на (предл.) - пораз (имн.)

Но за К.П.Мисирков во македонските услови таквиот став беше еднаков на пораз.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се виде себеси како стои таму, во нејасната светлина на ламбата, сред мирисот на бубалките и на евтиниот парфем, и со чувство на пораз и на отпор, што дури и во тој момент беше помешано со мислата на белото тело на Кетрин, смрзнато засекогаш од хипнотичната моќ на Партијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но Климент Камилски не ќе беше тој, ако лесно се предадеше, дури и кога знаците на поразот беа јасни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ти млад остана до денес не познавајќи ги ни болката на поразот ни пустошта на староста.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
А таа влече со себе подароци што ќе гои има за луѓето секогаш и подоцна, кога по неа ќе дојде друга: Патила, чинови стрелања и бесења, пијанство од слава и мамурлук на пораз.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Напати помислував, веројатно за да се оправдам себеси, дека се случувало нешто слично и со судбината на јунаците од нашите детски соништа, кои без претходно најавена причина, само заради неконтролирано изречен збор или грешно срочен одговор, ја губеле силата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Колку пати имам речено дека најгрда се чини потта што ја скорива товарот на поразите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бил потресен од перспективата за нивно уништување како резултат на поразот на Демократската армија на Грција.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Така велиме за тој (тие) со кој (кои) заедно бевме во строј, во долгите ноќни маршеви под дожд или снег, во рововите и бункерите, во влажните и студени земјанки, на боиштата и заедно долги години ја голтавме горчината на поразот, искоренувањето и туѓината.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Обично ние сме со чувсто на пораз.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
На козарите им се враќаше самодовербата, па и овие кози и козарите насетуваа оти еден ден ќе се најдат пред волците на нашето време, но не помислуваа на пораз. ...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но овде секогаш по големиот отпор се плаќала цената на поразот, речиси до небиднина.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Да, прекинот на патот на јагулите, слушајќи го Игора Лозински, во татковата свест ги добиваше димензиите на пораз на империја!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Пукнатинките се предзнак или на пораз, или на прослава.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)