Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тики: Е, одлично. Во моментот кога завршува песната скокнуваш од тортата и со пиштол на вода пукаш во гостите.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А после дозволи им на твоите обожаватели малку да те помирисаат.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

- Да се пресегнеш ти некако, - му вели главата на телото, - да ме земеш со рацете и да ме ставиш на твоите рамена.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Што ти значи ова?“, ми пишуваше Агна. „Во таа изјава гледам агресија, скриена потреба некого да потчиниш и, уште, една многу голема лицемерност, проблематичност на твоите побуди“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но не е важно дали јас имам и ќе имам доволно вода (иако знам колку е тоа тешко по однос на твоето доаѓање овде), посилен од тоа во овој момент е поривот во мене да преземам нешто што ќе биде важно за Маказар и за овие луѓе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Остана, писателу, твојот иден, сѐ уште нероден биограф, без важна документација за одгатнување на твојот лик!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тешко е да не се препуштиш на целиов провинцијализам што сака да се напика во центарот на сите збиднувања, да држи говори, да се слика пред медиуми, а да не ти пропаднат сите шанси за нормален живот, зашто конците на твоето кутро суштество се во нивните раце и тие ти ја даваат единствената навигација по која ти треба да живееш, ти ја даваат единствената смисла на живот по која треба да трагаш.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

А твоите другари, без да си сторил било какво зло, фрлија кал на твоето име и народот им поверува…

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Погледни во воздушното пространство на твоето родно Крушево.

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

А сега, повторно во твојот роден град, во Клубот на уметниците исполнет со твоите бои, на твојата секогаш преполна маса (на ококорените сомнителни очи) не покажувај им го сонцето во десниот џеб од панталоните, ниту пак жолтите облаци во шлицот.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Тоа е излегување од сцената, финале на славниот еп на твојот живот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Прекинувајќи го во науменото, му реков: - Татко, јас цела ноќ работев на конечната верзија на твојот приговор...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- Извини, ти ги прекинав мислите. Но сакав да те прашам да испратам ли по Елена? - Мислиш на твоето девојче, а?

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Колку да ѝ верувам на немоќта? На мојата но и на твојата немоќ, Господару?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

1 Оваа ноќ на твојот трем на небото од бршлен навраќаат ѕвезди Зад благите огнови оваа ноќ Зад летните ѕвездени огнови живеат сенките на твоите прсти.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Секое утро секое утро на твојот пат една нежност умира.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Тргнуваш во потрага по цветот за гранката на твојот сон. Утрото измислува портокали. На твојот суров континент плодови на морето.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

И долго слушам на твојата висорамнина како прскаат зрната на летото.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Пијан од ова лудо вино на јули мислам на твоето древно дружење со времето.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Рацете на децата трчаат по патот на твојот глас и ги збираат искрите на свежиот поток По жилите на царските мигдали течат водите на младото сонце. Сѐ е создадено.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Ветровите што со тебе ноќевале излетаа ко црвени пеперуги Патува сега таа румена шума таа добра сенка на твојата смиреност таа ведра чадовина О ружо на пладнето дали тоа во нас се населува нова вртоглавица Во белиот камен покрај патот израснува еден румен знак Твојот цут во каменот се враќа Дали е тоа предзнак и за нас што дојдовме многу од далеку во тихиот предел на спомените.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Еднаш ќе исчезнам во сенките на твојата пена Ќе се вратиме во коренот на големата билка Има цутови загубени огнови на летните ноќи трагачи на добрата утока на утрото Има цутови одвај исправени над своите болести.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Потајно улам на тебе, на твојата скришна насмевка, на твоите усни во кои заоѓа сонцето, улам на строгоста на твојот збор, на твојот рапав глас, улам на твојот поглед насочен како стрела кон сонцето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

