на (предл.) - човек (имн.)

Згрозена сум од таа тажна слика која ја открива расипаноста, бесрамноста на човекот, човекот како Левијатан претворен во безживотна марионета.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И дури таму им ги видов лицата на луѓето со мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Иако мртовечкиот ветар го бришел сјајот на ѕвездите, над нив светела некаква леденикава ведрина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кажи му, нека му каже на човекот што ќе му сакаш, до кога да те чека, та спремајте се и он и ти, прибери се да имаш сенка над главата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На полномошното го пишуваше името и презимето на човекот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Така утредента дедо Бошко на луѓето им рече: - Ќе ги кажам!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
На човекот одеднаш како да му стана јасно нешто што било толку очигледно, а тој до овој момент не го знаел.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Беа оддалечени само неколу метри еден од друг кога левата страна од лицето на човекот ненадејно се искриви од некаков грч.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мотивот за споменатото преуредување беше очекувањето дека споменатото мислење е „адекват­но“ за спознавање и совладување на околината, можеби дури и за совладување и спознавање на човекот и општеството.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Како чума да минала низ градината како офтика црна во домот та гасне полека сѐ во беспомошноста на векот и човекот и радоста на човекот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И така е: кога човекот станува библиотека, а библиотеките оживуваат низ призмата на личното искуство, тогаш се добива навистина грандиозно дело.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Погледна пред себе како да му е потребно тоа за да го припреми своето противење, но кога пак го сретна строгиот, беспоговорен поглед на човекот во сина облека, без да рече што било, си ја голтна плунката и без волја застана зад двајцата селани.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Значи, јазикот е главно физиолошко – психолошка способност на човекот и како таква зависи од сѐ што прави да се менува човекот, т.е. со развивање на еден човек и еден народ се развива и неговиот јазик, со нивното опаѓање – опаѓа и нивниот јазик.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Проблемот е во тоа што законите на духот во идеолошка ситуација бараат материјален, механички поединец, при што најчесто се губи смислата за тоа што е човек.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не сосема. наслушнувајќи го кркорењето на човекот со куршум во градите, коњот со винско испарување во ноздрите, од движење на кобра го зграпчил со заби офицерот за едната страна на лицето и со тргање го разголил до коска.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Точка-збор кој зрачи Со безброј лачи: Точка - крај, точка бескрај Точка - почеток, зачеток На вселената, на човекот, Точка во човекот, во битието, Точка на секот и пресекот, Точка - зрно на зачетието.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Наспроти некои верувања, очигледната независност на човекот во однос на неговата ендокрина сексуалност, која не само што му овозможува да им се спротистави на нагонските притисоци, туку сѐ до староста му овозможува и сексуални односи и оргазам чија цел не е оплодување, не е знак на „дегенерација“, ниту на раскинување со природните корени на човекот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но да се пренесе вселената, објективниот свет, една реалност што постои надвор од човекот да се пренесе во него самиот единствено со мистиката на самоспознатиот дух, а оваа реалност да биде сметана и понатаму како прост привид, како обично олицетворение на логичките категории и „идеи на апсолутниот дух“, значеше и да биде „укинат“ апсолутниот дух, да се пренесе во друга состојба, да се објасни „духот“ со појавата на материјата, а законите на дијалектиката — со законите на развитокот, настанувањето и условите за неговото познавање од страна на човекот.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Длабоко навредените, оскрбените, грешниците, покајниците, осамените, јадосаните, очајниците, неутешените во љубовта и во загубата на најмилото, луѓето исправени пред неизвесноста и ризикот на следниот чекор, животните корабокрушеници, - сите, сите доаѓаа тука и на дивината наоколу, на небесата над Потковицата, на овчарите и на случајните намерници, лелекајќи гласно им ги доверуваа своите тајни и несреќи, своите болки и загуби, своите намери и решенија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ама тогаш си реков да не би директорот уште да е жив, да не може да се спаси, да му помогнам на човекот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Телесната сила на човекот попушта пред жестокоста на енергијата која од него се бара.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Иако создадено според според замислата и трудот на човекот, Мавровското Езеро е уште еден планински бисер, во него како во огледало се рефлектираат зелените падини и планински врвови.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Им ги креваме главите на луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Татко ми беше цврсто уверен дека една идеологија, токму верата, му е доволна на човекот, на човештвото.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Таа ми забрануваше да ја сакам, ми забрануваше „јас“ да бидам „јас“ и јас да решавам што ќе сакам и што ќе правам; со тоа, таа ме лишуваше од себеси самиот, како што се прави тоа кога човек се става во затвор, па му се одзема правото да биде она што по професија е, да биде сопруг на својата жена или татко на своите деца, да биде пушач, па му се одземаат запалката, цигарите, сликите од семејството, паричникот, врвките, каишот; тоа беше чиста политика, идеолошки терор од прв ред: да не му дозволиш на човека да биде она што е!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како некој воајер се приближив по ходникот до двете жени што пискаа, мајка и ќерка на човекот што го хоспитализирале пред некоја минута во приемната амбуланта, а дежурниот лекар само што им рекол дека починал.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Зборовите на човекот беа како камења фрлени по него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но, на човекот што го познавам такво нешто не му прилега.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Тие ми држат стража пред светот, често несигурна, толку опседнати со себе си, што забораваат на човека.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На човеков му требаше многу, многу борина за да спотни поубаво гламната.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како што беше истакнато во првиот дел, материјалното ослободување на филозофското злато од простите метали е метафора за психолошките процеси со кои човекот се ослободува од основните животни контрадикции.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Меѓу првенците стекнува почит и име на човек прибран.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И, да не должам многу, добри мои, уште неколкупати се повторило тоа: „Ама ако не беше мојата наметка, ќе накиснеше до кожа...“ и „Многу ти благодарам...“ па на човекот што си немал своја наметка најпосле му прекиснало, му прелило што се вели, па се симнал од коњот и сосе алишта се фрлил во реката.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Девојката не се ни помрдна од местото кога братучедот застана до неа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
За маниристите на 20-иот век, што лесно може да се покаже со примери од европската литература, фигурата на „државник“ на досегашната европска историја станува симбол за неуспех на човекот во историјата, доколку се мисли дека во историјата дејствуваат „апсолутните“ вредности (во платоновска смисла) на Доброто, Вистинитото и Убавото или, во христијанска смисла, Љубовта. Giuseppe Arcimboldi, Рудолф II okno.mk | Margina #26-28 [1995] 220 Политиката за Балтазар Грасиан, на пример, е „хаос од државни причини“.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сомневањата и потаму му го стискале срцето на челникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сомнението што се роди во мене во врска со однесувањето на човекон од приказната кого го повикувал гласот на жена му ме поттикна да напоменам дека несреќникот веројатно заскитал во оној напореден свет воден од прилично сериозен привид?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овде, за јадење можеше да се купи речиси сѐ што денес во светот се произведува за исхрана на човекот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тешкиот златен прстен на раката на човекот со лузна блесна низ воздухот, ударот пукна, а девојката за малку ќе паднеше на подот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И животните ја делат судбината на луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ФЕЗЛИЕВ: Јас само така... заради тренинг. Му потребува тоа понекогаш на човека. Му го спасува животот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И повторно се гордееш ли на измалтретираната, навредена избледена насмевка на жената? На дете, на човек зрел...
