Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Велат: Пророкот Илија е заштитник на Македонија! Тој е на небото.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

И тоа не само наша, болка на целото село, на срцата на селаните, болка на небото, слушаш како дува силен ветар, времето чувствува и болка и радост, ветерот е немирен, час е тивок, час беснее низ селото.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Калето за нас, новите жители на градот, беше како чардак на небо, гордост на градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Меѓу земјата и небото; навистина не можеше да се фиксира нивното место, подеднакво им припаѓаа и на небото и на земјата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој е оној што подоцна од Римјаните е наречен Зевс. – Кој беше Зевс? – запраша Чанга. – Зевс беше најголемиот од боговите, бог на небото, на светлината и на громовите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мора да ги налутив надлежните поради ваквите мои критички мисли за поредокот на небото.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Надолу допира до море со голем пристаништен град со двајца светци што лебдат горе на небото а нагоре местото цело како од бишки изриено.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сега, листот воврен во валјакот не беше празен, на него гледам црни редови во низа, се влечат надолу еден по друг, треперат црно и болскотно, како што треперат ѕвездите на небото.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ах, новопечен градителу, нека ти помогне Големиот архитект на небото, создателот на сите светови.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Огромната површина го потсетува на бескрајот што се простира не само, сега, под него, туку и во длабочините на небото и потаму, на бескрајот на космичкиот свод со кој, непоколебливо верува бен Цви, владее онаа семоќна сила што тој ја замислува како Создател.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Е: Заслепува пролетното сонце. На небото разлетуваат галеби.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во килавата мугра, Гита Корец гледа кон народните населби и ја чувствува, особено во вакви ледни мугри во кои на небото сенишно се пробиваат првите зраци, неизвесната судбина надвисната над градот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Одлуката за колебливите, на небото се донесува десет дена подоцна, на Јом Кипур3.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Што да прави сега со децата? Што ќе прави ако нешто му се случи, заглавена помеѓу овој град што ѝ стана туѓ, веќе снемилен дом и оваа војна што сите, па и неа ги насели во еден масовен кошмар?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тогаш, пишува во Торá, на небото се отвораат три книги: книгата на праведниците, книгата на грешниците и книгата на колебливците.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Погледнува, значи кон морето, а таму во бело кајче, облечена во бел фустан од тантела, со парасол над главата и децата покрај неа, облечени во машка и женска матроски облекла, нежно насмевната му мавта Гита.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Низ отворите меѓу штиците на сточниот вагон, Јаков ѕиркаше кон небото на кое наеднаш му се стори дека го виде Шабтај, кој оттаму му се насмевнуваше како тогаш, на првата вечер од последната Ханука, како да се сите дел од некој голем и непознат празник што се одвива далеку, на небото.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Не му било пишано тука, но тој запали ханукија на Небото”, му рече Јаков на рабинот кога овој дојде да го изрази своето сочуватсво за преселбата на чесниот член на заедницата од сиромашното маало на битолска Ла Калежѐ.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Како што леталото завлегува во зоната на ноќта распослана над Атлантикот, низ прозорецот допира сѐ поскудна светлина, како некој надвор брзо да го свртува реостатот од светлосниот парк на дневната светлина, па океанот добива на таинственост и несфатлива длабочина, а на небото се појавуваат првите ѕвезди.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Проектот е следен: со подводни камери се снима потопената црква и со помош на видео-бим истовремено се прожектира врз еден вештачки облак, така што имаме „превртена перспектива”, водата сосе црквата е на небото!

