на (предл.) - песна (имн.)

Чанга се насмеа и ние со овој рефрен на песната што не ја знаевме сета, следени од нашата Сталинка, влеговме во дворот поминувајќи низ долгата авлија.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чувствува дека очите му се навлажнуваат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јакне мането на песната. На лицето рабинот чувствува навев на топол морски ветар.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Впрочем, амбиентот на „Белжик жоаез“ те гони на игра и на песна, и - на печено јагне.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
4. Заеднички множител или рекапитулација, т.е. собирањето на сите мотиви на песната во заклучниот стих.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Поставувајќи го ова прашање како (моја) констатација, се поставува ситуацијата на „неразбирање“, „ненавлегување“ во суштината на системот на СОЗДАВАЧОТ, во создавањето на песната.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Длабоката потреба на песната да влезе внатре, во најдлабоките длабичини на битието, Озрачен (Од дална ѕвезда) Медоточен И По ро чен. е пораката што го длаби своето постоење во тие длабини и го оплодува неочекувано битието на суштината, битието на длабокиот дух осеменет од порокот на создавањето.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Нашето учество во создавањето на песната- песните, е во мигот на невидливиот спој на причината и оној што ја опишува таа причина.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Овој систем на градење на песната е во длабоката порака да се извлече ненапишаното, неизреченото, да се нанесе како белег врз кожата на Македонија: „да се биде“.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
И само е предупредување што „Непознатиот:/Див,/Молачлив,/Суролик.“/ го извива ова знаме на закана над сѐ што било, е и ќе биде во суштина на песната и во нејзиното повратно случување врз дел од замислената слика на нејзиното постоење.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Крстот на времето Зашто од невидливото ги цртав своите сознанија сиот мој порив беше да се пресоздадам во збор.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Барем еден од ова камење кога би го кажал она што го премолчува - би се покажало нешто како море среде кое одново ќе стоиш Ти - на песната бајракот вечен.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Пресоздавањето на исушената вода го означува врутокот на песната.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тој ветер раскажува дека светоста на народот е јазикот и дека камењето сега раскажува за него. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И по долг пат би можел да кажам дека глаголот во песната е проколнато нешто, тоа се брутовите кои го држат распнато телото на песната врз крстот на времето.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Аларах демне зад Алпите и чека Римјаните да му го донесат златото. Насетувам знаци, велеше, кои повикуваат на песна.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Како што во песните од „Две тишини“ за првпат во творештвото на Поетот каменот (о)станува сал камен, така и воведните есеи допуштаат птицата на песната да слета на зборовите уште пред да се „опеснат“, фрлајќи сенка врз сѐ што се премолчало, што истекло од мислата, а не се влеало во зборот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Исчезнување на зборот или заминувањето на сонот од тремот на песната. *
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Илузијата што ја скриви птицата веќе не постои Исчезна и опашот и жолтиот клун и монистата на песната На гранките ѕвездени гроздови Зборовите паѓаат врз белината Сѐ е стокмено како во градите на будилник Безброј лостови ја држат напнатоста Прстите шетаат по ‘рбетот на времето Но гласот на сестра ми го слушам додека се обидува да го смести својот насмев на лицето на една исплашена кукла.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тие бои, во основа, како да го откриваат мотивот на песната, како да ја насочуваат мислата исклучиво кон прапростојбината на тагата во која до стрните до високото пладне кружи времето преобразено во илјадници бои и слики.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Јас тука, од мојот скромен поетски опит, ќе се обидам само да си ги преповторам себеси толку познатите и толку значајните белези со помош на кои поедноставно сум си ги разрешувал своите бројни дилеми во процесот на создавањето на песната.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Во мошне значајниот и во повеќе насоки инструктивен есеј „Еден опит“ со трите поднаслови... „за традицијата и иновациите“, „за откривањето на песната“ и „иднината на поезијата“, Блаже Конески ја сподвижи теоретската размисла за посебностите на индивидуалниот творечки опит кај нас, што може да биде од посебно значење и не само за македонската литературна историографија.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Римата е нешто како звуковна потпора која да ја сочува сета структура на песната, вклучувајќи ја и сликата во неа.