Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Меѓутоа, наспроти Rychlack, психологијата и AI треба да се пријатели, бидејќи сакале или не, ние сме на истиот чамец, а тоа може да биде последниот брод што плови кога ќе дојде до помирување на стриктно биолошкиот поглед на луѓето (не мистичен) со предметите на проучување во психологијата (верување, намера и смисла).

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Глигор ќе појде во животот. Тој им е потребен на луѓето.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Со нив се манифестираат најважните аспекти од духовниот развој на луѓето и нивниот интелектуален живот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Го слушаше во ноќта на заминувањето на јагулите својот нов пријател од руските далнини како се вдлабува во описот на преобразбата на јагулите, не престанувајќи да мисли на сличната судбина на луѓето во егзил.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

За Татко, на Балканот, времињата тешко се менуваа однатре, во менталитетите на луѓето, а промените беа предизвикувани најчесто однадвор, од влијанијата на другите, на империите, на завојувачите, од непредвидливите удари на историјата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Затоа не му реков на Симон Наконтик дека тој не е виновен за закланото воле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од македонскиот клуб ми кажуваат дека почнал големиот лов на луѓе и на Македонци.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А вие, ако немате ракија, кажете. Имам јас и поголеми побратими од вас.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не беше научен да го сакаат и не им веруваше на луѓето. „Сеедно“, ја дувна од уста тревката што ја џвакаше.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Службеникот збунето гледаше во листот. Никако да се снајде со овие преостанати листови од последниот попис на луѓето, што требаше да се приспособат кон пописот на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Освен тоа, веќе го бев видел папокот на Ина (таа веќе и се преслекуваше пред мене, но јас таа блискост на луѓето во циркусот не можев тогаш да ја разберам, оти тоа Ина го правеше и пред други луѓе од нивниот свет); тој папок, за жал, немаше ништо заедничко со папокот на Луција; беше некако поплиток, без сила, зарамнет на цврстиот стомак; беше тоа, како да смениш чаша на половина пиење на еден ист пијалак; како да пиеш вино со чаша за ракија.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Тогаш да им кажеме на луѓето од селово. Ќе го фатат. - Ако не го фатат, ќе дочекаат ден на нозе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

2. Натаму од Неделска Вода, околу наоколу по должината на целиот гребен на Потковица, некаде и на падините, под осамена оскруша, под осамен глог, или под осамен џбун од диви рози, сѐ до нејзиниот крај, односно сѐ до почетокот на источниот лак, се таат Средочна Вода, Топла Вода, Киселец и многу други знаменити или безимени води кои служат за поило на луѓето, на добитокот и дивината.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во нив ќе бидат умножени времињата, судбините на луѓе и на народи.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

„Еднаш, уште пред години, крв беше паднала за таа иста вода“, рече тој колку што е можно поговорнички, „кога сопотскиот старешина, со помош на луѓе од Реснанскиот сарај, за рушвет, се обидел да ги сврти изворите кон нивниот синор. Тогаш, а камоли сега!“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ја изгубив сметката на времето и се најдов меѓу изгубените од дружината, врел, со развеана коса и со очи обземени од копнеж без сочувство на луѓе што еднаш веќе минувале по светлосната врвица на првата младост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тронда му ги стиска нозете, си ги пика очите во калта на нив, срам ѝ е да им погледне на луѓето околу неа во очите.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

-Во својата страст за контрола, тие воспоставија системи на принудно образование за да ги ограничат детските умови и за да ја уништат мудроста и невиноста на младите.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Наблизу пиштат локомотивите со новите транспорти на живи луѓе со истоштени лица, најчесто со згаснати погледи и пресушена болка на откорнатици, луѓе што брзо, веќе навежбано се товарат во добиточните вагони кои поаѓаат проследени со пискотите на жените, викот на уплашените деца, занемените мажи, воздишките на средовечните, шепотливите молитви на старците пристиснати во своите први, подвижни ќелии, на луѓето што од страв се измокруваат во својата облека, на децата што несвесни за ужасот кој ги обзел нивните семејства, бараат простор за игра, во вагоните тргнати за далечната Полска во кои има едвај место за стоење.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Лилица на прв поглед изгледаше питома, повлечена и тивка, но во комуникацијата не оставаше впечаток на жена која може да биде рамнодушна на опкружувањето и особено на луѓето со кои непосредно контактираше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Прашањата од нивото на свесност ја помагаат артикулацијата и извршувањето на овие алтернативни предиспозиции, желби, лични квалитети, односи со другите, внатрешни состојби и верувања, и тоа кулминира во „ре-визија“ на личното животно определување. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 51

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тоа се тип на луѓе кои најчесто продаваат муда за бубрези или сеачи на магла од кои добро се офајдивме во овој транзиционен период.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Нејзината религиозна определба ја обликуваше широчината на разбирањето на луѓето како човечки суштества.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Набргу вревата се смири, останаа само факлите здружено да догоруваат и да ја одржуваат радоста на луѓето заради големиот улов.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Кога појде со стиснати усни низ стеблата, некој од селаните дофрли: „Оздрави и врати се, попе,“ тие танки, пајажести нишки не допреа до него, се распрснаа под зелените стеблаци и изгаснаа оставајќи ја недореченоста на луѓето да се грчи во некоја нивна внатрешна суводолица. Поп?

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Иако “египетскиот Мојсеј никогаш не бил во Кадис ниту пак го слушнал името Јахве, а мадијамскиот Мојсеј никогаш не бил во Египет ниту пак знаел нешто за Атон”, тие останале запомнети како еден човек, затоа што “Мојсеевата религија ја познаваме во нејзиниот конечен облик, во каков што, да речеме осумстотини години по Ишодот, ја фиксирало еврејското свештенство”, а во тоа време двата Мојсеја веќе биле соединети во еден единствен лик, и Атон и Јахве во еден единствен Бог, во самиот себе различен онака како што се различни денот и ноќта, токму затоа што се два бога во еден.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Ти треба книги да пишуваш, ќе им помогнеш на луѓето да ја заборават маката, додека ги читаат, - му рече еднаш на велгоштанецот мајсторот Трајан.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Може слободно да се рече дека сѐ што овде историјата, во своите чести брутални бранови, заматуваше во водите и душите на луѓето, во победите и падовите на империите, во налетот и манипулациите на идеологиите и неизвесноста на конверзиите, Езерото со својата магично обновлива чистота разбиструваше, ја осветлуваше надежта и во најмрачните времиња...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Се смрди селото од риба; замириса сѐ на риба: и алиштата и постелите по куќите, и садовите, и водата за пиење, и млекото, и здивот на луѓето, и изметот; ги солеа луѓето, ги ставаа во грнци, во каци, во сѐ што имаа, ги сушеа, а скапаните им ги фрлаа на мачките што се накотија и изнадојдоа од сите села: мораа после со пушки и со отров да ги ништат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но бев сигурен дека на дипломатот му се пружа историската шанса да излезе од својата вообичената орбита, да ја потврди смислата на амбасадорскиот чин, на пресуден фактор во меѓучовечката универзална комуникација, во смислата на која упатуваше Егзипери, со максимата дека вистинската професија е таа која му служи на зближувањето на луѓето.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Свиткан, со забуцана брада во колениците, ни буден ни мртов, чувствував дека земјата лази под мене, тече и ја носи со себе топлината на луѓето и на огнот. Ако пуштев корен и самиот ќе се движев.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Реконструкцијата може да се спроведе во потполност или со делумно користење на компјутерски симулации.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Попчето може пак да доведе некои браќа на оној Сафет-бег, на брат му.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Приклучувајќи се на Фулеровата утописка проекција на идната благосостојба во светот која ќе ја оствари технологијата со искоренување на сиромаштијата и борбата за гол живот (според Фулеровата аритметика, ова би требало да се случи пред 2000 год), Кејџ всушност искажува само извесна наивност во поглед на познавањето на луѓето и нивните односи, карактеристична за просперитетните 60-ти години. 34 Margina #10 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

„Додека идеологиите го пресечуваа патот на луѓето, браните се закануваа на патот на јагулите, како и нивниот животен циклус.”