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Длабока црвена бразда на небото над Голгота и гласот на светлината кој потемнува гледајќи како се гризат коска со коска.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Околу пладне, кога сонцето беше највисоко на небото и кога горниот слој на снегот малку беше омекнат од неговите зраци, Бојан презеде потфат во чиј успех ни за миг не поверува, но нешто однатре, појако од неговиот чист разум, го гонеше во обид да ја провери таа своја замисла.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Почитувај ги белините на секоја страница. Остави ја птицата на небото.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

1 Оваа ноќ на твојот трем на небото од бршлен навраќаат ѕвезди Зад благите огнови оваа ноќ Зад летните ѕвездени огнови живеат сенките на твоите прсти.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Упорноста на сонцето умее да пресели Цели езера на небото А мртвиот поглед го има осетот на кртот Кој ќе ископа и премногу мрак за да излезе

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Кога пристигна бродот во таа далечна земја Тој виде непознат народ поседнат на брегот И јадри ѕвезди на небото.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Оп, нешто ми засенчи како црна дамка високо на небото над оваа планината наша.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Блескавото сонце се беше искренало право над нас на небото.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Оставен, осамен човек, тука близу до бескрајот на небото, каде се љубат дрвјата и осамнува нов ден над карпа камен.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

А потоа, само четири години по неа, кога и таа наврши двајсет години и кога и таа се посврши, само еден месец по свршувачката, умре и Милјана, како и сестра ѝ, одненадеж. ја закопаа во гробот Миличин, коските Миличини ѝ ги ставија од мишки на Милјана, божем требаше да ги однесе таму, на небо, кај душата нејзина.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ноќе и во лето, кога се домашните во полето, пенџерињата се поклопуваат со дрвени капаци но тие во мигов се раскрилени па низ замрзнатите џамови во одајата навлегува, зрачен, самракот: во меѓувреме надвор стивна виулицата, стегна сув студ и сега на небото и во воздухот се најавуваа јасник.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На закопот беа сите жители од Потковицата, и старо и младо, и машко и женско, и свршеникот и роднините негови дојдоа од Битола, и сите на глас ја редеа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сето тоа во душата на човека налева радосни чувства, но тишината, ох, таа, дебела и напластена, без луѓе, без овчарски свирки и довикувања во гората, без момински одзив преку песни и смеа од градините, од бунарите и чешмите, без думани прав од гојда кои се враќаат од паша по Голем Пат, разбудува помисла за тоа колку многу човек е поводлив, кревок и неотпорен спрема сè она, убаво, што се случува надвор од него, во природата, додека останува беспомошен да влијае на својот сопствен живот - не успева, или не му е дадено, или не му даваат, само да го одреди неговиот ток, па се џари во празно со насолзени очи низ самракот, и му се причинува дека тука некаде, над него и околу него, во воздухот, притаено чукаат срцата на отидените ближни, на самовилите, на легендите и преданијата, на војните и војводите, срцето на животот што беше, што се закоренил некогаш одамна тука и се ископачи, па му иде да отрча на Молитвена Вода, да се плесне пред кладенецот и да нададе глас, не против непревдите што му се сторени лично нему, туку против неправдите што му се сторени и што му се прават воопшто на животот... ...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И зашто никој од нив не знаеше да посочи кај можел свети Јован Крстител да го одведе Бошета - Сигурно не на небо, зашто, што бара таму жив човек? - сите тие, кревајќи ја раката, велеа Натаму, од кај што нѐ угрева сонце.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Птиците, по дневните жештини, ги напуштаат седелките и сенките, првнуваат од житјата, од тревите, од короните на дрвјата, и гласејќи се една на друга, почнуваат да го надлетуваат просторот над Потковицата, вршките на дрвјата, покривите на куќите; жабите се огласуваат од ендеците, вировите и блатата, некоја осамена ѕвезда заискрува на небото, и гората зашумува и ветар повејува.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И овде во Атеистичкиот музеј во Скадар ни се подготвуваше албанската идеолошка варијанта на музејско - театарската претстава на апсурдот – за борбата и ликвидацијата на Бога, со сите негови слуги на земјата и на небото!