо не прави додека не му помогнеш: ако не ви подвикнев јас под кошарата и ако не го удрев барабанот низ село да се расчуе, Профим ни за жива глава немаше да ти ја даде; вие сѐ уште ќе се криевте и ќе си ги боцкавте фелките по сламата...” чкрапаше со очите Бандо.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но откако се расчу низ селото за овие нивни врски, Профим виде дека нема каде и попуши; рече: „Нека одат по ѓаволите, нека прават што сакаат“ и ја исфрли од дома без свадба, без ништо.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Викаа како дете мало да им се родило во куќата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Почна пак Скрез да шета низ селото со бик како порано, но сега со друг бик, помлад од другиот, кој се учеше и кој допрва требаше да си ја покаже својата сила.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Шеташе сликарот низ селото, шеташе крај езерото, се качуваше по околните ритчиња, го гледаше просторот од сите перспективи и агли не знаејќи на што побргу да запре, што побргу да наслика.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Минува низ селата до кои сè уште не стасала војната, трчаат луѓето по него, го пречекуваат, го прашуваат за фронтот, за своите; плачат, голтаат сè што ќе им каже; му даваат јадење и го испраќаат (Оди ми, добруле, здрав и жив да стасаш, жени се, добруле, додека си млад, да ѝ го видиш аирот...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Утредента, кога ќе се отрезнеше Лоте, молчешкум со куферот в рака минуваше низ селото враќајќи се во оние места од каде што доаѓаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога врвеше низ селото, бикот мукаше вртејќи ја главата на сите страни; мукаа и кравите кога ќе го чуеја; газеа по сокаците горделиво и бикот и ветеринарот Скрез.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тажната поворка минуваше низ селото и срцето им го корнеше на луѓето: напред одеа другарите од Висар и ги носеа бајрачињата, по нив попот, а по него ковчегот од Висар; на секоја раскрсница ковчегот го спуштаа луѓето и попот му пееше молитва на Висара простувајќи го за последен пат од овие места по кои газел.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ја бараа низ селото, по сите роднини и пријатели, по сите куќи, по блиските и подалечните села, ја бараа во градот, но неа никаде ја немаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Војските се влечкаа на фронтот ноќе, одѕвонуваа нивните чекори, тропањето на коњите, им штракаше оружјето и опремата, им светеа шлемовите на месечината, им се гледаа жарчињата на запалените цигари кога ќе испоседнеа под муренките да се одморат; некогаш врвеа низ село, некогаш низ ридиштата и планините за да не ги види никој.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога ќе замјаукаа, кога нивниот вресок ќе се разнесеше низ селото, на луѓето им се креваше косата и колнеа: „Главата да ти ја изедат, Полине!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога врвеа низ селото, луѓето гледаа зачудено во Скрез и го прашуваа: „Што е, докторе, што ти станало?“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во тоа време кога Бандо и жена му ги сонуваа овие соништа, војската крстосуваше низ селото: одеа на фронт, се враќаа, пренесуваа раненици, довлечуваа оружје; се слушаше далечно пукање на топови; луѓето се качуваа на планината, одеа со чунови по езерото да чујат што подобро, се будеа ноќе кога пукотите на топовите ќе се огласеа поблиску, и со нетрпение чекаа да се пробие веќе еднаш фронтот, да дојдат сојузничките војски од Грција, да им дојде крај на овие исчекувања и маки.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Одејќи со мртвото тело низ селото, луѓето го здогледаа Јосе Натемагото, кајшто ѕиркаше низ портата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Уште од првиот ден кога дојде, Столпник започна да шета низ селото и да го слика сето она што му го привлекуваше окото.