на (предл.) - нива (имн.)

Насредина на нивата глинена чинија. Во неа има само толчен лук, сол и вода, а жетварите сркаат од неа, мешајќи ја таа таинствена течна храна со црн пченичен леб, за да ја победат жегата.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ајте, ми со здравје! — Ги поздрави Куле и тргна кон Трајка на нивата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Имале долгогодишен имотно-правен спор за поделба на нива па решиле наместо на суд да тркнат до кај Матновидецот 2 на една исцелителна сеанса.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Тешко беше и брат со брат да се договорат за поделба на нива, а камоли 2 миљона терсене луѓе да ги дотераш у ред.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
После ќе има, ама не можеш да чекаш, ќе се пресуши житото и ќе испадне на нива... Што фајде?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И не се излажа; само што стигна на нивата, од кај селото се зададоа на коњи шесмината вооружени Турци, а пред нив, со пушката в скут, јаваше Мусли бег. кога стигнаа Турците на само дваесетина метри од жетварите, Дамче, откако им даде знак со рака на своите да бидат мирни но и на штрек, сам се испречи пред Турците, викна: Се лутиш, Мусли бег, су ти го удрил внукот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Првите јажици ги правеа тука во дворовите, на бунарите, и на набодни ги пренесуваа на нивите каде што жнееја.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само што заборавивме на оние утрински извикувања за на делкање, за на млеко, за на нива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како да одам со ручек на нива, ми тежи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе појдам на нива и скришум ќе ставам едно снопче во седелјето од магарето. На самарот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе појдат на нива, ќе си отчукаат снопче и ќе си сварат житце. Ние ќе гледаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Мојата работа е оставена на нива, вели Витомир. Мојата работа, вели, сега никој не ја работи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И пак гноење на нивите и пак орање, вели Мирче, една работа завршуваш, и само што си се обѕрнал, - гледаш веќе друга работа те чека...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Единствена слика на која се гледа ликот на стрико му од Богдана, Толе, е на раѓањето на Богдан на нивата каде што Толе случајно е фатен.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Почнаа да ме тераат на нива, на жнеење, на копање, прашење афион, истото ја тераа и Љубица.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Полето имаше изразито зелена боја што се преливаше во разни нијанси што идеа од насадите на нивјето: пченица, 'рж, пченка, детелина, трева.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Уште, да се врати на работа, муграта на нива да ја најдува, а мракот од нива да ја враќа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
III Се споулаи веков: рацете ти се на нива очите в кафеана главата под земја!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Им објасни дека тоа ѝ го сторил светецот за да ја казни, зашто на некој од манастирските орачи кога подлегнал да преспие на нивата, му дошла таа и му го изела едниот вол; се исплашил тој и отрчал кај свети Наум и му кажал плачејќи; тој му рекол да се врати на нивата и таму ќе ја најде мечката впрегната во јарем.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Му се смилило на Силјана да појде и тој на нива за да го гледа татка си како ќе ора.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
По некоја недела ги спрегнал татко му Божин воловите и отишол на нива да ора.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И песна на нивјето не се носеше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Српот насмевнато се помрдна од ридот Штом зората во класјето зашуми со чекорот нејзин се спушти во тврдите дланки на жнеачот со нивниот ритам да пее по златните жици на нивата.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
„Август е месец деветстотрета, на нива клас се рони...
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Пилиња пеат – во китна гора, и орач рано – на нива ора,- се зори зора ...
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Ами, таткото и синот од село Печково, заклани на нива и оставени в бразда!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)