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ветрот ги храни планинските треви со верување на луѓе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И обајцата безгранично им веруваме на луѓето.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Надвор шумеше реката, црцореа птиците, се валкаа драскотливо одвлечените гранки од бозелот, и звуците стануваа сѐ посилни, како да се наткреваше сводот небесен давајќи им простор и широчина, за да се чујат што посилно, како и болките на луѓето што се таеле, а наеднаш ќе се истушат.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Страв им втеруваше на луѓето и рикањето на биковите кои се колеа за војската.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Старата концепција од шеесеттите, тнр. концепција на “мегафон”, зборува за медиите што произведуваат ѓубре, а ние сме мали, и праведни кога ги напаѓаме носејќи им ја на луѓето вистината.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Почнувам од најдолното скалило, на луѓето со најмалку вредности, па сѐ до оние што најмногу вредат. Се разбира, според мерилото за успешност.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Целото претпладне го поминаа во ливадата чувствувајќи како да се наоѓаат во некое осамено рајско катче недостапно за очите на луѓето.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Што друго им остануваше на луѓето, иако знаеја дека така само тие осиромашуваат до гладување, а Луман, Дико и Бошко ги полнат џебовите.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

(Сигурно, возможно е да се обопшти овој феномен на луѓе што не се геј- мажи, бидејќи сите во еден или во друг миг почувствувале дека голем број од гламурозните по кои желувале се над нив, недостапни, па дури и дека чувствувале одбивност; но барем хетеросексуалците не чувствуваат дека предметите на нивната љубов им се категорично недостижни, бидејќи спаѓаат во погрешниот пол, што е токму она што го доживуваат геј- мажите).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Главното занимање на населението во Велес и околијата останало земјоделството, во градот - и ситното занаетчиство и ситната трговија, но приходите од тоа одвај можеле да ги задоволат најосновните потреби на луѓето.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Се насмеа. На луѓето им недостига циркус, ми рече. Кловнови сакаат, смеа.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но тоа не било ништо. Да умреш. Оваа леснина што јас сега ја чуствувам, на луѓето во животот им е непозната.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Едноставно упатува на луѓе што прават истополов избор на сексуалниот објект и, можеби, укажува дека и не се срамат од својата сексуалност и не гледаат да ја скријат. ‌Како таков, поимот „геј“ ѝ дозволува на мојата сексуалност општествено да се обзнани под превезот на една пристојна ознака, речиси еуфемистична, и во смисла на идентитет, а не на еротски субјективитет и на сексуално однесување.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Жртвувањето на козите значи жртвување на луѓето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

VIII Живеејќи со години во далните источни предели, бев постојано соочен со почестото верување на луѓето во фаталноста, во судбината, во зборот мактуб (беше пишано, во слободен превод), што го слушав постојано, во различни конотации, во зависност од настаните со кои се соочуваа луѓето, судрени со тешкотиите кои им ги донесуваше животот пред вратите на пустината.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во неговите песни извираше и се разлеваше гнев, закана и верба на луѓето од неговата земја, оставена далеку зад морето.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој вели дека тие „на почетокот запалија пламен и го спалија телото, а потоа изградија нешто налик на ритче, во чија што средина поставија големо парче тополово дрво, на кое го напишаа името на мажот и името на царот на луѓето“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тежината и леснотијата на животот, сплетена во активностите на дождот и во секојдневностите на луѓето, беа само едно обично полнење и празнење на енергии и ништо повеќе и ништо помалку од тоа.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Истото може да се каже и за мобилноста. Мобилноста на луѓето, информациите, стоките и капиталот е секако една од дефинирачките карактеристики на доцната Модерна.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

А пред наседнатата толпа, со подрасчекорени нозе во брич пантолони стоеја тројца офицери во униформи од сив офицерски габардин, само со револвери на појасите, нешто на луѓето им велеа или ги прашуваа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Старецот ја држи в раце свештеничката капа заедно со килибарните бројаници, додека ветрот му ја развејува проретчената коса полека отплетувајќи му го врзопот од долгите бели коси, што лабаво му трепери на тилот. „Одете оче, засолнете се во пристанишната зграда, ќе Ве повикаме благовремено”, му рече Лука Карер на старецот во чии раце беше крстен во црквата на Св. Дионисиј, заштитникот на островот, добивајќи го името по својот дедо, но и според еден од четирите евангелисти.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Нови јата риби надоаѓаа и пласкаа во плитката вода крај брегот, прпелкаа како фатени во мрежа: се пикааа во трските, во шеварот, во водните растенија и испуштаа чудни шумови и клобурци над водата; шумеше водата како подземни извори да се креваат; пиштеа галебите и сите езерски птици кружејќи и налетувајќи на рибите; трчаа луѓето, довлечкуваа кошници, сепетки, кошови, вреќи, и ги полнеа со риби; довлечкуваа и магариња, коњи, ги товареа со риби, се грабаа меѓу себе, се караа, се пикаа во езерото, заграбуваа поголеми и попресни риби; ги соблекуваа кошулите, панталоните и со нив фаќаа за да не им се лизгаат рибите од раце; се крвавеа во прстите од нивните перки, од нивните крлушки, удираа по нив со ости, со вили, со виљушки врзани на стап за да ги скротат и да не им бегаат од раце; се мешаше водата со крвта од рибите и од рацете на луѓето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Види Edward S. Cohen, “Globalization and the Boundaries of the State: A Framework for Analyzing the Chang- ing Practice of Sovereignty,”Governance, Vol. 14, No. 1 (January 2001): 81. 40 ограничуваа движењето на луѓето, стоките, капиталот и идеите.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Го следевме движењето на луѓето, старите пајтони, боите на големиот пазар, вечното заминување на реката.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Стравочудебното село било куп човечки седалки од кал и со сламени или 'ржени покриви, некои од тие куќи дури и без прозорци и бездруго однатре со залостени врати зад кои ноќе над заспаната челад бдеел домаќинот со секира, со вила или со прешилест чекан за кршење камен ослушнувајќи ги шумовите и стрелушејќи се од душите на мртовците и од арамиите или од организираните одметници на распашаните глутници на башибозукот и на аскерот што станал безредие во безредието на пеколот ширум по вилаетот и исто толку по осоговските масиви на кои некогашниот деспот Оливер мислел дека ќе е исто толку вечен колку што е и господ во заблудените срца на луѓето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тие години, кога беа пронајдени коските во Долнец, весниците веќе имаа почнато, многу одоколу и срамежливо, да објавуваат по некој збор на поединци, пред сѐ на роднини, за масовно погубување на луѓе, за масовни стрелања без суд.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

„Пак со жена! Пак со домаќинка, пак послано, опрано, закрпено, месено, испечено, пак во редот на луѓето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И потоа го замислував како да го слушав како малку фалбаџиски им раскажува на луѓето сред село употребувајќи ги зборовите што сега јас му ги ставав в уста: "Бурнав на портата кај него, како секогаш без теклив, да влезам кај братучедот Методија, ама портата однатре затворена, а и резето однадвор не е ставено.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Во тие неизвесни времиња, кога сѐ можеше да се измени, да се измеша, како ова мигум наоблачено време на планината, кога лесно можеше да се фрли и да зарти семето на раздорот во заедничката душа на луѓето, да дојде директива од „другото небо”, па сѐ да измени, да зацрни, белата зрачна ведрина на Чанга им остануваше како последна надеж на луѓето...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И животните ја делат судбината на луѓето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Како крава кога џвака трева, претпоставувам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И Никола Влашки клекнал напати вртејќи се на оваа или онаа страна и внимавајќи да не пропушти ни најбезначајно движење на луѓето, ниеден нивни збор без кој ќе е начната целосната слика на нивната судбина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беше избришан законскиот текст кој предвидуваше дека „помирувачот е должен да биде неутрален и непристрасен во текот на преговорите“ како непотребен!? (чл. 19 од ЗИДЗМРРС/14); б) во случај на штрајк или спор во дејностите од општ интерес и во кои прекинот на работата би можел да го загрози животот или здравјето на луѓето или да нанесе штета од поголеми размери, се утврди построга формулација која пропиша дека „страните во спорот се должни веднаш да пристапат кон мирно решавање на колективниот спор“, а предлогот за помирување треба да биде поднесен наредниот ден од денот на настанувањето на спорот.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Со развојот на телевизијата и со техничкиот напредок кој овозможи истовремен прием и емитување на истиот апарат, на приватниот живот на луѓето му беше ставен крај.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сите се плашеа од таа кобна директива, којзнае која по ред која ќе значеше конечно пресметување со козите, но и со оваа повратна живост на лицата на луѓето, првпат од војната, во слободата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој од сопствената моментална вина на совеста градеше одбрамбен механизам, заканувајќи им се на луѓето на кои им значи, дека ќе се самоубие, само за да му ги простат направените грешки и за со мирна совест да продолжи да прави нови уште поголеми.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

А со малку техника, ќе се спасеа многу, многу животи. Но, кој помислуваше тогаш на луѓето.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

9. НА ДРВЈЕТО ЛИСЈАТА ИМ СЕ ДУША - на луѓето дреата никогаш душа им не е, и в злато да се наконтат од пети до гуша в пазви не ќе им долета птичка која пее...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

„Не престануваш да им удираш печат на луѓето“ , пламна првата кртост.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Севишниот Господ Бог ли ги донесе за преку него, преку лебот и солта што тој им ги понуди, да ги увери во беспомоќноста и измиреноста на луѓето од Потковицата со нивното насилничко доаѓање, или, пак, тоа го стори Сатаната, за да направи од него предавник, кога веќе ги потскажа луѓето?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Помошта на луѓето ти дава надеж и крилца.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Напротив, AI нуди флексибилна рамка, со брзо зголемување на можностите и делокругот, за нашите обиди да ги помириме стриктно биолошкиот поглед на луѓето со психолошкото ниво на дескрипција; поточно, со концептите на лично искуство, вербата, значењето, намерата, предвидувањето и, конечно, одговорноста.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Им го пикаше шишето на луѓето в уста и им велеше: „Одрицаетсја од пиење, раби божји?“ Тие одговораа: „Не одрицаетсја!“ и го креваа шишето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Малата палата на педесетина метри од морето и недалеку од големата претседателската палата беше еден од можните крстопати на блиско-источните лавиринти каде што запираше историјата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Козите, како и за многу други мајки, во тие времиња беа сметани не само за спасителки на луѓето туку и за вистински светици.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Бројот на луѓето пак се смали. Оние од придружбата во едниот џип, сосе џипот вилус, си заминаа назад во градот, а другите тројца, го оставија оној друг џип лада кај куќата и тргнаа по мене.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

