на (предл.) - планина (имн.)

Започнува да извира млеко на планината од непознат извор.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга немаше време за козарите. Тој ѝ се препушти на белата тишина на планината.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми имаше книги во кои нашироко се расправа како козите ги осиромашиле шумите во Шпанија, на Сицилија, на Корзика, падините на планината Атлас во Северна Африка, дури до Црното Море.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во тие неизвесни времиња, кога сѐ можеше да се измени, да се измеша, како ова мигум наоблачено време на планината, кога лесно можеше да се фрли и да зарти семето на раздорот во заедничката душа на луѓето, да дојде директива од „другото небо”, па сѐ да измени, да зацрни, белата зрачна ведрина на Чанга им остануваше како последна надеж на луѓето...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Авторот со ова дело ја збогатува варијантата на балканската легенда за жртвувањето, овој пат сведочејќи за жртвуваните кози во утробата на планината.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мила тргна по патот. Мирно го примаше ова неизвесно, ненадејно патување низ гребените, па сѐ до сртот на планината, до една зашумена лединка, до една осамена колипка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се открила хромна жица што води кон утробата на планината, можело таму да се копа со векови.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој се насмеа, се поздрави со сите и со леки чекори се накачи кон подножјето на планината Пелистер.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Настапуваше есен и ноемвриското ветре откај Пелистер дуваше. Времето стануваше студено...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Забележувам дека светлината која во лето, кога е силна, ги изедначува преслапите на планината таму пред мене, сега, пролетта, кога е поблага, ги истакнува горните делови, врвовите и тумбите, и гледам дека ги има многу, дека не е еден гребен и еден преслап, туку повеќе гребени и повеќе преслапи, дека јас сум далеку, зафатен со расплеткување на пајажината што ја сплел големиот пајак на времето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во подножјето на планините и ридовите што ја окружуваат долината, наредени се населбите од кои навечер трепка по некоја светилка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Стануваше збор за едно речиште што течеше откај шумската куќа на падините на планината, потоа, што е најважно, двете шупурки од чешмата, арно богата и студена, како и војцата од едно мало изворче близу до чешмата, сето тоа беше го свртиле кон рибникот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Надворешните опасности, пожарите како овој, поплавите, одроните на планините, земјотресите, можат да го уништат мојот успех и да ја направат ништожна мојата идеја, да остане ископината како некој остаток од минатото.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Почнав со посетата на онаа нива во Далјани, во која дамна, седнат во топлата свежо изорана бразда што се испаруваше, гледав како волците слегуваат по сртот на планината, темни четинари спроти пролетната проѕирност, гледав како две чавки ја опчекориле, гладни, нашата ровка земја, и како волците стигнуваат зад стапалата на татка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И врвовите на шумата на планината зад нас почнуваше да зеленее.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега, навистина, ова беше најсушната година во последните десеттина сушни години со ред, а овие денови на август, најсушните денови, и јас целото лето како додолец стоев на балконот и следев дали ќе се појави облак и дали ќе се чуе грмење од зад врвовите на планините.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го топам снегот на планината, го освојувам врвот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Сакав да те одведам на море, ти ветив колиба на планина, а наместо тоа, те поканувам на отворањето на мојата изложба – домашна, самостојна, Новогодишна, во мојата соба за скијање натапкана со конфети, памук и со снег на екранот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
* Погледот намачкан со хоризонти, тишината ветена од ветерот. Врвот на планината изгорен (за да не го инфицира небото).
