Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Намерата на луѓето не била на страната на законите на природата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Со пролетта со топењето на снеговите, со живнувањето на природата, и луѓето стануваа посмели, покатегорични, поиницијативни, се разбира, колку што овозможуваше партијата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Весник на жителите на Алпите, 01.01.2002 Потпурито од бои – лексички насликано со разноразни зборообразувачки творби и метафори – во Времето на козите од Луан Старова го отсликува и потцртува емоционалниот свет на Балканецот кој се регулира преку силната меѓузависност кај човекот во однос на природата и на животните што се одомени во овој регион.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Работава не напредува, си мислам, не само по вина на природата, зар може да биде вина тоа што е лето и што е земјата сува и горка, та тоа си е нормално, лето е и суша и тврдо е камен, а тоа е и предноста на еден ископан бунар, предност на бунар ископан во најголема суша, тоа значи дека во иднина ќе има вода во секоја сезона.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Е тие, мали, ситни, дребни заморчиња на природата (иако не беа вистински заморчиња, туку јас така гледав на нив) еднаш се обидоа да излезат од својот фантастичен свет и да ги прошират своите живеалишта и на другата страна од автопатот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Тоа било, ете, некаков закон на природата. Еве и мене ми се случува ...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Духот на едно место е целина на луѓето и на природата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Евангелист”, кратко одговори Беренц. „О, сум влегол во толку евангелистичките храмови на горна Германија.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Драматичното движење, острото делување на шокот поради необичните композициски решенија ги прават имитаторите на природата ограничени ситничари.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но едновремено постави темели за воспоставување закон кој го повикува на одговорност субјектот во однос на природата.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Во своите барања за заштита на природата тие сѐ уште човечките суштества ги сфаќаат како центар на светот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Дури со појавата на картузијанизмот престанало посматрањето на природата како жив организам.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Пораснав на јуфки и попара. Во Пасажот Шоазел нема многу глетки на природата? Нема ниту една. Бевте париско дете, кое слабо знае за природата, чистиот воздух.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тогаш, секако и опасноста од волците ќе помине, па Кротка ќе може да го живее својот живот според законите на нејзиниот род, според законите на природата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Мотивите нараснаа во јасни опсесии: водата и давењето, птици, катастрофи од историјата на природата, тајни заговори.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Истата вечер проучувачот на природата умре поради инфекција.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Проучувачот на природата го отвори малиот пакет и внимателно ги разгледа негативите.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

И кого јас уште го слушам, освен гласовите на природата и на мудроста? Гласот на сите занаетчии и мајстори.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Им рече... ја гледаат збунето Гегите неа: лик на природата сама...

