Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Бесмислено се креваа граничните ѕидови, највисоките беа на Балканот, се градеа нови бетонски бункери, се урнуваа старите храмови на верувањето и сѐ во името на среќата на човекот!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тешко се менуваа работите и по сталинското време, макар што постојано се нагласуваше дека сѐ што се прави е во името на прогресот, на промените, на среќата на луѓето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Читав: „До уважениот везир, славниот мушир уредувач на светот, предострожен управител на општествените работи со прониклив ум, извршител на народните работи со правилен суд, градител на темелите на господство и среќа, кој ги зацврстува столбовите на среќата и сјајот, окружен со милоста на севишниот владател, до муширот на Румелискиот ејалет, мојот везир Ахмед Мулаим-паша - севишниот бог да му го продолжи господството, и до одличниот правник меѓу наибите, наибот на Монастирската каза - да му се умножи знаењето, кога ќе стигне високиов царски знак, нека се знае: Во бовчата за џезието во Монастирската каза отсекогаш имало по 98 листови од горна категорија, 950 од средна и 162 од долна категорија, вкупно 1112 листови на џизието, што се распоредувале на рајата, населена во споменатата каза, и нивниот износ се собирал од споменатата раја по утврдена процена.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

За работата да биде уште понеподнослива, отспротива, пред надворешната врата на својата куќа, стоеја Надежда и мајка ѝ, а подалеку зад нив, и снаата, трите со рацете во врзалките од скутините, и трите со еден мил, блажен израз на среќа што го слушаат овој разговор.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ги поздравував пензионерите кои играат на среќа, прозорците подотворени, пискавите пченкопечачи, пеачите празнозбори.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Јас испитував двојно чувство: на среќа и тоа проклето писмо...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но кои се упатствата (ако постои прирачник) Што треба да нѐ доведат до палатата на среќата?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Или овој случај на делумно заминување Му припаѓа на билтенот бизарни авантури? (Нели авантурите се ретки доживувања Дури и на храбрите ловци на среќа) Но двојникот во огледалото можеби си мисли: Ваквите случаи се игри на смртта; Ќе се насмееш и насмевката ќе се вкочани; Ќе те остават вкочанет а притоа и застаклен Ќе ти дозволат самиот себеси да се загубиш.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Земанек сонуваше дека еден ден ќе се збогати, дека ќе добие многу пари на некоја игра на среќа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

– На ист начин, со бакарен отсјај, свети човековото око кога ќе вкуси дел од посакуваните благодати на нектарот на среќата – зборуваше старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Кулата на среќата на таквите луѓе е далеку од нив.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тот не само што го надоместува живиот јазик, туку освен тоа е задолжен за мачната работа на мерење на срцата и душите на мртвите; тој е бог сметководител, кој освен тоа е изумител на игрите на среќа и криптограмите.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тот е, значи, татковото друго, а едновремено и субверзивен момент на неговото надоместување: „Богот на пишувањето е значи едновремено негов татко, негов син, и тој самиот“. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 15

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Осум раце се држеа во круг, во нераскинлив синџир на среќа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А таа сака да живее. Зошто да е несреќна? И таа има право на среќа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пристаништето вриеше од војници со кафеави ковчези.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Делкај цела ноќ“, и тој делкаше сега со показалецот на среќа, но сето тоа беше напор на жеден човек што цеди капка вода од сува земја.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во неколку саксии имаше посадено босилек, во неколку други саксии со голема грижа ја одржуваше билката куќа на среќа, сметајќи ја за симбол на нашето семејство.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не помала љубов и постојана грижа Мајка внесуваше во одгледувањето на зарзаватот во другиот дел од градината.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ги памтиш само моментите на среќа, љубов, задоволство, радост...

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Но тоа беа денови на среќа кога ситните недоразбирања не се во состојба да ја растурат примамливата палата што ќе ја крене заслепеноста.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Впрочем и млакиот допир на тагата е пијанство И твоите зборови исправени пред ѕидот на срамот И раката што ни мавта преку водите е пијанство И разбудените мравки на надежта растрчани од заборавените гнезда За да нѐ пресретнат Само за да нѐ пресретнат се пијанство И не прашувај дали среќата танцува И какви се нејзините чекори Времето ќе го престигне неоседланиот коњ и ќе го впрегне во колата на животот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Козаци во долги црни долами заскитани по рѓосаните штипски ридишта танцуваа смртни игри врз испотените плеќи на неоседланите коњи Но не од радост И не од среќа И тоа е пијанство.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но да ѝ се вратиме на среќата на Трајчеица.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Колкаво е пијанството на среќата?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Привид на среќа, привид на љубов. -„А што е со душата, како незе ќе ѝ направите детоксикација?“