- Ме чека друштвото. Одиме вечер на забава, - и мина со прсти низ косата, која убаво му паѓаше врз челото, а од страните му беше залепена од желето што го употребил.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
А таа веројатно сакаше да потврди дека се согласува со мене бидејќи ми помина со прстите низ косата.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Уште ни до црквето не беа дојдени, кога дождот им прекисна преку капите и водата низ коса им потече во вратовите.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
„Јан“, реков. „Немој.“ Тој не реагираше; продложи да поминува низ косата со прстите.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)