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Во тоа минато блескаше јасно само споменот на Јан Лудвик. И на песните што ми ги беше напишал.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Со милноста на песните и нас нѐ погодија во длабочината на градите, ни ја стоплија душата, та и ние срипавме и тргнавме кон нив, и без здив се прегрнавме, се слеавме и песна запеавме.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Зигмунд знаеше колку Сара ја сака поезијата, и при една посета ѝ донесе тукушто објавен препев на песни од Адам Мицкиевич.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пред да ја отвори книгата, Сара ги погали кориците, на кои беше претставен есенски пејзаж, и кажа дека со години не била во парк.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Па, секако, љубов. Средби. Различни такви зборови.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И дури пишување на песни на тема, никако не поврзана со градежништвото, нешто како: „Птицата на гранка скока, сонцето на небо блеска... Примите го, мила моја, поздравот...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Со цел да се одбегнат националните незадоволства, да се оформи мрежа на клубови за уметнички тоталитаризам, да се изведуваат празници на стадиони со пеење на песни од времето на сталинизмот и т. н.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
За нејзино довршување, да се повикаат странци за извршување на власта, како на почетокот на руската историја.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Квалитетот на песната измами громогласен аплауз.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А за крај, откако стариот младоженец на мелодијата „Секс бомб“ ќе игра како Пинк Пантер околу старата млада, седната на столче на средина на подиумот со прекрстени нозе и обесени бутинки обидувајќи се со вештачката вилица да ми ја слече жертерката, јас ќе спремам стриптиз, како Ким Бесинџер од „9 и пол недели“, и, на песната „Нека ти остане само шеширчето“, ќе ги збеснам сите! Ете, така ќе биде!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Навистина почнуваше пролетта. Низ прозорецот без стакло бапна мирис на шума и цвркот, од некоја црква се огласи со сребрен глас старинско ѕвоно, ме опи со чад на темјан, ме растрепети со топлина и со сеќавање на песна што сум ја слушал во свадбарски утра од Богдан Преслапец и Блаже Задгорец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во оној час кога таа се доближи навистина без видливи движења и само малку се надви над моите очи, во оној час кога во возбудата и во душникот почувствував скокоткање на мравји разбудувања, невидлива чучурлига го прогласи денот за почеток на пролетта: ливадите ги покриваат белокруни колениши, се разбудува меѓу шаренолисни крвариги желурок и со пренежен писок бара во капинова грмушка оклопена невеста, и се дуе во стоплена бара жерав пред бели птици со смирени крилја, почнува, мислев, зашто сега и водите и небото се сини и дарежливи со светлост, а на прагот на собата падна парче сонце и се разлеа стопено од своја топлина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Колку повеќе се приближува до крајот на песната која што ќе ја пее, толку повеќе ѝ се очите во шишето. Пее).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Е, сега веќе ќе ми заличи куќава со невевчето. (Од далеку, а постепено сѐ поблиску се слуша свирење на чалгија и пеење на песната): Затропале тапаните Да ми одат по невестата, (Румба, румба, румба, ба, рефрен (Лиду, лиду, лиду, ду.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Да те видам каде везеш, Слатки песни каде пееш, Слатки песни, море моме, каде пееш Ем лично кај ми се смееш. (По завршувањето на песната).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ах мој ти ме сју ти зи, Ки’ ке бузен си ќерши, Е, еја, еја те лој, Се ти зембрен ма мори!... (По завршувањето на песната, која Илија ја прати со големо интересирање, му ја изкривува капата на Арнаутикот над око и кон останатите Арнаути од каде што доаѓа гласот): ИЛИЈА: Рофш!... Рофш!...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Таму ги моташе своите цигари од кафеава хартија, читаше од здодевната книжевност достапна на ранчот и си додаваше импровизации на песните од репертоарот кои ги пееше извонредно експертски на гитарата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Некаква мирислива мирнотија се чинеше дека го исполнува неговиот свет.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Власите во Грција немаа и немат никакви права, не смееја да зборат влашки, да живеат во градовите туку мораа да останваат високо во планинските села, на песните им го менваја тексто во грчки и ги претставуват како нивни да се.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Отруен од егоистични поети и нивните патетични стихови книгите им се облеани со прашини самобендисано се читаат себеси Трујат со песни непотребни и надмено глумат богови на поетски средби здодевни секогаш изнудуваат проливи Проклети силувачи на зборот бесмислени и неинтересни колку ли терор претрпел листот од нарцисоидни убивачи на песни Потрошени се листови тони хартијата претрпела грев и наместо поетски трипови хартијата би служела за огрев
