на (предл.) - шака (имн.)

— Тогаш да викам Мисирлијата; ја кажи ти некој што ќе одит, да одиме заедно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Униформата му тежеше на рамениците, тротоарот му ги скокоткаше табаните, дури и отворањето и затворањето на шаката му претставуваше напор од кој крцкаат зглобовите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ошче не ми е собрана седбичката, ете и на страгата ме викнаа вие дни, да си го зема тоа млекцето. A ти оди со здравје и погледај некоа и за мене, ако е и постара — пак на шака ја тера Трајко, ама му жежи столот и само што не подрипнува кога Арслан го кани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За ова нешто сам тој на шака расправеше, после, ко помина фуртуната и ко се растури месната канцеларија, а тој ништо потоа не беше.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Напред, пред гостите и домаќините, одеа ергените, пред нив чупите, а пред нив, сам, свирачот; чупите пееја: Фрли го, лудо, шеширот, оти е место нагорно, оти ќе се лудо испотиш, Ихиии!... а ергените одговараа, исто на шака: Фрли го, Досто, опрегачот, оти е место каменливо, оти ќе се, Досто, засопнеш, Ихууу!...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)