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Врнеше снегот со денови, со недели, со месеци и затрупа сѐ: сите патишта низ селото, сите дворови и бавчи, сите куќи.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Растрчаа внучињата негови низ селото и викаа: „Умре дедо! Умре дедо!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Му рече ли лош збор - полош ќе ти врати; црната: ниту сака да те сретне, ниту сака да разговара со тебе; пред очите му е темно; сѐ на светот му е виновно; мудри се, знаат многу, со очи, со поглед можат да дознаат сѐ: кој си, што си, колку тежиш и што сакаш да речеш; во разговор со нив секогаш чувствуваш: меѓу тебе и нив голема далечина; не се напрегаат сѐ да чујат и разберат; на проклетството и на болот му робуваат; лилавата (јоргованлијата); постојано си потпевнуваат во себе или гласно: и во одење, и во работа и во кревет; во устата, на ушето или во малото џепче од палтото носат цветче - за салтанет; на секоја веселба први запoчнуваат да пеат; што било вчера, што било денеска, што ќе биде утре - не ги интересира; кога смируваат скарани, не сакаат многу муабети; на скараните ќе им речат: ајде чукнете се со чашките, оти главата ќе ви ја чукнеме; те фалат, те гушкаат, но сето тоа го прават без мерка; последни од кафеаната се прибираат дома; сивата: многу пребираат, џимрии во јадење, во купување, во облекување; надвор ако врне - продолжуваат по цел ден да спијат; од добиток не држат ништо, или сосем малку; за сѐ, па дури и нешто на милост да речат - колнат; клетвите им се помошни зборови со кои полесно се изразуваат; повеќето се тенкоусти, палени на збор, на јазик; кога е студено - мајката на господа му ја караат, кога е жешко - исто така; на гости, по свадби, од иста чаша или сафа не пијат; дома на прагот од куќата те пречекуваат држејќи ја вратата недоотворена; очите секогаш им се готови да те погледат напоречки, да те мунѕосаат; портокаловата: лични луѓе, секој сака од нивната куќа невеста да земе; кога врват девојките и невестите низ селото - како сонце да врви, сè пука на нив од здравотија, од личнотија; коњ аздисан скротуваат, пукнуваат; таа убавина, таа здрава јатка во нив ги држи до триесеттата година; по неа - одеднаш како зрел плод се што не може многу да држи, свенува, се олошува, се распаѓа; од никого лош збор не се слуша; благи и кротки и во очите и во лицето и во зборот; старичките чисто-пречисто се носат, мирисаат на мискинсапун, на калофер, но не доживуваат длабока старост; прават куќи понастрана од другите, истакнати, видливи; добиците им врват низ посебен влез за во кералот, не низ дворот да им го балегат и гнасат; кога крштеваат дете, врват низ селото како кралска процесија, како крал да се крунисува; ако седиш со нив, имаат моќ да те маѓепсаат, да те стават под влијание, да те владеат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По неколку месеци, откако го заборави ќотекот, започна да зборува низ селото, да кажува за ѓаволот, за натемагото.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ако дошло време, пустата ѕвезда да ми се смени, тогаш нека биде подоцна, на пролет, лете, во убаво време, му велеше, зашто цел живот само за тој суден ден се мачела; коски ѝ скапувале да му помогне на мажот ѝ да прикупат уште нешто од ридот, но да има и нова руба за тој миг, за тој ред; да не велат луѓето: ѓупка, питачка, туку кога ќе ја носат низ селото во отскриен ковчег, да ѝ заблазнуваат во алиштата и накитот, да велат: гледај, гледај синот ѝ ги ставил и златните обетки и златниот прстен што си ги чувала за овој ден...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А низ село, кокошки разбегуваат околу мене, подлетнуваат, кракаат и пердуви им се креваат наугоре и прав се крева наугоре, а јас само трчам и пак си мислам дека соништата не кажуваат ништо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ете го пак Џем, ама сега со џандари, со суварии да прават бозгун низ селото..