На тебе улам, неправедна божице, што се оддалечи со мојот залез на твоите усни за да намножиш поколенија.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Улам на твојот двор со распеани рози, Улам на древниот часовник што покажуваа недојдено време, Улам на оној жесток ветер од кој не потреперуваат ниту гранките ниту лисјата туку коренот в земи, улам на твоето тело што како божја заповед го свртува кон себе сонцето и го крие за да му биде визглавје на плодот во тебе.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Да ми е да прошетам по вашата улица Тајно допрен на ѕидот на твојата куќа Да чујам колку убаво потпевнуваш А камо ли – како сонуваш...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Улам зашто отиде со рака на усните за ништо да не се слуша улам на твоето латинско име заробено во некое ѕвездено доба на дамнината, улам на овенатите плодови на твоето молчење, улам на далечините градини на Азија и на морето низ кои набркани се спуштаа Адам и Ева, улам на дождот што тропа врз твојот сон улам на тебе и велам симни ја раката од усните во нивната древна усама да преноќам.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Птица на детството Помислам ли - Првнува кон небесата... Сега само во сон го слушам Павтањето на твоите крилца - Твоето прекрасно исчезнување.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Љубовна луња на усните на млекарката што пее квечерина и Одот нејзин што отвора тајни врати низ кои се гледаат Белата грива на детството Грозно ронење на твоите години и ѕвездите што ќе трепкаат врз тебе.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

На усниве, во мислата, врз душава се втиснати буквите на твојот неизречен збор и велам - добро е.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Подлизуркото падна на колена пред него и промрморе: „Тагата моја е рамна на твојата, оти во воспитуванието и уката што ѝ ја давав ја имав за ќерка своја.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Господ да те благослови тебе и царството на твојот цар, благочестив управнику“, одговори Филозофот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И ме гледаш, и се разбираме со поглед, и јас подавам рака, а ти клучот ми го даваш, оти знаеш дека првпат јас самиот сум решен на твоја страна да бидам, дело гнасно да учинам, за да те спасам од логотетот!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Да ти се мочам јас на твојот здрав народен дух, кога се смее само на гениталии што залутуваат во туѓи гениталии и на ануси што прдат; тоа ли е врвот на народната уметност, Луцијо?!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Биди силна! Ти изгуби, о мајко, џин! Народните ќе пеат колена со уста милна за делата на твојот син.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

На твојата порта не ќе тропнат Албанци, кои бараат гозби и храна.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Бегајќи од шумот на твоите врсници, често нешто во мисли те влече: во сонот ги гледаше битките, а најаве место играчки — имаше мечој.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Деветнаесетти век, Охрид ист како и сега. Почеток на твојот живот, слика лоша, мајка тежок нарам влече без запрега.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Извини но секој од нас на свој начин си го замислува тоа принудно заминување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но ако не бевме и двете токму тоа: (недоразбирања што се движат едното спроти другото), кажи, каде тогаш ќе се сретневме?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Затоа и не си се потрудил подобро да ја запознаеш - ми врати Даскалов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Не ѝ припаѓаше Таша на твојата сорта. Не знаеше да праќа онакви абери.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ти должам големо извинување, Ташо, бидејќи на твоето заминување гледав само како на обично поминување од еден ден во друг, или како на една од честите преселби на птиците што не се случуваат поради промените на сезоните туку само поради невремето што напати ќе нѐ затекне сосема неподготвени, а тебе токму тоа те снајде.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Посака да ѝ кренеш паметник на твојата љубовна авантура со онаа Стојна ли, Стојка ли? - за момент ми се причини дека се обидува да ме исмее Даскалов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И да ти признаам, (барем тоа можам): љубопитството ме доведе и на твојот погреб, иако, знам, дека дури и самото мое појавување овде и во овој час ти го сметаш за некоректно па дури и непристојно со оглед на некои од нашите поранешни среќавања.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

