Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Во мигови на кристална самотија во срцето на балканската ноќ, кога лесно слегуваше дури до потсвеста, си помислуваше дека состојбата во која се најде неговото семејство е можеби реванш на судбината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Така се исполнуваше кругот на судбината на ова откорнатичко балканско семејство.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И тоа најмногу го плашеше во однос на судбината на козите и на Чанга. Тие беа жртвувани.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се мешаа националности, вери и обичаи, луѓето живееја во доверба, разбирање, заеднички полесно им се спротивставуваа на ударите на судбината во овие неизвесни времиња.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Плашејќи се секогаш од радикални решенија со смекната душа од селидбите, од ударите на судбината, тој сега гледаше дека децата се ослободени од неговите фрустрации, но го плашеше тоа да не предизвика спротивен ефект во новата средина, па да се урне неговата морална тврдина.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И таа во длабината на својата душа ги примаше ударите на судбината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не беа помалку болни, неизвесни, и другите зборови што идеа од радиото, од таа проклета направа која како некаков двојник на судбината, го предупредуваше нашето семејство за минатото и иднината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Врвен познавач на шеријатското и модерното европско право, татко имаше некакво атавистичко чувство на балканското тежиште во себе, но и не можеше да се ослободи од одисејскиот дух, па брановите на судбината го исфрлија крај оваа река и во овој град, во кој мораше уште еднаш да се докажува, да го вкоренува своето откорнатичко семејство, соочен првпат со гладот, со гладот на своето семејство.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Станав свесен, дека сега ние живеевме во два различни света, јас во мојот свет на маказарските белутраци и ендеци, свет на луѓе на кои не можев докрај да им влезам во душевната трага, свет на сеќавања и на обид да се дофати течението на времето и на судбините во него, додека нејзиниот свет беше свет на главниот град, на секојдневното одење-идење на работа во Центарот, на пробивањето меѓу автомобилите наутро, на ситните и покрупните злоби и зависти, на студијата за проблемот на власта која требаше дефинитивно да се напише, на борбата со тој проблем како со личен проблем или на повременото уживање во музиката на големите концерти, кои таа ги сакаше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Мајсторот, веќе покорен на судбината, ја испружува раката да го направи тој потез, но токму во моментот кога треба да ја фати фигурата, погледот му се слизнува на другата половина од таблата и тој нагло си ја прибира раката.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Клинкаше поднаведен бившиот народен учител, впрегнат во тој штурински пат, со широко размавтани раце, со крвничка мисла да ѝ стапи најпосле на судбината на грло, и да гмечи, и да гмечи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Останува на судбината да ѝ го повери своето девојче, својата ќерка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Со запечатувањето на радиото и телевизорот врви и запечатувањето на судбината.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

За смеа на судбината, го спаси трнот на трненката.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се обидуваше, па дури и во потсвеста, да бара аргументи со кои ќе ја релативизира и оваа одлука, препуштајќи ѝ се на судбината, како на краен фатализам.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Филмот Давење по броеви е претрупан со нив, а насловите како Замоците од шпил карти в зори, Големата Игра на Смртта, Крикет на обесениот, веројатно асоцираат на игрите и правилата на судбината, на еден ментален Тарот.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Старецот се сметаше себеси за среќник Бидејќи му се измолкнал на фатот на судбината.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Дел од семејството појде кон светлината на Полумесечината верувајќи во патот на судбината.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во својот долг страдалнички живот на Балканот, минувајќи низ круговите на егзилот, покрај чувството на помирувањето со текот на судбината и природниот крај, Татко беше најмногу од сите нас начисто и со невозможноста на враќањето во родната земја.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Еднаш откорнати од родната грутка како да не беше битно каде нѐ води ова вовче на судбината, на која станица ќе запре, кој ќе биде последниот свртничар: дали богот на случајноста, кој најмногу влијаеше во неизвесното одвивање на судбината на нашето семејство или некоја друга сила?