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Појде кон Татковата библиотека на нова серија турцизми кои се однесуваат на човекот (телото, роднинската терминологија), според претходниот договор, којшто според двајцата требаше да се испочитува до крајот кој полека и се ближеше, ако не дојдеше до неочекувано запирање на некои зборови со посебно значење, како што беше случајот со турцизмот фиљан.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас го гледам, си мислам и се прашувам: - Мајката, што му е на човекот? Вчера беше здрав?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Онисифор Проказник пак прашал што ќе се случи ако не го најдат тоа, и веќе никој не знаел дали мисли на жолтеникавата грутка од говедска жолчка или на моќната вода од диви краставици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Читајќи некои книги останати од татко му, велеше: Човекот е најситниот дел на вселената; него вселената го создава и го повела; секое раѓање на човекот се обележува во вселената; каков ќе му биде животот на човека, зависи од времето во кое е роден и од законите што владеат во тоа време: тие му ја одредуваат судбината, здравјето и должината на животот...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Веднаш побарал да се собере сиот лук и рамномерно да се подели меѓу луѓето, по десетина главички на човек.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како на човека да му ја намирисува мислата во однос на животното.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Беше јасна алузијата на Дарвиш за судирот меѓу медитеранската природна екстаза во ова парче на Езерото и историјата и зборовите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Уште еднаш бараше сила да гледа директно во лицето на човекот што страдаше, кој беше причина за неговото измачување, и повторно ја најде потребната сила во лицето што личеше на маска, кое на некој необјаснив начин го потсетуваше на челичен катинар, кој цврсто држеше некоја недостижна тајна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Татко, од овој аспект, од оваа призма, ја следеше балканската историја, проникнат во падовите на империите, кога историјата зрачеше најмногу со својата трагичност, со проклетството како што тој го нарекуваше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ќе му влезе на човекот в срце и со ладно и горешто ќе го штипе за срцето. Ќе го тресе човекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам дали е в ред да се прекорувам себеси дека моите последни навраќања во Книгоиздателството што се наоѓаше веднаш зад Камениот мост биле поттикнувани и од љубопитството да се осветли уште некоја дребулија од минатото на човекот што ја беше отфрлил мантијата?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таквата понесеност на човекот, обземен од поривот на светост, се доживува како рај на земјата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И кој направи, и кој направи човек на човека роб!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
-На човека, колку мудрост му е потребна за да живее долго и добро? – со вчудовиденост праша Еразмо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тие добро го познаваа балканскиот менталитет во кој беше всаден синдромот на самоуништувањето, на проклетството, кога му е арно на човекот и на народот со козите, да му умре козата на соседот без длабоки, суштински причини.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Оттука зафатил Силјан да им ги кажува на луѓето сите грешки што му грешавал на татка си и на мајка си, што им правел, при сѐ што домаќинот од половината и повеќе беше му ги знаел на Силјана грешките.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Шетаме по селата, организираме: им кажуваме на луѓето која линија да ја држат, да не ја пуштаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нејзиниот поглед беше закован за тилот на човекот кој за глава се извишуваше над другите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тивок беше и порано, дури молчалив - таа го беше видела таков и знаеше дека е тоа молчаливост на човек што сака да учи од другите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Му носам на човекот дрва, тој ми дава сѐ што треба.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
На Татко му преостануваше според последниот договор со Камилски да се справи со турските заемки кои во балканските јазици се однесуваат на човекот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Да престане, да снема тагата голема за голиот живот на човек станал - скот.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Со страв на човек кој не сака да го остави своето месо на метални боцки, не знаеше каде да зачекори.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Инаку како да се објасни и самата помисла да се излезе низ отворен прозорец и тоа од трети кат?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наслушнувам „смрт“ и „семе“ во иста реченица, два збора чија близина вознемирува, а што сега го гребат грлото на човекот што ме создаде.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Времето не им е соујзник. Ги глода. Не се даваат, спомен се, паметник на тага и крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со глас во кој во кој трепереше некоја скришна тага, тој почна да им ја расправа жалната историја на луѓето од овој крај: Не ни требаат ни риби, ни ништо од оваа страшилиште.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Сите работи во животот на човека се случуваат како непознато писмо, како пораки што дури подоцна ја откриваат својата смисла.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така, иако идеологијата (во процесот на легитимирање) се повикува на човекот, во процесот на нејзиното остварување таа нужно го запоставува.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Паметам, јас и моите врсници бевме уште деца кога истиот тој Бунде нѐ искачи во високата кула среде градот со единствена цел да не фрапира вадејќи ја од панталоните назрејаната скапоценост со глава на лисец.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разведри малиот круг на градината спуштениот нимбус на црешата пред очите на човекот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Од невидливиот челик, со секое движење на човекот, крцкаше четвртото ребро.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Наместа се чини дека овој роман не е дело на човек, туку на цела една библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Од деталите раскажани во врска со овој мој постојан сон толкувачот на сонови од оваа барака извлекол заклучок дека прогонувачот постојано се движел праволинејно а притоа и прилично брзо за да може да изведе и таква операција каква што е наведнувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Само слушнав нешто што личеше на офкање на човек.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Разликата меѓу столот и Бога е во тоа што столот е една потреба на човекот која тој успеал да ја материјализира, а Бога не може.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
АРСО: Јас на човека главата му ја кршам, атерот не му го кршам.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Едно влегле во дворот и го догледале синови му на човекот Силјана, дале радосен вик децата:
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
На крајот од краиштата, дури и да е овој свет, како што се вели, несовршен, сепак треба да сме убедени дека не постои нешто само по себе што на човека може да му ја земе верата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не знам што му стана на човекот олку да се разлоши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Силјан не можел да се начуди на луѓето, кои се и во кое место се.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Му велам јас на човекот мој: - Море Јоне, не верувам ова да остане, велам, не верувам утрешен да го дочека, да го раздени.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го преместуваше погледот од еден на друг како по нотна скала сѐ додека не го сретна студениот поглед на човекот во сина облека.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Можам сѐ да поверувам, но дека сонот може да му го изеде на човека минатото, тоа никако.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Исконска потреба на човекот е одвреме-навреме нешто да смени во својот живот.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
147 „Темелни вредности на уставниот поредок на Република Македонија се: - основните слободи и права на човекот и граѓанинот признати со меѓународното право и утврдени со Уставот; - хуманизмот, социјалната правда и солидарноста.“