-Зарем измислувам? - ме прашува а зад прашањето се чувствува и тихата мелодија на неговата воздржана насмевка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се чинеше како Френк да вели: „И јас го размачкував малтерот и ги редев блоковите врз сенката на твојата невеста.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Создаваат побарувачка на краткотрајно задоволување на твоите телесни желби.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Најважната работа што треба да ја сфатиш е дека, без разлика дали си весел или гневот го обзема твојот лик, сјајот на твојата кожа пак има виножито кое се огледува во сонцето, наспроти твојот гнев или веселост – рече старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Во твојот манастир е запалена свеќа. Таа свети без престан. Пред иконите на твоите обожувани светци.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Пред прокапаниот влез на твојот стан си рековме добра ноќ.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Покрај Златниот Брег, облакодерите почнаа да блескаат, прозор до прозор, наспроти мракот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дури и кога не ја спомнувавме, таа беше присутна со своето давеничко тело - толку дебелкасто во споредба со твоето - и нејзините тажни гради со збрчканите брадавици и скиселено млеко - толку отпуштени во споредба со твоите кои сѐ уште распупуваа - со нејзиниот надуен стомак и срамна грмушка безбојна во блесокот на електричната светлина, со нејзината замрсена, глибава коса и надуреното, спокојно лице - толку безживотно во споредба со твоето - и бледата кожа, бела како молња, како блиц, белина што не може да се постигне на дневна светлина - колку почнав да го мразам тоа бледило, толку студено покрај цветот на твојата кожа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ќе се бакневме, усните ќе ти се отвореа и кога твојот јазик на неколку наврати ќе посегнеше по мојот, ти го откопчував првото копче од блузата, откривајќи ти го младежот на дното на грлото кој беше во хармонија со помалата дамка на аголот на усните што јас толку многу ја сакав, а потоа второто копче кое откриваше нежен златен крст - јас секогаш се обидував да го сметам само за моден детал - што се нишаше над расцепот на твоите гради.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ти се тресеше. Прслучето ти се гледаше преку до кожа залепената тенка блуза.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не раскинавме некоја одредена ноќ, како што и не постоеше некоја одредена ноќ кога почнавме да излегуваме, но се сеќавам на една есенска ноќ кога претпоставив дека бевме при крај.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ти ги симнав гаќичките од бикинито по тенките прегради на твоите нозе, а ти ги потегна моите шорцеви под работ на исончаното.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Третото копче ти ја разоткриваше чипканата набабреност на прслучето и јас си ја лизгав раката низ дезенираната мрежа напипувајќи ја цврстината на твојата пупка која ми се креваше кон прстите, но ти малку ќе се повлечеше и во позадината на забрзаниот ти здив твојот бакнеж се оддалечуваше и јас почнував посилно да те бакнувам обидувајќи се да те намамам да се вратиш од каде и да беше и конечно, држејќи те како да бев само пријател утешник, те прашував, „што си мислиш?“ иако, се разбира, знаев што ќе одговориш.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ти ја отстранив мократа коса од лицето и благо те бакнав на усните, а потоа ти се сврте и влезе внатре.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Со купаќи околу зглобовите, претавме како пливачи за да си ги ослободиме нозете, скоро како да очекувавме плимата да не облие исто како Берт Ланкастер и Дебора Кар во нивната славна љубовна сцена на плажата во филмот „Од овде до вечноста“ - сцена која е толку славна што иако ниту еден од нас го немаше видено филмот, нашите тела ја заземаа истата положба како филмските ѕвезди на песокта и ти нежно ми шепотеше, „Се плашам да не останам трудна,“ а јас тивко ти одговарав, „Не грижи се, имам заштита,“ и продолжувајќи да те бакнувам, ги напипав соблечените кратки пантолони и паричникот во кој со месеци го носев Вулканот како да беше амајлија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога падна горниот дел на твоето бикини, моите дланки, издлабени како да носат вода за испукани усни, ти ги прифатија градите запаметувајќи ја нивната деликатна тежина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Бевме паркирани со Рамблерот во ќорсокакот на една улица со фабрики која беше нашата „патека на љубовниците“, слушајќи како ситен дождец и суви лисја ја прскаат хаубата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Не сакам да мислам на неа но не можам поинаку.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сѐ уште бакнувајќи се, му го искинав сплесканиот, исушен омот и тогаш тој ми отскокна низ прстите како федер од часовник и падна во песокта меѓу нашите нозе. Ми се тресеа рацете.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во секоја осветлена спална, парови се соблекуваа дома после работа, паѓаа во креветите и го правеа она.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Продолжува: „На твојата неразместена постела, ги броиш пукнатините на таванот, зјаеш во никаде.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Денес се потсетивме на твоето најрано детство.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но, не доаѓаш. Во што е суштината на твоите исчезнувања?