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Да, базиликата Света Софија, по своите обележја, како да го потсетуваше на судбината на својот народ, на своето семејство.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Но од сѐ што загуби, најблиската рода, куќата со бавча крај Езерото, по силните удари на судбината откако ја минавме границата, тврдеше дека најмногу добивала неговата душа, станувала појака.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

„Гледаш, немам размислувано за таквите можности“, се насмеа мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му зборувам ете така, прилично горчливо, но без лутина во гласот, а тој ме гледа како првпат да го видел моето лице. И не е многу е среќен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не, не ти се лутам тебе туку на судбината која секогаш наоѓа начин да ја спростре сенката на неизвесноста над она што ќе посакам да го допрам за да проверам колку е мое!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Така ти е тоа во живеачката, продолжи да зборува Огнена Гулева”, му раскажував на Даскалов, „се си мислиме: ако излеземе од дома ќе ѝ го смениме патот на судбината“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но таа збунетост пред мојата исповед , барем на неговото лице, траеше само еден момент.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Луѓето живееја од свои и туѓи неволи и ги паметеа дробните настани, благодарени на судбината што понекогаш ја растерува сивата магла на секојдневието.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Не знаете дека пред многу години, Граматик Граматик влегол во одајата со тајниот запис, за да го растолкува и проклетството да го укине, да го симне печатот на судбината од нас.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не беше веќе потребно да се расправаме или да се милуваме за да ја повикаме удавената жена; каде и да одевме, таа се појавуваше по своја волја: во ресторантот „Роки италијанска говедина“, во „Линдо Мексико“, и во „Куќата на Донг“, нашиот омилен кинески ресторан во кој што сѐ уште често одевме затоа што во почетокот на годината, кога беше зима и ние тукушто бевме почнале да излегуваме, нѐ оставаа да седиме и разговараме до касно само со малечки шољи јасминов чај и раздробени „колачиња на судбината“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Постојано се шегувавме околу одењето таму.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Расположена ли си за Донг вечерва?“ ќе те прашав.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој народ, којшто е првата последната причина за сите наши несреќи, со своите глупави постапки нѐ наведе во една нерамна борба со Турците во најрешавачкиот момент нѐ остави на произвол на судбината.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие луѓе се вршителите на судбините на Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Неслучајно, Свифт рекол: „Само несреќните веруваат во власта на судбината. Среќните си ги препишуваат сите успеси на себе си“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Дали оние наши постапки со кои се обидуваме да се оттргнеме од она што ни се чини наше писание, кога сакаме да ѝ се спротивставиме на судбината, се инает кон Бога, желба за преземање на контролата врз сопствениот живот?

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ако тргнеме во спротивни насоки не довикувај ме повеќе, заминувам, оставајќи на судбината: „така требало да биде“ Не доаѓај повеќе да ја собираш дождовницата од пресушените очи...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Тоа е уште еден доказ за моќта и проклетството на судбината.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И во тие времиња Змејко многу често помислуваше дека не е никаков привид она приближување на судбините со оној човек, со кого често изнаоѓаше дека има иста мисла.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги чувствуваше сега тие два живота како две напоредни линии, кои ниеднаш не се приближиле ни за една сламка и кои беа секогаш осудени да остануваат најдалечни една од друга, колку што било возможно тоа, колку што го позволувал тоа животот во едно заедничко време и во едно село со доста честите совпаѓања на судбините.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се плашеле, се тресел и Лозан Перуника со нив. Потоа заборавил што е тоа страв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако сакал некој да знае, тој можел да му ја напика в џвало вистината: чудовиштето лежело во самиот параспур на македонското село, во неговата слабост да се измачува со секакви стравотии, со морници да ги задушува морниците на грубиот живот; да, животот е чудовиште што ја подгонува кон бездна двоколката на судбината во која се запрегнати луѓето, сите во јарем и со железен жегол в грла, слепи за крајот на патот, запенети и со сокрвца на напукнатата кожа, со набрекнати јагарци од обете страни на гркланите, под мишки и лево и десно под папоците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Злото не е алка, тоа е низа од алки, запрега на судбината; те зауздува и ќе те влече до оној ден, до мигот во кој под твоите клепки ќе свенат синоличките како во очите на коњот од недетското детство.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Единствено што можам е да ги слушам знаците на судбината и да ги користам како добродетел кој никој друг не може да ми го даде.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Џуџестиот жерав го сфатил советот. Фалејќи ја умноста на Судбината, се извишил со своја песна: И олкацок пак сум жерав, мој е сиот простор син.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Го однела во шупливо стебло и направила мед.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

И сега кога чека повторно... таа се движи по патот на судбината со надеж.. дека сенката ќе ја снема .. дека повторно ќе биде онаа која е, кога е со тебе...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Само пред тебе сум жена... само пред тебе ја соголувам душата уморна од животот... само пред тебе ги отворам картите на судбината..