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Културата е подрачје каде што се одвива духовната и творечка дејност на човекот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
По таа причина поубави му се чинат на човека речиси само оние наречја и говори што ги слуша тој или ги има слушано почесто.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој застана и му даде знак на човекот во бел мантил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во трагичен и гротескен колаж на извлечени сакрални делови од верските храмови од трите вери, со цитати и плакати, со содржини со кои се одречуваат душата и верата, и овде се допира трасцендентното, централно прашање: што по смртта на човекот?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Стоп, стоп! – подвика Дедо Мраз кога предните нозе на елените, понесени од залетот, се качија дури по главата на човекот па додаде – Не, не, до колку мислите да ме ожените, Ви се колнам, нема да се согласам оти мојот збор не паѓа во вода, ме разбравте ли?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Страот му е даден на човекот, исто како и сѐ друго што го прави човек; па така оној што го изгубил него е исто толку нецел, како да останал сакат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од македонскиот клуб ми кажуваат дека почнал големиот лов на луѓе и на Македонци.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ломбачките нозе му беа исповиткани во крпишта и во секакви сури кожи во митарење. Го болеа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе му поверувам на човекот. Ај, може и ова ќе помине, ќе си речам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но ме мачи длабока замисленост на човекот, ми буди длабоко сочувство и го прашувам: - Што ти е? Што те мачи? – му велам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
АРСО: Е, ова е: сакам да се посветам, ама ѓаволот не ме остава.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Го наслушна шумот во грмушките отаде потокот, ја отвори устата. тоа беше безгласно смеење на човек што не знае да заплаче, туку, сеедно, и на друг начин го покажува својот јад.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во тоа време, шест седум месеци по свршувањето на војната, останаа полни магацини со оружје, а во секоја смрека имаше по петшест пушки, револвери, бомби, та дури и цели митралези се наоѓаа ако му требаше на човек.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се сведува ли сета стварност на човека во обична илузија? Не се ништи ли вистината со невистина?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На пример, како „Одговорот на прашањето: што е просветеност?“ на Имануел Кант: „Просветеноста е излегување на човекот од неговата самопричинета малолетност.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тоталитарните режими, особено во периодот на сталинизмот, владееја со ужасни, стравични методи во потчинувањето и обесправувањето на човекот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Само за стравои бил да му клава на човека. (Панде се потсмевнува.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Лицето на човекот, веќе сосем бледо, ја промени бојата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Кога ги открив помеѓу нејзината облека розовите гаќички и свилениот црвен комбинезон што пред малку ти го пробував си реков зарем може да е грев ваквите убавини ако ѝ ги облечам место на Натето Дуково на Огнена што уште не сум имал среќа да ја допам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Аурата на човекот може да биде многу поголема. Духовно побогатите луѓе, се помоќни: затоа можат да владеат и со многу народ.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Во еден час сета вода и сиот брег почнаа да пламтат, зелено, сино - со глас на човек почна да нѐ довикуваат, да нѐ мамат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Како што тврдеше и самиот Раде, Крстиќ умеел да сослуша, имал разбирање за туѓите неволи, личел на човек кој знае што сака а и татко му на тој Крстиќ кој изградил многу палати во Белград бил човек од нашите краишта.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ќе подлипнат малку, кога ќе се најдат сами надвор, помисли тој, но ќе им биде многу полесно да продолжат, бидејќи само така ќе можат да ги избегнат сите оние работи, што му доаѓаат на човека тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Личеше на човек - патник што наминал само така, случајно, кратко, што брзаше, што многу брзаше на својот пат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не е точно тоа дека имињата на Маргарита или Ана дојдоа подоцна или дека сега тоа е начин да ги разликувам во пишувањето, таквите нешта веднаш стануваат одлучени со самата игра, сакам да кажам дека одблесокот врз стаклото никако не можеше да се вика Ана, како што ни Маргарита не можеше да биде името на девојката што седеше наспроти мене не гледајќи ме, со погледот на црните очи загубен во тагата на тој интеррегнум каде што се чини како сите да ја консултираат зоната на визијата која не е онаа што нѐ опкружува, исклучувајќи ги децата кои гледаат право и сосредоточено сѐ до денот кога и нив ќе ги научат да се сместуваат по меѓупросторите, да гледаат а да не видат, со она пристојно незнаење својствено за секој близок привид, секој опиплив допир, при што секој е улежан во своето меурче, класифициран помеѓу загради, додека ја чува постојаноста и најмалите количества од свеж воздух помеѓу туѓите колена и лактови, затскривајќи се зад „Франс-соарот“ или џебните книги иако скоро секогаш е како сега со Ана, скоро секогаш се некои очи што се сместуваат во процепите од она што навистина може да се гледа, што се сместуваат на она неутрално и делумно тапо растојание што се протега од моето лице до лицето на човекот сосредоточен на својот „Фигаро“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Очите на човекот без брада летаа секој час кон лицето - череп, потоа виновнички скршнуваа, за да се вратат повторно привлечени назад со неодолива сила.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Некогаш камбаната од селската црква го најавуваше умирањето на човека.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Одовде Хичкок на површината е непримерено „полесен” од Грин, во темелите е определен за јансенистичката визија на човекот како битие кај кое секој момент на човечноста лесно се сменува со опсцената травестија на расипаноста...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„А прикаската на човека му годи. Ем во војната да победиш, ем дома наследник да те чека, твоја рожба, не е мала работа“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Исчистени од гревовите и ниските страсти треба да го бараме со сетилата за перцепција она место од телото каде што се сконцентрирани сите моќи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Мајското сонце се расплинува врз светлото кадифе на масата, вивти во букетот од трендафили ја оживува на ѕидот сликата на човекот со мундир и златни еполети.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Добар начин на човек да му се посака добре дојде во неговиот скромен дом, си помисли.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Но Турците со тоа што нѐ нарекоа нас: рајати и ѓаури, гледаа на нас како на луѓе не од извесна народност, а што се во а извесен однос спрема нив, господарите и правоверните.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Му чкрта дишењето на човекот, слушам како му чкрта дишењето, мислиш неподмачкана кола. И остана така подзинат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа дека лавиринтот може да го претстави внатрешното патување на човекот во потрага на својата вистина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога ќе фатело да вели: „Раскажи ми бе дедо, раскажи ми... “ та да му се смачи на човек.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Она што беше важно беа односите помеѓу поединците и еден сосем бескорисен гест, едно гушкање, една солза, еден збор кажан на човек на умирање, можеше да содржи вредност во себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Амандманот XXXIX предвидува надлежност на Уставниот суд да решава по уставна тужба поднесена од физичко или од правно лице, изјавена против поединечен акт или дејствие на државен орган, единица на локалната самоуправа или носител на јавни овластувања со кои му се повредуваат слободите и правата на човекот и граѓанинот, и тоа: еднаквоста на граѓанинот во слободите и правата независно од полот, расата, бојата на кожата, националното и социјалното потекло, политичкото и верското убедување, имотната и општествена положба, правото на живот, забраната за мачење, на нечовечко или понижувачко однесување, на казнување и на присилна работа, правото на слободата на човекот, правото на презумпција на невиност и фер судење, слободата на уверувањето, совеста, мислата и јавното изразување на мислата, слободата на говорот, јавниот настап, јавното информирање, слободното основање на институции за јавно информирање, слободата и неповредливоста на писмата и на сите други облици на комуникација, сигурноста и тајноста на личните податоци, слободата на вероисповеста, слободата на здружување, правото на собирање и изразување јавен протест, почитувањето и заштитата на приватноста на личниот и семеен живот, на достоинството и угледот, неповредливоста на домот, како и правото на слободно движење, кога се исцрпени или не се предвидени други домашни редовни правни лекови за нивна заштита.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