По толку години, брат ми ќе биде тука, во куќата во која сме растеле, и ќе можеме да се потсетиме на сите оние минати години, на луѓето и настаните, на нашата сиромаштија, на оскудицата која, во заедничкиот живот и топлата упатеност, се претвораше во доволност и радост.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Откако поминаа низ обуката, дресерот побара од селото доброволци кои ќе се кријат на разни места за да се увери до која степен кучињата се извежбани да следат разни миризби на луѓето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

На луѓето им остануваше да живеат - и живееја, по навика што беше станала инстинкт - со претпоставка дека секој произведен звук се слуша и дека освен во мрак, секое движење се надгледува.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Записите на патописците досега ги сфаќав како литература која може да содржи произволности, но денеска на камбаната во црквата ја сретнав годината 1861 и имиња на луѓе со име и со презиме кои дарувале во свое име од доброчинителни побуди и за да ја стекнат милоста божја.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Ако разберат кратовските бегови дека се клале со нивни луѓе - отидовме.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ќе му ја засечам жилата на челото. Онаа, меѓу очите. Во таа жила 'ртат црни соништа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дека ние сме заслужните за нејзиното воведување па затоа и нам треба да ни припаднат привилегиите што доаѓаат со нејзиното постоење.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зад следниот рид ги чекаше сиромаштија: свечено тажни гнезда на луѓе, свет што живее, што пати или се радува поинаку и од едниот и од другиот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Инстинктот на самоодржувањето и на козите и на луѓето беше слеан во заедничка отпорна сила што не можеше да се уништи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А пак тогаш: Сивокрилите ангели полека фатија да се источуваат пафтајќи со крилјата и упатувајќи се на запад, и наскоро одново се покажа сводот небесен што сега ја немаше својата, туку бојата на проклетството, а од силната војска се издвои само еден одред од Силата што го препокри градот во кој згаснуваше сѐ: и криците, и довикувањата, и трчаниците, и стравот на луѓето, та носејќи факли со сумпорен пламен се одвоија од јатотото и фатија да се спуштаат полека кон Градот...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Немаше маало кое не продолжуваше да живее во меморијата на луѓето со своите легенди.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ниедна влада на светот не се грижи за душата на луѓето.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Им ги креваме главите на луѓето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Преку процесот познат како „обезграничување“, функциите на границите сѐ повеќе навлегуваат длабоко во територијата, сѐ подалеку од границите на територијата.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Стоеше на прозорецот. Пред неговата постојана, судбинска осаменост и оддалеченост стапалките на луѓето во снегот, дополу зарамнети од врнежот, беа сега како секои Други стапалки; она време што стоеше во тој наврнат снег над дирите го правеше и самиот некаков безимен исконски ловџија, кој сретнал на својот пат нечии стапалки, трагови од некого, што поминал неодамна по тој снег, со таа разлика што според некоја карактеристичност на трагата успеал да распознае кој бил тој, што поминал пред него тука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ни телалите од долните села повеќе не одат средсело за да им го соопштат на луѓето она што самото по себеси се подразбира.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Неговото заземање за доброто, посебно на неговото родно место и на луѓето што живеат таму, трае веќе цели две децении.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тешко можел да сфати, сега по смртта на момчето што можело да биде колкав што бил и неговиот син, дека патот на луѓето од Кукулино се протегал од смрт кон убивање.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не можеше повеќе да се бори. Немаше сили да им откаже на луѓето.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во убаво време пареата се крева нагоре и се губи во небото, а во матно, дождливо време, пареата се спушта над селото, налегнува по дворовите, куќите, и им го гнети на луѓето во носот својот смрдеж.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Животни стории за судбините на луѓето, моите поблиски и подалечни роднини од кои речиси никого не познавав, но и на некои други личности од романот на минатото, архивирано и сега поттикнато од сликите и оживеано како во некоја чудесна кинотека на животот, со ликовите што, ете, влегле во малата семејна вечност на нашиот фотографски албум. Сега, кога и самиот завлегувам во средното доба, фотографиите ги сакам и на еден друг начин.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Максималното пропишано полугодишно траење на овој тип постапки, наместо да биде правило, тоа е само редок исклучок.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во многу случаи животните го добивале спорот, и како резултат градското собрание коешто ги предало на суд морало да им додели одштета во форма на парче земја врз кое можеле мирно да живеат не загрозувајќи го животот на луѓето.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Во САД тој добива ново значење: означува цело движење на луѓе коишто истражуваат други традиции, особено Азиските религии, кои не се научно класифицирани. Тоа често се нарекува метафизика.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ако не се грижиме за тоа што ќе се случи еден ден, мора да видиме што ќе се случи денес, сега во тие проклети пет минути, да погледнеме во својот и животите на луѓето околу нас.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Еве и ова, за начините на посматрање! Тој и не е некој добар посматрач на луѓето, нема доволна дистанца од себе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Почина кутрата при породувањето со ќерка му Германија, после што Германија ја зеде да ја гледа сестра му Галица, Гала и со неа се пресели во Охрид зошто тука не можеше да ги издржи озборувањата на луѓето кои уште со прст не покажуваа на неа поради нејзината толку јавна врска со германскиот офицер...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Додека шетам по Пасажот опседната сум од помислата дека поминувам низ сенките на луѓето што ми беа многу блиски а едно утро наеднаш исчезнаа, ги снема.. Мислам на моите Евреи..

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Кога ја доби веста, имаше чувство дека таа е во врска со настанот што го исчекуваше, за кој првите навестувања ги доби не само во Виена, туку и во шепотливо пренесуваните вести за спорадичните депортации на Евреи надвор, додуша надвор од неговата диецеза, но со една иста дестинација: Аушвиц, Полска.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Градоначалникот Карер се врти кон разбиениот и замолчан собир на луѓе што го очекуваа доаѓањето на бродот од Атина во време кога и сувоземните и поморските патишта се несигурни не само од ќудите на времето, туку и од ќудите на луѓето, среде здивеното море на втората светска војна чии бранови, како и овие што, засилувани од ноемврискиот ветер, силовито удираат и на закинтскиот мол.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ќе речат: си поминал одовде со иста трема пред да зачекориш по тенките скалила кон последниот прозорец (а сакаше само срцата на луѓето да ги ископаш од правта и да ги кажеш нивните тајни)***

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Тешко се менуваа работите и по сталинското време, макар што постојано се нагласуваше дека сѐ што се прави е во името на прогресот, на промените, на среќата на луѓето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Слегувавме почесто во Техеран, купувавме алишта, чевли, да заличиме на луѓе, и одевме од едно конзулато во друго: турско, руско, но виза во ниедно не можевме да добиеме. Ни велеа само: чекајте, чекајте...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но само така им се причинило на луѓето во засолништата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можеби тоа беше давање одушка од макотрпната работа, можеби беше терање инает во војните, со реквизициите, со даночниците и чифликсајбиите, но жителите на Потковицата, со вкоренет оптимизам на луѓе прикрепени за земјата, односно со докрај изјаснета свест дека таа, мајчичката земја, раѓајќи одново и одново го обновува својот и нивниот живот, односно дека освен неа и нив ништо друго и никој друг не е вечен, на сѐ во врска со жетвата му дава одреден празничен призвук.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

За сетилата на луѓето поклопени со мртов мрак во своите соби разјадувачкото крцкање на глувците не беше никаков допир.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Љубовниот чин е цвет на севкупната среќа...

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Татко ми со години го криеше неговиот глас, првин од нас, неговите деца, од мајка ми, за да не сее премногу немир во нашите души, првин сакаше да ги филтрира тешките пропагандни пораки, кои секогаш целеа да ги доградуваат душите на луѓето како со чекан.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Јасно е дека се работи за мојот предок, но како потврда за тоа засега можев да ги имам само нејасните кажувања на луѓе, пишувани докази немав.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Однесувањето на луѓето во случајот со Кошевски а потоа и во мојот случај ми помогна да сфатам дека многумина од нас, борците, кои бевме спремни да си ги дадеме и животите за оваа слобода, сметаа а и уште сметаат дека ние сме авторите и создателите на праведноста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Минало време и тој се изгубил во преводот на имињата на местата, на луѓето на верите и на светилата.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Откога ги слушнав сите интриги од луѓето и, откога ми кажааа дека и тој учествувал во сето тоа, објаснувајќи пред насобраните во дуќанот кај мостот што значи тоа арондација, дека е тоа окрупнување на земјата, спојување на парцели, во овој случај, заради продажба на луѓе од канадската мафија, па уште и дека Никола Поцо бил крвожеден, јас бев наежавен и тоа, сигурно, Владе можеше да го види и да го осети.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Странките и оштетениот ќе се известат секогаш, кога и на кое место ќе се испита сведокот, односно ќе се изврши увидот или реконструкцијата со задолжително присуство на странките на тие дејствија (чл. 390, ст.3 од ЗКП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Беше тоа полициска патрола што ѕирка во прозорците на луѓето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На извесен начин, партискиот поглед на светот најлесно им се наметнуваше на луѓето кои беа неспособни да го разберат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