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

На имагинарното стратегиско шаховско поле на судбината како да беа само двајца противници - Кисинџер и Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Авторот, како под диктатот на нивен неискажан завет, изневерувајќи ја Татковата стратегија, во туѓина да учи за професија кој би го „заобиколувала затворот верува дека реваншот на судбината, односно враќањето од егзил ќе го изврши низ чинот на пишувачката имагинација.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Овде на бреговите на Езерото запираа проклетствата на балканскиот физички и ментален релјеф.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но за Дарвиш не можеше да нема одговор за било кое прашање кое се однесуваше на неговите односи со Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Мирно да се чека разврската на судбината.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И се препуштаа атавистички до крајот на нивната моќ, верувајќи дека владеејќи до крајот на животот, му се препуштале на повикот на судбината.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Го имав татковиот штит, но немав никаков меч во неизвесните налети на судбината.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се соединуваа душите, се избираа меките зборови на судбината.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се разбира немоќниот волк фатен во стапицата на крвожедните ловци би требало да асоцира на судбината на владетелот кој по никаква цена не сака да се оддели од власта, штитејќи ги малите немоќни волчиња, односно народот, според логиката на Бургиба.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тој одговори: - Арафат со мировните преговори и договори во Осло, со избраните израелски миротворци, од тој период беше свесен дека тој го правеше само првиот чекор во своето враќање во Палестина. Другите чекори беа препуштени на судбината...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Откако потсетија дека за утредента претстои разгледување на судбината на зборот кодош во балканските јазици, тие првпат откако работеа заедно излегуваа во градот среде бел ден.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тогаш Мајка, чекајќи го Татко, уште еднаш се најде со своите чеда пред затворената врата на судбината, откако ја минавме среќно границата испишана под водата на езерото и според сказните во кои ние децата верувавме дека била чувана од триглав змеј, кој се будел на секое минување на границата и ги повлекувал барките на дното, веруваше и сега, како и тогаш, кога ги искажа сите молитви од дното на душата, дека Бог и овој пат е на страна на мајките кои тој ги испратил за да си ги спасуваат своите чеда.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Каков реванш на судбината.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ја очекуваа вистинската карта како реванш на судбината.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но среќен што те открив тебе на патот на судбината.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Останав да стојам без движење и без сили да се соочам со тајната што можела да му биде позната на некој веќе покоен чиј живот можел да има значење токму заради она што било и што е во него; куп безвредни книжни пари со восочен лик на некој монарх, записи и стари писма, чеиз и неразделиплен невестински фустан, секира на злосторство, фајанс, сребро, часовник со мртво време во механизмот, некаков пергамент, ферман акт на судбина, библија под черупка за клетва на непознати заговорници, ограбени тасови и кандила од наш западен манстир, суво ерусалимско свето дрвце, зографски платна, книги, алати, ископано, камено торзо од Стоби, шандани, присокриено брашно во некоја гладна година, мошти на лажен светец, трговски тефтери, бројници, ретки ткаенини, поскурници и дрвени распетија, беговски појас под јатаган, билје, мелеми, збирка на инсекти, коски, гниеж и претчувства, една невидена и невидлива магија, но таа, во допир со живиот свет, ќе го изгуби значењето и ќе не осиромаши за една загатливост.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Злото не е алка, тоа е низа од алки, запрега на судбината: те зауздува и ќе те влече до оној ден, до мигот во кој под твоите клепки ќе свенат синоличките како во очите на коњот од недетското детство.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