За крајот: во нашето училиште сите се трудат да не научат дека - ЗАГАДУВАЊЕТО на природната средина најдиректно го доведува во прашање и самиот процес на натамошната еволуција на ЧОВЕКОТ!!! ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Миризбите слободно шетаа и под втората и под третата плоча, се креваа од снагите или алиштата, се провираа низ сите ѕирки и проѕирки, му се пикаа на човека во нос, го замелушуваа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И само затоа што речиси во истиот час, веднаш штом го пренесле кај делениците Акиноски, Јосиф Акиноски, со усвитен нож му направил операција, му ги извадил куршумите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Да... - рече Дејко, - само ако нејзината крв дојде во допир со крвта на човекот... преку некоја рана, преку боцнување со јадицата на која има крв од јагулата, или ако нејзината крв влезе во човекот преку шуплив, расипан заб...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Пристапувајќи кон масата, типуваше на подгрбавената, широкоплеќеста фигура на човекот што седеше на другата страна на масата, со лицето кон авторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сега ќе одат, мислеше. А имаат две добри пушки, и добро се облечени. Најпосле тоа е сѐ, што му треба на човек тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сфати дека на човека со сила можеш да му земеш но не и да му дадеш.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Застана спроти човекот без брада, а потоа, на знак на офицерот, застрашувачки замавна со сета сила право во устата на човекот без брада.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Секакви прикаски му ги пијат дробовите на човека“; повтори: „Тој раскажува дека го мразам. Се плаши од мене.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
АРСО: Ние вака со таткови вилушки. (Покажува на прстите.) Иј, што е манџа, сите да ги истепаш, сам да јадеш!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Во триесет секунди, пред моите очи изминаа триесет години, можеби и повеќе, четириесет, педесет, и јас се видов истоштен и намален, двојник на брадестиот Водомар или на човекот со два гласа.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Романот е фасцинантна вивисекција на балканскиот дух, предадена низ една интимна фокализација (на дете кое е сведок на интелектуалните разговори на двајцата балкански Дон Кихоти), со чести и луцидни коментари на човек упатен во сите научни области сврзани со балканологијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А кога не се најде трага ни од Хаџи Ташку со дружината, ниту, пак, од некои други ајдути, ко се дораздени убаво (небото изгреа ведро и дури и повцрвено од сношти, но сега на другата, на источната страна; и што удри една цибрина, срцето на човека да му распукне во градите) сите одново се собраа на срецело.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мислам дека подобра доктрина што на човекот му го покажува патот кон мирниот и безгрижен живот, нема.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не му рече: „Директоре, престанете“, туку „Фис, престани“ и мене ми беше јасно дека сѐ е готово; во еден миг вратата се отвори и влезе Земанек; рече: „Што му правите на човекот?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го барав и чистилиштето сакав душата да ја исчистам и да ја издигнам до некој рај, некоја среќна земја, некоја утопија каде што владее хармонија, единство на човекот со човек, единство на човекот со просторот кој го опкружува и љубовта која го исполнува.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
8. ШТОМ ИЗЛАЖЕШ ЕДНАШ, НЕ ТИ ВЕРУВААТ ДОВЕК - теориски би можело и така да се каже, во практика, пак, еднаш му поверуваш на човек а потем до смртта тој сѐ туку те лаже ...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
45. КОПУК.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Незнаењето е најголемиот непријател на човекот, а знаењето е негов верен пријател.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
ги менуваат имињата на луѓето и на местата, на својот јазик не смееш и да се расплачеш, мртвите да ги испратиш, ако зборот му се украде на јазикот, јазикот може да биде и пресечен и откорнат, мајките им ги затнуваат устите на децата, со раце им ги затвораат, ги задушуваат; од Јужна Грција се сите служби: и учители и попови и полиција, сите ни кажуваат што треба да работиме и колку треба да работиме, но никој не ни кажува како треба да живееме, ама кога ќе победи нашата партија, ќе нема човек на човека роб, ние слободно ќе зборуваме и на својот јазик ќе учиме...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што се однесува до Јана и Катерина, нив ги сметав за обични марионети во рацете на големиот мајстор на манипулациите, на човекот кој според моите сознанија влезе во животот предводен од својата машкост!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се опулив прашално во Жабета. Што му е на човеков?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Имав голема желба да видам како, преку уметнички остварувања, на сцена може да се доживее она што секогаш останувало како најскриена дискреција во интимите на човекот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Страста на човекот со обетка на увото јурнала со сила на шарпланинец кога ќе сети дека стадото му го демне волк.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И машко и женско, и мало и големо, и христијанско и турско, христијаните крстејќи се и во истото време изговарајќи Господ да го дочува во живот Лазора, а Турците, на чело со Тахир бег Јаузоски, кој и заборави да го прошетува Мурата, Ај анасана, ај џган, уште од раното се купчат на портите, на срецело пред дуќаните Акиноски и на чешмата, на бунарите, во дворот и на чардакот Акиноски и само за тоа зборуваат: минатата сабота токму во време пладнина, нивните мажи, главите на сојовите, се нашле таму во Прилеп, на Али Чаир, за со свои очи да се уверат во силата Лазорова, и за потоа со свои очи да го видат нештото кое тука, на лице место и пред сета насобрана народија, ќе му го прекинеш животот на човекот, а кое не го стори тоа, не го однесе на оној свет, само затоа што е Лазор голем и силен како никој друг на земјава, па ножот и куршумите, кога влегле во месото негово удриле на коските и тука се запреле.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се сеќаваш, Герасим од Побожјане ни раскажа чудна прикаска.“ Се сеќавав за она што ми го рече Онисифор Мечкојад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И знаев дека несреќата на човекот е во тоа разединување: од едно да се направи многу, наместо обратно да биде.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И пак, денес, не му служат ни на господа ни на човекот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уште тогаш М.Ѓурев, беше помислил дека вистината не е како судбината на човекот, неа не можеш да ја покриеш со неколку лопати земја.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Боите го одразуваат карактерот на човекот“, им велеше тој.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Неговата мисла асоцираше на камиевската филозофија на приклештеноста на човекот меѓу егзилот и кралството, природата и историјата, зборот и чувството, видливото и невидливото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мечката силно се навредила, ја здоболел грдиот збор, па му рекла на човекот да ја удри со секирата по глава.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Проблемот кој се обидуваме да го локализираме не е скопски (то ест македонски), туку на ниво на човек.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Осаменоста на човек кој јавно го подготвува својот оброк, врз некое ѕитче, врз капакот на некој автомобил, покрај некоја ограда, сам.