До двајцата од дружината дојде суроглаво и жмиркаво старче со чекор на претпазливо петле и чучна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чувствувајќи како дождот сѐ повеќе го натопува, се пренесе во времето кога ја погребуваа баба му Депа кога исто вака туриваше силен дожд, а тој одеше во погребната поворка фатен за раката од мајка му, дождот му плускаше по главата, по телото, му се лизгаше по кожата и му слегуваше низ нозете во опинците; погледнуваше повремено во баба му во ковчегот што го носеа луѓето на раце: и нејзиното лице дождот го миеше, се лизгаше по него како по восок и ги натопуваше цвеќињата и овошките во сандакот; лееше на попот и му ја гаснеше кадилницата со која штркаше по ковчегот и пееше за покој душа, лееше на луѓето што одеа со наведнати глави.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Од оваа гледна точка, психотерапијата на проблемите ум- тело би требало биолошка појава како дел од третманот, да ги користи социјалните групи на луѓе кои се бават со јазикот во врска со проблемите ум- тело, тоа е она што Anderson i Goolishian (1988) го нарекуваат проблемски- ориентиран систем.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Видот на луѓето имал сила да наголемува: секое влакненце на крвавото лице, од увото до гркланот, имало свој правец, своја боја, свое движење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Размислуваше за ситните настани, ги откриваше грешките на луѓето, растрчани и растргани во оваа пеколна драма.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Еве, на, им велам на луѓето, поделете го за душа од децата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Неа секогаш ја опфаќа една силна возбуда, или може да се рече страв од таа голема вода што тука под нив прво е една силна врева од што не се слушаат ни гласовите на луѓето, а потоа чиниш го завлекува воздухот најзината голема снага и Пела, се разбира, секогаш го има истото чувство дека тој завлечен воздух ќе се претвори во силен ветер што ќе ја откачи од рацете на мајка ѝ и баба Перса.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Таквата тенденција претставува една политичко-економска операција под закрилата на медицинската пракса.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Козите по многу особини ги изневериле своите диви предци и им се доближиле на луѓето... – Така е! – извика задоволно Чанга. – Но јас мислев на нешто друго!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Потоа со Ујдаа и со камења, разоружани, ги спопашкаа прудолу низ оградите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Преданијата велат дека вулканот потекнува од змеј. Во старо време имало некој змеј што правел големи пакости на селото, на луѓето; им го јадел бериќетот и им ги земал најубавите девојки за жени.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

На која врата да тропнам? Им кажувам на луѓето кои ме прашуваат како изгледаше куќата и како изгледаа стопаните.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Над нив преку небото се протегаа пукнатини, извртени корита на реки од кои ќе удри зовриен потоп, живот на смртта со закана и за живот и за смртта на преплашената земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Додека идеологиите им го прекинуваат патот на луѓето, браните се закануваат на патот на јагулите, а според тоа и на циклусот на животот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Тепсијата веќе беше празна, грнето со матеницата испиено, а на луѓето уште им се седеше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И новото изедначување на правата на животните и луѓето, на кое инсистира длабинската екологија, треба пред сѐ да го менува статусот на животните како сопственост, така што животните да не се штитат поради интересите на луѓето туку поради своите сопствени интереси и инхерентните вредности.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Но што да правиме кога на луѓето им е во крвта да се бават и со мудростите онака неодговорно како што го прават тоа и со глупоста!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

и тука, слично на овие птици, крештеле, врескале, пискале, југале, фаќале заскитани добичиња ноќе, ги молзеле, им ја пиеле крвта, играле оро околу нив земајќи им го умот, се пикале во оџаците и гнетеле крпи за да им чади на луѓето; тука луѓето сега, на тие трски и шевари, после секој погреб фрлаат од умрениот: кошула, чорапи, капа, антерија, риза, убрус, скутник, шалче, шамија - за покус, за да не повлече умрениот и друг по него од куќата;

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога запреа дождовите, им се чинеше на луѓето како да испловеле со коработ од Ное на некое ново, непознато место.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Велат се спрема уште една војна но светот воопшто и не видел мир душата на луѓето пак е неспокојна садистички здробена, заробена в немир

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Е, не може да им се најде крај на луѓето!...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А за тоа, за да бидат српските војници толку погани со жителите на Потковицата, имаа посебни и нерасчитени сметки уште од времето кога српските четници, оние на војводите Јован Бабунски и на Вангела Скопјанчето токму овдека, во Потковицата, беа претепани и понижени.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Немаме право, велите вие, да одиме наоколу и на луѓето да им ги мериме черепите...?“

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Секогаш ќе бидеш сакан и секогаш ќе бидеш вљубен во љубовта. ’Ла гранде пассион’ (големата страст) е привилегија на луѓето кои ништо не работат “.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сексуална осаменост на облаците на небото, јазична осаменост на луѓето на земјата.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Ме сметаше за потскажувач, за мал пакосник што гледа во него виновник за несреќите на патот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И на коњот му беа здодевни овие катадневни мерења на патиштата, но задоволство наоѓаше со стасување во селото: додека неговиот стопан им пишуваше на луѓето, тој спокојно си пасеше по лединките погалуван често од рацете на оние што чекаа ред кај Фончета, а повеќе пати нахрануван и со зоб од оние што сакаа Фонче да им напише што поубава тужба или жалба, или ако претходното судење се решило во нивна корист.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Јоле убаво им објаснува на луѓето да се одвикнат од простите презимиња. Презиме ли е Мисајле Прпуш?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никаков господ не создал толку птици колку што се над петмината оживеани и никаков господ не го качил толку високо вчера обесениот Јаков Иконописец - ги шири рацете, лета, на светов му се нужни нови светци, а тој е светец од оној ден кога во песокот на рекичката Давидица ја закопал мртвата глава на сиротинскиот доброчинител Селџик-бег што ја симнал од кол пред Али-беговата воденица во која еден Ариф Исмаил од Анадол може да сомеле и жито и камен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој нека им откаже на луѓето.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но секогаш може да се најде таков круг на луѓе, за кои безначајното во очите на другите со самото тоа е веќе значајно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Доста не само што не беше заборавила, ами во Солун беше го усовршила плетачкиот занает, плетејќи фанели на луѓе што ѝ плаќаа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Евангелист”, кратко одговори Беренц. „О, сум влегол во толку евангелистичките храмови на горна Германија.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Патниците се бројат на прсти додека лета возот од исток кон запад, и обратно. Движењето на луѓето е ограничено.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Секогаш кажи им на луѓето нешто што можат да разберат.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Ги погледна двајцата уште еднаш и рече: - Деца, - рече, - штом како човек ме прашувате, како на луѓе ќе ви кажам:преку планина ни пиле не може да прелета.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ги гледав контурите на луѓето и знаев кој кога доаѓа секое утро и кога си оди.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Со војувачка итроштина замавнал кон темето на соговорникот. На луѓето им се згрутчил здивот в душник. Но другиот ја очекувал опасноста.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Исушената, изнемоштена рака му го нуди каменот, и пламенитата порака врежана во него, пораката на луѓето од златната раса, боговите во човечки лик што уживале во светот на белите еднорози, која е осудена да минува низ алчноста, лекомисленоста на калливите потомци, на кои им припаѓаат и синот Азаев, и патрициот Константин, и бедниот Сириец, и тој самиот, и младиот придружник што маѓепсано го голта каменот со засолзени, од возбуда, поглед – заточеници на сопствената нискост.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Впрочем, историјата на Балканот секогаш беше таква, доаѓаше и одминуваше во куп, а остануваше грутка мраз во душите на луѓето која тешко се топеше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Со изградувањето на куќата, се стесни патот и низ него не можеше да се помине со кола; луѓето ги запираа колите пред неговата куќа и оттука понатаму товарот мораа да го префрлуваат на добици или на раце; тоа им дојде до нос на луѓето и бараа сокакот да го рашират, односно Бандо да си ја потсобере куќата, да ја зделне до некаде.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Околу него се движеле, некако самоволно, само сенките на луѓето. - Се споулавуваат, повторно воздивнал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Дали сте свесни за важноста на сегашноста или упорно се обидувате да го реконструирате минатото?

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И дури таму им ги видов лицата на луѓето со мене.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Потоа некој ја стави својата тврда шепа помеѓу моето лице и земјата и ме покри со нешто.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но немаше сила повеќе, Исус ја спаси два пати третиот пат нѐ стигна злобното око на кнезот Тарасиј, престигна Качен на коњ високо со остра сабја во раце замавна силно бездушно, главата летна високо црвен дожд лицата им ги попрска на луѓето тоа што го видоа писнаа силно до небо...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Впрочем, тоа да не се разјасни докрај, не беше само негова особина, тоа очигледно беше во менталитетот на луѓето од овој крај, некоја воздржаност во кажувањето на фактите, а уште повеќе на сопственото мислење и ставови.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

