на (предл.) - оган (имн.)

Садовите во кои се наоѓа храната не се на оган или на маса туку стојат на стебла, од земја растат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И почнаа да се виткаат листовите на огнот, да се мешаат љубовните зборови упатени до мене, со оние упатени до неа, испишани со истиот ракопис, како што ни се мешале микробите од устата, патогени и непатогени, и вагиналната флора...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Секогаш кога помислувам на стрипот (воопшто: на „концептуалната уметност”, вештината на преградувањето, компјутерските игри со многу прозорци во кои се наоѓаат нови многубројни прозорци, лифтови, тавани, визби - целиот тој делумно изветвен психоаналитичарски корпус, што наликува на франкенштајновиот пачворк, или на Голем, тоа купиште екстремитети како еден puzzle од „лаги” што ја создава треперливата, испресечена вистина, еден зоетрап-стрип) ми паѓа на ум (како што, веќе рековме, сенките паѓаат од ѕидовите, толку бавно како капките /оној мраз!/ што го длабат она дно?!) Емпедокловото сфаќање на окото и гледањето: окото го градат (според Платоновиот „Тимеј”) огнот и водата; огнот е раздвоен од водата со мембрани направени од мошне ситни пори кои спречуваат водата да продре внатре, а на огнот му допуштаат да излегува надвор, за да го сретне предметот на гледањето.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ги успиваше пламенот на огнот па молчеа, а почнаа да се расонуваат кога огнот се разжари и замирисаа стапчињата на кои возачот ја вртеше рибата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога лебот доволно се натопи во маслото и во колибата замириса на пржено, Бојан изрона одозгора и парче сирење, па пак ја стави тавата на огнот, убаво разбркувајќи го со лебот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Секако, палењето на огнот утрово не му беше најважна работа, ниту грижата за својот појадок, но по синоќешното возбудување, по претрпениот страв, му беше потребно смирување, а чувствуваше дека обичното, веќе постојано започнување на денот е најдобар начин да се смири, да се среди.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И повтор предметите на себеси заличија А синиот пламен од плинот под ѓезвето не личеше веќе на оган од летечка чинија.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Те дадов на огнот, о дали го чувствуваш тоа слатко злосторство?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Сега сѐ беше се престорило во некој јагленосан цвет, во некоја студена постела на огнот...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ѕидниот часовник – предел во кој да ги откриеш тајните лузни на душата; песокта што ги покрива невратените; првата насмевка што се раѓа во крошните; полноќната птица што избега од библијата; прекрасните дождови што патуваат од праискони и чекаат пред портите на пролетта; пеперутките што во својот лет го пишуваат името на мојата татковина; `рѓосаниот меч на воинот; исчезнувањето на зборот; тревата весела како детенце пред да му облечеш кошулка по бањање; ноќта во која исчезнаа светулките и се скрија меѓу цветовите на сината вазна; бесконечните надоаѓања на болката и на огнот,
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
На одење ќе застанеше на улица, ќе се свртеше, Му затреперуваше срцето гледајќи ја неа како им се радува На омајничето, на ѕвездените, на огнот на лилиите...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
СТУДЕНА ПОСТЕЛА НА ОГАН („Ветерот се враќа во студената постела на огнот“ Октавио Паз)
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
(Станува и оди го полни со ракија, а потоа го става на огнот и пак седнува.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Се носеше коњот по желба на силниот вјавач, виткав ко змија на оган; пробиваше пат, спасувајќи на херојот глава - зашто го сакаше многу.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
На оганот мајката котелот, ене го клава: вода да стопли за толку саканите капнати јуначки нозе и глава ...