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А кога започнаа првите умирања во егзил, започна да се смалува и нашиот облак на небото.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Оттогаш кога на небото ќе се појави авион, Гошко ја крева главата, го гледа, се восхитува и си вели: - Одамна, кога дедо ми бил дете, немало авиони.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Над нивните глави, на небото често бучеа авионите, одоздола можеше да се почувствува тресењето на земјата од тропотот на возовите и камионите што се движеа по мрежата на железничките линии и автопатиштата, и челичните и цементните краци на индустриските гиганти сè повеќе ги проголтуваа, а само од преживеаните соседни шуми птиците од фармите и другите живи суштества, кои ги исполнуваа бавчите на семејството Адам, беа еден вид природна заштита за да не се скине папочната врпца на човекот со природата и нејзините мистерии.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се стемнуваше. Помеѓу сивите куќи на мојата улица лилавиот долг правоаголник на небото се посипа со предалечен светкав зоб.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ми се стори дека во темница останав јас, мрава црна, на црн мрамор, во најцрната ноќ, оти свеќата на отец Стефан Лествичникот светеше со светлина студена, како светилото ноќно на небото: светеше само толку колку да се каже оти не сме слепи, како окото негово помрачено од бело перде.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, таа мрежа, ткаенина совршена е само слика на светот божји; та нели и Бог ја создал небесата налик на мрежа, и нели ѕвездите на небото мали јазли од таа мрежа се, мрежа во која сме уловени со нашите судбини неизбежни.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Зарем сте виделе некогаш скала потпрена на небо?!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Та нели мојата уметност, џезот, е скала потпрена на облак, на небо?!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Птиците ги има на небото, но не се гледаат – рече старецот, покажувајќи кон небото, каде што во тој миг прелетуваше јато птици, за веднаш потоа да исчезне во мистериозните далечини. – Птиците можеш да ги видиш само кога се блиску.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Се мешаа светлината на водата со светлината на небото. Виножито се покажа на небесната шир.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Јатото птици се губи, пропаѓа во длабочината на небото, и покрај тоа што се уште е таму.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Со себе ја носиме топлата сончевина и синилото на небото, зеленилото на шумите и одзвукот на ѕвонливиот ветер, мирисот на пчелинокот и чембрицата, опојниот вкус на зрелите шумски јаготки и желбата што тука, под ведро небо и под сенката на бадемите не успеав да отспијам и да отсонам дел од детските спомени и најскришните копнежи и таги.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Од гласот исплашена подлетна гугучката од иконостасот, направи неколку кругови околу упокоената и исчезна во утринската светлина на небото.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Таа секој ден, откако ќе се измиела, откако ќе ги тргнела пердињата од очите, влегувала во Телото Исусово, за да си ја успокои душата, за да се освети и просветли, повторувајќи молитви искрено, чисто, простодушно: Господи, Боже наш, Ти кој си на небото, Создателу на земјата и на сета твар, Ти кој гледаш сѐ и си милостив и си жалостив и си справедлив, спаси ги душите на народецот наш и мојата молба услишија, ангел стори ме, во ангел престори ме; Господи, Оче наш. Алилуја.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Велеше дека дење, напладне гледа пламени на небото кои паѓаат како ѕвезди опашести, и оти тие на земјата се претвораат во стебленца светлина што не може секој да ги види, и дека околу тие стебленца се слуша чурлик на канарки кој не може секој да го чуе.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На жена си Профимица, која често паѓаше во несвест, ѝ велеше дека е родена под знакот на некоја ѕвезда паѓалка која нема постојано место на небото, која е пречувствителна и кревка и која од ништо, од туку-така паѓа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Босонога загазувам пратена од фенерот на тој вечен патник на небото, Јас и месечината во ноќта...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Па, секако, љубов. Средби. Различни такви зборови.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И дури пишување на песни на тема, никако не поврзана со градежништвото, нешто како: „Птицата на гранка скока, сонцето на небо блеска... Примите го, мила моја, поздравот...