XXXVIII Коцката на судбината веќе беше фрлена.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во годините кога Татковата болест и немоќта поради староста го намалуваа маневарскиот простор за неговите големи балкански пориви да го води своето семејство, со кормилото на судбината, кон исток или кон запад, но и поради закоренувањето на постарите синови, со нивните семејства, во овдешниот живот, Мајка небаре се чувствуваше задолжена да ја преземе грижата не само за Татковото здравје, кој остануваше опкован со своите книги, туку и за стратегијата за натамошното спасување на семејството.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ова требаше да биде неговиот реванш на судбината.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Па зар ова не беше пресудата на судбината, по шеесет години егзил, да му се овозможи враќањето на моето семејство во егзил, на родната грутка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Меѓутоа, тука беа Татковите книги, од кои сѐ уште се ослободуваше некаква светлина, некаква надеж, да се истрајува додека тие се прелистуваа од невидливите раце на судбината.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајкините солзи беа најтешките капки на судбината кои таа, по цена на силно внатрешно страдање, ги задржуваше потиснати длабоко во себе, во својата мајчинска суштина, како силни знаци на страдањето и на издржливоста, со крајна цел да се одбрани семејството, како тивка победа над поразот на кој бевме осудени во егзил.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Овој огранок на едно од шесте најголеми семејства во Албанија (барем така се веруваше во семејната легенда), по престојот во Влора, на крајот ќе се најде во Тирана, обединето но без Мајка, која ќе следи друг пат на судбината, мажена кај Сул-Старови, кај друго големо семејство на Албанија, во крајезерскиот Поградец...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Не успевајќи навреме да го стори пресудниот чекор, да појде кон Запад или кон Исток, насоките на неговите постојани илузии, останувајќи засекогаш во овој град, поверува во сигурниот реванш на судбината.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во првиот поглед што му го упати на Татко, таа како да бараше заштита од него, разбирање пред неизвесноста на судбината која ја очекуваше во големото патријархално семејство.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ме пречекаа на самата граница, со почести. Каков реванш на судбината! Се враќав во својата Итака.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ние бевме со неа едно, сите заедно, предадени на судбината.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Велиш: „Одам по рабовите“ - нели од рабови составуваш целина однапред осудена на распад - Ѓаволот на уништувањето бдее над совршенството држејќи долги остри ножички меѓу прстите, па слатко, со апетит сецка, дроби, кастри перверзно смеејќи се оти знае - оние кои се изрежани на ситно без престан крварат и бараат серум во умешноста да откриваат светови што не можат да ги задржат само за себе па ги исплазуваат како јазик или, бараат пат под нозе или, си го менуваат идентитетот бегалици засекогаш или, се претопоуваат во коктелите на натурализацијата асимилацијата од оваа страна на границите од онаа страна на границите а тие, проклети, се менуваат до бесвест додека ние паѓаме во вртоглава инфлација се занимаваме самите со себеси онанично, параноично безочно ! Суво злато, делба Сѐ друго е минато - Македонија што ја нема - Македонија, мрачен предмет на желба зар и тоа е Македонија бездомничка Македонија суво злато Македонија подземен свет глобок сон тајна историја темно време. Алчна, одиш во пресрет на судбината и го бираш поголемото од двете... Земја си, одбрана да ја усовршува поетиката на делбата. Да експлодира.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Страв и восхит Претпоставка: Македонскиот крал премногу го сакал светот и премногу можел и премногу претчувствувал немал време, хронично немал но сепак доволно за да ги поремети дозите предвидени за рамнотежа на Просторот, и самиот без смисла за умереност - хармонијата е нешто друго, сосема само предозирана волја, отровен концентрат само неповторлив порив, рев по далечното - туѓината како вечно искушение! само силна страст по странствување per se, дури и во јазикот само вродена дарба да и’ се тутне на смртта грациозно, пагански под здолништето додека Оваа си игра божем случајно криенка-миженка митска мижитатара само сензибилитет за походи општа хиперсензибилност - просто да се спростре врз далечниот Исток ко полна месечина на полноќ - просто да го освои светот како туѓа жена со чувство на нелагодност а забраната стимулира срна истрчува на пусија во заседа, балканско дувло империјална глутница избришани, заташкани траги имагинарно писмо толку голема моќ што се втиснала во потсвеста за век-и-веков жиг на восхит и страв од повторување од повторување на судбината...

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Јагулите го покажуваа правецот на судбината на семејството, како стрелка во големиот компас на постоењето.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Кога му беше тешко среде книгите и не го наоѓаше саканиот излез, тој излегуваше на чардакот и ја бараше реката како патоказ на судбината.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

А Јагулче, кутриот, не престануваше да ги проколнува јагулите, а со нив и сопственото име, за можниот пресврт на судбината која лебдеше по дискусијата на Цветан Горски...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Се препуштив на судбината што ми беше подготвена. И заминав...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Не бев со нив кога ги собраа и одведоа, затоа и не можам да не се чувствувам виновна за нивната смрт, па иако јас, лично, го избегнав тешкиот прст на судбината поради околности кои не можеа да им наштетат на жртвите", си спомнуваше таа.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

На Ратка Мајка како мајка: и на јаве и на сон севезден ги распетлува јазлите на судбината - тагата ја обликува во скулптура на молкот а сиот вишок светлина му го испраќа на синот единец во туѓина, да му се најде.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Јас те сонив како ангел, како златокрила птица, која лета кон плавите хоризонти на судбината.