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Збунета сум... Ѝ помагам да се подигне, па ѝ ја додавам чашата со розето: - А јас се сеќавам на твоето детско гласче кога ни велеше дека сме силуети што минуваме низ маглата – Сум го заборавила и тоа, иако мислам дека сум била во право.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

ФЕЗЛИЕВ: Жалам, но одамна веќе не им верувам на твоите гаранции.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Егзистенцијалност, на моето постоење Се сплеткав во канџите на твојата сентименталност и сензот го отуѓив...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Една пулсирачка бемка во соѕвездието на твојот грб-екран со висока резолуција.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Само не вака. Не вака, со овој свој гостин, што трепереше онака исплашено првата вечер, а после што ти даде можност да ги споделиш со него сите оние свои најоптегнати безгласности на твојата самота, сигурно дека нема да можеш, човече.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Од утре да си сакаш друг бригадир за твојата градежна бригада, чу?!“, со растреперени вилици и како да се наоѓаш под урнатините на твоето најскапо здание, што некогаш си го градел, а тоа сега се уриваше врз тебе, врз твоите раменици, те треснуваше по твоето чело, те толчеше по рацете, по лицето, в очи а, нозете ти беа тешки, како потонати и натрупани до над колениците во тие урнатини.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Овој сега е во состојба да ти рече сѐ, а јас го знам и како човек, што знае да биде и молчелив како земја,особено кога ќе појдиш кај него по белешка за исплаќање на твоите трудоденови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе го имаш пак само доколку си останал без тоа негде блиску, за да можеш да се повратиш; но ако си одел без тоа толку долго, за веќе да си имал време да ја свртиш браздата на твојот живот во сосема друга насока по која што те повела таа твоја загубена рамнотежа, тогаш повеќе ни еднаш нема да бидеш во состојба да го побараш и да го најдеш.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Прости ми, Ана! Неблагодарен и туѓ му бев на твојот дар.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И, со стисокот на твојата рака, ќе се обидеш да го пренесеш и да го прикажеш твојот голем „успех“, долго држејќи ја мојата нежна рака во твојата дланка, обидувајќи се да се сетиш на моето име...

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Екстерно и интерно тестирање прави секоја недела и бесплатни часови по сите предмети, од прво до осмо им дава катадневно на твоите и на оние од брат ти. Пофалница и благодарница не се бакшиш!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Па, да раздава ќерка ми и на твојот гроб за задушница... еее!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сите филмови што сега, разлигавен, во главата ги правиш за мирно трето доба, со сите театри и опери кои сакаш да ги посетиш и да ги видиш и чуеш, сите книги што сакаш да ги читаш во двојка или, барем, како школска лектира да ги обработуваш со неа, затоа што таа те разбира најубаво и, додека молчиш, таа ја слуша твојата тишина и кроце пушта рака на твоето колено, кое потскокнува од тоа што нервите ти се отидени бестрага, се утопија, се разбира (тоа филмовите).

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А така момчета, вели и појди кај едни, појди кај други, не куражи и благодарја ви на учението, ни вели и ние: покорно благодарим, ќе му одречеме, а шумата свети, мислиш сонцето заборавило да зајде, да се тргне од неа, а сонце нема, небото на твоите рамена се потпира и тука учевме сѐ што си има една држава за да напаѓа и војната си тера и првин се бориме со Грците и со Англичаните и дење-ноќе во окопи, со цела спрема и не смееш да заспиеш, оти ако те најдат заспан, ќе те врзат на сонце, ако е сонце, ако не е дожд, и така ќе скапуваш, 123

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Можеби никој никогаш во животот не му се спротивставил на тој бег, ни човек ни дивина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш виде. „Тој прстен“, запелтечи гневно. „Тој прстен на твојата рака.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Слушај, му реков еднаш в крчма, слушај, јас сум измама и помалку сум вреден од најлошиот лик на твоите платна.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Со заби го гушев липањето на твоите усни; тие беа набрекнати од болка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Што е право, отпрво не ме бендиса, ама после, кога почна да говори за Илија... (Селман-ага пее под прозорецот на Антица): Антице, мори бела кадано, Идеш ли ќа се посвршиш: Бела ханума ќа бидеш, На меко диван ќа седиш, Жолти флорини ќа нижеш, На твое бело грло ќа редиш?...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

- Води ме, само немој да ме носиш, - се насмеа Рада додавајќи - Значи тоа е твоето омилено место за егзекуција на твоите „трофеи“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Слушај Срцка, јас не сум само твојот носач, туку сум и клучарот на твоето срце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Преклопот на твоето тело и мигот кога ме нема.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Туку може ли да прашам со што се занимаваш, камерава на твоите гради ме потсетува...