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
И додека полека се отвора ризницата на портокалите исечени врз сртот на планината и додека го вадиме првото неочекувано ковче од мекото месо од телото на рибата, сега веќе во нашето тело едно ненамерно - намерно подбуцнување со зелено стапче мало ситно ништожно, го буцка нежното тело на вжарениот трупец и тој од покос се отвора пред нас со величествената светлина и топлина од неговата утроба, паѓа.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
На патот што се виткаше по стрмната пола на планината постојавме неколку мига.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сешто може да ти текне на враќање: и дека владетел на планините е она страшило од птица, плус змија ѕвечарка и дива мачка, кое што те посматра со ледените камени очи уште од првата ти стапка по Светлата патека.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Шуќур што некој го барал Вилкабамба, па набасал на Мачу Пикчу, до највисоката тајна на Инките - да му се скамени среќата, да му се скамени компасот, да му се скамени и кондорот, и сликата на планината, да му се скаменат ќе да е и пехарите за вино, да му се скамени и перницата да не може главата да ја пика во неа па да му се потат соништата, баш најубавите, да му се скамени и времето како врховен доказ дека светот престорен во камен ниту старее ниту грдее.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
д) Единаесетата и Дванаесетата македонска бригада добиле задача да ги нападнат комуникациите Куманово-Крива Паланка, а потоа Единаесетата бригада да го нападне Кратово и да премине на Овче Поле, а Дванаесетата бригада да остане во реонот на планината Руен:
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Гратче како и многу други, заседнато во подножјето на планината, така како што слегувале луѓето од селата и се запреле онаму каде што почнувало полето - токму како сточари што се спрепнале да станат орачи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
По некое време, по серпентините на планината откај поголемиот град, се задаваат фарови во движење.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тогаш седнуваше со домарот над мангалот во кујната, кршеше од домашниот леб, сркаше од манастирскиот грав, мезеше од биеното сирење на вжарената маша, отпиваше од стомната покрстено вино и водеше најприземен разговор за тоа како не се исплатува да го држиш и да го раниш магарето зиме кога нема работа во полето, како е поарно да го пуштиш без самар во снеговите на планината да го изедат волците, а напролет да си купиш младо магаре па да му го главиш стариот самар и да си вршиш работа, оти живеачката е една, а скапа, а пак треба да се преживее, да се одживее некако.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Заедно растеа, заедно во едно лето пред седум или осум години ги откриваа убавините и привлечностите на планината, трчајќи, скокајќи по ритчињата и полјанките.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Јуруците, муслимани од азијатско потекло, живееја во некои села од јужната страна на планината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Но таа ѝ припаѓа на шумата, на планината. Нејзината среќа е во слободата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Што и да работеше, дел од неговото внимание беше свртено кон звуците на планината, кон шумолењето на дождот, настојувајќи од тие звуци да издвои и некој поинаков звук, што ќе го најави доаѓањето на неговите од село.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ние во Америка не знаеме за брејк додека не ја завршиме работата што сме ја стартале“, ќе речеше Иле Брчалото и пак се вртеше кон падините на планината каде што секогаш погледот загадочно му се задржуваше на Тумбица.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Инаку, тој товар, барем според начинот на кој го носи, потсетува на некој вид непознато оружје.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сериозниот професор си игра криенка со сенките! На рамото обесил ранец. Голем ранец. Всушност потсетува на војник казнет да искачи на планината тежок товар на рамото.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Значи“, велеше Филозофот, „потписот од записот наш, оној од планината Папок на светот што се викаше бил лажен; Царот Дариј не бил автор на записот, негов сочинител, туку Соломон; кога Дариј ја победил војската на непознатиот непријател, знаејќи за записот на планината од ини времиња, решил само да го избрише потписот „Соломон“ и да го испише своето име, „Дариј“ велеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И токму кога сакаше Филозофот плочката врз првиот збор да ја залепи, да ја допре, па и тоа последно, а прво во текстот зборче, јас што се вика, верно да помине во умножението, ровја од ведро небо удри во врвот на планината и силен блесок видот ни го помрачи на сите; и потем земјата ужасно се затресе, и се тресеше долго; ужасен облак од прав се крена и сосема се замрачи небото, и сонцето на него се зацрни како точка црна, како јагленче, како црн пајак вознемирен кому некој мрежата се обидува да му ја раскине, да му ја помести, да му ја ороби, да му ја украде.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Украс на планинана, накит ставен врз сината витрина, со посебна намена да ја украсува, со што би се предизвикало чувтсво на восхит, со што би се доживела глетката.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Птиците кружеа, со песна над нивните глави: тие со разговорот ја збогатуваа живоста на планината.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Како што восочната свеќа се топи пред силниот налет на оганот, така студенилото на човековата душа го топи топлината на љубовта која доаѓа од длабочината на душата – не престануваше старецот. – Манастирон на планината?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