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Извадив пари и им дадов на луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На другиот крај од големата маса во одвратната чајџилница Филонус, тивко ги разменуваа што религиозните што садистичките што метафизичките што мајчински искуства, следниве три личности: младата госпожа Ана, инаку позната како сопруга на човекот што катедрата за логика ја замени со кафанска маса на која стојат мистериозните кибритчиња и лактовите на народнот мудрец Неџо; госпожицата Буде вообичаено - спрема правилата на тајната организација „Црна Ружа“, така суптилно провалени од инаку најглупавиот балкански весник „Вечер“ - облечена во нејзе милите папски бои: љиљакова, портокалова и бела („синестезии, нелогичности!“, се слушаше врескање од соседниот крај на масата) и со специјална ловачка капа на главата на чиј што врв (на капата), провокативно искривено, трепереше зелено масонско перо, ко ветроказ; додека човекот што токму зборува - и чиј што истоштен, од премногу експерименти со нејадење и неспиење, глас, го привлече вниманието на г. Абов - се одзиваше на името „Никола, врти кола!”, или скратено Никола Вртикола.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Го слушаме офкањето, завивањето на луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таквата тенденција претставува една политичко-економска операција под закрилата на медицинската пракса.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Верно е, птиците се чудни животинки. Пеат, на човека зло не му мислат.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Со сразмерното учество на духовните вредности во вкупните човечки вредности, се мери големината на човекот, на неговата човечност.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Се прашувал вака ли минувал секогаш заводливецот на жени - поразен. Скоро лазејќи се повлекол од сенката под која лежел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За среќа или несреќа, ќе се сетев на Водомаровата доверба кон мене и на страдалниците од Шумшул- град, вклучувајќи го и човекот со два гласа, и ќе се откажев од коркачката намера.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А за овој патријархален примитивен дискурс (што проблеснува - чинам, иронично, но!? - и во твоите драми) извинување до фините и суптилни читатели на Маргина.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А предметот на ова ослободување/трансформација е умот на човекот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А му веруем на чоекот и мислам дека 90% погаѓа само што мојот скромен џебен буџет не ми дозволуе 10 минути да ги одрапам на телефонска линија.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
А јас знам ова: човек на човека може да му стори лошотија за ништо, ама за добрина, треба да има некој есап.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
- Е, ќе видиш, Јон, му велам јас на човекот мој, запамети ми го зборот и ќе видиш, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Неговите очи запреа на изобличеното лице на човекот без брада.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не можев да сфатам во што сум живеел, во каков кафез; не можев да сфатам дека таа лажна граница на космосот што ја поставаат системот, политиката, општеството, сведувајќи го целиот раскошен космос на три зони: секс, политика и економија, може до толку да ги затапи сетилата на човекот, та овој да престане да го гледа невидливото: подвигот, она зад онаа страна на нештата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тогаш детето сфатило дека најсилна е работата на човекот, таа е посилна и од сонцето, од облакот, од ветрот и од карпата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тоа несоодветство просто го гонеше секого на насмешливост, груба или добродушна, зависно од карактерот на човекот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Та и тој е човек. Знае како се бунтува душата, како мозокот на човека му кркори на таква закана.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Само на човек роден во пролет, вели Велика, дрвцата му се фаќаат како пиреј. Ниедно не го проскокнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Додека Климент Камилски чекореше крај кутиите на букинистите, упатувајќи се кон местата каде што во младоста најчесто запирал и купувал книги, помислуваше и си се уверуваше со сопственото искуство дека во животот има две работи кои можат силно да влијаат на промената на човекот: големата љубов и читањето на големите книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зборовите, стихот, нашите судбини, нѐ доближуваа до камиевската медитеранска потрага по апсолутното во судир со апсурдот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како да ми порачува: "Ако не си способен да си ги остворуваш замислите, тогаш не си способен ни да живееш!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И тврдата упорност на каменот се топи во напорот на човекот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Често се сеќавала невестата Ервехе на една мисла од Библијата која, по часовите кај лазаристите, си ја коментирала со вујна Клементина, според која „на човека му се знае точниот број на влакната од косата”, како и кажувањето од Куранот дека „човекот си ја носи судбината обесена на вратот!“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И Ангелица се стави на умови: што му е на човекот нејзин.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Душемето во одајчето уште беше доволно здраво за да издржи тежина на човек.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Таа потреба се должи на неколку факти: - прво, на фактот дека расказот е книжевен вид во којшто се отсликуваат моќни и заводливи слики на светот; - второ, расказот е простор на свежи и живописни слики на современиот свет, па поради тоа е актуелен и алузивен, некогаш хумористичен и ироничен; - трето, расказот како жанр, стилски и јазично, е отворен за уметничко играње со сеќавањата, со имагинацијата и со мечтата на човекот (фантастични, чудесни и лудистички раскази); - четврто, расказот е облик податлив за различни и за широки читателски популации, затоа што од една книга на добри и одбрани куси раскази не се очекува да биде прочитана одеднаш како неделива целина, туку со паузи, а од секој расказ се очекува да биде прочитан во еден здив, со читателска страст и сласт; - и конечно, расказот како книжевен вид е сензибилен на промените во општествената/културната стварност, што влијае и самиот расказ да биде променлив по форма и по значење, потем да се популаризира во нови средини и меѓу новите генерации.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Листовите на фикусот поставен на балконот трепереа и од најслабо ветре, а сенките што играа на прозорецот секогаш личеа на човек, лош човек кој демне и чека погоден момент да ме грабне.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Многупати на човека му се чини дека слегува удолу, а всушност тој се искачува, се подвигува. Така и ние, сега“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Дај боже да има копилиња. Ама тоа не е проблем на човекот што го прашуваш.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во влакното, иако е тенко, е нашиот ген. Сите особини на човекот се во влакното, исто како во останатиот дел од телото! – зборуваше Трајанка...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
„Тогаш што е тоа, тој принцип што ќе нè победи?“ „Не знам. Духот на Човекот.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се израдувал Итар Пејо, му заблагодарил на човекот за добрината, се качил пак на едното од нив и си свиркал од радост и ги терал магарињата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Во минути на смирување, кога спокојното размислување го потиснуваше трагичното чувство на безизлезност, Арсо се враќаше кон напрежните свои убедувања дека вистинската смисла на човечкото живеење е во непрекинливата акција, во непреодливата волја на човекот да дејствува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Надминувајќи ја епохота, делото упатува на маниристичкиот тип на човек, на духовито-меланхоличниот денди, чиишто севкупни настојувања, според Бодлер, треба да бидат насочени кон тоа да биде „возвишен“, да „живее и спие пред огледалото“ („Моето соголено срце“).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Косат трње на луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во историјата на човештвото, големите победи на владетелите, кои често се претставуваат како резултат на генијални стратегиски планови, често биле резултат на чудните и случајни одлуки според нивните табиети!