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Знаеш, - повторно малку зајадливо , - таква би ти прилегала тебе и на твојата мајка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Честеше зашто беше на трагата на твоето пронаоѓање.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Па зар во државава нема некоја чесна и домаќински воспитана мома која прилега на твојата убавина, што ќе ти биде верна и што ќе се грижи за куќава.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сета приказна е во твоето попусто барање одговор на твоите ненужни прашања.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Точно е дека треба време за да видиш која форма најмногу одговара на твоите барања.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Живееш со некој што ги исполнува порите на твоето тело, дише за тебе.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Се галиш по целото тело и трансот на душата го обзема олтарот на твојот Бог.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Нејзиниот млад живот беше на конец, се исплаши и татенцето, се колнам, со најнежен глас ја храбреше, ја будеше. Ѝ дувкаше во лицето, мило ѝ говореше: - Другарке Оливера Срезоска, - со толку милозлив и добродушен глас ја довикуваше, - крени глава душичке, шепнеше, не жалости го општото дело, не умирај, не умирај, мила другарке, не попуштај во цветот и летото на твојата младост, не жалости го општото дело, како секојпат прибери сила, стани смело, - проклет да бидам, пропеа татенцето, се отвори, просто како поет говореше, низ песна.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Барем во еден миг да си помислил на милионите гладни, на милионите страдни, на милионите во крв што се дават, на твоите несреќни браќа, не ќе си имал совест, мило момче, толку мирно да седиш на таа карпа, да си тераш луд ќеиф.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Врати се Врати се, ако срцето вели така, кога патот до мене ќе стане предолг, кога копнежот ќе ги разбие сите препреки, на твојата стрпливост.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Како боли Секоја минута живеам од магијата на твојата едноставност... секој миг се надевам дека ќе ме допре твојата мила рака.. ќе ме погали и ќе ми дари мир во душата...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

А толку сакам да танцувам по мелодијата на твојата душа, тука ми е во градиве, во мене, Се мислам ако притиснам да не ја снема.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Посакувам да застанам под твојот прозорец, за да ја слушнам мелодијата на твојата душа, но секогаш кај тебе, таа граница меѓу разумот и срцето.. таму почнува и завршува сѐ... а толку ми е потребно да бидам, по малку луда и насмеана, по малку разиграна и заљубена... по малку дива и полна со живот... потреба да се изживее мигот со тебе...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Во еден миг сум на твоите гради, а веќе во друг, само го барам твојот глас...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Ќе се надоврзам на претходното прашање. На неколкуте фотокопирани листови од каталогот на твојот последен проект „Досие ‘96“ пишува дека спонзори се две Министерства и Сорос центарот.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Утрото потоа, ги измив соништата од моето лице, и си го исеков погледот од рабовите на твојата насмевка.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

И јас со задоволство ти ја признавам таа победа, оти твоето здравје и твојата лична среќа, како и на твоите браќа и сестри, ми се најважното нешто во живото.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Јас би сакал уште да ти речам, но без умисла да влијаам на твојот избор, дека во нашето семејство Фетиевци, со векови сме преврзани на кадиската традиција.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Со ум и чесност, со праведност и знаење сме се одржале и сме ја добиле довербата и на султанската власт, но и во овие времиња народот нѐ прифаќа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Младите и оние на твои години се протегаат на туѓина, ама во себе.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„ Го слушам тропањето на твоите патерици врз калдрмава.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кога не постојат надворешни записи на кои можеш да се повикаш, дури и контурите на твојот сопствен живот ја губат формата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но не грижи се, јас сум на твоја страна!“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Освен ако не страда, како можеш да бидеш сигурен дека ѝ се потчинува на твојата волја, а не на неговата сопствена ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ништо не е твое сопствено, освен неколкуте кубни сантиметри во внатрешноста на твојот череп.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во пазувите на ова бессоно утро Во падините на рајот вечен Жена метузалемски стара ми прорече: Кај што река има, таму тече Крвта на твоите незнајни предци А кај ќе видиш санта, глечер Таму нема вера, таму нема светци Тук кон зло те тера лик нечовечен И тој ќе зине муцка клета Вели – малку ли се трите Света?