3 Ветерот се врати тих и уморен на вратот со шарени летала по морето се валкаат русите глави на луѓето што треба да пристигнат.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Леле, мајко ти мила, шо се праве ал со вакви заспани луѓе, бре! — Разгневено заврши Толе, сиот осинет од лутина. Не го јадосуваа толку продавачите и купувачите, колку заспаноста на луѓето што живееја околу него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во срцето на сонцето блеска човечка надеж.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Сега е моментот својот внатрешен прекинувач да го вклучите на максимум сила”, им зборуваше на луѓето.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Со десната рака, иако можело да се поверува дека предава рапорт за состојбата на стивнатата околина, го придржувал фесот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На луѓето им е јасна нејзината близина и неизбежност, па и моите филмови се спекулации и размислување за тоа.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Со сонлив глас им рекол на луѓето да го погледнат. - Мојата крв, браќа, ја накисна земјичкава ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не знам многу за тие политички разлики, но мислам дека Корнелиус изгледа сака политика во која нештата им се наметнуваат на луѓето.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Надвор почнуваше секојдневието: одење, говорење, смеа и карање на луѓето таму.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Некои жени плачеа, а Змејко гледаше во лицата на сите луѓе и во она што стоеше на секое од тие лица, сѐ додека не го изнајде онојго, стоеше веднаш до него, до нивното другарче со барјачето и едвај ја потискаше во себе желбата да му рече нешто, барем да го фати за мишката и двајцата да помолчат, сѐ додека не откри како едната негова рака се оддели од рачката на барјачето и заграба во синијата, што ја подаваа пред лицата на луѓето, а внатре беше пченица со разнобоен шеќер.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Им се свртувам на луѓето што трчаат по мене. Им запрашувам и ним зад петици.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Затоа не дочекуваме старост каква што им доликува на луѓето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не се сеќавам на луѓето. А, баш ми е гајле, ако имало.!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Лечи многу болести: слабокрвност, скреж, подриг, слабо варење на храната, дава кувет, ја ослободува душата од грижи, од мачнотии и напнатост, од злоќа и с'клет, ти дава сила и волја; во божјите книги се вели: виното е внатрешно сонце: те осветлува и те грее; виното е жив оган споен со жива вода; во „Песна над песните“ се вели: виното е божја љубов, вистина и мудрост; во Книгата на постанокот се вели: виното е дар над сите дарови што господ им го дал на луѓето.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

„Си сакал да држиш говор, да се раскрилиш над Маказар“, рече Коте, божем се чуди на умот на луѓето што мислат така.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И сега кога, во слободата, по победата над фашизмот, требаше да се плати некаква цена, жртва за апсурдот – да се уништат козите, вековната основа за опстојување на луѓето од овие каменити предели и на непредвидливиот балкански релјеф.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На рана возраст во животот, во кои и да е миг кога стануваме силно свесни за своите желби, геј-мажите откриваат дека повеќето човечки суштества што нѐ привлекуваат ни најмалку не се заинтересирани за сексуална врска со нас, дека не ги привлекуваме и дека не може да ги привлекуваме и дека некои од нив самиот факт за нашата желба ги грози.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога во живеачката надоаѓа сиромаштијата широко зинуваат устите за мали залаци и погледите на луѓето папсуваат како оној на селанката од Пустец од чиј врзоп денеска никој не купи ништо - барем едно сунѓерче за миење садови, едно шише маслинов зејтин, една паста за бричење.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Во ретката трева се чу екот на чекори од чизми и гласови на луѓето од ракетата што им довикуваа на оние надвор.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И кучињата се како луѓето, па и тие сакааат да прашаат: што им стана на луѓево, пред олкаво сонце да палат оган? А и кој не ќе се праша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сите заедно учествуваат во заедничката претстава на откорнувањето на религијата од душите на луѓето за да ослободат место за идеолошкиот Бог.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Границите може да имаат различна сила, од челични бариери до мали препреки (на пр. рампи на железнички пруги, итн.): „Границите како пречки можат да се сфатат како буквални содржатели или исклучувачи на луѓе, предмети или информации (на пр. затвор, паричник или кодирана документација).

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Рабинот го погледа Карер под око и задоволно потврди со главата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Навистина, со закон турскиот поредок не беше робовладетелски, но на практика токму таков беше, зашто покорената раја беше сопственост на бегот и тој располагаше со неа по своја волја, та дури и до продавање на луѓе.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

А авионите не престануваа со голема бучава ниско да летаат и да бијат со долги митралези рафалии и страшни беа грмежите на бомбите и ужасен беше пламенот што се издигнуваше над рамницата и ги снемуваше гласните викотници и лелеци на луѓето кои гинеа под бомбите и гореа во пламенот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Набргу мина на главната тема: - Утрово ми рековте, морам да признаам тоа силно ме вознемири, дека ние сме го убиле природниот Бог во душите на луѓето и на негово место сме го поставиле партискиот Бог?!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Одговорот посрамено го замолча мајсторот, и потоа бевме молчеливи и тажни и двајцата: тој - што психологот не им помага на луѓето, јас - поради силината на неговата беспомошност.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Молчев и ги слушав далечините што говореа со гласовите на луѓето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак Арсо Арнаутче можел да го види Лесново и низ метежот на сеќавањата. Тогаш и уште повеќе подоцна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еден пријател, решението да заминам од главниот град, за да бидам таканаречен слободен уметник и градител, со добри намери и со полно срце, да им помогнам на луѓето во Маказар, местото каде што дојдов, каде што веќе сум, за работи што им требаат, а тие не можат да ги сторат, ја нарече судбоносна.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Имаше донесено големи качиња со козјо сирење, па им го делеше на луѓето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Питропот еднаш сам им кажа на луѓето оти во црквата нашол две лајна испосрани од некого. Тие беа нашите лајна.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Шетаме по селата, организираме: им кажуваме на луѓето која линија да ја држат, да не ја пуштаат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Го нема. - Ќе најдете други, им велам на луѓето, зар малку кучиња има низ селово. 129

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лишки, вели Максим мислејќи си дека ако се случи нешто погано ноќва може да се случи утре да биде протолкувано како дело на волјата на утките и на бувот од Камен, па ниту тој некој друг ќе може да ги увери потковичаните во спротивното - дека лишките се лишки и дека нивните гласови не можат да им нанесат зло на луѓето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Игор Лозински сакаше да ја заврши својата голема исповед, пред своите балкански пријатели, да ги каже своите големи тајни за егзистенцијата на ова Езеро и на луѓето околу него, да му го пренесе на Цветана Горски својот морален тестамент, надежта на продолжувањето на неговото дело и вистина, а на Татко да му ја открие пошироката смисла на натамошното следење на патот на јагулите во потрага по излез од својот егзил.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Овој нивни правилен став за улогата на Европа и на масите во ослободителните борби не им пречело на луѓето од МТРК и на гемиџиите слободата на Македонија сепак да ја очекуваат од интервенцијата на Европа.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Секавиците на студот, како остри мразулци, ѕиркаат од твоите очи, покажувајќи го разочувањето пред јавниот поглед на луѓето – му објасни старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

На Имотот останаа да живеат, под закрила на Началството на Потковицата и на луѓето кои живееја и работеа на Имотот, сираците на закланите Младена и Спасија Акиноски, шест машки деца и четири чупиња.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Како некој некаде да свирна, како свирки на луѓе. Луѓе, помисли. Луѓе, си рече, не досфаќајќи. Луѓеееееее.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сите наеднаш ги подадоа рацете и ме зграпчија и, пак наеднаш, ми заличеа на луѓе што се горди со својата победа. Пееја...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Таа е како еден цел град, во неа можат да се минат многу пријатни часови во посматрање на електрониката, на луѓето, на безбројните бистроа, бутики...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

-Во својата алчност тие ги зголемија вештачката емиграција и царинските бариери, попречувајќи го слободното движење на луѓето.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Станав свесен, дека сега ние живеевме во два различни света, јас во мојот свет на маказарските белутраци и ендеци, свет на луѓе на кои не можев докрај да им влезам во душевната трага, свет на сеќавања и на обид да се дофати течението на времето и на судбините во него, додека нејзиниот свет беше свет на главниот град, на секојдневното одење-идење на работа во Центарот, на пробивањето меѓу автомобилите наутро, на ситните и покрупните злоби и зависти, на студијата за проблемот на власта која требаше дефинитивно да се напише, на борбата со тој проблем како со личен проблем или на повременото уживање во музиката на големите концерти, кои таа ги сакаше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Го видов со свои очи, тој беше, им рече Атанас на луѓето.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Духот на едно место е целина на луѓето и на природата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Стои мирно Карамба-Барамба, а сенката им се криви на луѓето издолжувајќи го со прсти сопствениот нос; чекори Карамба-Барамба, а сенката пијано се ниша зад него - нашла негде ракија и се опијанила!

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Тоа се прави преку изведување на значење во нивото на свесност на тој начин што: ... верувањата и желбите на луѓето стануваат доволно кохерентни и добро организирани за да заслужат да бидат наречени животни определувања или „начини на живот“, и на таквата кохеренција се гледа како на „диспозиции“ кои ја карактеризираат индивидуата. (Bruner, 1990, стр. 39)

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Извадив пари и им дадов на луѓето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Го слушаме офкањето, завивањето на луѓето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Високите бели ѕидови кои ја опкружуваа вилата беа обвиткани од сино-црвеникавите цутови, со раскошните јасминови бели стракови, под сенките на вишните палми, ги привлекуваше погледите на луѓето кои запираа пред чудесната палата, откако ќе ги посетат картагинските урнатини.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тие го живеат сето време во еден миг. – Смртта на луѓето може да им биде голем изговор.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Климент Камилски не престана во својот живот да им се восхитува на овие посредници на духот од книгите до животот на луѓето.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога ќе има зборуваш на луѓето дека тие се светии дека живеат обвиткани во минијатурни ѕвезди, ќе те гледаат чудно, не верувајќи во тоа што зборуваш.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

