на (предл.) - ракија (имн.)

На ракијата си господар, а на виното слуга...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Носеа зелени маскирни кошули, мирисаа на ракија и крајно несмасно ги користеа воздушните пушки, наследени од нивните комунистички пандани.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Териториите што најмногу ја купувале велешката ракија по силата на решенијата на Берлинскиот конгрес биле откинати од Османската империја, а за извоз на ракија требало да се плаќа висока царина.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Постела. Сѐ е срча и смет, ми мириса на ракија и анасон.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
СИМОН: Кој рече доаѓа? СТЕВО: Господин Клаус, на ракија!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Сонцето лежело по нивните чела и ги прегрејувало. Едно тајно делче на свеста не ѝ се предавало на ракијата; демнело од бедемите на својата тврдина како проколнат стрелец што сепак им е заштитник на заспаните.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тие суштествувале во сите времиња, биле време во времињата што минувале низ нивната несовладивост; миговите не можеле да им ги начнат срцата - пијат и вечни се, не познаваат недоверливост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
и уште од далеку мириса на ракија, барем сега можете да кажете чии шпиони сте, вели, не оставајте ѝ товар на душата дури ќе го барате патот кон небото, кога ќе ја качувате кон господа душата, вели, на правина нѐ земате на душа, велиме ние едно задруго, прескакулица ни одат зборовите, ние сме сиромашни луѓе, печалбари, ебати небото и ебати господот, сичките сте од Македонија, сите, викаме, сичките, по зборот сте оттаму, вели, и моите родители се оттаму, ама вие немате пашапорти, верувајте ни, господине, ние сме селани и не знаеме да лажеме, јас ви верувам, ама другите не веруваат, вели офицерот, моли господине, велиме ние, прави еден голем манастир, тој ја фатил главата и со дланката ја потпира под брадата, се мисли, се двоуми, па потоа се враќа назад, ние чекаме, си шепотиме молби и молитви до господа, белки има господ, вели Стеван Докуз,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Околу нас мириса на шпирт, на јод, на ракија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мрдаат со главите, со ушите и сите смрдат на јод и на ракија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А јас смрдам на ракија. Ракијата ме тера и да подждригнувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)