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Еден ден, можеби Утре ќе сетиш белег мал на твоето Лито, истрошено тело И ако си мислел дека пророк си бил Дека си некој си Лутер Или дека победи, битки извојува Бедник си, знаеш, не си за лутење Или мислеше Троја – твоја ќе биде?

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

41. Неколку денови ти пишував пораки на твојот профил на Фејсбук.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

На твоја иницијатива посетивме една локална плажа.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Сѐ што требаше да направиш е да согледаш што те пали и да купиш порно часопис кој им одговара на твоите склоности, исто како кога одиш да купиш храна.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Не гледам зошто на твоите евентуално култивирани сетила би им пречела каква и да е тековна политика (на живеење).

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

— Е, побратиме, сега, или никога! Еве ме на твоа бога, на твоа душа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Секој домаќин си остава наследник на куќата, та и ти така треба да направиш, да си одредиш наследник на твоето место.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Стана плен на лакомост и гордост на твојата икона, лажниот светец суетата вешто го зароби духот исто како непрогледан слепец Стадото на лукавиот сѐ повеќе расте и неговиот пат е простран и широк а животот страстен кога ќе спласне ќе тонеш во мракот духовно сирот

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Се надлетуваме со орелот И му велам, И си велам: Крвта на твоите нокти Е одглас на стадо јагниња Што се белее во ноќта И се вселува под кожата на векот.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

На твојот корен мојата жила врза расни ме!

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Три пати подолги ми пораснаа прстите три пати посилно стегнав со забите се наведнав и го префатив вратот на твоите камењари за да те бацам.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Го слушам јас тој молк твој што коле, тие нежни раце твои што ме угушуваат в раце ги чувам и чинам тих некој призвук тивја в мене да ме успие на твојата снага на твоето голо тело.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Не ќе те доцеди ништо: - под твоето дно - уште едно дно; - врз твојата синина остана птица да кружи - змија се веде на твојот брег и даб, кора од ветришта црна, вести: над сите невекови век, полкови матии непогуби!

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

V Ги изгубив сите патишта. И оној на твоите мртви дојки што води.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

II Не бој ми се, море! Врз твојата синина остана птица да кружи Змија се веде на твојот брег И даб, Кора од ветришта црна, храбри Ќе има век, Над сите векови ќе има век!

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

На површината на твоите сиви ќелии започнуваат да се раѓаат еретички идеи и ти започнуваш да ги разгледуваш опциите за трансфер во некоја друга религија.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Можеш тоа да им го кажеш на твоите луѓе во Македонија.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

„Нека ја следи Божјата помош на твоите сестри лазаристки од редот на св. Пол де Венсан. И јас сум со тебе!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

– Зар печената јагула го нема вкусот од онаа на твојата мајка?

