на (предл.) - полјанка (имн.)

Децата од Варош-маало играа на полјанката клис, бишка, и слепа баба, како и други игри.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Меѓутоа, во Ардените најмногу ме зачуди еден факт - насекаде, се разбира, каде што за тоа имаше можности и убави природни реткости, гледав бели населби, главно распослани, по шумските пејсажи, или на полјанките, пак од сите страни заобиколени со шуми, покрај реката Урт.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- И што? - Па била борба, разбираш. Нашите почивале на полјанката под Чукарот, а Бугарите од зад Чукарот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
По средината на полјанката, најубавото и најчистото место, беа распослани бели, ленени чаршафи, а врз нив веќе беа наредени тепсии со баници и зелници, тенџериња со чорба и грав, пиперки, чинии со сирење, со зелје.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Поседнати на полјанката в круг, бригадирците го слушаа својот командант, кој што долго и распалено им говореше.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Построена на полјанката пред логорот, околу висок јарбол, бригадата му оддаваше почест на знамето се развеа понесено од лесниот утрински ветрец.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
На полјанката, до фурните, се постројуваат ешалони облечени во стари и излитени чешки униформи...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Го испратив Нумо и така некако осамен седев, - рече Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се слушна топот на коњски нозе - од другата страна на полјанката се подраширија гранките на елките и боровите и од нив излегоа тројца коњаници вооружени до заби со пушки, пиштоли и остри ножеви.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
На полјанката имаше една куќа од камен, со дрвена врата и прозорчиња мали како пушкарници.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Излегоа горе на полјанката. Беше тивка ведра ноќ.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Не потраја долго, гранките закрцкаа и на полјанката се појавија луѓе.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Така, колебливо, мрсен Петко бидуваше де овој де оној додека најпосле со кикот не беше прифатен играта, а децата на полјанката под коријата изгледаа како од кошара побегнато улиште што нашло тука слободен простор за луда, невоздржана игра до наситување.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Бојаџијата не беше сигурен дали го разбудиле чекорите на студентот или крцкањето на вратата, но кога ги отворил очите и наближил до прозорчето Ѓошо Савев веќе бил на полјанката омеѓена со карпи што се спуштале дури до поројот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
На полјанката каде растеа имаа простор да раснат и да ги шират своите гранки.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)