на (предл.) - пладне (имн.)

-Така беше и кај нас – пак тивко дофрли Зоја. – Само за него се пееше, за него трубеше трубата и удираше барабанчето и на сабајле и на пладне и на зајдисонце.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Трипати на ден го менува мирисот: наутро, сѐ додека пука зората и додека врз јасносините и белузнави листенца во капки истрајува росата; на пладне, кога вршник е жегата и квечерум, пред заодот на сонцето - до првиот мрак и првата вечерна роса.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Овие сокаци на пладне се тивки и мирни, па се чини, да не била некаква фатаморгана, она што можеше да се види и почувствува изутрината.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Точно на пладне сѐ огласи оџата од минарето на блиската џамија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа е како да сретнеш пријател на пладне и да почнеш да му објаснуваш дека е дење.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сонцето на пладне доаѓа да го надојам ноќта во мојата блажина се капе.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Кога ќе го чуеше нејзиниот глас Тој го навиткуваше големиот часовник Кој точно на пладне биеше свечено довикувајќи ја неа.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Авторот можеше да утврди дека Едо селанецот тука пред продавницата на пладне поседува повеќе од еден час. ***
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На пладне, како фурија со долга коса, се втурнува во дневната соба, гладна и уморена, ама не легнува да одмори, туку менува маица и пак низ врата, мојата ангеларија, со која можам да комуницирам само ако ја оставам на раат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Моите три... еднакво на мир Наутро отворам очи покрај моето сонценце, на пладне ме грее насмевката на ангелот мој, навечер ме заспива смеата на месечината.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тоа обично се случуваше на пладне, кога сонцето ќе дојдеше токму врз главата на секој Турчин не правејќи сенка, и таа молитва, му објасни Неби-ага, се вика оглен намази.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Метанисуваме само на пладне и кога треба да нѐ види некој, дали Турчин, дали кодош, а кога ќе дојдат нашите рисјански празници кога не се работи, се преправаме на болни за да не мора да работиме.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На пладне врз соседната зграда легнуваше сенка.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
На пладне се редиме на казанот: си го гледаме тилот и кирта на јаките, мрдањето на ушите и вилиците што џвакаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Цел ден што патував и на пладне стасав до едно поле и ево ти двајца луѓе маж и жена кај си косеа една ливада.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Змијо само допрена со топлата дланка како со уста на уморен скитник, на дното на пладнето ги свлекуваш боите за летниот љубовен напиток.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Песната е кандило; и молитва; млечен заб на дете фрлен на керамиди; убав збор изречен на пладне (на чешмата, покрај полни стомни со вода, со вода...)
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Реката ги смирува боите на пладнето По патот на пастрмката претрчува шепот и цветот на реката се затвора.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ветровите што со тебе ноќевале излетаа ко црвени пеперуги Патува сега таа румена шума таа добра сенка на твојата смиреност таа ведра чадовина О ружо на пладнето дали тоа во нас се населува нова вртоглавица Во белиот камен покрај патот израснува еден румен знак Твојот цут во каменот се враќа Дали е тоа предзнак и за нас што дојдовме многу од далеку во тихиот предел на спомените.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ружо црн бакнеж на ветрот што првата тага ја чува во каменот на пладнето (а мовта е сета од белези на минувањето) Ружо, око на огнот слепа е ноќта до твоите колена а коренот во слутење на пепелта има крв што румено умира.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Никој не можеше да рече ништо, но татко ми дури на пладне можеше да го состави целосниот мозаик на ноќните настани.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)