Тоа беше време кога младите, или барем оние млади кои јас ги познавав, живееја во очекување на остварувањето на љубовта, а почетокот на заедничкиот живот веруваа дека ќе биде симнување на рајскиот поредок на земјата, а потоа ги отрезнуваше баналноста на секојдневието кое ги очекуваше, бидејќи секое очекување кое е поголемо од стварноста, како и секоја љубов која е поголема од оние кои се љубени, завршува или со пропаст, или во тривијалност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Меѓу жителите на Рајските острови владее поделеност – „Федералистите“ и „сепаратистите“ засега се изедначени.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Наоколу се ширела миризбата на јасминовите бело-синкасти цутови. Се насетувала близината на рајскиот предел.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Сите тие нешта станаа само субјекти во однос на рајското привидение.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Коледарите првин онемеа, па сите се удавија во нејзиниот поглед, а има и такви кои до века ќе си ја сладат мислата од насмевката на рајските јаболка под прозрачната свила.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Тоа беше нашето време, времето на молк за телесноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)