На падините на планината Бела Вода, над патот, хотели во градба.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Планинскиот пат нѐ однесе во Елбасан. Западно од градот, во подножјето на планината, зреат маслинките.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
За Езерчени и сите намерници југот завршува на работ од врвовите на планината Одре легната на височина од 1525 метри над морето и, чиниш, за сите нив тука завршува светот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Онаму далеку, над гребенот на планината се навали сонцето и целото Деволско Поле го облеа со последните зраци.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
– Генералот направи еден чекор назад, со раширени нозе неколкупати удри на земјата небаре проверуваше дали е доволно тврда за да го држи, потоа подигна глава и се загледа во врвовите на планината Бела Вода.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Далтон непрестано зборуваше за комплетот тапани и тврдеше дека тие всушност се негови, па ги продадоа во Рино и живееја на четирисеттиот кат во еден стар хотел со поглед на планините.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Три недели се служеа со room service и за тоа време таа престана да повраќа.После тоа возеа низ Невада уште некое време додека комбето пак не се расипа на другата страна на државата. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 163
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Следеше спорото навлегување во Ајдахо, преку планините, и пустината, и Јута, и снегот се растопи и тогаш се роди бебето на кое што тие речиси беа заборавиле.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На планината налик на Голгота, почна да се извишува Кулата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го слушавме, но не му верувавме. „Знам да разговарам со темнината, велеше, да ги толкувам шарите врз надојдената река, а преку нив и да ги одгатнувам собитијата на планината.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сѐ што беше зелено на планината пожолте. Се изрони.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тоа што не го гледате, а го слушате, тоа сум јас и ви зборувам далеку од вашите очи, скриен под врвот на планината во месноста наречена Мрак.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога ја одвоив сенката своја, душаа своја и му ја ветив на Господа и ја пратив во селото Бродец, на планината Кара Дак, таму стана светлина, а тука стана темно, како што и прилега на гробно место на последен калуѓер и на друг смртен, кој ја пие водата и го јаде лебот донесен за калуѓерот од ноќвите на манастирот, од сенката на жена во црно облечена. Без лице.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Од другата страна, на планината Кара Дак кај што обитува мојата сенка, постои село Бродец, а во селото Бродец постои Брод, во кој се собрани сите животни кои Господ ги создал поред Потопот, а со Бродот управува Утнапиштим дален, а кој вие го знаете како Ное.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Колку ли само бил воодушевен поетот од убавината на планината, од убавината на полето, од бистрината на езерото за да ги напише бесмртните стихови.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во тоа време кога Бандо и жена му ги сонуваа овие соништа, војската крстосуваше низ селото: одеа на фронт, се враќаа, пренесуваа раненици, довлечуваа оружје; се слушаше далечно пукање на топови; луѓето се качуваа на планината, одеа со чунови по езерото да чујат што подобро, се будеа ноќе кога пукотите на топовите ќе се огласеа поблиску, и со нетрпение чекаа да се пробие веќе еднаш фронтот, да дојдат сојузничките војски од Грција, да им дојде крај на овие исчекувања и маки.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По неколку часа возење стигна до подножјето на планината на боговите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И уште нешто, заедно со нас во искачувањето ќе биде и една планинарска група од Македонија. - О, да, по Олимп ќе се искачуваме на планината Ниџе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А после само тие двајца можеа да речат дека оваа куќичка на планината е нивна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Си мислам така и пак го слушам бучењето на планината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сам си велам, сам се слушам. Се искачуваме нагоре, на планината, а таа висока, камен да фрлиш од врвот нема кај да падне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во тоа време, по неуспехот на востанието во Савоја, италијанскиот револуционер Гарибалди е во Јужна Америка каде ќе се бори за независноста на Рио Гранде и на Уругвај, Делакроа го оживува со цртежи Шекспировиот Хамлет, а во Македонија, по пет години од раѓањето на поетот Прличев добитник на првата награда во Атина за поемата Сердарот, негде на планината Бистра изгоруваат живи во плевна двајца стари иконописци заедно со голем иконостас за некој крушовски манастир.