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
И оди тој И сега чекорот негов ги гази трњето патот на сонцето што го замрачува Пат од бигорот на осамата до осамата на зборот светот што го мисли и плоди И тие што чекаат среде гороцвеќе и птици Гласот му го препознаваат веќе што огрева во песната на неменливата радост Чекори и не се обѕира тој Сам да се биде и пак со сите истата ѕвезда на надежта што ги води По зорницата тој оди во несоницата на песната што наближува
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Со нив требаше да се заокружи овој Реквием, во чие поетичко јадро, во неговите првични, рани песни, смртта на поетот е доживеана и искажана во еден неоромантичарски и симболистички пев при првичното модернистичко искуство, како смрт на славејот во занесот на пеењето, кога сето битие на поетот е обземено само од чинот на создавањето на песната и од поттикот таа, долго носена во себе, да се испее, да се забележи и соопшти.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
5. И тие дни во кои сонцето само зборува молчат Ветрот мине по грмушките по лисјето душкајќи Лазачите ги штрека глуварките во пројаснетиот воздух ги развева далеку дури татни Тој гром од човечка рака пред портите на гибелта Гласот на ранетата тишина зборовите ги бара По крвта пребарува по ѕвездената роса што посега Месечината и сонцето го менуваат здивот и издивот на трепетните лисја под времето што протечува со копнежот долг по гнездото на песната што се подава Светлина во очите И чело загледано кон идната виделина на бидноста што ќе огрее по насмевката минејќи на сите уморени што сонуваат во заслонот на неизречените зборови
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Првите песни инспирисани од поводот, од доживувањето на настанот, на „приказната“ негова („приказна“, при суштината на нематеријалноста на песната, на нејзината душевност, духовност?) означени се се времето кога се тие запишани.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Мерката на душевната и духовната возбуда, објективизираното просудување и восприемање на напишаното, критичката дистанца стануваат оној решавачки фактор што ја одредува судбината на песната и на односот на поетот кон неа.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Децениите што новите песни ги делат од првите, свесно и како творечки поттик и постапка ги искажуваат своите поетички разлики и во јазикот и во ликовните и звуковни својства, и во версификацијата и структурата на песните и во градбата на реквиумот.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Оти од порано уште чуле Дека таква била нивната борба Додека се гине да се пее И како такви уште и фала ѝ викале на песната Песна нас је одржала, њојзи хвала Ами како, ептен и за навек хвала Песната си е песна и како да свртиш Таа ич не е виновна што има секакви И уште повеќе што има никакви пејачи А никакви пејачи имаше и кога ги снема Патеките на соништата поплочени со петокраки Даже ептен никакви пејачи Кои чкрипеа како недоправени верглови И ги раскажуваа своите селански соништа Истопорени на градските плоштади Кои буричкаа во стари и туѓи соништа И кои на ангро крадеа туѓи соништа Крадеа на јаве се што ќе им дојдеше на сон Крадеа и на сон се што ќе им дојдеше на јаве Колку што крадеа и малку се џимкаа во сонот Нивната девиза не беше мирен сон и чиста совест Колку што не разбираа арно што воопшто сонуваа Ако за сон може да се есапи Само уништувањето на старите соништа со петокраки И ако за сон може да се есапи
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Се нишаа полковниците по тактот на песната, се нишаа чашите што ги држеа в рака.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Погледна во портата што се отвораше, подзастанувајќи како да е дојден да го пречека оној што оттаму ќе излезе и, истовремено, сеќавајќи се на песната „Таму кајшто има високи балкони, таму има, убави кокони“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И сега молчиш во магијата на песната вљубен, во раката со благовест, и небиднината да те види среде маски, среде глоби, да не бидеш изгубен, тајната – света селидба и пристан да ти биде.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Птица си во слепоочницата на мислата ако катето изгори, на песната љубомори ако полуди на рамен круг ни поетот нема да ја препознае – во неа суша радоста и пости.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Нешто топло и мило му се разлеа во душата и тој се сети на песната: „Зора зори, ден се бели“.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Така искапен, повторно се сети на песната, за тркалата и судбината и милоста божја, на патот таму горе сред небото, каде една ѕвезда меѓу милион други, неподвижни ѕвезди се осмелуваше да се движи и да истрае во движењето. Потоа престана со косењето на тревата. 28
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)