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А и низ село беше чиста водата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го нема. - Ќе најдете други, им велам на луѓето, зар малку кучиња има низ селово. 129
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги земаме крстовите од црквата, ги креваме иконите в раце и ајде, ајде, одиме со пеење низ село, под село, низ полето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги изминуваме куќите и друго ништо не среќаваме низ селото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама сега почна поинаку да работи низ селото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па после се рече да правиме пат за кон Боишта. Удрија барабанче низ селото, го свикаа народот и кажаа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе слезам од воз и ќе побрзам низ село до куќата на Капсула. Патот ми е познат, и по слики, и по мириси, и по звуци.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Минал човекот низ село, го залајало кучето на Пеца.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Добар ден, Пејо, рекол.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Секому радос му дошло оти Аџи Силјан си дошол и отрчал да го види и добре дојде да му речи.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кинисал си Пејо. Минало една година.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се расчу низ село оти Силјан Божиноски си дошол од аџилак.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Аџаба така некој огин да горе низ селото или некој далечен огин да си гледал...?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Пред да се повлечат во своите одаи, Јана им вети разгледување и прошетка низ селото наредниот ден.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бевме низ полињата, низ селата, низ пештерите, низ снегот, низ водите, низ непознатите населби и градишта, низ сите домови, насекаде каде што се точеше тој човек.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кога ќе го зафатеше некој бес, кога ќе му дојдеше некоја сила во главата, палеше копи со сено и слама низ селото.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Пишуваше, како во денови на затишје на фронтот, при врвење низ селато, некаде ќе чуел гајда и срцето му се штрекнувало, му се возбудувало; ќе застанел да слуша, а душата му се исполнувала со милина, со радост, но и со тага.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога тие ќе крадеа овошје по градините или зеленчук по бавчите, на него белјата ја фрлаа; и кога ќе врзеа куче и мачка за опашка или кога ќе им врзеа конзерви да тропаат по нив и панично мјаукаа и лаеа низ селото, на него белјата ја фрлаа; кога на селскиот добиток ќе му ставеа коњски муви и стршлени под опашката и тие јуреа и рикаа како бесни низ полето или сокаците, белјата на него ја фрлаа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Шета со погледот низ селото и гледа: си останало исто, си го задржало истиот изглед; има по некоја куќа нова или обновена, но не се раширило, си ја задржало онаа своја збиеност: од која куќа да викнеш, на другата ќе се чуе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- Утринава низ селото помина, како веда помина еден царски гласник. Коњот сиот пења!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ако е речено, од Господа благословено и од светиите поткрепено од ровката земја сѐ нешто ќе из’рти, ќе пркне, ќе ботее, ќе класа, ќе дрочи, ќе зрее - песна ќе се слуша низ домата, низ селото и над Езерската шир.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Откако се наиграа и нашетаа низ село, сите улички ги протрчаа со коњите, сите кучиња ги нападија надвор од селото, ги направија коњите бела пења, изгазија ергенчињата по некое девојче, турнаа по некоја стара баба и ќерамида од покривите; на еден знак се прибраа секој во својата „база".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ја гледал, ја меркал откришум кога врвела низ селото, одел зад неа, одел отстрана, го гледал секој дел на нејзиното тело, ја вагал со очите како купувач кога купува добиче и се двоумел.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
I Дождовите деноноќно врнеа; туриваа силно, поројно; не се знаеше што е небо, што е земја: споени беа, измешани, каша; урликаа реките, потоците, трапиштата, суводолиците; влечкаа од планините чакал, гнилеж, дрвја; се разлеваше водата низ селото ги поплавуваше дворовите, куќите, плевните, ќералите, кошарите, гаждарињата, бавчите, гумната, нивјето, трлата, елиците, стоговите, листовниците - поплавуваше сѐ; туфкаа луѓето не можејќи да излезат надвор, рикаше добитокот гладен, гракчеа кокошките бегајќи сѐ повисоко на кокошарниците и плевните за да не ги зафати водата што растеше; прегладнети удираа со клуновите по гредите и ќерамидите; кучињата пливаа низ водата влечкајќи удавени животинчиња за да се нахранат; гледаа тажно луѓето од куќите, од прозорците, гледаа во водата што растеше, во дождот што непрестајно паѓаше како да се истуриваше од некои небесни мориња; овошките во градините и дворовите стрчеа со ветките над водата како давеници што бараат помош; полесните предмети: сандаци, кошови, канти, каци и разно овошје, пливаа по водата, одеа каде што ги носеа брзаците.