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Душата на животните е тесно поврзана со нивната физичка природа; таа е сврзана со материјата и не може самостојно да постои и делува; постои само додека постои животното, зашто тоа не е духовно битие како човекот; таа не може да господари со своето тело како душата на човекот; тие не се разумни суштества и не можат да мислат; тоа својство му е дадено само на човекот; тие имаат само сетилни нагони и инстинкти; а човекот, како мисловна природа, е свесен за себе си, мисли за вечноста, за бога, за својот живот, за своите постапки, и на тој начин го обновува своето постоење; има психички живот, а животните си остануваат онакви какви што се создадени - неразумни битија; движењата им се условени од надворешни и внатрешни влијанија и нагони кои произлегуваат од физичката потреба да се одржат себе си и своето потомство; немајќи разум, немаат ни апстрактни појмови: за добро, за лошо, за вистина, за убавина.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но сега, во мирната улица, тивко совладувана од квечерината, во немото присуство на човекот што ја носи неблагодарната должност на царски војник, ќе стане необично, лудечко и грозно.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Козите во овој роман стануваат симбол во одбраната на човекот од сталинистичкиот тоталитаризам.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Арсо сѐ уште не беше дојден до онаа јасност кога на човека му е можно и лесно да го сфати реалното постоење на својата личност.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Љубочка, треба ли на човеков нешто да му објасниме...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Значи, владеел табиетот, а не духот на човекот! упадна Камилски. Така е!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ни треба интелигенција со јасна свест за моралниот долг на човекот пред неговата татковина и неговиот народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Славен е подвигот на човекот, затоа е славен и каменот што тој го донел од Месечината.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Зашто Рацин е тој што нѐ учеше и сѐ уште нѐ учи како се боледува и тагува, како се мечтае и копнее и како се верува и надева во иднината на човекот и во убавината, волшепството и во моќта на зборот.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Насекаде настапуваше отворено, бодро, со самочувствие на човек кој знае што е и што може да биде.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Мозокот на човекот е обременет со информација што може да се фалсификува.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
- Не би сакала на човекот што ме сака да му правам работи зад грб.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Настанаа асоцијации - не само на Теоријата за одговорноста на птиците; СНН, за кого би можело да се расправа - во филмот има места за различни мислења - блиско е поврзан со успорената метаморфоза на човекот во птица.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Така и овој чип во вид на лост во телото на човекот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„Три илјади“, рече тој преку главата на Винстон, обраќајќи му се на човекот во бел мантил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
КУРТА: На човекот. Збори пиле, кое си?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Најдовме еден чунџија, што префрлаше. Ни побара по пет лири на човек. Се согласивме.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Едниот беше висок колку што ќе бев јас ако му стоев на глава на некој свој врсник.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Зашто, ваква доверба не му припаѓаше на човек на кого му се верува, туку на човек што е неповратно осуден на смрт.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Едо сепак го пушта диференцијалот на земја оставајќи ѝ ја сета тежина на Германија и тамам сака да пречекори да го подземе куферчето од раката на човекот во костум, увидува дека не може ни да мрдне од место.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А ти, дали веруваш? – Јас, мили мој, не сум толку учена да можам да посочам философски докази за постоењето на Севишниот. – Имаш право, никој не успеал во тоа, сите учења на човека не се доволни за тоа. – Но јас, сепак, верувам во нешто. – Во што веруваш, мила? – Верувам во чинови на храброст или на верба, кога ќе се соочиме со безнадежноста. – И тогаш?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Стражарите зачекорија напред. Гласот на човекот се претвори во пискот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Уредента, со чекор на човек што управува голема трговија, од стариот напуштен автомобил излезе Баждар и се протегна слеп од силното летно сонце.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тогаш, до пред десетина и повеќе години, во лето, и додека сè уште не беа раштркани по градиштата и низ светот, жителите на Потковицата излегуваа да спијат надвор, во дворовите, под отворено небо.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Секакви прикаски му ги пијат дробовите на човека и му го копаат гробот. Се сеќавам, батко Онисифоре.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така се разнесе по куќите прикаска од безброј парчиња, без почеток и без крај, без смисла, како и обично што се случува во такви прилики, една доверливост што минува од човек на човек, за задграничната дејност на Марко Проказник.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И Татко го чувствуваше ненаметливиот притисок на Мајка и децата да заврши тајниот пакт со Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас на пари не сум мераклија, туку на човекот да е убав, како што е Илија, и на љубовта која си ја имаме (пее): Парите се, парите се, Парите се отепувачка; Љубовта е, љубовта е, Љубовта е најмила!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
А ноќта дошла побрзо отколку што очекувале, онаа ноќ бескрајно моќна да ги сокрие арамиите, заљубениците и грчот на животот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Убаво зборуваш, брате Камилски, да му е милина на човека да те слуша, ама ние многу се оддалечивме од нашата цел, од нашиот балкански башибозук!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беше тоа еден заеднички поглед на човек до кого не сакаше да се добереш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Оти и така седам без работа, - имаше обичај да рече со израз на човек осуден цел живот да се чувствува должен за доброто што му го сториле.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тука можеш со голо око да ја видиш тајната, скриената движечка сила на човекот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Христина, - ме повика Вера и покажувајќи на мене му рече на човекот со некаков прикриен пркос, - ова е мојата друга ќерка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Со својата света неприкосновеност ги регулирала меѓучовечките и социјалните односи, ги прочистувала срцата и душите, го крепнела менталното здравје на луѓето, нивната вера и надеж во бога, во сполуката во бојот, во вредностите и вечноста на човека.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Беше тоа крајот на медитеранското лето во Струга, но еден нов почеток на едно пријателство кое подоцна ќе се влее со својата дискретна и ненаметлива присутност и во моите дипломатски години, во заедничката потрага по убавината и толерантноста на човекот кога страда, кога трага во неговата поширока смисла и хармонија во потрага по заедничкиот излез ...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога им се допреа образите во поздравот, тој виде дека мазниот образ на човекот во костумот, светнат од колонска вода, го сече долга лузна, сѐ уште по малку црвена.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Всушност моќта на чипот е пренесена од духовната моќ на човекот иако тој не знае ни како ја добил ни како ја изразува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Шокиран речиси исто колку и неа, тој малку потстана од местото.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Националното е еден вид политички камен кој на сила му се става околу вратот на човекот расположен да лета; со него се задржува човекот да остане во своето село, до својот нужник, да не отиде во светот, да не види дека постојат многу и различни светови.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Илко се наведе, и ја исправи главата меѓу своите плускавичави раце, ја погледа во плачните очи, се разлигави и тој, и со пригушен глас, глас на човек што ја постигнал својата цел, рече: — Е, Дочко!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Понекогаш пензионираниот пожарникар од Пупипафија Генерал Шмрк за кого мислевме дека се допишува со англиската кралица, ја повторуваше следната поговорка: „Не помагај му на човекот, тој тоа не ќе ти го прости!“