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Само човек такво чувство ретко познава, каков хендикеп е тоа на природата, недостаток кој го имаме, сѐ уште, секојдневно, откривам и дознавам.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Ќе ти кажам и што се случи со мене откако заврши бурата: поостарев, станав повозрасен во разбирањето на нештата, а истовремено помислив дека на мојата кожа, (ова го велам најодговорно) животот запиша уште едно правило што го заслужува нашето внимание.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Прости ми другар Даскалов и веднаш речи ми дека не треба и не смеам да заборавам оти во животот никогаш ништо не се враќа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Со една мала забелешка: бев свесен дека не смеам да се залажувам со површниот заклучок дека станувало збор за знак или најава преку која некоја непозната сила се обидува да ми ја подотвори вратата на шпекулациите овозможувајќи му на она што еднаш веќе протекло повторно да се врати и да ми се придружи...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во Идн Парк, во кој се пресели и во кој, наспроти неговиот феноменален раст сѐ уште се чувствуваше воздухот на природата околу него бидејќи овде-онде имаше рамни ниви, среде блоковите од куќи што беа од ранчерски вид, канцеларијата на доктор Станеф беше еден кат погоре, но во сосем нова зграда од тули во која на целиот кат беше сместен супермаркет со стаклени врати, кои сами се отвораа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сето тоа ме наведе да се запрашам: Ако од стрејт-мажите се разликуваме само по сексуалната ориентација, а не на некој друг суштински начин, зошто ja откривам оваа претежност на геј-мажи што биле видливо настрани уште од детството, обично со години пред да им започне сексуалниот живот? (ix–x) Ваквото размислување го наведува Фелоуса на заклучокот дека „гејството подразбира многу повеќе од само сексуални партнери и практики“ (262).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Поконкретно, тој одново и одново се повикува на социјалистичкиот филозоф и ран геј-активист Едвард Карпентер (1844–1929), кој во 1908 година објавил книга со наслов Меѓуполот: студија за некои преодни типови мажи и жени.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тој благонаклонето цитира една забелешка што Џон Клам ја изнесува на почетокот од својата книга за музичкиот театар и машката геј-култура – „Според мене, суштествувањето како геј има исто толку врска со посветеноста кон некои видови култура, колку што има врска со моите сексуални настроенија“ – навидум прифаќајќи го благо отфрлачкиот и леко омаловажувачки став кон сексот што провејува во Кламовата употреба на старинскиот збор ‘настроение’ кога зборува за хомосексуалниот избор на предметот.334 За Фелоуса, „геј“ не е синоним со „хомосексуалец“ и никако не треба да се сведува на тоа (13).335 ‌Онака заинтересиран за „некои од особените димензии на машките геј-животи кои ја надминуваат сексуалноста сама по себе“ (x), за „несексуалните димензии на природата на геј-мажите“ (243), Фелоус доследно ја ублажува важноста на сексуалноста, сметајќи ја за едно од „најнесуштествените нешта“ според кои геј-мажите се разликуваат од стрејт-мажите – односно, ја смета само за знак на подлабока разлика, која мора да има врска со особеноста на „геј-сензибилитетот“, сфатен како „суштественa страна на човечката природа“ (262).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Иако отпрвин „геј“ го дефинира како нешто што ги опфаќа и „родовиот идентитет и сексуалната ориентација“, а и како нешто што се однесува на „маж кој е (истовремено) родово нетипичен (психолошки и можеби телесно андрогин или женствен) и начисто хомосексуален по својата ориентација, ако не и практика“ (13), па иако неговата конечна пресуда ги дефинира геј- мажите како некои што се „невообичаено устроени и според родовиот идентитет и според сексуалноста“ (263), тој заклучува дека неговото „разгледување на природите на геј- мажите всушност се однесува на родовата ориентација, а не на сексуалната ориентација сама по себе“ (262, курзивот е мој).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

‌Кога ги изнесува во преден план прашањата за родовата ориентација, конкретно „несообразноста со родовата улога“ и „родовата нетипичност“, како признаци на „природите на геј- мажите“ (барем на природите на оние мажи што се „насочени кон зачувување“; 243) и кога штуро се зафаќа со прашањата за сексуалноста, Фелоус без колебање упатува на авторитетна поткрепа во некои претходни теории за хомосексуалноста, и тоа од викторијанскиот период, кои геј- мажите ги дефинирале како женски души во машки тела, како припадници на трет пол или на меѓупол.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Повикот на природата е главна влечна сила што неуморно го привлекува човекот кон единството на природата.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Во селото за првпат видов и некои животни што дотогаш ги имав видено само на слики по учебниците од „Запознавање на природата“ и по сликичките од мали чоколадчиња од „Краш“, што ги собиравме и лепевме по албумите.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Генетската мудрост сугерира дека социјалните структури, долго градени, нема да бидат отфрлени заради неважни причини и минливи цели. Екстазата на мутацијата е балансирана со болката.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сметаме дека следниве вистини се очигледни: -Дека сите видови се создадени различни но еднакви; -Дека сите се дарувани, секој посебно, со одредени неотуѓиви права; -Дека им припаѓа Слобода да живеат, Слобода да се Развиваат и Слобода да бараат Среќа на свој сопствен начин; -Дека за да ги заштитат овие од Господ дадени права, социјалните структури природно се појавуваат, засновајќи го својот авторитет врз принципите на љубов кон Бога и почит кон сите форми на живот; Кога која и да е догма на владеење ќе стане деструктивна по животот, слободата и хармонијата, органска должност на младите членови на тој вид е да мутираат, да исчезнат, да иницираат нова социјална структура, поставувајќи ги нејзините основи на такви принципи и организирајќи ја нејзината моќ така што ќе биде можно да се произведе сигурност, среќа и хармонија за сите живи суштества. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 61