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И заспа, втонувајќи во мачен сон: минува со автобусот низ селото, но селото го нема: избувнал вулканот и го смачкал; се гледаат само урнатини од куќите; овде-онде се гледаат јагленосани луѓе останати во онаа положба во која се нашле кога избувнал вулканот: едни легнати в постела, други седнати, трети расфрлани по дворовите и сокаците како што бегале; добитокот исто така: јагленосан; јагленосани и дрвјата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Го изврши тој обид, но уште со роењето на пчелите, се разнесе писок низ селото: се нафрлија пчелите на луѓето, на добитокот, на сè живо што ќе сретнеа, бегаше добитокот, луѓето се затвораа по куќите, ги затвораа вратите и прозорците, ги затинаа дупките и цеповите за да не може да им се протнат внатре; тие што ќе ги каснеа, потечуваа во лицето, во главата, во снагата; врискаа од болки.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Со насолзени очи врвеше Богуле низ селото.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И при шетањето низ селото, се враќаше по ист пат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Врвејќи низ селото, се загледуваше на сите страни за да види какви сè промени настанале во овие четириесет и пет години откако замина.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Андрица, од страв да не раскаже жена му на Оруш низ селото, да не пукне срамот - го напушти селото, фати некаде.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Вдаден со мислите во бањата, Илко една ноќ сони како чадот запрел и истрча од дома, го јавна коњот и јурна низ селото да разнесе вест дека чадот запрел.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
XXI Илко пред да легне болен, шеташе низ селото, шеташе по околните места, потседнуваше во шумичките, ливадите, градините, падините на брегот, крај реката, изворите, чешмите, ги опфаќаше со широк поглед, ги впиваше во себе, ги допираше со рацете - како да се простуваше со нив за секогаш, за навек.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Другарот Јовче се фалел низ село дека со Јонче дувале трева за пусто џојнтче на вести се слушна наместо в Конче в ќорка ќе пушат
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
СИМКА: Еве сум, еве...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ќе пукне глас низ село...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
А прислужникот вртеше, опкршуваше со коњите низ селото сè додека не ги измори.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Мирисот се ширеше низ селото и кучињата урликаа и напињаа на синџирите да ги скинат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Одвреме-навреме ќе се пронесеше вест низ селото (вистинска или лажна) дека го виделе Анко во некоја пештера во планината и џандарите започнуваа со потера.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Коњите што влечкаа оружје и муниција се сместуваа во шталата што војската ја изгради крај селото; војниците што се грижеа за нив, одвреме-навреме ги водеа и ги напиваа вода на езерото; имаше разни коњи: дебели, слаби, болни, троми, а имаше и 'рзаци, та кога ќе поминеа низ селото, ги вртеа главите по дворовите и 'ржеа кога ќе забележеа некоја кобила; а војниците, пак, зрчеа по жените и девојките; но тие, штом ќе ги забележеа, се тргнуваа од патот, се пикаа по дворовите, влегуваа во куќите.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Додека полковниците се веселеа и пукаа со пиштолите, училишниот прислужник Геро, пак ги заврза коњите еден за друг, ги напи со вино, ги јавна и пак јуреше низ селото; тропаа коњите и создаваа бука и немир меѓу луѓето кои излегуваа на прозорците да гледаат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Започна низ селото неколку ноќи да се шири писок на жени што се породуваа; писокот беше час грлат, час придушен, час продорен и долг, час преминуваше во јачење.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се подаваа пагурите и шишињата ракија од рака в рака, се подаваа винарките со вино, и се пиеше, се наздравуваше, се пукаше од пиштоли, пушки, чифтиња; светкаа грмотевиците, пукаа громовите на небото и татнежот се мешаше со пукотниците низ селото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Потоа ги врза со уздите еден за друг, му се качи на средниот и ги спотера сите три по патот низ селото; коњите испијанети и потсилени од камшикот што им плускаше крај ушите, јуреа низ селото како бесни, креваа прав зад себе, газеа кокошки, патки, мачиња, кучиња и секаква живинка што ќе им се испречеше на патот и опкршуваа со сета сила по сокаците; прислужникот Геро потскокнуваше на средниот коњ, ги стегаше цврсто в рака сите три узди, плускаше со камшикот и викаше силно.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
На минување низ селото полковниците Жино и Бонети го побараа кметот и учителот да му кажат дека си заминуваат, а Стивенс отиде кај Аврам Сујак да ја купи кожата од мечката која пред некој ден ја виде и му се допадна: кожата по бојата и по светливото влакно личеше на онаа што ја бркаше по планината.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога им се качија на коњите за да заминат во манастирот, коњите под нив гореа од жештина и испуштаа пареа, недоодморени од силното јавање, од силното опкршување низ селото терани бесно од камшикот на прислужникот Геро.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И додека низ селото кон положаите се влечкаа телефонски жици и се копаа ровови по планините, луѓето исплашено издивнуваа: - Ах, ако дојде до војна, селово ќе го снема...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тропотот на коњите баботеше низ селото како да јури коњица.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И ноќе често ги сонува борбите, скока од сонот и трча низ селото исплашен и вика...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
