на (предл.) - срце (имн.)

Наведнат, почувствував како ме поткрева чукањето на срцето, големата возбуда, која мислев дека ќе ме строши.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го испив кафето над растурените хартии и книги, ја испушив цигарата, го сетив она забрзано удирање на срцето и, што сега?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Не, не, слободно можете да речете сѐ што ви лежи на срце.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- На срце ми лежи една лута змија, Аспида.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Некаде помеѓу две неосновани паники ми ита часовникот – прерано се поклопуваат стрелките на срцето.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Таму им беа нивните Библиски гори во кои наизуст ја учеа песната на Суламка: изнемоштувам од љубов, возљубен мој, трчај скокајќи преку ридови и гори и дојди, положи ме како печат на срцето твое за да доизгорам...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Холандскиот инженер, Балт ван дер Пол, 1928-та направи математички модел за осцилирачка електронска цевка - онаа којашто предизвикува свиркање во радиото - заснован на динамичката топологија на Поенкаре. Тој го проучувал и чукањето на срцето. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 84
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тој шум, сред оваа неначната тишина, добиваше размери на експлозија и за сѐ живо, а притаено во долината, беше настан, беше напнување на слухот, потреперување на срцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Загубата на Караман го болеше до дното на срцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Доста често, амфетамините можат да предизвикаат и сериозни проблеми во работата на срцето.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Исто како што хирургот, при операција на срцето, не може да го занемари телото што го опкружува срцето, така и за преведувачот е погубно да го обработува текстот во изолација од културата.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Како што дождот, паѓајќи на земјата им ги дава на билките нивните особини: на слатките – благост, на опојните – опојност, а на отровните – отров, така и светлината таа, кога влегува во срцата на луѓето, се менува и им дарува моќ според доблестите на срцата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Боге од Бањи, не заканувај ми се со оној твој подискривен показалец.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали Таша, постапувајќи и кон мојата желба така како што постапуваше, беше водена токму од тоа разногласие на срцето и на умот, не се потрудив да откријам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како глувче во фак. Лежам и како насон, кога некој ме брка, не можам да бегам; се мачам и го чувствувам чукањето на срцето дури и во коските.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се жалеше на срцето. - Срцето? се насмевна жената. - Токму срцето, а?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тоа е процес. Процес на чистење на срцето од злото.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Младичот го јавна делфинот. И занесено обгрлени, тие итаа по синиот пат на срцето, потскокнувајќи како немирен, ослободен бран.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сети се кој ти ги знаеше шарките на петите, лузните на табаните и глуждовите твои, возбудените удари на срцето твое?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Познавачите на срцето на автомобилите ги советувале да возат и само да возат оти застанувањето може да ги одвои од патот и од зацртаната цел.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Земјата мириса, рекол некој Гидеон Кузмановски за себе. - Бара орачи а не колачи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се разбрале меѓу себе со таен јазик на срцето, немо, скоро со вештина на ѕверови и со трепет што минувал од еден на друг: да се истрае, да се стори она за кое сите како еден на поаѓање дале клетва пред Успението Богородично на живописецот Михаило.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
8 Чудовиштето - тоа, значи, било: по нив се влечел со упорност на гасеница мирис на изгорено месо, не мирис што се чувствува со влакненцата на ноздрите и не што се згруднува в грло, сладникав, мек и сепак подвижен залак, туку оној што се закопува во горчливиот мрак на срцето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тие му го слушале болното завивање и ги гонеле ребрестите ѕевгари, сега дваесет и петмина со еден на носилка од две долги габерови стебла и од черга, сите сенки со душа и со дваесет запреги.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Немам сила, немам храброст а знаеш љубовта е нема а јас ко чедо на амор се претворив во дух... ќе изградам куќа од зборови и во неа би те затворила со клучот на моето срце би те чувала да бидеш мое гнездо во кое слетува мала птица да бидеш мој дом со отворена мускулна врата за срцето на малата птица лекокрила, многу нежна да бидеш свежо утро но тиха вечер... светилка што искри во мракот во мојата коса, една надеж, небиднина една среќа во ѕидините на срцето што се руши ко стена да бидеш последна љубов дојди, не оди си, дојди!!!