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

-Овие стари лидери, белци, водеа постојани војни против другите облици на живот, правејќи слуги од нив и убивајќи како ќе им текне - птици, риби, животни и растурајќи смртоносен ќилим од бетон и метал насекаде по мекото тело на земјата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За да го докажеме тоа, да ги подвргнеме Фактите пред судот на генерациите што доаѓаат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога на патот на органската еволуција стана очигледно дека мутацискиот процес неизбежно ги разградува физичките и невролошките врски што ги поврзуваат припадниците на една генерација со минатото и неизбежно ги насочуваат да преземат посебна и рамноправна позиција меѓу другите видови на Земјата, со која Законите на Природата и Природниот Бог ги дарува, сериозната загриженост за хармонијата на видовите бара да се утврдат причините за мутацијата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Историјата на белиот, лажлив, менопаузен маж што сега ја води планетава, е историја на повторувано насилство врз хармоничните закони на природата, кои имаат за цел воспоставување на тиранија на материјалистите возрасни над нежните, мирољубивите, младите, обоените.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Животот во лудило - грешка или промашен влог на природата и на Бог.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сите прозорци од собите во Гнездо гледаа кон паркот во средиштето на болницата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Всушност, малкумина знаеле дека покрај улавите води на природата, некои се обидуваат да направат течение на духовен немир.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Природата распеана пратена од ритмот на најсовршениот инструмент... во улога на публика се воодушевувам од музичките тонови на фестивалот, „ЗВУЦИТЕ НА ПРИРОДАТА“

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Нова приказна, во прегратките на природата...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Огледало на природата, магијата на светоста божја... Ко дијамант од живо сребро на патот до сите искушенија ќе го открие лавиринтот на непреодноста на сите неоткриени нитки, но забележани од времето, од сончевиот отсјај, од очите на уметникот...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Женското тело е украс, украс на природата мајка... да се негува а не да пати, женското тело остава рожба, за светот да трае... Дигни глава! Мајко, жено, сестро!

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Невиноста е „бесмислена“. А честа?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Чесно е само делувањето кое е во согласност со барањата на природата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Повикот на природата поставува свои правила на игра.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Таа беше дете на природата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Законот на природата неизбежно се исполнуваше.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А анархија не е ништо друго, туку бунт на природата.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Да сфатиме каков е општочовечкиот однос кон природата и на природата кон човекот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Се обидував, да ја споредам својата судбина на балканскиот дел на Медитеранот, на Охридското Езеро, како негов некогашен дел со камиевската во потрагата по енигмите на природата и забрзаните одговори на историјата, посебно балканската историја, како и реакциите на големите поети на светот, кои овде ќе минат неколку рајски денови(Андре Френо)...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И не може насекаде, или било каде што ќе ти одредат случајните конвенции на историјата, да ја почувствуваш најголемата приврзаност за земјата, место во кое ќе ти се случи најбитното во животот, во согласие со вечниот ритам на природата, а не со наметнатите амблеми на еден друг живот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во текот на моите дипломатски години се најдов во Типаза и Картагина, двата доминантни топоса на медитеранските екстази и историските негации кои се во генезата на филозофијата на апсурдот во универзумот на Албер Ками.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Меѓу ова сино небо, кое ја одречува сета историја на земјата, со сите граници и храмови, со сите камени урнатини, и лицата на луѓето, загледани во вечноста на залезот на сонцето, нема никаде простор каде што би запрело нешто митско, историско, идеолошко.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Климент Камилски се изненади од овој настан, но сметајќи се апсолутно компетентен, како сорбонски докторанд од областа на воспитанието на детето, не сакаше пред Татко да го покаже своето чудење, но, сепак, со авторитетен глас на сеинформиран научник прокоментира: Јазикот останува најзначајната симболичка фигура на човековиот дух, но и најзагадочната творба на природата за разбирање на луѓето и народите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И самата е тајна од билиони и билиони честици на тајни човечки и на природата.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ненадеен здив на попладневен ветар го смекна да не пламне, да не ја испцуе жената, навидум старица, иако постара од него само неколку години. Така е, само луѓето, тие и ништо повеќе, можеа да бидат грешка на природата, зло, свое и нејзино.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Мораш да се ослободиш од тие идеи од деветнаесеттиот век за законите на Природата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таканаречените закони на природата се глупости.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Рече дека нејзе ѝ се сторило дека тоа не е прашање само на моментот, на провокација од разговорот што го воделе поттикнат од темата на есејот што таа сакала да го пишува, а која се однесувала на природата и на екологијата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

На природата, велеше не ѝ е важна должината на живеењето, нејзе ѝ е важно: секое суштество да остави потомство, да го продолжи својот вид, својата репродукција.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Органски молекул во лабораторија не може да се создаде, не можеш ти за кусо време да го создадеш она за што на природата ѝ требало милијарда години, му велеа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Еее, ко ќе ми текне на лекцијата по Запознавање на Природата дека Македонија е татковина на грозјето!

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Таа е зависна и независна, се „објективизира“ во природата и општеството, по степените од дадените и допрва создаваните појави на природата и општеството, во нивните најразлични, најмногубројни и сѐ повеќе растежни страни и форми.