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

...големиот закон на природноста наспроти квадрантите промислата наспроти оправдувањето лебедот наспроти кристалот крв слободна од телото се простира пред окото зад извикот таму каде чека твојата сребрена чевличка твојот заден траг... знаците од сонот или сонувачите како алтернативци ...отежната од змиските клопчиња гранките се веднат скоро до паднатите лисја зошто оттаму од живите шуми ме потсеќаш на своите боси стопала јас не сум лошиот родител ниту ти оставеното дете тие чудовишни црнобели слики се сосема предвидлива компензација за отсатноста сонот место допир декорот го бираме наизменично ноќва се моите змии шумите следната ноќ возењето во спротивна насока распарченото тело на асфалтот крваво што го љубиш осветлена во трикото на невина балерина потоа јас летот над градот по ехото на твојот глас па ти појадокот во природа со заборавените заеднички пријатели...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Благодариме!... и натаму ќе те пресретнуваат познатите зборови или ехото на истргнатото ...најважна е неизвесноста вели тато пази ја светлината на првата страница колку бавен ни се чини и долг почеток на нејзниот од но книгата веќе ја отворивме и ти патуваш сине излези од бањата не свлекувај ги тревожно измокрените гаќички туку појди по блесокот прескокни ја корицата- ограда остави ја оваа страна мене домот мртвите сестри и браќа онаму е поезијата ќорлестото маче со рахитични предни нозе ќе биде твојот водич токму тоа мачето кенгур ќе те изведе низ светот на прекршените огледала и зборот осамен што толку патетично ти звучи сега таму ќе биде највистинското задоволство ќе му припаѓа само на твојот сон ќе се гнезди само во твојот занес трагај... тигарот или полезноста на проекцијата на законите на џунглата врз собната атмосфера ...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Во оваа ноќ јамата на твоето чело беше длабока.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ме убиваа како мирисот на твојата болница. Лазеа по мене како инсекти.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тогаш бев Марија, сега сум Еврејка и умирам зад боцкави жици во некој логор. далеку сум и не го слушам коњаникот во нашиот часовник, не ги сонувам невидените орхидеи, нечуените прици на твојата Африка.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Трмката на твојата мисла се рои во пределот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Зајдисонцето ме гледа од твоите очи на твојот лик продолжува да зрачи и в мракот што надоаѓа.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Правта твоја одамна во нас веќе расцутува и во нашите раце се прелева виното на твоите очи.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

- Не мислам на „лицето што го тргна“ туку на твоите сфаќања за љубовта.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ама што беше беше - вели жената со сета сериозност со која располага - на твојата несреќа ѝ се виде крајот, идниот пат и ако дојде до страдања тоа ќе му се случи на друго ајванче.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Му се придружувам на твоето патешествие - ми ја испрати насмевката Денко Самоников.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ти лично го имаш пребрано тоа гајле!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ми вели: „Запеј им некогаш на твоите цвеќиња кога се будни и самата ќе се увериш“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Или на оние што не те познаваат, на целата таа неиздиференцирана маса вон корициве, нешто ко епитаф, секое медиско експонирање е ко мала смрт, некој чуден оргазам на некакви Матрјошки во тебе, некое далечно ехо, така ли, потпиши се во книгата на впечатоци на овој сеизмограф, драга моја, и ти благодарам. 84 Margina #21 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Како еден чекор понатаму во овој правец беше и семинарот што го посетив овој Септември, за музико-терапија, а веќе след ниот ќе биде проектот што го планираме како мултимедијална, интерактивна претстава, во склоп на поголем проект организиран од Институтот за психологија при филозофскиот факултет. M На крај, ќе им оставиш порака на твоите фанови?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Додека се обидувам, осмиот месец од оваа година, MCMLXXX достоинствено да го започнам писмово до тебе ја откопчувам душата како елек и шаторот твој го распнувам сосема меѓу вториот и дваесеттиот век резот е доволно длабок и горешт светлината да се прекрши и одбие твојот профил да се обликува појасно макар и ништо да не не објаснува: ни империјата, ни мемоарите ни градот што го подигнав во мислата променлива - еден град повеќе во Елада, љубената ниту слободата повеќе од власта што ја сакаше и Latio не, ни кованите пекунии со ликот на Антиној, обожаваниот Humanitas Felicitas Libertas ниту твојата библиотека која се обновува лека-полека по светот ниту противниците, не ни жените не ни смртта твоја и на твоите современици и коњот не, и знакот на небото и мачката со боја на пустина, мед и сонце (според описот на Јурсенар) ни патувањата, ни пророштвата не, не, не, во право си кога се сомневаш во смртта, кога му се предаваш на Допирот-Убавината-Сласта како на Смисла зашто, поместувајќи ги границите на крвта, плотта, идејата животот пренесувајќи го од една метафора на друга го одложи толку многу што остана и за нас! ________________________