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Има само една сина сенка, само толку сина сенка, колку по неа да може да се расплисне богатата месечина, што истечува како полн плисок заискрено бело вино од онаа огромна топка на небото, што стои на самата негова средина, како усвитен, пребликнат саан.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Под високото млечно небо тогаш се зрачеше, зацарувајќи, со онаа заискрена топлина, што се плискаше од сите разискрени пори на небото.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беа само ретки и сосема ситни снежинки, како да се дотресуваа од дното на небото последните остатоци.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Додека стоеше крај дирата, загледан во прекрасниот ден за лов, во чијашто мека виделина дрвјата беа огромни, воздушести и бели, и во кој владееше една прекрасна тишина под млечнобелото зрачење на небото, Змејко, и не мислејќи на тоа, си ги исцрни со неколку јагленчиња од кибритот своите подочници, а после, кога очите можеа слободно да гледаат по таа светната белина наоколу, тој мирно ја допушти својата цигара, - една од ретките цигари, што ги палеше само при некој свој празник, - а потем го настега магацинот од својата долга француска пушка со фишеци, ги престегна опинците и замина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше во сиот воздух наоколу, беше во сите планини над него, беше во сета тишина по сртовите, стоеше и во благата огреана синевина на небото, требаше само уште тој да го види.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беа тоа едни сосема бели дрвја, имаа вклапнати ветки под тежината на перниците окит; мируваа невистинити дополу скриени во овнешкото руно на небото и само понекогаш, многу ретко, тие знаеја да дадат некаков знак на живот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А камбаната клепа. Клепа од високо, мислиш на небото е качена камбаната.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сѐ се буричка на небото, како и на земјата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Горе, на небото, под сонцето, Се слушаат крикови, павкање и крцкање на крилја, како трески да се кршат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А сонцето припекува од средината на небото и не ми ја слуша молитвата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги прејдува сите потоци и се искачува на небото и пак слегува над селото, на сретселото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ах, да знам која е ѕвездата негова, да видам како гори, како трепери, кај се држи на небото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама да пее не може па ја натера Левтерија. И Левтерија пее:„Два орла се бијат, горе на небото“ . 145

