Татко не ги разбираше зборовите на песната, но силно ги чувствуваше пораките на чистата и тажна убавина, носталгичниот и меланхоличен пев, низ ритмот што супериорно ја освојуваше тишината.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Таа магија, секогаш и кај секој автор, е поинаква од претходните.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Тоа се мигови кога раката и хартијата, низ ритамот на ракописот, непогрешно распознаваат каков плод ќе заврзат графичките симболи кои се населуваат како зрнца семе врз белината.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)