За еден обичен каталог, моден каталог, требаше да се жртвува спокојот на емигрантското семејство кое, со маки, се здобиваше со довербата на луѓето од новата средина.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Климент Камилски се изненади од овој настан, но сметајќи се апсолутно компетентен, како сорбонски докторанд од областа на воспитанието на детето, не сакаше пред Татко да го покаже своето чудење, но, сепак, со авторитетен глас на сеинформиран научник прокоментира: Јазикот останува најзначајната симболичка фигура на човековиот дух, но и најзагадочната творба на природата за разбирање на луѓето и народите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Арсо го заковува погледот во една точка, таму над главите на луѓето каде (тој добро забележува) се лула тенка пајажина, останата нефатена од метлата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Целото придвижување на денешната психијатрија, епитемизирано во DSM-III прирачникот кој е преведен на осумнаесет светски јазици, е во тоа што таа ширум светот го пропагира лишувањето на човекот од неговите цивилни слободи, од неговиот хабеас корпус; плус насилна хемикализација, заточување на луѓето, примена на електрошокови и мачења што не предизвикуваат телесни повреди, а сето тоа со цел да се хомогенизираат луѓето што не се наоѓаат „на линија“. 60 Margina #21 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Во периодите на ерупциите, Сонцето, слушав во Медон, врши и многу штетно влијание врз здравјето на луѓето со заболени срца и крвни садови.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Реконструкцијата не смее да се врши на начин со кој се навредува јавниот ред и морал или се доведува во опасност животот или 206 здравјето на луѓето.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со распарчени тела на луѓе и стока беше послан патот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Но, има и конкретни историски причини зошто машката геј-култура постојано ги посрамува сопствените припадници, зошто секоја наредна геј-генерација бескрајно го повторува одрекувањето на претходната геј-генерација од геј-културата, зошто секогаш излегува дека самата геј-култура е – понекогаш според помладите геј-мажи и секогаш според оние што зборуваат во нивно име – исклучиво сопственост на постарите момци, на кралиците, на луѓето што на овој или на оној начин едноставно ја надминале: накратко, на другите, особено на другите чиешто стварно или замислено прифаќање на геј-културата секогаш на крајот ги прави да изгледаат и женствено и архаично.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Овој хотел и користењето на неговите ресторани и сали се еден вид мерило за општествената хиерархија на луѓето во Истанбул.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А потоа, наеднаш налутено им се обратил на луѓето во гостилницата: „И вие го сметате Симо за народен непријател?! Зарем верувате во тоа?“

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Камбаната ја донесоа на сања, поставена на веленица и покриена со црвена јамболија, за да не се скрши по патот и за да не го привлекува вниманието на луѓето на кои тоа не им е работа.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Никако и Јосиф да излезе од одајата и да им каже на луѓето што станува со човекот, има ли надеж да прездрави?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Што е тоа што ги влече срцата на луѓето да одат во црквата?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Со Ема работевме во хангарот исполнет со табли изрезбани во вид на луѓе, куќи, камиони, мети со фигури направени од сунѓер и гипс, со дрвени модри сандаци за оружје и муниција.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Косат трње на луѓето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Природата го закорени за најголемиот парадокс крај Езерото: во природата царуваше вечниот, единствен континуитет во животот, а историјата на семејството, на луѓето околу Езерото се одвиваше во најголемиот и најневозможен дисконтинуитет.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

А пијан а непијан, вели Јосиф, Лазор на луѓето им внуши храброст да почнат отворено да зборуваат против Хаџи Ташку и дружината, граѓани и селани.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ги пакував книгите и испишаните хартии, мојот кутар есеј остана незавршен. Поставени беа основните тези и дури некои од нив разработени за природниот амбиент и неговата поврзаност со секојдневието на луѓето.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Се обидел да ја проголта горчливоста во устата и ги стиснал очите со дланка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Драмата им се покажуваше на луѓе кои на некој начин го загубиле својот пат.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тие се пронаоѓале себеси во една абнормална ситуација што создавала многу страдање.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се обидуваше Татко, продолжувајќи ја играта со патот на јагулите во мислите, преку инстинктивната миграција на птиците, да дојде до вистини за селидбите на луѓето, на народите, на своето семејство.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Така тој почна да тргува со маката на луѓето . . .

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но Мил им велеше на луѓето: - Не голтајте апчиња, зашто ќе станете имуни, та после ништо не ќе ве заспива.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

- „Што можеме да промениме?“ Со едната рака ги зграпчуваме своите спомени, а со другата ги пакуваме своите куфери.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Од страница до страница животот на бездомничето сѐ повеќе ме возбудуваше јас полека заборавав на луѓето околу себе и се пренесував меѓу оние деца-ајдуци меѓу кои несреќно западнал Твист. Жално читав.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во социјализмот, прва грижа на Партијата е здравјето на луѓето!

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Арсо прошетува со светнатите очи над главите на луѓето и забрзано, како да рецитира, во еден здив одговара.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Комисијата влезе во училиштето заедно со учителот и кметот кој од вратата им викна на луѓето да не влегуваат во училиштето, да си одат, да ги остават на мира да разговараат со Комисијата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И првкањето на говедата и клоцањето на луѓето во сонот и миризбата од нивните испотени мишки и собуени објала и чорапи. Сѐ се слуша, бре, ама сѐ.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Слушав од овдешните луѓе дека карневалот се одржува во февруарските дни со цел на луѓето да им се овозможи разонода и да се разбијат и отстранат и по овојпат „духовите на зимското сивило и едноличност“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Со очи го повикал светот на светците и ги кревал рацете кон нив, сакал да ја одбие од себе незаслужената среќа тој да го уништи чудовиштето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Скрши ја мерата, Боже вишокот ја одредува цената на луѓето грешката на знаењето!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Бидејќи според режисерот (но и според Хераклит) сите нешта се насочени кон сите нешта, анатомијата на хиерархијата на луѓето собрани во ресторанот во еден европски историски контекст е потпомогната со сликата на Франс Халс и со еден алузивен наод - книгата посветена на настаните во текот на француската револуција.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Едниот од нив, Ибн Фодлан (ум. по 922), раскажува за обредот на погребување на некој кнез, виден од него во текот на неговиот престој кај волшките Бугари.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Се обидуваме да не им правиме проблеми на луѓето”. „Однесувајте се како и досега, Ели”, му одговори градоначалникот на рабинот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Страста на тоа дете за обликување му ја задоволував создавајќи портрети на луѓе или фигури на животни во глина, во дрво, во песок, но најчесто во снег.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Истовремено, надворешната контрола беше зголемена, особено преку хармонизација на контролата, координација на разузнавачките активности и полициските сили.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

XIII Боже, што сè не ќе доживееме, рекоа луѓето кога станаа изутрината, кога почуствуваа како да се наоѓаат во стаклено ѕвоно: секој глас, секој звук, па дури и најмал шум - се слушаше кристално јасно, како да се одбиваше од нешто, како да се умножуваше; се мешаа гласовите на луѓето, на добитокот, на кокошките, на птиците, плачењето и викањето на децата, трчањето и тропањето на коњите и магарињата, чкрипењето на вратите - сѐ се мешаше и сѐ се одбиваше умножувајќи се; некои ги ставаа дланките на ушите, ги лепеа и одлепуваа, слушајќи во ушите некое непрекинато: ва-ва, ва-ва.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Коен ја дефинира глобализацијата како „множество од економски, културни и технолошки процеси кои го намалуваат значењето на територијалните граници во обликувањето на условите на живот на поединците и општествата“.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

„Аха... Е, па кажи им на луѓево дека ќе го збришиме селово ако не се јават тие што го направиле злосторството...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Луцидниот Климент Камилски, кој многу добро ја познаваше француската книжевност, намерно му ја даде на читање книгата од Флобер на Татко, за во крајна линија да го соочи со опасностите кои можат да произлезат од нивната акција на чистење на османскотурски зборови по падот на Османската Империја, со нивните автодидактички познавања на лингвистичката наука, во времето на нејзиниот подем, да не се најдат во позиција на Бувар и Пекуше, да не биде разбрана нивната мисија како на балкански Дон Кихот и Санчо Панса, да се најдат на потсмев на луѓето на своето време.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се заврте и појде кон железните ребра, пак, уште еднаш, течејќи против текот на разбранетоста, шарена и густа река на луѓето. Како крмнак во густа и жива шума.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Освен раскажувањата, макар и многу површни и колебливи, во моето семејство од колено на колено, за мојот предок, а исто така и меѓу жителите на селото, во овој случај имаше барем две совпаѓања: прво, човекот што го споменуваше Јохан Барт под името „Поцо“ беше од Маказар, од каде што потекнував и јас, а и парчето метал со написот „Поцо“ се најде во Маказар и второ, се потсетив и на тоа дека мајката на Надежда, старата, во една прилика пред да почнеме со копањето на бунарот, ми рече дека, според нејзиното сеќавање на раскажувањата на луѓе, на тоа место некогаш веќе постоел бунар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Малите работи, можат да направат големи разлики и длабоко задоволувачки промени во животот на луѓето но и во светот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

продавачите на железарија ја растуриле сермијата крај патот (маши, пирустии, кации, потковки, секири, српови, коси, сорови, синџири, тепсии, ибрици, ѓумчиња, аванчиња, легени, кантари, саанови, котли, ѓезвиња, кандила, фенери) и тропаат со ѕвонци за да го привлечат вниманието на луѓето;

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

-Револтот е особина на луѓето кои се немоќни да се носат со своите решенија и со секојдневните задолженија.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Да расчистиме, тогаш, веднаш: не тврдам дека располагам со некој посебен, домородечки увид што ме ракоположува да им кажувам на луѓето како да бидат геј.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Потоа тој многугласен џагор, го покрива единствениот писок на локомотивата која поаѓа, тешко збивтајќи под товарот на долгата композиција што почнува да ја влече; товар што, од транспорт до транспорт, брои илјадници луѓе, милиони спомени, многу очаи, еден страв и нешто преостаната надеж.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Култот на Јахве, според брат ми, меѓу Евреите го раширил мадијамскиот овчар кој имал исто име како и египетскиот водач - Мојсеј; но овој, вториот Мојсеј, под чие водство еврејскиот народ ја освоил земјата хананска, проповедал Бог кој бил потполна спротивност на Атон: Јахве бил обожуван од арабиското племе Мадијамци како „страшен, крволочен демон кој се појавува ноќе, додека избегнувал дневна светлина“; „суровиот, тесноград, локален Бог, насилен и крвожеден, им ветувал на своите поклоници земја ‘во која тече млеко и мед’, ги повикувал да ги истребат ‘со оштрицата на мечот’ нејзините тогашни жители”, сосема спротивно од проповедите на египетскиот Мојсеј кој на Евреите им дал “поинаква, продуховена претстава за Бог, идеја за едно единствено божество кое го опфаќа сиот свет, божество кое е исполнето со љубов подеднакво колку што е исполнето со моќ, и кое на луѓето како највисока цел им го поставувало животот во вистина и праведност”.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Дали имате време на луѓето околу вас да им кажете колку ви се потребни и колку ги сакате?