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Во ова невреме ноќва, зората испраќа порака, скржавец чекори во денот, мислата умира Тони нагонот во бездна, ѕвездите солзи ронат Во сончевината на утрото, бакнежи од зракот на сонцето Солзата се капе во сопственото езеро Во ритмот на срцето, немирот болка ткае
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Заспав можеби, бев пијан од љубовна магија Го слушам шепотот на срцето во нејзините широки гради, раскошни одаи од АН со згужвана постелнина ко растурени крошни.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Немир,тој авет зол, злобно поттропнува по портата на моето сновидение за да се вгнезди, во празните одаи на срцето...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Побрзај и благо притегни го знамето над срушената новоградба, зашто камен темелник во зидините на срцето притиска од срушената арматура што двајцата ја градевме со челични столбови закопани длабоко во душата...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Блиску до интересот на поетесата Олга Наумовска мотиви од цврстата љубов кон татковината, мотиви од вестените интимни победи на срцето, блиско ѕиркање во структурираните поетски форми од типот на хаику песни, но и детската разиграност исполнета со блага ненаметлива рима и изрази кои соодветствуваат со совремието во кое живееме.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Таа е слугинка на лудилото, ковач на заблуди, беден црв и болест на сетилата, опиеност на срцата, вродена измама, убиец на разумот. okno.mk 235
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Љубовта има две лица, таа е и среќа и страв.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Рамномерното чукање на срцето на товарот кон мозокот на носителот не испраќаше никаков импулс кој обично требаше да го има.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сите сметаа дека мажачката ќе ја закова в место. Рака на срце, таа се обиде.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На срцето сплетено од балони доминираа црвените рози, омиленото цвеќе на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рака на срце мали, но и тие беа вакви.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Напред беше отворен во форма на срце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рака на срце, тогаш таа беше со разобличено тело, со мев до заби но, сепак, сметаше на својата препознатлива широка насмевка заради која тогаш, пред многу години, доби комплимент токму од Снежана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го убија стрика Анѓела, на правдина, се провикнува наеднаш и наеднаш замолчува, ги гледа луѓето измрзнати, лути и завеани, и сам изѕемнат, лут и сиот завеан со снег и се двоуми дали да продолжи да зборува и да им го каже тоа што го има на душата, што му е, што му тежи на срцето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Си збира жабурки, жабокречина жената, си клава на срце. Како понижена и непотребна, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Легнувам убаво и се починувам. Чекам да подзапре чукањето на срцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ЗА ЧУВСТВОТО НА ФАНТАСТИЧНОТО (фрагмент)
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
(...) Вистинската фантастичност не се состои толку во строго прераскажаните околности колку во одекнувањето на отчукувањата, ненадејните удари на срцето нам непознато, поредок што секој момент може да нѐ искористи за некој од своите мозаици, исфрлајќи нѐ од здодевноста, е затоа за да ни турне молив или длето во рацете.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Богдан чувствува како со секој ден сѐ повеќе малаксува, сѐ повеќе го губи апетитот за јадење, сѐ повеќе креветот го држи закован за себе, сѐ повеќе ја губи волјата да стане и да појде во градината; воздухот чувствува сѐ поредок му е и со мака го дише; под кожата крвта му се згрутчува како црвени кристали, како да му се замрзнува, сиросува; гледа: со животот го сврзува само уште тенка нишка што се мачи да ја одржи; го чувствува нерамномерното чукање на срцето, и во мигови кога помислува дека ќе запре, ги трие градите за да го потсили или да го сниша како часовник што подзапира.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Можеби ти имаш многу вакви мигови.. но јас само го чекам мигот со тебе... за жед на срцето за возбуда... на телото за треперење... на животот живост..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Одеднаш почувствува како ѝ се зажари и вратот и лицето, го слушаше топотот на срцето на сите страни, приближувајќи му се на парот кој во тој момент ги здогледа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ти, што се викаше СОН, ненадејно зграпчен од реалноста и окован во одајата на срцето, запленет од целоста на душата.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Велат дека се заборава сѐ. Оставија на срцево рани трајни.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да не беа пристаништата, морињата, а рака на срце - и компасот, сѐ уште ќе се занесувавме дека земјата ни е рамна како тепсија, и дека никакви непознати земји и народи не постојат од другата страна на нашава планета.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Со помошта божја успеав тогаш таму да го задоволам копнежот на срцето без да црвенеам од срам.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Додека анот се средуваше, тој, како и некои други дубровчани на кои градот им легна на срце, купуваа евтино земја, ја посадија со лози и сега продаваа вино, а почесто и восок од наредените прикрај кошари со пчели.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
ЈОРДАН: Добре ве најдов!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Милувам, да си како бел цвет, како бел каранфил! Само на срце да те носам! Само на уста да те имам!... (Ја прегрнува).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
СИМКА: Не коси се, Костадине. Не мисли на лошо. Денес е празник, не чини лутина на срце да си ставиш...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Не е ред веќе да се видуваме... Свршена сум...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Рака на срце, мене тогаш многу повеќе ме интересираа серијалите од типот на „Планетата на мајмуните“ и „Емануела“, така што воајерската страст на моите сограѓани да ѕирнат во приватниот живот на некои американски парајлии ми беше комплетно нејасна и будалеста.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Нема ли срце, нема ли срце - на срца срцето, срце - ширини широко срце - длабини длабоко - цел свет да збере, па да е за виа гради малечко?
