на (предл.) - уво (имн.)

И му шепоти нешто на уво. Му вели: - Знаеш, детето што ти умре од ехинококту умре.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Корец седи скршен во нивниот нов квартир, додуша во најголемото еврејското гето именувано според баронот де Хирш, јудејскиот добротвор кој пред половина век го намени за засолниште на Евреи избегани од погромите во Кишинев и Мохилев.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Вислицени зборува, Мајснер се смее од името на Максимилијан Мертен, а Корец не им верува на ушите.  Дојде време да ја проба и таа чаша жолч: достоинствата што толку грижливо ги градеше и функциите што за овие десет години ги акумулираше, ги поврати и ги пазеше, одново да почнат да му се одземаат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А и да е најмало, магарето пак си е магаре.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Кога за други се вели дека се магариња, се мисли на големи магариња. И на уши магарешки.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Не прашувајќи го ни од каде иде ни на каде оди, Геро едноставно го грабна под рака и го поведе низ врволицата, викајќи му на уво: „Има цел век како не сме се виделе!”, како да не му се обраќаше на Ване туку на сиот оној народ што им се тргаше од патот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Од бучавата, бифето одеднаш пропаѓа во дупка од молк, како да ви се дупнале тапанчињата на ушите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не можев да им поверувам на ушите; свеста ми се виеше, срцето не ме слушаше, душата ми пламтеше во некаков непознат оган.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Добар си, како што се добри седумте црнчиња со бели заби и кадрави коси, како што се добри Карамба-Барамба и неговиот главатар со клучови на ушите, како што сум добар можеби и јас.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Од каде знаеш? - Знам, - реков. - Таа топка е направена од чизмата што ја загуби в река.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Во црквата беше тивко. Мијале клечеше пред олтарот и со стиснати дланки на ушите го лепеше челото на камениот под.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Отворот на увото е восхитувачки. Таму звуците се одбиваат.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Немале засолниште и пресметале: само така можеле да се борат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подоцна другите слушнале како пцуе, всушност без збор ја товарел двоколката и бил намуртен колку што бил и Онисифор Мечкојад пред да се изгуби од пред нивните очи и од синот со иста обетка на увото каква што била и неговата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Плукнал. Од жлездите му се цедел сок на лутина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Онисифор со обетка на увото не е далеку.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но тогаш го чул извикот на имењакот со златна обетка на увото да се влезе во крвавата тепачка со исти такви јатагани или со сорови и секири.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На испуканото небо висеше смрзната сенка од вчерашната зима.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И слушаме: во градот има многу просјаци и има многу црни војници, со обетки на ушите и на носот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нешто како да ми шепна на уво: бегај, Јоне, дури имаш пат за бегање.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сака да ја запали и цигарата што му стои на увото, ама нешто го запира, не му дава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мислиш страк од босилек да ставил на увото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го менуваме мелемот на увото од Горица и бдееме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Витомир витка цигара, ја лигави, ја залепува и ја става на уво.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Војничето ми мрмори нешто на уво, а јас ништо не го разбирам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Војничето ништо не ми кажува, ништо не ми мрмори на увото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На слепоочниците им избиваа остри зраци смеа и се ширеа кон врвот на ушите. Како лепези.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој ѝ климна со главата, а таа само срамежливо се насмевна и го трга погледот на страна, чувствувајќи како ѝ шика врелина во лицето и како врвовите на ушите ѝ горат.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Потоа и самиот ќе ги земеше сопствените раце, ќе ја погалеше Рендгеновата цевка, ја мрдаше живата во кварцната ламба, го прошируваше или стеснуваше процепот низ кој светлината паѓаше врз нечиј грб, ќе бутнеше инка во некое уво, ќе земеше памук и го ставаше во слушниот канал, задлабочувајќи се во последиците од овој чин кај сопственикот на увото: како настануваат претставите за помош, исцелување, добриот лекар, за општата доверба и радоста на живеењето, и како отстранувањето на течноста се преплетува со душата.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Може да падне секаде: на темето, на увото, на надлактицата, на лакотот...
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
XIII Боже, што сè не ќе доживееме, рекоа луѓето кога станаа изутрината, кога почуствуваа како да се наоѓаат во стаклено ѕвоно: секој глас, секој звук, па дури и најмал шум - се слушаше кристално јасно, како да се одбиваше од нешто, како да се умножуваше; се мешаа гласовите на луѓето, на добитокот, на кокошките, на птиците, плачењето и викањето на децата, трчањето и тропањето на коњите и магарињата, чкрипењето на вратите - сѐ се мешаше и сѐ се одбиваше умножувајќи се; некои ги ставаа дланките на ушите, ги лепеа и одлепуваа, слушајќи во ушите некое непрекинато: ва-ва, ва-ва.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Бај Шишко е тврд на ушите, поради тоа кога зборува многу гласно ги кажува сите зборови.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Неа ја знаат овчарите и по неа ги скориваат своите стада; неа ја знаат орачите и по неа ги спрегнуваат своите ѕевгари; неа ја знаат жетварите и по неа ставаат да ги зафатат долгите опашки на ушите подолгите слогови.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ноќта, очекувајќи го Цветана Горски од седницата на која се одлучуваше за судбината на јагулите и нивниот пат, го слушаше радиото и не им веруваше на ушите!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Еднаш, пред еден месец, не сакаше да се капе во училишната бања; ги стисна рацете на ушите и главата, врескајќи дека водата не смее да ѝ ја допре главата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Си дојдов, - рече Зоки, сѐ уште не верувајќи си на ушите, - ќе си играме ли попосле?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
ТОМЧЕ: (Го вади од џебот саатот и го клава на уво.) Не работи. Не сум го... (Го навива.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: Ова ти е: удрила чума во сатовите!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ме разбуди мласкање. Почувствував влага и топлина на увото, како од Дино кога сред ноќ бараше нешто.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Измислив приказна дека си болен на умирање и дека последна желба ти е да му шепнеш нешто важно на Рус на уво.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МАТЕЈ: Зошто си тогаш овде? МИРА: Те сакам. (Матеј става слушалки на ушите. Пауза. Мира го гледа.) Храбриот нов свет.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МАТЕЈ: Ова е Марк. БОРИС: Се запознавме. Истеравме муабет сабајлечки. Тоа ти е обетка на увото?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Старичката се подигна на прсти и, ставајќи рака на уста, му шепна на уво: - Моча, моча во постела...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Крвта ми удира на уши, ми тропа. Водоврик ми е направено лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На пладне се редиме на казанот: си го гледаме тилот и кирта на јаките, мрдањето на ушите и вилиците што џвакаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од водата се накрева издишка, ти свири на уши, сол и јод ти лепи на устите, мене уште со прво ме потера на повраќање, сета сум ко ошумоглавена, воздухот ми станува плиток, не можам да го досегнам, не ми втасува дишењето,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некои си шепотат нешто на уво.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Применувам поинаква тактика, што ја имам наречено „уста на уво“.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ставив слушалки на уши, си ја пуштив мојата омилена касета и запловив во розови мечти за голема, сјајна иднина во Холивуд.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)