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Подоцна, многу подоцна, се чуло во Кукулино од некои кираџии дека се вратил оддалеку маж ѝ на Фиданка Кукникова и исекол поголема гранка од дуњата во дворот, ја исчистил од кора и ѝ ја измерил тежината со десната рака, бил висок, со светла коса и имал во торбите и дисагите што ги донел на маска секакво богатство; веднаш, со првата ноќ на неговиот втор живот во Лесново, ги спобркал сенките што се грчеле со машки воздишки околу неговата куќа сѐ додека не натерал тројца никаквеци да се напикаат во манастирот па тој таму без збор ја дигал и ја спуштал ластегарката поттикнуван од цел куп жени што дошле да ги собираат своите парталковци и да ги лекуваат дома од модрици и навреденост со толчен печен кромид во зејтин, потоа, по три или четири месеци, кога можело да се види дека прочуената убавица затруднела, попот знаел дека ќе остане без нова кошула, без нови чорапи и без куќа иако Доце Срменков му рекол дека ќе му купи нови опинци и, повторно облекувајќи ја везената кошула, отишол во некое штипско село по осамена вдовица со момченце од три години и со покуќнина што можела да се натовари на два магарешки коша, така било, селото се наполнило со доенчиња до првата протока на ракиските казани во сувите дни кога младите татковци се насмевнувале со модри усни кон Фиданкиниот маж од чија ластегарка сѐ уште накуцувал ситноглавиот Гавруш Пребонд но тој и порано со есенските 'рѓи чекорел под тешката облека со една здрвена нога од настинка и веќе се пеело, законите на Лесново или биле измислени заради дојденците или се заборавиле, и се кршел каменот по пештерите, впрочем и можело - на небото потрепетувале многу повеќе ѕвезди отколку што ги паметеле луѓето во тоа кратовско село.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ама царот Сонце и царицата Месечина еднаш замрзнале на небото. На синовите удрила чума ...“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Речиси и пред да имал време да смисли нешто со што секогаш бил поинаков од другите, пркосен, брзоплет, во бриткоста како штотуку симнат од точило, се свртел да ја гледа во далечина темната модрина на небото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Герасим од Побожјане почна: „Си биле еден цар и една царица и имале триесет и деветмина синови, а најмалиот бил најумен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Под видливоста на небото нив не ги засегало што било пред тоа и што ќе се случи потоа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ама царот Сонце и царицата Месечина еднаш замрзнале на небото. На синовите удрила чума.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во некаква мртовечки зелена светлина што му лежела од другата страна на очите гледал танконог белец со проѕирна кожа како удира со копита крај гол куп месо на својот господар, потоа со нечујни скокови доаѓа до јама на чии запалени гранки догорува облеката на неговиот јавач, ја крева муцката кон небото и пишти со детски глас; под гранките догорува мртовецот и никој не ќе знае кога ќе му ја најде черупката дека жилата на челото била сечена - нејасна вина, ништо повеќе, грч на душата што се јавнувал само ноќе; гори мртвиот Дмитар-Пејко, коњот ја издолжува уште повеќе танката шија, копнее по сребрената 'рж на небото или му се моли на некој коњски бог да му ги исцери раните од селанските секири и колови; на жилава гранка зад карпите под кои пред тоа била дружината се мавтаат на ветар скинати узди.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како? Некако, ни на земја мртва ни на небо жива, со стрелушно зјапната безгласност на клунот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Над случката на призрачното умирање на мртвите низ векови, од незнамкога до последниот ден на неговите шеснаесет години, ќе се веела проѕирната птица на една душа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Светот е круг, врз тој круг лежи светлина. Надвор од тој круг, зад студените рабови на испраќањето на денот, се постилал еден поинаков свет чија распливнатост се вообликувала само ноќе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Си биле еден цар и една царица и имале триесет и деветмина синови, а најмалиот бил најумен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Мечкојад во тие мигови чувствувал дека нешто однатре го присилува да се исповеда некому, да бара воздишка на разбирање и збор што ќе го утеши здрвен и со болка во петиците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Биди умен, куме, покори се. Онисифор Мечкојад ја извадил десната рака од пазуви.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лежевме в трева зад црквата на светата брачна двојка Константин и Елена и ја пиевме со очи модрината на небото.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Расфрлени од ветар и од претчувства дека ќе се случи нешто големо и незаборавно, нешто што ќе е важен дел во историјата на животот и на светот, на небото плачеа жерави.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Значењето на оваа карта е подеднакво поучно - таа ги симболизира циклусот на вечното обновување и бесмртноста.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Најпосле, и овде доаѓаме до третиот и најважен чинител на нашата равенка; ѕвездата е и симбол на Каменот на мудроста, единството на небото (Ергенот) и земјата (Невестата).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во непознат крај не си ни на небо ни на земја. Не знаеш каде си.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Небото е високо, Пупипафија далеку.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Проклета есен, - шепнеше и стариот Лентеноски, проклето лошо време, - испушташе една кратка, далечна насмевка, тоа како залутан зрак на небото во бура, тоа како виножито во пролет над полињата.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Бев на небото, со ѕвездите, во светлите градини на рајот, паѓав во најдлабокото, во најтемниот пекол.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Еднаш, веќе беше доцна ноќ, далеку на небото виде бледа светлост, далечна светлост.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Низ прозорецот му долетуваат бели пеперутчиња како ангелчиња и чекаат да му ја вознесат душата на небото.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И не знаеш што е тоа месечар. Не знаеш што е тоа лов на вештерки, не те мамат зраците на небото кон бели бездни.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Стоеше со тешко виснати раце набрекнат од крв и ракија и гледаше во недокучивоста на небото на кое изгасна една светлост со кус живот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Меѓу вообичаените египетски симболи што се употребувале како детерминативи спаѓаат следниве: сонце, бог на сонцето, ден, месечина на небо, казлендарски месец, ѕвезда, час, време за молитва, планина, град, паланка, гледање, молитва, обожување, пофалба, плачење, тага. Кралски имиња Прикажани се две египетски кралски имиња, напишани со хиероглифи, што означуваат (а) кралски божји имиња и (б) кралски лични имиња.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Најчесто по големите читања се загледуваше кон високата тврдина, само тогаш ја достигнуваше и надминуваше, продолжувајќи ги своите читања на небото.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тоа беше најдлабокото читање, кога тој повеќе не ги вртеше страниците, кога најчесто му се предаваше на сонот, во којшто остануваше тврдината како граница.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И Татко имаше уште многу да каже за касметот, да ја продолжи или да ѝ се спротивстави на мислата на Камилски, кој самиот како да забораваше на целта што ја постави на почетокот: да се трага по опасните османизми во балканските јазици.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Колку ѕвезди на небото, толку зборови на земјата!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Рафрлени од ветар и од претчувствства дека ќе му се случи нешто големо и незаборавно, нешто што ќе е важен дел од историјата на животот и на светот, на небото плачеа жерави.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Му се чинеше како површината на стаклото да е куполата на небото, под која е затворен цел еден мал свет, заедно со неговата атмосфера.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Црн облак од чад висеше на небото, а под него облак од малтерска површина во која веќе се создаваше врвулешница од луѓе околу урнатините.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јунското сонце беше сѐ уште високо на небото и долу во дворот исполнет со сончева светлина една огромна жена, цврста како нормандски столб, со мускулести црвени раце и со мокро утаре врзана околу половината, тупкаше горе-долу помеѓу едно корито и жицата за сушење алишта, простирајќи мноштво бели платнени квадрати во кои Винстон препозна бебешки пелени.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сѐ се случуваше внатре во стаклен тег за хартија, но површината на стаклото беше куполата на небото, а во куполата сѐ беше облеано од јасна мека светлина низ која погледот допираше до бескрајни далечини.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Само рече: Се јави тогаш една светлина на небото што повторно ми го осветли патот!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