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Се погодуваат - Едип праќа одвреме навреме по неколку грошови дома. Човек на човека поможува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Младите режисери секогаш се појавуваат со идеја: „Пуштете ја камерата да биде некој, пуштете ја да се движи како личност, поставете човек пред огледалото за да го видите”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Прагот на конакот е отворената душа на човекот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И во средето на светот столб златен видов, столб што се извишува во висина на човек, во резби раскошни, од рака нечовечка сочинети, со какви што ниеден свешник на лицето на земјата не е украсен; и на врвот од столбот – плоча златна, четириаголна; и на неа – Книга во папокот на светот, чаша со питие небесно, Слово Господово!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој му говори на човекот со својот сопствен начин на постоење, со своите структури и своите ритми.“
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
„Не, не плачи Луцијо; овој свет за мене без тебе е безвреден, и затоа си одам, и ќе бидам нешто друго, оти и твојата партија од мене бараше да бидам нешто друго; но јас по божја волја ќе се видоизменам, а не по желба на човек; оти јас веќе некогаш порано сум бил и момче и девојка и грмушка и птица и лушпава риба што од морето скока...“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа мораше да се случи: еден мал и неочекуван преврат, неколку атакувања на нивните бели куќи оградени со индиски цедруси и со коски на покорените, неколку барикади и - еве го оној ден. Мој. Наш. На човекот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Залудно се трудеше да ја ослободи од тие авети, - да ја ослободи од чувството на човек кој залутал во страшна, непреодна пустина, каде што се секнати сите извори, изгубени секакви надежи... Залудно...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Му упати молежлив поглед на човекот со лузната, но тој беше зафатен правејќи совршени крукчиња од чад со усните.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
На тие прашања ќе ни одговори крстувањето на човекот и значењето на неговото име за другите и за самиот него.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На човек кој го има изгубено спокојството обично му е здодевно. Здодевноста раѓа непромислености.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Деридаовото преиначување на смислата му соодветствува на преминот што францускиот психоаналитичар Жак Лакан го опиша како пресуден во раснењето на човекот - за неговото одвојување од нарцисоидниот стадиум на огледало.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Мрачно му било денес и на човекот кој висеше на дрво, во паркчето карши Нова Македонија... сонцето не го видел.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Штом македонската интелигентна емиграција се состои главно од такви лица што си ги имаат соединето своите интереси со Бугарија и се оближуваат околу бугарскиот кнез, којшто по ќеифот си ги клава и си ги симиња министрите и којшто може да постави за министри не само луѓе што имаат малку популарност сред бугарскиот народ, но и такви што воопшто немаат партија и се „независни“, т.е „и тука го клаваат и таму го клаваат”, – штом имаме луѓе што мислат оти главното достоинство на човекот е не чесно да му служи на својот народ, ами да итрува, т.е. да лаже и десно и лево, – тогаш природно е оти новото течење во развивањето на националното самосознание на Македонците нема да сретне поддршка во нашата емиграција во Бугарија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И така Сталин, потпирајќи се на човекот, и само на човекот, ги остави луѓето со голи раце, како несреќни Сизифи да го извишуваат каменот до небиднина.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кога ги чуја сите карактеристики, полковникот Жино рече восхитено: - Манастиров има двајца извонредни специјалисти: отец Иларион - специјалист за душата на човекот, а отец Серафим, за виното - за неговата душа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Црниот Пандил матно објаснил дека има жолтици што одат од човек на човек како летна, онаа упорна и добиточна мува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чувствуваше дека на неа не гледаа како на човек еднаков на нив.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мил имаше и теорија во врска со откривањето на карактерот на човекот преку чекорењето, одењето.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сето тоа во душата на човека налева радосни чувства, но тишината, ох, таа, дебела и напластена, без луѓе, без овчарски свирки и довикувања во гората, без момински одзив преку песни и смеа од градините, од бунарите и чешмите, без думани прав од гојда кои се враќаат од паша по Голем Пат, разбудува помисла за тоа колку многу човек е поводлив, кревок и неотпорен спрема сè она, убаво, што се случува надвор од него, во природата, додека останува беспомошен да влијае на својот сопствен живот - не успева, или не му е дадено, или не му даваат, само да го одреди неговиот ток, па се џари во празно со насолзени очи низ самракот, и му се причинува дека тука некаде, над него и околу него, во воздухот, притаено чукаат срцата на отидените ближни, на самовилите, на легендите и преданијата, на војните и војводите, срцето на животот што беше, што се закоренил некогаш одамна тука и се ископачи, па му иде да отрча на Молитвена Вода, да се плесне пред кладенецот и да нададе глас, не против непревдите што му се сторени лично нему, туку против неправдите што му се сторени и што му се прават воопшто на животот... ...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Целото придвижување на денешната психијатрија, епитемизирано во DSM-III прирачникот кој е преведен на осумнаесет светски јазици, е во тоа што таа ширум светот го пропагира лишувањето на човекот од неговите цивилни слободи, од неговиот хабеас корпус; плус насилна хемикализација, заточување на луѓето, примена на електрошокови и мачења што не предизвикуваат телесни повреди, а сето тоа со цел да се хомогенизираат луѓето што не се наоѓаат „на линија“. 60 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Но карпите се полни со коски на изумрени животни - на мамути и на мастодонти и на огромни рептили кои живееле тука долго пред појавувањето на човекот.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- На човек му е убаво кога не го пушта работата, велам јас, кога не му дава да мисли на лошо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се тетерави по стивнатото боиште Константин со товар на грбот, ѕвечаво бладање на човек пред свој крај, се судрува со грмушки и се сопнува на трупови. Збива и пцуе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Што му е на човеков што се зашил за неа, а никогаш не разговарал за што и да е.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Девојката од пред малку донесе чаши и ги остави на масата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
МИТРЕ: Сега, вистина кога ти велам. Си помислив: што му текна сега на човеков да нѐ направи будали!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А да ви кажам веднаш, песната е еден мачен спомен на луѓето што живеат под Пелистер.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тој не веруваше дека судбината на човекот во историјата е проблем кој би можел да се разреши во внатрешноста на историското време.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас, воопшто, болката ја ценам за најнеморален белег низ еволуцијата на човекот; за најпонижувачки симбол на човековата автентичност: Бев опседнат од овие страдања и сам во ретки мигови јас се префрлав на теми и поинакви од оние кои ме измачуваа.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Неверувањето го лишува постоењето на човекот, му ја одзема вечноста што го чека...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Всушност, бегал од себе како човек што ги знае туѓите намери и што ги претчувствува изгубените битки на човекот со жена и со три деца. Не, тој човек никогаш не отстапувал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа мораше да се случи: еден мал и неочекуван преврат, неколку атакувања на нивните бели куќи оградена со индуски цедруси и со коски на покорените, неколку барикади и - еве го оној ден. Мој. Наш. На човекот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Големиот руски режисер и модернист, Андреј Тарковски, за уметноста ќе рече дека е нераскинливо поврзана со прашањето за значењето на егзистенцијата на човекот во вечната потрага по апсолутната вистина.