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

-Во својата страст за моќ тие ги контролираат сите средства за комуникација за да го спречат слободниот тек на идеи и за да ги блокираат љубовните размени.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Том имаше развиено крчмарски осет да го распознава расположението на луѓето.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Човекот и со десет животи ќе бил веќе мртов, и со дваесет, и со повеќе, но продолжувало.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„А на луѓето“, продолжи божем добронамерно, „не можеш да им ја затнеш устата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Што ли има сега во мислите на луѓето седнати пред него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ни на луѓето сме им должни ни пред бога сме виновни, и пак ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никој не можеше да го сопре ова движење на луѓето и козите, под командата на Чанга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Така на Имотот останаа да живеат, пак под закрила на Началството и под закрила на луѓето што работеа на Имотот, двете најмалечките, Неделко и Тоде, зашто постарото од нив, Петар Младенов Акиноски, беше испратено во Бугарија, во Софија, за да се изучи во тамошното воено училиште за офицер.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Зачекорил, застанал. Во мрморењето на луѓето можела да се чуе споулавеноста на стравот дека во ваква ноќ, трескава од свој студ, водата се дави во замрзнатите мочуришта и дека земјата, за да не се распука од глад, им ги џвака заспаните жилички на тревите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Па сепак, на луѓето од пред само две генерации тоа не би им изгледало многу важно, зашто тие не настојуваа да ја променат историјата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Што им прегрешив и на луѓето кои не ги познавам, велам самата пред себе, а околу мене само так-тук, так-тук се слуша чукањето на секирите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Татко ми во своите глобални размисли за козјото прашање беше начисто оти режимот има повеќе варијанти како да им се стави крај на козите во секоја република на Југославија одделно, во зависност од нејзината развиеност и од менталитетот на луѓето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На дваесетти август им исплатив на луѓето една третина од сработеното. Да имаат в џеб.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Ох, - си помислив, - што им е денес на луѓево, што не ѕвонат?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Набрзо во 1834 година, кога се распадна военоспахискиот поредок во империјата, и по 1839-та кога со Џалханскиот Хатишериф беше гарантирана личната безбедност, имотот и вероисповедта, а со тоа создадени и можности за преселување на луѓето од едно место во друго, од селата во градовите и од помалите градови во поголемите, во Потковицата се случија некои промени кои, подоцна, имаа големо влијание врз севкупниот живот во неа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Онаа непрекината поврзаност на неговиот поглед со погледите на луѓето од Новодеревјановское, или уште подалеку, и тоа преку ѕвездата што ја беше избрал за своето дружење со нив.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Отсекогаш знаеше за себе дека е еден од оние, што ја имаа примено таа приказна од старците, таа дива молитва на луѓето од планинското село.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Од стојалиште на длабинската екологија, на законите коишто ги штитат животните и природата во принцип им се приговара поради тоа што ги третираат како сопственост на луѓето.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Мил му кажа какви експерименти врши со Богуле во ваквата остојба и до какви сознанија дошол, но докторот му рече: - На луѓето во ваквата состојба мозокот им е многу активен, луцидни се, но и многу сугестивни.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Чанга гледаше голема несреќа во намерата на новите победници да ја нацртаат на хартија идејата на социјализмот, како план, и да им ја фрлат на луѓето, како нивна последна грешка.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Знаеше дека во преградата веднаш до него, ситната жена со пепелава коса, работи на просто пронаоѓање и бришење од печатот на имињата на луѓето што беа испарени и за кои, според тоа, се сметаше дека никогаш не постоеле.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

При градењето на Вавилонската кула, Господ бил тој што ја одредил и мерката и казната. Ги измешал јазиците на луѓето.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Како последица на развојот на технологиите за надзор, „границите сега постојат на друго место... на места кои традиционално им припаѓаа на суверените држави, но сега се трансформирани за да им овозможат на владите надвор од своите географски граници да го проверуваат личниот идентитет и да го следат движењето на луѓето пред тоа движење воопшто и да се случи“.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Кога побегнав од неговото одајче и од очите на луѓето за да ја родам мојата Пела, му напишав големо писмо дека не можам да го чекам со мојот голем срам, да не се надева дека ќе ме најде кога ќе го ослободат, ама додека е там и плаќа за мене, јас нема да го заборавам, храна и пљачки ќе има еднаш во месецот.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Се работи за еден интерактивен процес, кој влијае врз колективната и индивидуалната свест на луѓето кои, иако не се во состојба сами да создаваат културни институции, учествуваат во нив испраќајќи пораки и симболи.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Нема потреба никој да не потсетува кога е утро, или дека дошло време за ручек.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ЛУКОВ: По ѓаволите, уште цели пет часови. (Пауза.) Понекогаш ми се чини дека сиот живот сум го поминал во чекање на луѓе што задоцнувале со своите пристигања.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Се кикотеа држејќи се за стомаци, а дедо Ангеле, како ништо да не било, се сврте кон комитите: - Како сте, што правите? – ги поздрави тој нив сосем сериозно и како што личи на луѓе и пријатели.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

По една невесела седенка зад која остануваат расфрлени карти, купови отпушоци и студенило на луѓето еден кон друг, се враќав низ заспаниот град без движење на коли и без минувачи и му се простивставував со чело на остриот дожд, на тој предвозник на утрени мразови.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Овде вчудовидува бројот на луѓето кои мислат сами, кои пеат сами, кои јадат и зборуваат сами по улиците. И покрај тоа тие не се собираат.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Во сончевата топлина и испарнината им олеснува на планините и... на луѓето.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Таквите негативни желби, би рекол, им носат несреќи на луѓето, ни го затемнуваат животот.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Впрочем, постојат и случаи кадешто и неколкукратно е надминат овој шестмесечен временски период кога судијата мора да донесе 1. За овој лоциран проблем види го и списанието Direktna akcija – propagandni bilten Sindikalne konfederacije „ASI“; epoha II, #4; Beograd, 2009; str. 32-33; како и книгата на Франк Хантке: Синдикатите во XXI век – Прирачник за дискусија за синдикатите во земјите во транзиција (со предговор на Џон Монкс); Фондација „Фридрих Еберт“ – Канцеларија Скопје; Скопје, 2010. 302 пресуда, без притоа тоа да повлече било какви негативни репер- кусии по професионалната кариера на конкретниот судија.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Потоа можеш да се покаеш и да им простиш на луѓето што ти згрешиле.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Заборави да му се пофали на чичкото дека татко им е мајстор, најмајстор, дека може сѐ да поправи, дури и гласовите на луѓето што зборуваат во кутиите, ама си има човекот некоја болка во мевот или во срцето, така вели, е неа ја лекува понекогаш со ракија, ама не, не, не се опива.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

ги менуваат имињата на луѓето и на местата, на својот јазик не смееш и да се расплачеш, мртвите да ги испратиш, ако зборот му се украде на јазикот, јазикот може да биде и пресечен и откорнат, мајките им ги затнуваат устите на децата, со раце им ги затвораат, ги задушуваат; од Јужна Грција се сите служби: и учители и попови и полиција, сите ни кажуваат што треба да работиме и колку треба да работиме, но никој не ни кажува како треба да живееме, ама кога ќе победи нашата партија, ќе нема човек на човека роб, ние слободно ќе зборуваме и на својот јазик ќе учиме...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Кога ќе ја побарав, во оние други времиња, Ботка дотрчуваше и на најпотајните и на најјавните места.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Ништо друго, нема во кучешкиот живот на луѓето.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И уште ми кажува дека треба да извршиме попис на луѓе и на добиток, на живо и на мртво.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога ќе се стемни, можеш и од под куќа да им го наслушуваш чешањето на луѓето. 78