немој ќерко, светла Ѕвездо - на небото ти ми личиш - не влегувај в црна земја - таму нема вишно небо - нема сонце, месечина, нема ѕвезди, мила ќерко - црна земја е студена - има само црни змии - ќе ја пијат твојта младост - твојта снага фиданлија - твојте гради негалени -твојте усти нељубени

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

ОЧЕ НАШ, КОЈ СИ НА НЕБОТО - ДА ТИ СЕ СВЕТИ ИМЕТО... ВОЛЈАТА ТВОЈА, ОЧЕ, НЕКА ДА СЕ ИСПОЛНИ... * * * * *

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Хаику е јапонска поема што се состои од 17 слогови - или минипоема ако сакате - и кога човек ќе ја прочита или слушне обично тоа во него евоцира некакви чувства како на пример кога помирисал роза, или видел некаква птица на небото.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Повеќето од куќите не ги лснуваа своите ноќни очи, а и тие што трепкаа до кај полноќта се случуваше со денови само црниот здив од оџаците да го пуштаат во белата плева на небото.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Уште стигнувале гласови таму, во Скопје, дека есента постепено, ама сигурно отстапува пред зимата, сонцето сѐ помалку се задржувало на небото, ноќите станувале студени и долги, дечињата почнувале да се разболуваат.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И вториот ден покровителски се однесуваше спрема дојденците, дозволувајќи окото на небото да ги милува и да ги грее.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Среќа негова, си мисли таа, што очите му се отворени па може да се простува со убавото утро и со синото платно на небото.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Камбаната бие, удира по три пати со долги паузи, гласот броди над селото, бега на сите страни, тони во срчата на небото.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И копам длабок бунар Што ги поврзува Утробата на земјата И утробата на небото.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

2. Таму горе на небото зора руди, земја буди, ден морави шири крила и алова точи свила, таму зора црвенее - мое срце ми црнее.