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Таа надворешна еднергија делумно влегува во човековото тело како храна, а делумно е привид што на човекот му се покажува како стварност.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Овде Глигор и Арсо го чекаат бесилото, а за Џемал-ага овде е спас и живот, темна среќа на човек што својата среќа ја промашил и ја загубил засекогаш меѓу слободните луѓе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Третиот ден Бошко се чудеше што да прави: дали да им ги врати парите на луѓето или да ги чува уште некое време?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Салиери станува бранител на човекот против божјата неправда.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Вообичаено ознаките за деловите на телото ретко се случува да се од странско потекло, но сепак Татко најде необично голем број како во својот албански мајчин јазик, така и во македонскиот мајчин јазик на Климент Камилски, како и во другите балкански јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Лесно е да плукнеш на човека. Тој се борел.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Дел од кошулата расип — вода за растур раст — храст, ситна шума ресен — веленце со реси, тулбен, шамија со реси реченија — судбина решме — женски накит од многу срсбрени пари нашиени на подвески ромак — болно, обично криво животно кое дома се храни и пои ронкарка — метла со која се метат ронките 'рслан — лав 1) Во преносна см. син како лав рувет — носија рута — награда за трудот што го дава човек на човека, чорбаџија на момокот саватлија — прстен сребрен со монограм саѓиа — женска облека до над колена со кистови сајсана — добра кобила, атица сакма — машка долга облека, дебела место долго палто сак'н — немој сакуле — малечко торбиче светилник — железна направа со венец на која се клава боријата да свети сврчок — ѕадникот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
" Сега веќе речи си сум сигурен дека сум буден.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не му се живее повеќе на човекот, а слушаш: уште вика, го боли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Митко не е име на човек. Ние така го нарекуваме - митото.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Југославија, со своите делови кои биле под Османската империја (Србија, Босна и Херцеговина, Црна Гора, Србија, Косово, Македонија), но и под империјата на Австро-Унгарија (Словенија, Хрватска, Војводина), можеби повеќе од било кои делови на Европа и светот, опстануваше во жилава инерција, се метаморфозираше, понекогаш се обновуваа рецидивите на синдромот на јаничаризмот, на невозможните манипулации на монархистичката, републиканската или идеолошко-тоталитарната власт со идентитетот на човекот кој живееше во различна јазична, етничка, верска, идеолошка и друга заедница.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа можеше да се види и од подалеку: ќе зачекори - ќе застане, пак чекор - пак вкочанетост, сѐ така, со бавност на човек што со рамните стапалки испитува не ли е пред него жив песок или гнездо на поскок со рокче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Над нивните глави, на небото често бучеа авионите, одоздола можеше да се почувствува тресењето на земјата од тропотот на возовите и камионите што се движеа по мрежата на железничките линии и автопатиштата, и челичните и цементните краци на индустриските гиганти сè повеќе ги проголтуваа, а само од преживеаните соседни шуми птиците од фармите и другите живи суштества, кои ги исполнуваа бавчите на семејството Адам, беа еден вид природна заштита за да не се скине папочната врпца на човекот со природата и нејзините мистерии.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Можете ли да замислите колку е страшна судбината на човек чија парализирана фантазија не би можела да работи без помош на хашиш или опиум”.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тоа е некоја посебна доба во која грдоста и убавината се искинати и измешани, потоа врзани како алки на синџир, доба кога на човекот, стиснат во лушпа на треска, му е сеедно дали е во окното на сонот или на јавето, или најпосле, лежи помеѓу нив како меѓа на која 'рти од коренот на минатото една сегашност, секако поинаква отколку што тој можел да ја замисли.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Многу недели подоцна , кога ме сместија во Установата за душевно неурамнотежените, и кога му раскажав на човекот од бараката број три за прогонот на Непознатиот на Слатински ливади тој постојано ме подучуваше дека требало да се поднаведнам во моментот кога ме престигнувал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Гласот и гестовите на човекот беа господаречки и сугестивни и прислужникот, гледајќи го вџашено назадечки исчезнуваше во мракот на ходникот. - Мрзливко! - човекот седна до Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Јас си мислев ќе речеш за кускулето што на човек не личи, ами каму на поп.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Настапи тишина од која на човека му се присторува дека ќе потоне којзнае во каква бездна.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Прашањето постојано, како тапа што во никој случај не попушта да потоне во водата, испливуваше на површината, сѐ поубедливо покажувајќи ја својата непокорност на волјата на човекот, па макар тој да е и самиот Ајнштајн.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Од интимно исповедните ноти како продукт на човек кој припаѓа на редот на авторите во егзил (од 1938 година ја напушта Романија и живее во Франција), она што ми остана во трајно сеќавање е ламтежот од натисокот на проблемите од егзистенционален карактер.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
На вселената, на човекот, Точка во човекот, во битието, Точка на секот и пресекот, Точка - зрно на зачетието, Колепка со божје ухание, Небесно, свето здание, Могила и ридание, Точка - крик и восклик, очудување, Вознес и восхитување, Точка - најкусо божје послание.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
-Тоа е вечната борба во умот на човекот, борба за освојување на умот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Некој крај средниот оган споменал дека видовитиот Дмитар-Пејко, пред злата крв да му го покрие разумот, расправал долго и со благ занес во очите за благородноста на човекот, за дарежливоста на земјата, за силата на водата; секој збор на старецот бил светол и звучен, до проѕирност измиен со мудрост; прикаските имале подлабок корен и од самиот живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Што ти не реков за мачката, за нејзиниот склад на телото, за грациозноста на движењата и за вештината, за достоинството, за продорниот поглед, за тоа дека човекот со мачката се поврзува преку чулата, дека во тој поглед тие еднакво реагираат еден кон друг, за разлика од односот на човека со кучето, каде што врската е повеќе социјална и тн.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Отец Иларион по малку молчење и отпивање на чашата, рече: - Меѓу душата на човекот и душата на животните постои огромна разлика; тие души се неспоиви.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Нели, мегаломанска порака: истовремено насрчува но и обескуражува!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па дури и технолошкиот напредок се случува само кога неговите производи можат на некој начин да бидат употребени за намалување на слободата на човекот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бесмислено се креваа граничните ѕидови, највисоките беа на Балканот, се градеа нови бетонски бункери, се урнуваа старите храмови на верувањето и сѐ во името на среќата на човекот!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Медот го обновува човечкиот организам и го продолжува животот, зашто е богат со сѐ што му е потребно на човека.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На наддланката му лазеше пролетна бубачка под црвен оклоп, она за која се веруваше дека е предабер на гости.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Прикаски“, воздивна. „Секакви прикаски му ги пијат дробовите на човека и му го копаат гробот. Се раѓаш да буташ некого кон гроб додека друг и тебе те бута зад грб.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
6. ОД ПУСТИОТ СТРАВ ЗАЈАКОТ СО ОТВОРЕНИ ОЧИ СПИЕ - тоа денес би му прилегало и на човекот.
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Зар не беа наброени најголемите лавиринти во историјата на човекот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А сето висело само на една тенка врвка и како да го чекало оној ден да се урне. Колку многу може да му одземе на човека само еден ден.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)