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

7. На луѓето коишто чувствуваат дека им е грабнат нивниот сопствен социјален идентитет, прафашизмот им доделува една единствена и најчеста привилегија: дека се родени во иста земја. Тоа е извор на национализмот.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Но откако зафати војната, на луѓето умот сѐ повеќе им се сврти кон гробиштата; започнаа да ги оградуваат, да ги чистат гробовите од трње, пиреј, капини, глог, змиорики, повит; зафатија да се натпреваруваат луѓето кој подобро и полично ќе го уреди гробот на својот предок, на своите блиски и роднини; започнаа надгробни споменици од најличен камен и мермер да се прават.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ова важно сознание јас би можел да им го соопштам на луѓето, но не сум заинтересиран за тоа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Човек, вели, има само три можности за проценка на човечкиот живот: проучувањето на самиот себе, најтежок и најопасен, но и најплоден метод; набљудувањето на луѓето кои се трудат да ги скријат од нас своите тајни или да нѐ убедат да поверуваме дека ги имаат; и книгите, со претпоставените заблуди што се јавуваат меѓу редовите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Свртија круг до офицерскиот дом и полека се враќаа накај „Корзо“ слушајќи го живиот жагор на луѓето кој допираше од бистрото.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Така, односите на нашиот народ кон Турците и муслиманите воопшто повеќе зависеше од последниве отколку од нас: ако муслиманите гледаа на христијаните како на луѓе рамни на нив, тогаш нема сомнение оти не само ќе беа најарни односите меѓу христијаните и муслиманите, ами може и да немаше востание.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Обично нѐ мачеа парите и, секако, предрасудите на луѓето.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Пазариштето беше полно со секаков крупен добиток, та одвај ја држеше земјата на своите плеќи Тешко ѝ беше на земјата да ја издржи таа тежина, но уште потешко им беше на луѓето да го издржат жешкото јулско сонце кое уште од изутрина почна силно да пече.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

- Немам јас никакви тапии, велам, и јас не сум стопан на земјата. Земјата е стопан на луѓето, велам. Таа ни дава за јадење, велам, и таа не јаде после.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На пример, низа брановидни линии можат да претставуваат море или река, а цртежите на луѓе и животни претставуваат нивни „живи еквиваленти”.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

На луѓето пак, како на вистински кучкини синови, им успева, како во забава, како во игра, со лес, да ме држат не со нив, на нивно рамниште, туку на растојание, и да остават нивните осила да ги осетам од подалеку.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Нашата куќа беше близу еден дрвен мост кој, при движењето на луѓето, се нишаше и понекогаш се чинеше оти ќе го однесат брзите води.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Рибарот Дејко спас побара во бегање: го натовари семејството во чун и избега во езерото; натовари и храна колку што можеше да собере чунот и живееше сред езерото, далеку од селото, далеку од допирите на луѓето и болеста.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Размислував, анализирав и тестирав на луѓето околу мене. Правев чудни работи.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Лелекаше силно, и го бацуваше татка си во ковчегот и не им го даваше на луѓето да го спуштат во гробот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тој, јавачот, сѐ уште свиткан во појасот и со стиснати коленици на шарените коњски ребра, извлекол од канија, невидлива од темната боја на беневреците, крива сабја што под удар на сонцето се распрснувала во зраци и, кревајќи ја високо, се исправил, се протегнал со една рака, со сета тежина се потпрел на зенгиите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ајте сега, господот ваш, обидете се ако ви држи...” им велеше на луѓето кои стоеја со копачките да му ја срушат; тие кога ќе ја видеа пушката, се растураа и пак се враќаа; тоа со месеци го чинеа: идеа со копачите, вртеа околу куќата и пак се распрснуваа кога ќе го видеа Бандо со пушката; се обидуваа и ноќе и дење, но тој секогаш беше тука: стражареше на мазгалката и ја вртеше пушката кон нив.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Набожник и аџија, им помагаше на луѓето колку што можеше, Рисјанската раја го исплака.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Адон - во согласие со таа опседнатост - ги опишува сите можни пансексуални испреплетености во светот на луѓето, животните, растенијата и камењата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Неутешната убавина на зеленикавиот блесок на сечилото го предизвикала да воздивне.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Набрзо потоа се случи и она, претепувањто на луѓето од началството, кога мајорот Загориќ и неговите катили со ножици им ги сечеа меса од мускулите на мажите и со скршени срчи им ги гребеа писките на нозете.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Татко добро знаеше дека големите идеи кои зачнуваа во главите врз погрешни основи од смели поединци, како на пример, во главата на научникот Лисенко, со идејата да создаде џиновско јаболко или зрно жито, можеа во доменот на свеста, на пример, идејата да се истера Бог од душите на луѓето, да се отстрани самото верување на луѓето, можеше да биде проследена со несогледливи последици.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

10. Во главата која носи наслов Кривични дела против општата сигурност на луѓето и имотот, постои казнена одредба со наслов „Предизвикување опасност при градежни работи“ која гласи: Одоворно лице кое при проектирање, раководење или изведување на некаква градба или градежни работи ќе постапи спротивно на прописите или на општопризнатите технички правила и со тоа предизвика опасност за животот или телото на луѓето или за имот од големи размери – ќе се казни со затвор од три месеци до пет години.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Какво е тоа пазарно стопанство коешто допушта циркулација на производи во една насока, но не и циркулација на луѓе, и кое го ограничува циркулирањето на идеите?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Можеби им рече на Самарија и на Арнаутче и тие да чучнат, да си поразговараат малку со составени глави, и можеби првиот веднаш почна да раскажува во што згрешил господ кога го создавал и кога го средувал светов (ќе се обесам ако на светов нема премногу иловица и камен!), но јас не се потпрев со дланки на прозорското дно за да зјапам во безделничењето на луѓето и да ги гледам како три згрбавени врани со сити црева.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Разнесените парчиња од институциите им паѓаат врз главите на луѓето, дождови од камења и арматури врнат врз нив, а тие се веселат а уште погласно извикуваат во мојата чест и слава.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сѐ уште, мојата глава е сѐ уште обвиткана со врелата покривка на свиленото задоволство, која ме пецка и навистина уживам во музиката што ја прават возбудениот говор на луѓето и басот на хеви фанкот што оди.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Предметите личат на луѓето, луѓето на предметите, звукот е со материјален облик и конкретна боја, бојата со внатрешна смисла и специфична тенденција.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тие прават разни скаламуции со броевите на кредитните карти, телефонските пораки и автоматските информациони машини. Св. Витус вели дека компјутерите целосно управуваат не само со болниците, банките, воздушниот сообраќај и со системот за итни повици туку и со превозните системи, семафорите и водоводните и електрични услуги - буквално секој систем што вклучува голем број на луѓе и богатства.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Им олесна на луѓето што веќе не го слушаа нивниот писок, нивното болно јачење, нивните маки, но се чудеа како може во исто време да се породат сите три; ова никогаш не се случило во селото.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Момченцето ги втисна стапалата и ги провре своите црвени, испукани раце, погледнувајќи во валканата вреќеста облека на луѓето, и удолу во долгата линија од луѓе и жени.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Верувате дека на луѓето лошо им се пишува? Кога сите луѓе би одбиле да одат во војна, тоа е мошне просто, би рекле: „Јас не одам.“

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ѕиркаше час јатагани, час копита, бечви, час пискуљи од коњска грива, час дизгини, превртени грпки од седла, чизми, пушки и кубури, камшици засукани околу нечиј врат како змии, а кога воздухот сосем се нагнети од потни тела на луѓе и коњи и стана густ за дишење, Петре си рече: и убог божјак да сум, ми нема спас.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Кршиме камен, лежиме на камен, дишеме камен. Од мугри до мрак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беше фасциниран од силната енергија на луѓето која надираше од сите страни, но и од моќните симболи на илјадагодишната меморија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Успеавме некако да испливаме. Се срамев од погледите на луѓето.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Влегувањето во црквата беше своевиден свечен чин, зашто со тоа секој му се претставуваше и на Бога ама и на луѓето, чии очи највнимателно ја следеа секоја постапка.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Потоа ги отераа на срецело и на секого по гол газ, на очиглед на луѓето, му удрија 25 стапови.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дом е метафора со бескрајно голем потенцијал: Во некои религии се употребува за смрт („човекот заминува во својот вечен дом“); кај Тукидид за вечната слава по смртта („дом во мислите на луѓето“).

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Исто така, сметаме дека конечно се созреани условите, сосем легитимно, да се постави прашањето за потребата од преиспитување на уставниот концепт на траен мандат на судиите, со сите негови позитивни и негативни аспекти – којшто кај нас се покажа како комплетно промашување, бидејќи наместо да стимулира независност и објективност на судиите, тој се извитопери во концепт кој поттикнува пасивност и незаинтересираност на судската фела за реалните проблеми на луѓето.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Потта на луѓето и говедата, или мојата, без причина мирисаше на сварена пченка, без причина мислев дека волските очи зреат и пукаат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сребрената жица од милост и добрина, му се завиткуваше полека околу гушата, и колку тој повеќе наоѓаше оправдување за секоја мана на луѓето, и колку полесно им проштеваше, толку жицата сѐ повеќе се засукуваше и сѐ поблизу му се стегаше околу гркланот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Силјан не можел да се начудит на луѓето кој се и во кое место се.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Беше една вистина, која што почнуваше да чекори по земјата, веднаш штом ќе се објасни така, за да може да биде сфатена; таа вистина бараше пат кон срцата на луѓето и луѓето не можеа да не ѝ се приближуваат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Јас тогај побарав неколку работи од неговото величество, а сѐ за доброто на луѓето од нашите краишта.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На лицата на луѓето во Њујорк се чувствува густината на времето на овој град. (Овие лица немаат врска со предвремено остарените лица на бабушките во Москва на пр.) Сакаш- нејќеш се навлекуваш на тој спид.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ќе им се покаже на луѓето без чесност и достоинство.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

на (предл.) - луѓе (имн.)