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Одев со глава замаен наведнат, мртов, зачмаен, одев со грутка на срце и каракамен на гради.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Мајка, со својата питомина на срцето, со својата кроткост, со својата тивка моќ, со добрината која зрачеше од нејзините очи, умееше во себе да ги поврзе разликите од монотеистичките верувања, во некое свое заедничко верување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Игуменот им го покажа и гробот на св. Наум и им рече: - Закопан е пред илјада години, а срцето сѐ уште му чука... - се наведна, го залепи ушето на плочата од гробот, постоја така вслушнувајќи се; полковниците заинтересирано го гледаа игуменот, кој, станувајќи, оддавеше со лицето блаженост и задоволство што го чул живиот отчук на срцето на светецот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Малечките бранчиња на езерото ја заплускуваа карпата на која лежи манастирот и се слушаше нивниот тих одзвук како чукање на часовник, како чукање на срцето од свети Наум.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Здивот му подзапираше од силното чукање на срцето.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
ОБЛАК Се ведне тој над погледот и окото на светот облак голем како чудовиште сал сонот на земјата што го памети што секој час може да се истури во пределот на срцето.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Ја дехидрира хуманоста! Го контролира пламенот на срцето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А вие не земајте сѐ на срце, Лев Петрович, го прекина мајка ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ќе се фрлиш за прв пат главечки, ќе пливаш само за себе butterfly, ќе плуташ, ќе нуркаш оддалеченоста од брегот ќе ја одмеруваш по пробивот на сонцето, ако го има по работата на срцето по подноктиците перките и алгите по трагите од морските пци ќе ја унапредуваш техниката отскок на површината во последен миг неверна кон сѐ кон животот посебно: ќе палиш огин и ќе голташ жар и пепел во ждрелата на оние кои во тебе гледаат неидентифициран плод, увод во гревот зашто другите, одбраните, некаде далеку ѕемнат во истите ноќи, подоткриени јазикот го вадат од мрзеливи легални усни и скришум ги бришат своите благоглаголливи:
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ми се крши ко суво стаклено цвеќе во раце, под нозе, на срце во мозокот ми удира ме заклучува ко да сум казнета со катанец, од надвор правам сѐ да ме нема можеби така ќе се спасам ќе фатам џенем некаде усвет, некаде кајшто никој не ме знае и нема да му падне на памет да ме оспорува оти такви работи не им паѓаат на ум на нормални луѓе ама овде сѐ е можно овде ние не сме ние светот е превртен наопаку ние газиме по шилци ако нив ги промашиме ќе нагазиме на мина ако неа ја промашиме ќе се фатиме во стапица ако и стапицата ја промашиме ќе удри гром ако и громот нѐ промаши ќе се изедеме еден со друг.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Драги патници времето е вонредно тажно целта неподатна летаме на опасни височини со душоломна брзина само уште неколку илузии и ќе се спуштиме на почетокот не размислувајте и не напуштајте го седиштето сѐ додека наполно не запре работата на срцето
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Медот е лек за сите болести; нема болест што не ја лечи: тифус, офтика, дизентерија, гушоболје, малокрвност, болки на срцето, на џигерот, на жолчката, на бубрезите, нервни заболувања, настинка, ревматични заболувања; го регулира притисокот на крвта, помага при несвестица, слаб вид, астма, ја штити кожата од лишај, красти, првут, струпци, спречува труење, зарази, уништува бактерии.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во песната на Абориџините се наоѓа и по некоја височинка на срцето, се наоѓа и бистрина на окото, се наоѓа и по некоја птица искубан опаш како колва трошки од туѓи соништа.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Баш сега, кога во белината на првиот снег те видов во џиш црвено, а под црвеното угул голо на радио некој најде да го пушти Реј Чарлс кој лелекаше нешто за ослободувањето на срцето а мене како удар во гонг ме тресна ехото на докторската наредба за оваа прилика специјално обоена во џиш црвено: „Марш таму на мижење!“