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Грав со пастрма, - сеедно дали телешка, дали овчка, или козја, исто се готви одвечер, во земјен грнец и на оган од суви гоедски лепешки.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Има уште многу други јадења кои се припремаат на оган од лепешки, а самите лепешки, пак, почнуваат да ги собираат, на одредено место во дворовите, уште од првиот ден кога, напролет, пред Благовец, ќе ги истераат гојдата на пасење во ливадите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Со многу суви везени пиперки и узреани црвени домати во земјен грнец, убаво поклопен, убаво околу наоколу залепен со тесто и на оган од суви говедски лепешки.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Затоа се припрема одвечер и на оган од суви гоедски лепешки.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И одеднаш, настана црна темница во шумата, и само буквите од словото незнајно на штичката почнаа да светат со светлина сто пати, многу пати посјајна од онаа на огнот наш.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем замисли дека трети десет зографи прават умножение на умноженијата на сликите на огнот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Студенилото на човековата душа се топи пред силата на љубовта, како што се топи свеќата пред силниот налет на огнот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Како што восочната свеќа се топи пред силниот налет на оганот, така студенилото на човековата душа го топи топлината на љубовта која доаѓа од длабочината на душата – не престануваше старецот. – Манастирон на планината?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Не знам дали знаете, ама ако не знаете ќе ви кажам дека вистинското турско кафе не се вари на оган и на пламен и ниту на плоча загревана со електрика, туку само на спуза.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Камениот мост е населен со питачи, продавачи на семки, гаталци, голтачи на оган.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Од зад него сега допираа само уште тивките потлуснувања на огнот, што продолжуваше да се шири, неговата топлина и неговото застрашување, полека и трпеливо да надоаѓа и кон неговиот пар, а по снегот, пламнувајќи, се носеа неговите одблесоци.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И уште веднаш помисли на огнот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А коските? Тие не му се предаваат на огнот и живеат илјада години подолго од месото и од жилите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе ја разбуди во мовот притаеноста на огнот; доживувајќи го својот златен сон, искрата ќе вивне од себе самата и ќе ја плисне шумата со пламен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Свиткан, со забуцана брада во колениците, ни буден ни мртов, чувствував дека земјата лази под мене, тече и ја носи со себе топлината на луѓето и на огнот. Ако пуштев корен и самиот ќе се движев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе дојде потоа од својата седалка ветар да си поигра.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш Онисифор Мечкојад им се заканил со тупаница на кобниците и рекол, без да го дочекаат другиот Онисифор со оние што отишле со него да го донесат скриеното оружје, да ископаат гроб; ако е чума или улера, мртовецот треба или длабоко да се закопа или да се запали.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш Пандил Димулев заплакал и рекол дека ќе ја покрие јамата со земја и со камења зашто човекот гори со денови: најпрвин кожата поцрнува, полека низ неа да испари крвта, потоа месото се јагленосува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа некој ја стави својата тврда шепа помеѓу моето лице и земјата и ме покри со нешто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И враќањето почнувало како и поаѓањето: вкочанета старост со прекрстени раце и труп на оган.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Да ја провериме оваа претпоставка со разгледувањето на значајот на огнот во алхемиската доктрина.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А тоа е, со зборовите на алхемијата, coniunctio oppositorum, каде што на едната страна е Сол (Сонцето/Ергенот), а на другата Луна (Месечината/ Невестата).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Му помагаше жена му на Мил, а Кала се врткаше крај огнот во дворот, и кога Дукле ќе извадеше нешто од утробата на прасето (џигер, срце, бубрег, сплина) Кала го грабеше и го фрлаше на огнот да го печи; од нестрпливост и лакомост ги џвакаше уште недопечени.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дури невестата Менка отаде да ја викне солунката, дедот Ристе насече сланина и кладе дрва на оганот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Невестата Менка ја затопли тавата на огнот, го зеде ѓумот и леанот, им тури вода на рацете и ја кладе софрата да повечераат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се нагреаја на огнот, вечераа на видело и утредента продолжија за Воден.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Одвреме-време проговорува, го предупредува големиот син да ја тргне чорапата од близината на огнот оти почнува да смрди на скрумовина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
8.1 Вечното стебло страда од потајна ровја Му се умилкува на огнот што потонува в земја И ги впишува нашите имиња на небото Со хлорофил што капе на дланките на Мајка.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Инаку, при пишување на желбите или тужбите немаше обичај да ги потпалува скараните странки, да потфрла „бензин” на огнот, да ја разгорува кавгата, но немаше обичај ни да ги смирува, да го гаси тој оган ако веќе вивнал...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Објава повеќе драми се случуваат во мигот на обраќање зборовите ги одгледавте но срцето неприпитомливо интимно тера по свое граѓани час е кога мораме да погледнеме во мисловните спреги од нив зависи тежината на зборот климата на подрачјето на душата обновата на смислата младоста граѓани час е да се свртиме еден спроти друг со силата на љубовта во име на огнот допуштам да се размножува симболиката на Дрвото.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Разговорот грее и зборовите пукаат во звучниот простор како суви гранки на оган.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Тесно се припиваше како ракавица на долга, кревка шепа, и мирисаше на студеникав, свеж воздух, метал и вселена. Мирисаше и на оган и на време.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И лисјата на костењето ја добиваа бојата на огнот и како усвитен покрив висеа над шаторите.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Пред мене избезумените воини, попови, професори, студенти клечат пред неумоливата рака на оганот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
АМПО: Е, татко, и ти мајко, рибата во водата, а тиганот на оган. Каде ви е кумот?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ако не го најдеме денеска, ќе го најдеме утре.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)