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Можеш ли да му ја поматиш верноста кон земното, додавајќи знак по знак откривајќи ги срамните делови на твојот систем загадочниот метод небесниот свод- дом за да може да оди по истиот пат и да стига до истата цел човекот, оној кој над црната точка стрепи по сличното, од различното стрепи спојува еден со друг: еден и еден, два со два, седумдесетидва името го дели на четири елементи – I.H.V.H. тетраграматонот го врти, го враќа ред по ред реди вистината на скрбта ја учи завист и суета, суета и завист сѐ е бесценет камен, а број свет и сила равенката меѓу нив се припикнува како вода меѓу шуплинките во карпата како зрак во мрачна капела бели точки на црна површина поделена на две: еднооко човече дворог Пан троока нимфа четириаголен круг пирамидална петка црно на црно расфрлан, разигран Ум на Светлоста Умна светлост.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Сликата ти е недофатна божја, сатанска, бесмртна бела, охола ало, лакома суето, Киту твојата јасна росна јарост крвавиот рев вресот на твојата пена - грбна лавовска локна зборот може поверно да те опише од било која икона, лажен идол -развратен знак на китоловците- Милосрдна срж, срцевино, божилаку казни ги поганите: скриј ја вистината ‘рскавицо на покајанието послушај го умот на бога Магу, уживач на морски бездна - утробата на светот Цицалче големо лицето исцели си го од длабочини, Ламјо совршена прскава, мрсна, врела, отровна...

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ќе ти влезе во свеста ќе ти се пикне под кожа ќе забега во зоната на интимата и оп, еден ден ќе му појде од рака да го состави она што ти си го скршила да го препише она што ти си го избришала да го ископа она што ти си го потиснала длабоко во тебе, со луд ум на лавина да го открие она што си го забранила за јавна употреба; ќе ги размрсува и повторно ќе ги замрсува знаците-јазли на твојот личен и на македонскиот синдром ќе си поигрува со преобразбите од дамнини до иднини од лично до колективно ќе ги претвора софистицираните искази и поетските евокации во егзистенцијални слики за да ја долови речито сочноста на твоите исконски мори на твоите детски занеси на твоите судбински застранувања; можеби ќе те надмине со помош на вродената смисла да глуми да ја игра улогата на другиот да се губи во другиот небаре голтнат од ништото.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Приказни смислувам, митови, стории за да те кажам: те именувам, ти се обраќам и те сликам, те олицетворувам, те отелотворувам и, да признаам, сѐ што сум напишал досега до тебе обраќање е: веслање по вода, воздух, етер, земја учење на твојот јазик следење на твојот пат.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ејдос, идеја Го ставив срцето на твојот проѕирен стомак морски стомак пред породување го наслушнав плодот и длабоко вдишив.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

3. Распосли си го окото - мојата љубов сака да патува мојата љубов сака да залута да се врати, да нѐ спаси мојата љубов сака Во предградието на твоето око трепките си поигруваат есен, отвори, патникот кој чука е љубовта ќе влезе за да побегнеме од времето меѓу градите отсекогаш сум носела виделина окото твое отсекогаш ме барало мене - разбуди го, ноќва како на сон те сакам, погледни ме, љубовта да ми патува...

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Дур возот без починка рони во времето на ритамот монотон вечерва ти си задремала. Не спи, не заспивај, уморена. Колку е тежок тој мир на твоите образи живи кога патуваат шумно сите предмети мртви. Со бакнежот на погледот мој што чука на твоите клепки заклопени ти ги отворам очите сонливи.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Чана знае дека Пелагија се печи на оган, туку го бара нејзиниот поглед со знак за заминување, а тоа и се случува, станува од столицата, му се приближува на Димостена, му ја зема раката како за поздрав и туку брзо и силно ги вкопува своите усни на неа пропелтечувајќи неколку зборови Прости ми Димостене за сѐ што претрпе, за страдањата заради мене, прости ми барем ти ако не може тоа да го направи Света Богородица и дедо Господ, ама на твоите страдања немав храброст да ти натоварам уште и неизбришлив срам!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Кога би можела на еден суптилен начин да одговорам на феноменот на постоењето, тогаш моето постоење без тебе и без нас заедно би било сурово и измачувачко.