на (предл.) - точка (имн.)

Сѐ ми е нула, на точка на исчезнување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тука, се разбира, не ги вбројувам исклучоците (имаше во циркусот и една жена што можеше, лежејќи на стомак, да се свие во половината и нозете да ги префрли до лицето; често нѐ забавуваше пушејќи во таква поза); но во циркусот имаше и поинаков став кон техниката: најмногу се работеше на техниката при изведување на точките, а при изведбата на точката техниката мораше да се заборави; во спротивно, се плаќаше со живот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Неговиот ситен, детски ракопис се искосуваше горе долу по страницата, заборавајќи прво на големите букви, а потоа дури и на точките: „ 4 април, 1984.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Архетипската димензија на романот е препознатлива и во контекстот на преиспитување на одредниците зло/добро, кое Башевски го постигнува со постојаното одбегнување на веќе освоените знаења, со поместувањето на точката на посматрање од еден на друг нараторски глас, со неможноста да се установи каде се наоѓа вистината.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сè оди кон сведување на точка што исчезнува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Под насловот стоеше моја фотографија од изведбата на точката со Петрунела и љубовникот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)