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ослепен, крвав, без една рака или нога, го наденале на кол под скопскиот мост да го слуша плачот на Вардар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Според преданието, преданијата се секогаш вистина на селанската мака, на спиење ги исекле болните и ги однеле на планина за да ги закопаат под еден крст, веднаш на тоа место да пробие света извор- вода чии капки лекувале очебол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тревата била поттикнувана од невидливи понорници; пред очи буела.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И нигде на планината не можеле да најдат трага од неговите големи стапалки, и ако нашле не ќе се излажале - ногата на тој изрод не можела да застане ни во детска колепка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И, додека е во тек преселното движење на холандските Бури од еден во друг дел на Јужна Африка, ларпурлартизмот ѝ готви на уметноста стапица за да ѝ ги скине врските со животот, граѓанската класа во Шведска бара укинување на племството што можеби, според правдата на развитокот, ќе подава рака да испроси трошки од „никаквечката“ трпеза.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најстариот, оној што на пат носел остар наџак, рекол дека проказата ќе го изеде сето живо месо во селото. Не помагале ни молитви ни лекувања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Трет од Јаковиот род, Никанор Набожник, самоповикан псалтик, таен учител, неграмотник во лита мантија, всушност пребојадисана дервишка антерија, со секира му исекол рака на некој Черкез, џамбаз и измамник, и избегал на планина, таму по еден Божик да го расчеречат во свадбарски занес прегладнети волци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Друг, Секуле, бил обесен зад Куршумли-Ан заради двајца иноверци од латинските мориња, ги носел на душа, му ја зеле душата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За какви злосторства? се прашувале луѓето, За оние по кои не ќе остане за новороденчињата жена со боска, говореле и пак демнеле и ковале нови стапици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Иако и самиот со десетина рани на своето жилаво месо, Парамон се извлекол да се крие од планина на планина и да остава зад себе запалени сараи и заклани туѓинци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од врвовите на планината Златица се спуштале сончеви поплави.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
До година, штом јакиот студ ќе ја запре палавата лапавица и штом по соголените гранки јануари ќе го обележи својот пат со остри кристали од мраз, на ајдучката глутница ќе ѝ се придружат уште четири млади волци, ќе вијат по снежната пустелија, и кога ќе навлезат в трло, ќе ги исколат овците и со замрзната крв на своите муцки ќе се нурнат во маглите на планината.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тројца се. И еден. Сами, на планина, на Бадник, во крвава војна.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ноќите ги минуваше во својата канцеларија која, покрај службените елементи (биро, фотелја, маса со шест столови за состаноци), беше опремена со кауч и шкаф за облека, со фрижидер и шпорет во малата ниша од која на левата страна се влегуваше во пристојно уреден тоалет, а од десната страна се излегуваше на тераса свртена на југозапад, кон височините на планината.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Брат му ја заклучи фиоката и се исправи. „Зошто не на планина?“ Очигледно сакаше да го заврши разговорот. „Тоа место е слободно од утре.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Негде, на планина?“ праша и остана зачуден од своето неочекувано спокојство.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Дојде јули, веќе зрело лето. Тревите на ридот зад куќата и во подножјето на планината отспротива, беа веќе суви.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
ПЕЛИСТЕР (2601 м), највисок врв на планината Баба - која се протега помеѓу Преспанското езеро и Битолското поле; тој е најдоминантен врв во овој дел на Република Македонија, од каде се простира широк и прекрасен панорамски видик.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ги запреа коњите разгледувајќи го одблизу манастирот, восхитени од неговата убавина, кој извишен на карпата над езерото и опкружен со зеленило, се чинеше како да лебди над водата во дланки господови; езерото под него поигрува, одблеснува на сонцето и полека ја заплуснува карпата; лево од манастирот под падината на планината, клокотат огромни извори и исфрлаат изобилство вода која плавно, широко се разлева правејќи езерце што го обградува пошуменото островце пред да го пресече патот под мостот и да влезе во езерото со бучеж; на дното од мирната вода во езерото се прелеваат разнобојни алги фаќајќи ја светлината од сонцето што низ бистрата вода продира до нив; на островцето столетните дрвја ги раскририле гранките спуштени до самата вода во која фрлаат зелени отсјаји; по водата пливаат патки и лебеди, кои вознемирени од тропотот на коњите, се оддалечуваат повнатре во езерото оставајќи долги, меки бразди зад себе; на ледината крај изворите пладнуваат купчиња овци како бели, отворени цветови.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И ова утро полковниците се искачуваат со коњите по падините на планината над селото, додека селаните празнично облечени излегуваат од куќите и се упатуваат кон црквата Св.Ѓорѓија на утринска молитва да му се помолат на светецот за живот и здравје и да им помогне во спортот...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Охридското Езеро, извишено на седумстотини метри надморска височина, во подножјето на планината Галичица, се шири во едно од најидиличните опкружувања на Балканскиот Полуостров.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Уште повисоко според надморската височина, е едно друго езеро, Преспанското, што го снабдува Охридското Езеро со половина од својата вода која се инфилтрира низ варовникот на планината и се појавува повторно, во изворите на Свети Наум или во дното на големото езеро, долго триесетина километри.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
