на (предл.) - театар (имн.)

Стигна жалба дури и од партиската организација на Театарот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Можев да го опишам Њујорк, распоредот на театрите и големите продавници.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Единствено прифатливо извинување за постојаното глорифицирање на филмовите од англискиот период во однос на оние од американскиот е носталгијата, иако дури и таа станува досадна. •Дали сметате дека американскиот филм и денес е најзначајна кинематографија на светот? • Да, бидејќи го опфаќа целиот свет.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Минаа дни и јас почнав често да се јавувам пред задниот влез на театарот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Таа не знаеше дека тој вечерва воопшто не ја гледал како Јанте, дека за сето време седел долу во бифето на театарот и станал дури кога загрмеле ракоплескањата на крајот од претставата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се разбира, мораше да се потпира на нив, но можеше и да се одлепи, па да заплива во новите води на психоанализата (Фројд, Јунг); а особено го радуваше тоа што можеше да се врати на литературата (Достоевски), на драмата (Шекспир), па и на театарот, воопшто сцената, дури и на музиката.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Патем, сите си ги земаат букетите цвеќиња од публиката (или од дирекцијата на театарот?), аплаузите очигледно не можат да ги понесат - тие се тешки како венци на мртовец.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Куќата беше на местото на театаров. Оттаму мојата склоност кон глумата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во историјата на театарот постојат податоци кои зборуваат дека театрите и театарџиите многу одамна ги сметале како чума во градовите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во такви услови, она што му останува на театарот е да се приклучи на сценските изјави кои го доближуваат до ритуалот и игрите во кои доминираат визуелното и звукот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Меѓу посетителите во салата на театарот бил Георѓи Парванов (покрај многуте актери и пријатели, блиски и непознати наредени во долга опашка за да ѝ ја стиснат лично раката на Стојанка), тој се искачил на сцената и лично го честитал роденденот на големата актерка“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Додека бевме на театарскиот фестивал „Славјански венец“ во Москва, се храневме во кујната на театарот на Петровскаја.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Адаптирано: Еден од директорите на театрите кај нас, му испраќа билети на првиот човек на партијата која го назначила за директор: „Ви ги испраќам сите билети за премиерата. Ако не дојдете, нема да има премиера“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ние сега ја позајмуваме од Сократа и она што тој сакал да го каже на филозофите, ние и го кажуваме на нашите театарџии: вистинската задача на приватниот театар ќе биде да му помогне на театарот да се запознае себеси.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тие, новото време на театарот го дефинираат како постдрамско.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тој ви го подава фишекот и си молчи, барате да ви даде уште еден, тој ви го подава и вториот и повторно молчи, барате да ви даде и трет, тој ви го подава третиот и тогаш ја отвора устата и проговорува: „Немојте да одите на театар, претставата е катастрофа!“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сѐ уште не сум видел некој од режисерите, уште помалку од директорите, од уметничките директори на театрите, да ја изартикулираат (па нека биде тоа и во пропагандниот материјал) причината поради која театрите ни се полни со претстави работени по делата на Шекспир, Брехт, Жари, Лем, Гловацки, Тарантино.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Замислете си: одите на театар, застанувате покрај некој семкар и барате да ви даде фишек со семки.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Со тоа не сакаше да каже дека театарот, како и црквата, ја има моќта за искупување на гревови, туку дека одењето на театар е исто како и одењето во црква- свечен чин.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ако сме задоволни од досега изнесеното да преминеме, не на драмите, туку на театарот, не на оној на кој Гете бил управител, туку на нашиот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А во свое време, Господе, ми се допаѓаше една аристократка. Шеткав со неа. Ја водев на театар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
– Од каде сте, – прашувам – граѓанко? Од која соба? – Јас, – вели – од седумката. – Убаво, – велам – да сте здрави и живи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мојата – за седење долу, а Васковата – дури горе на галерија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вие – ми вели – како кавалер и човек на власт би можеле да ме одведете, на пример, на театар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
За на лов, за на театар, за планинарење до Пелистер.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Моите сопатници, членовите на делегацијата, директорот на театарот, режисерот и актерот се познаваат со некои од нивните албански колеги кои се дојдени да нѐ пречекаат на границата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Истиот зеленикав руски џип, го видов од прозорците на долгиот коридор од хотелот во Влора, кога во долгата, пеколна ноќ, исцрпен од жед одев во собата на директорот на театарот да ги испијам потребните резерви вода за наредното патување.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
По испиените први голтки кафе, станува директорот на театарот од Тирана и ни се обраќа со зборовите: - Драги гости, браќа, имам чест да ве поздравам и да ви изразам добредојде во нашата земја, токму во времето на прославата на стогодишнината на великанот Сталин!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Пред хотелот „Дајти” нѐ пречекаа нашите домаќини: директори на театрите, режисери, актери, писатели и други без најавени професии.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ако се почитуваше вообичаениот ред на вакви средби, директорот на театарот – гостин требаше да возврати, но тој го задржуваше на лице­то својот израз – клише, од кој не можеше да се разбере дали се согласува или не со изреченото.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Одекнува гласот од куполите на театарот, што се вели, како со иста уста да викаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)