I Куќите од селото се раштркани која каде: едни крај езерото, други крај реката што слегува од планината и тече низ селото; реката е суводолица: лете коритото е празно, исушено, како оглодана риба; во пролет и есен водата надојдува, плави, луничи, бучи преполнувајќи го коритото и влечкајќи со себе сѐ што ќе најде по патот, се разлева, ги подлокува трапчињата, сокаците, ги урива мостињата и плитарите од плевни и кошари и ги влечка со себе растурајќи ги во езерото каде што се влива; луѓето трчаат по реката и си ги собираат во езерото однесените работи: греди, штици, каци, ношви, буриња, кошови, сандаци, и по некоја живинка што не се удавила; вртат со чамци, ги собираат или ги туркаат кон брегот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
XXIV Уште од рани зори луѓето во селото почнаа да ги буди лавежот на кучињата и некаков тропот; стануваа од постелата, ги лепеа очите на прозорците, излегуваа на чардаците и гледаа исплашено: колони војници врвеа низ селото; им светкаа шлемовите и оружјето на виделинката од зората; од сите сокаци се точкаа војници, а коњите што влечкаа тешко оружје, опрема, муниција и казани за јадење, врвеа по широкиот пат крај езерото; фрчеа коњите со носевите, збивтаа под теретот, чувствуваа жед и ги вртеа главите кон езерото што на утринското ветре шлапкаше бранчиња на брегот; од војниците избиваше пареа поднаведнати под тежината на ранците и оружјето; кучињата непрестајно лаеја и напињаа на синџирите да ги скинат; оние што беа пуштени, се втурнуваа кон војниците, но кога ќе добиеја клоца, ќе сквичеа, се тргаа настрана и продолжуваа да лаат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но гледајќи ја војската која ги имаше запоседнато положаите над селото, гледајќи ги војниците кои се врмзлаа низ селото, коморите со јадење и оружје што врвеа низ селото, нивните повремени вежби, одново му затреперија оние со мака залечени нерви, одново му навреа сликите од фронтот, одново го заплусна бранот на сеќавањето: зафати да го витла, да го бреца, да го крши, исполнувајќи го со ужас и зафрлувајќи го да паѓа, да се тркала, да вика.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Неколку дена коските и пердувите од птиците мачките ги разносуваа низ селото; немаше двор и сокак во кој немаше пердуви: ветерот ги креваше и ги шеташе од едно место на друго.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Одозгора, низ селото, се покажа стадо овци.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Не потраја долго, низ селото се разнесе гласот на селскиот протуѓер: - Еј, селани!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Се расчу низ село оти Силјан Божиноски си дошол од аџилак.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И трчаа низ село брзајќи секој да ги најде своите, па да им каже што се случило.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
ЈАБОЛКА Тоа лето како дамла да удри низ селото.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Зашто низ селото можеа да ме видат децата и да ми се смеат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кога поминавме после низ селото, како пак низ гробишта да сме поминале.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе го сучат жените конецот и ќе поодуваат низ селото, сѐ така во одење ќе сучат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знамето - високо кренато и носено од идеалите на Гоце Делчев, Питу, Карев, војводи и борци - комити брзо се пренело низ селата и градовите на поробената Македонија, повикувајќи на борба.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ние си разговаравме седнати на прагот и за цело време низ селото поминуваше војска и се префрлуваше отаде трапот и реката.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И кога стигнуваа вести дека партизани ќе поминат низ село или ќе останат на конак, таа секогаш излегуваше и, стоејќи скраја од патот, гледаше како минува колоната и прашуваше дали некој ги знае нејзините Ристо, Ташко и Циљка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Каде да ја најдат? Па таа цело време се крие по планињето и само ноќе поминува низ селата колку за да се најаде и да се стопли и наспие и тоа секогаш го прави скришум од народот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кај нас низ селото веќе се расчу оти Брановци сакаат да го набркаат грчкиот поп.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Поминаа низ село, а кај мостот над село свртеа по патот кон планината.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Оној што ги поведе кои некаде низ село го знаеше патот па брзаше напред, а тие се сопинаа и прескокаа камење по непознатиот пат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
А реката Луда Мара што тече низ селото, секната, летно време немаше вода.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)