За Херодот јагулата била најмистериозното суштество на планетата и ѝ го одредил местото на врвот на планината Олимп.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Гривата на планината далеку над нив побелуваше пред изгрејсонцето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сртот на планината блесна од изгрејсонцето така што виделината му го измами погледот на Србина нагоре и не забележа кога ефрејторот се најде зад Шишмана.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Со погледи го прошетаа местото над патот сѐ до сртот горе на планината, но ништо не се гледаше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во Дебарца, во подножјето на планината Караорман, има едно малечко и убаво селце.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Горе, дури во синото небо, се црнееше врвот на планината Караорман.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Пред се тоа Силјан си патувал со голема надеж да најде некоја трага и до кај пладне го изодил угорното, та се качил на планината и кога се опулил натамо, видел едно поленце опколено со планинки и ридови, прилично како Прилепското.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Уште кога чу дека Луман излегол од оваа страна на планината, прв меѓу селаните се крстеше и се молеше вака: „Само, луѓе, речете тоа зло од нас далеку да биде“.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Гледајќи во правец на планината, го гледа сонцето кое заоѓа и ја слуша својата симфонија: тоа се само звуци кои се случуваат во воздухот околу него.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сонцето веќе го имаше допрено работ на планината кога Пелагија си замина од дворот на тетка Перса.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Јас насетувам што има наумено, ама не знам како може да го направи тоа во вакво време кога на планините има по метро и повеќе снег!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се префрливме на планината Тамбури, а ваму немаме ни ров ни бункер, што се вели, никакво утврдување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
4. Кога се вратив на планината Рамна, Никифор Абазовски не го најдов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа биле мисиите Монкеѕњренцх, предводена од Џорџ Квајн и Муллигатањнѕ, предводена од Ламби, која требало преку Македонија да замине за Бугарија и да воспостави контакт со тамошните партизани.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Првите британски воени мисии што биле предвидени за Македонија се спуштиле на 20 септември 1943 година при мисијата Консензус (Цонценцус), која била стационирана во месноста Манастирец на планината Мокра во Албанија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Најпрвин таму пребледува небото, станува розово, црвено, набабрено со пурпур и чиниш одеднаш ќе потече црвенило и ќе ја облее засенчената страна на планината.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во сончевата топлина и испарнината им олеснува на планините и... на луѓето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јани се поднамести, се навали и рече: - Вие, како сакате, ама јас по војната ќе си седнам на сонце пред селската таверна, ракиче, салатче денес, утре винце и печено пиленце и ќе си гледам од далеку, од далеку ќе гледам на планињето, ќе си спомнувам за ноќите неспани и тогаш ќе дремам, мајчината, ќе дремам сѐ додека не ги оддремам сите непреспиени ноќи..., а кога ќе се разбудам, тогаш ќе ве гледам вас, будалаците, како кршите и делкате камен, како градите куќи или палати и тебе како одиш не по свој ум...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И кога наскоро излегоа на првата височина, откаде што се гледаше целата околност како на дланка, пред очите им се покажа радосна глетка: во самото подножје на планината, низ високите пченки и приведените главички на сончогледите, раздвижени како мрави, работеа младинците, се разнесуваа тврди удари од копачи и лопати, а во должина од неколку стотини метра се црнееја купишта од ископаната земја....
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Наблизу весело шумолеше Вардар, а во далечината, низ модрикавата завеса на првата мугра, се оцртуваа темните горостасни купи на планините. ***
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
И пак се загледуваше надвор во честата темница, кај што нејасно се оцртуваа дрвјата и контурите на планините.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Од кај исток се распука модрината на ноќта и небото прво зарудеа во црвени пламења, а после од некаде зад планината изрони и усвитеното коло на сонцето, кога бегалците избија на прашниот белузлав пат што се извиваше како змија по грбот на планината.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Ќе велеа машките: „Ќе се качиш на Бистра” – божем мислат на планината, и ќе се кикотеа како што се кикотат кога гласно ќе изговорат некое безобразие.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не знам... На планина, - велам обидувајќи се да ја споредам планината со нешто.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Околу пладне патот се засечува во подножјето на планината.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)