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

На небото блескаа ѕвездите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се сели и таа како од човекот по смртта, на небото?

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Невиноста на небото ме збунува На сите испишани страници Со дождот на моите несоници.

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Планините на сабајле треба да се лижат штедро, скокотливо, одвнатре по преслапите, по пресеците, по вршниците дал-господ јазици и за на небо и за по земја и под, и над, и пред и по треба да се диши длабоко, однапред да се ублажи налетот на дневниот молк сѐ до следната средба со ноќната граматика.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Туѓинецот ќе ја искористи широкоградоста на небото ќе влезе низ подземни порти и со отров ќе нѐ попрска Scorpius-Ophiucus.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Животот во паника ќе кидне прудолу да провери дали сѐ уште е тоа што мисли дека е: заден миг на свесност кога сѐ се претвора во блиц сеќавање во јазик разбиен од из-без-ум-е-ност во сублимиран естезис оти нема време да се прераскажува на долго и на широко само извесна веројатност да се искаже без надеж дека ќе биде видено од некого само извесна пасија по кажувањето - низ реч, низ слика, низ музика, низ тело, низ плот... само извесно насетување на вистината според логика која оди прекутрупа во погорниот, во вртложниот круг на небото кога тоа ќе се отвори во екс-та-за!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Врти се роју умен, вртлогу ти кој си на небо, биди на земја вртилишта, улишта, восочни легла рам-меморија на приземје и кат давам за твојот „латински џагор“26за твојот бесценет секрет меден збор, афродизијак и медовината капната од небо ти ја давам на серафим налик и на мираз од нечија блага душа и изблик на вечноста ти нудам „гола како кокошкин врат“ за да се собереш, сакана да дојдеш на врв врба во моето гнездо озарено со етер со екстракт од масло со медоносно билје ти нудам енигматични игри крстословки, ребуси пополнување на празнините и сотките осмислување на келиите - безбројните восочни клетки ко минијатурни смрчки

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Почетокот е илуминација на свет- текст принесување животни и растенија пред идејата и чинот почетокот е прекршување на небото во алхемиското огледало на писмото во црвените и црни курзиви во она што нѐ одликува од другите она по што го паметиме сижето - животот.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

И не треба да ја има од оваа перспектива од којашто покажува само еден образ, тркалезен и густ со обеспокојувачки пространата уста. Уста на небо.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Дали ножовите имаат грло да ја испијат крвта на небото? праша празнината.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Рацете предавници се притаени медузи и не се стиснати со грст да се срка од нив водопадот на небото.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Како семејства видени во слики на Шагал, повеќе на небото отколку на земјата…

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Заодот на сонцето остави вжештен црвен вресок на небото и оѕверен одблесок врз површината на езерската шир.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сонцето кацна долу зад Галичица оставајќи алев одсјај на небото и темничиште во дното на езерото и тие станаа да продолжат кон Ливаѓе.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сонцето беше се кренало високо на небото.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

На високиот врв од една голема и висока бука, стоеше горски гулаб и гукаше: - Гугу-гу-гугу! Гугу-гу-гугу! Високо на небото леташе, се вишеше и чуруликаше чучулигата.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Но пените на пролетта од светлоста навеани се топат и гинат во тревата под која земјата расте и над нив сега се вее зелената џбунка на небото што го навестува родот донесен во сведенот на ветрот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

И како од лоши сништа го пудиме го пудиме додека навистина не почне да спласнува да се распаѓа и кине додека расплинат не згине на небото.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Каде е тоа зеленило таа пролетна смеа на небото.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Облакот е голема рана на небото неговата сенка земјата ја притиска мислата на него светот го разјадува.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