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Емисијата „Неидентификувано“ на Каљостро и Кракатау (претставена во минатата Маргина) веќе не постои, после пар катастрофални емисии, потполно издишани од ентузијазам, хумор, луцидност, сведени на вулгарни преџвакувања на едни те исти нешта, до зла бога здодевни.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Едно време емисијата „Неидентификувано“ (студентско радио, сабота во 20 часот) не беше таква и поради тоа, ко некаков постхумен перформанс, ко пијана рецитација над гроб - а богами и ко одбележување на оние побизарни нешта во нашиов беден медиски простор (емисијава на крајот само ја потврди таа беда, тој недостаток на визија и концепт) - пренесуваме неколку фрагменти од подобрите времиња на таа емисија, но, рака на срце, прилично изменети со scissors-hands сензибилитетот на нашиот литературен адаптер, П. Вулкански.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Каљостро: Добравечер, Скопје, јас сум Зомби.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
По рабовите на срцето, на ивицата од животот во слободен пад ќе лебди потребата од оправдување за нашето постоење и разликата помеѓу: - “Или хармонија во душата или рамнотежа во просторот?”
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И кој пат и да го изберете нема да згрешите ако тргнувате со чесни, искрени и благородни намери.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тоа е реалноста на животот, партитурата се повторува како пејсаж осипан со оази на привидно блаженство во кое нема место за вистините на срцето, жед за вода во пустина и фатаморгана во која постојат само “вистински лаги”.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А тајната на слушање на срцето е во вербата во самите себе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Еднаш му успеа цела недела да удира врз железото во ритамот на срцето.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Одлизгувањето наваму – натаму ги растури благите пламења на срцето.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
И сума друзи работи на срце што ти легнале да не можеш да искажеш, а сал да збираш и тлееш, од ден на ден да црнееш, до дека јазик свој роден не зарѓа не занеме и прво млеко цицано од топли гради мајкини во отров не се преврти.
„Робии“ од Венко Марковски (1942)
Рака на срце, јас сум тука одвај неколку часа и немам право да зборувам, ги немам објективните аргументи, но од она што набрзина го видов, не сум импресиониран.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МИХАЈЛО: Зборуваме само со две букви. И се жалиме што ништо не можеме да кажеме од она што ни лежи на срце. Умот ни збеснал.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Од сета душа и од длабочините на срцето излегуваше таа нејзина и љубов и дарба во која беше внесено сѐ што со себе со векови носеа старите и го пренесуваа на новите колена.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во тишината глува, на Циљка ѝ се пристори дека го слуша биењето не само на своето срце, ами и на срцата на сите кои се во земјанката.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со четири филмски фонографи можеме да компонираме и изведеме квартет за мотор со внатрешно согорување, ветар, чукање на срце и одронување на земја.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тот не само што го надоместува живиот јазик, туку освен тоа е задолжен за мачната работа на мерење на срцата и душите на мртвите; тој е бог сметководител, кој освен тоа е изумител на игрите на среќа и криптограмите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тот е, значи, татковото друго, а едновремено и субверзивен момент на неговото надоместување: „Богот на пишувањето е значи едновремено негов татко, негов син, и тој самиот“. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 15
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не можеме да речеме дека се лесни тие први љубовни страдања, тие први треперења на срцето, но да речеме и тоа дека се нормални и дека во нив сѐ уште се испреплетуваат и другарски чувства и другарски односи и дека тие сѐ уште се само вовед во вистинската љубов што доаѓа во позрелите години.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Не земај си многу на срце, ѝ велам јас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само чукањето на срцето не можеме да го притаиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И против губење здив и тропање на срцето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој се наведна, со двете раце ѝ ја фати главата на Билјана и нежно, од длабината на срцето, ја бакна в чело.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)