III Лежам во тревата загледана во летниот облак каде ми се изјази погледот по сенката на липата што уште трепери во споменот на небото и сонот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Дени, станарката на Clock House, е вдовица на сликарот Алберт, кој до интервенцијата во Унгарија, бил тврд комунист, а потоа минал во „зелените“.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Сакаме да му се придружиме на Момчило и со него да ги возиме нашите трицикли на небото.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ја видоа блескавата боја на небото и десет секунди потоа, големата комета што се извишуваше согорувајќи го воздухот, истрелана кон ѕвездите, иташе во огнениот блесок за да стане уште една ѕвезда во ротирачкото изобилие на Млечниот пат.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ветриштата, некогаш млади и диви, старееја и се смируваа, а облаците на небото, раскинати и расфрлани, беа оставени самите да скитаат низ празната белина.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

А тогаш сите заедно ќе се вивнат, ќе запловат, ќе јурнат, ќе се размавнат, ќе скокнат и ќе полетаат кон Сонцето, Месечината, ѕвездите, ќе појдат над Атлантикот и Медитеранот; над полињата, дивината, градовите и населбите; кон спокојот на небото, со раскрилените пердуви, трескавичниот шум на телото од леталото, ерупцијата на вулкани, во застрашувачката, трескотна грмотевица; отпрвин трепет, колебање, потоа возлет, издигање, чудесно наднесени ќе се засмеат и ќе си ги провикнат имињата во просторот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Што ако умре на Марс? Никогаш повеќе не ќе можеме да го гледаме Марс, сиот црвен на небото.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Таа побрза, оставајќи го самиот сред собата каде ни развигорот не ги помрднуваше завесите и само сивиот покрив висеше над нив со изгаснатата светилка како осамена стара месечина на небото.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сонцето се издигна високо на небото, носејќи топлина што ги натера луѓето да ги соблечат валканите алишта и да ги симнат измастените шапки.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Минаа години откако барем една птица прелетала низ големата слепа школка на небото.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сонцето веќе беше искачено на небото и насекаде се чувствуваше утринската свежина.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Како да живееш со човек кој повеќе е на небото одошто на земјата? Нели: глупости на кубик!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И, барем да ги рашетував тие глупости онака, за себе си, само за занимација; а јас шлап! Право нему в лице!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кратка, но каква блажена е тишината кога престануваат лелеците, кога од пред окото се тргнува грозотијата на смртта и кога на небото светнува некоја ѕвездичка, кога одвај успеваш да го доловиш тивкиот морски бран.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

XIV Ноќта дојде полека,смрачено, ѕвездите на небото се појавуваа скржаво, додека најпосле мракот не почна да се сталожува, а светлината на ѕвездите да го притиска.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Утредента, додека сонцето сѐ уште се готвеше да отскочи на небото и да продолжи да ја пече жетвата, дедо Бошко, онаков сув, висок и подгрбавен, излезе од дома.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И така постапуваа сѐ додека не почнаа храбрите Козаци да се преселуваат на небото.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Среде распупените копнежи на небото витката става на пламенот во луд занес ги обезглавува изџимканите сни и не ги одлепува усните од цуцињата на бардињата од кои дурлат огнови во течна состојба.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Таа играла на тврдите технологии, претерала во сите димензии, се обложила и на небото и на пеколот...

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Малечката Пелагија сериозно чекори меѓу нив двете, ама дека срценцето ѝ е полно со радост кажуваат нејзините очи исти како сината срча на небото кои ту се лепат на одвај видливата насмевка на мајка Перса, ту на сериозното лице на мајка ѝ која како да води некој безгласен разговор во себе.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Утрото свежо, калдрмата измиена, црната прав што тука се таложи од оџакот на фабриката за конзерви ја нема ни покрај големите и долги бели камења што ја делат калдрмата од другиот простор, а сонцето веќе убаво отскокнато во сината срча на небото го ослабнал топлиот здив и тие убаво се чувствуваат додека ја совладуваат Ѓуро Ѓоновиќ.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Цртајќи го на небото сонцето со шеснаесет краци!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Дали прав и пепел се правеа на небото? Михајло!