Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Фонографски систем со знаци на писмо што изразуваат одделен слог се определува како силабографија и знаците на таквиот систем се силабограми.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Нешо си ми нервозна“, „Много ти љубоморат“, „Пуно имаш душмана„, „У никога да немаш поверење,“ се едни од главните фрази на оваа наша легендарна македонско босанска пророчица која на крај увек ќе ви дае воља за живот со нејзината фраза дека „Среча ти стои“.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Борхес и Марија го напуштија Буенос Аирес во ноември 1985-та, откако со биопсија беше утврдено дека болеста е неизлечива.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Би можела ли да ви помогнам?“ „Не, благодарам. Ќе излеземе на крај.”

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Потоа ми се стори дека се преправа оти не знае за која жена ја прашам и на крајот рече: тука, надолу по улицата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Да ми навлезеше Х.Х. во најновиот тек на мислата, по новите инструкции на Централата, сигурно ќе ги зајакнеа дозите на принудна жед, ќе ме задржеа принудно во големиот лавиринт на жртвувањето, на крајот со „измиен мозок“.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Конзервативна мала земја, ете тоа сме најконкретно. Што би рекол ти, на крајот од светот.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Сарказмот, одвај видливата насмевка на крајот од усните, блесокот во стеснетите очи, одмерените движења на рацете и честите шрекини со менливата боја на гласот, оставија силен впечаток кај сите присутни.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Откако кондуктерот на крајот го реши проблемот, автобусот конечно ја напушти автобуската станица.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

На крај, дошла и старата негова. И нејзе ѝ вели: „Да простиш, стара, направив малку аџамилак“.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Брзам! Ја подигам гилотината... Имам токму само време да ја видам како претрчува на крајот на слепата уличка...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Човекот поминува и се простува со нас за последен пат, а што наумил за на крај?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

На крајот, бабата излегуваше како злоупотребуван и искористен победник, а Ѓорѓија како неблагодарно машко единче.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Германецот на крајот смислил стратегија со која ќе го освои срцето на девојката.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Планината тонеше под неговата тежина, земјата се виткаше и на крајот се појави сета, надуена и дебела месечина.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Младинците сметале дека тој амблем - гемија на суво - најмногу одговара на нивната определба и разбирање: лица кои што мислат дека патот што го следеле сите обични луѓе стремејќи се кон егзистенција, бил несигурен, зашто на крајот, при постојните општествено-економски услови во Македонија, тој пат водел кон неуспех.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

ПЕТРЕ М. АНДРЕЕВСКИ АВАНОС

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

На крајот, сепак, решив да се вратам. Но не ѝ пишав на Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На крајот со пиштење ќе прснеш да бегаш низ врата, надвор.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На крајот од војната, кога за време на една од семејните средби во неговиот дом, Зигмунд ја прочита на глас тукушто пристигнатата телеграма дека неговите синови наскоро ќе се вратат од фронтот, помислив на Роза, но не се осмелив да ја погледнам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тие на крајот секогаш ја прават вистинската работа - откако претходно ќе ги исцрпат сите други можности!“.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Докажувајќи се еден пред друг во натпреварот со знаење на финти, при тоа се чудеа на реакциите на возрасните, се потсмеваа на нивната немоќ во обидот да излезат на крај, да се справат со поставеноста на системот.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Поразително беше сознанието дека македонските судии, дури и оние од повисоките судови, образовани во духот на правниот позитивизам, не ја следат ниту судската практика на Европскиот суд за човекови права при Советот на Европа (за овој горлив проблем види во заклучокот на крајот од книгата).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Куќата од коџобашијата40) се наоѓаше на крајот од селото.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

И така, на крајот на краиштата, Глен и јас еден другому си помагавме да се „изврбуваат“ нови приврзаници на нашите „животни стилови“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На крајот нивното будење ќе дојде.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А пак кога почнаа градителските работи на водоводот на крајот од април, пишувањето сосема го урнисав.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Имав впечаток, следејќи го пулсот на владетелите одблизу во мојот живот, посебно во дипломатските години, владетелите, како Тито, Арафат или Бургиба, не само што самите ја немаа моќта да ја разберат и да се прилагодат на филозофијата на Монтењ, туку во своето неверување, неприлагодување на крајот, свртени кон вечноста низ владеење, најчесто го повлекуваа и народот со кој владееја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Воведена е и норма која предвидува задолжително полагање испит, на крајот на приправничкиот стаж, кој има третман на составен дел на стажот и се полага пред неговото истекување (чл. 50, ЗРО/05).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

„Сега се викам г-ѓа Даниел Адам.“ Самото презиме не ѝ звучеше необично, освен што на крајот на презимето ја немаше буквата „с“.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ќе видите дека било само сон За жал на Бургиба, сепак, ова не беше лош сон, туку реалност со која сепак на крајот се помирил.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Потоа ќе влезеше дома и долго на балконот Го полеваше цвеќето, ги забришуваше неговите листенца И на крајот ќе седнеше да испие кафе со младата домаќинка.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Но ако листот почне да им паѓа одоздола, зимата ќе биде на крајот".

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Прво зборуваа воздржано за премиерата, небаре од гледиште на гледалиштето; потоа поминаа на пофалби за работата на режисерот како негово дебѝ, па на комплименти и признанија за улогите на колегите во одделните сцени, за на крај да завршат со бесрамно откриени самопофалби што кулминираа повеќе со дерење одошто со пеење, поправо со разногласје колку грло ги држи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Значи, за да станеш видовит, кој го раскажува минатото, ја гледа сегашноста и „може“ да ја предвиди иднината, не мора да завршиш студии за историја (дека така одеше дефиницијата за историја - запознај го минатото, за да ја разбереш сегашноста, за да можеш да ја предвидиш иднината), ами само еднаш да паднеш во кома на пократок рок, па кога светлината на крајот на тунелот ќе ти се појави, да се сториш пишман и - оп, рикверц, ама со нов ум, претприемнички подготвен да го спасиш и општеството и човештвото.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

— Алт! Мене мочта ми дошла на крајот, ќе направам некоја пакост.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Стегнатата рака при средба веќе не е перцепција на другото тело, туку формален чин, знак.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Се фатив за некој исушен корен и притаено гледав тие црни сеништа стапка по стапка како ми се приближуваат вртејќи се околу себе, скокајќи кон ѕвездите, гребејќи и нуркајќи в земи, сѐ дури одново тоа грозно завивање не ми го скрши сонот и ме разбуди со меч со кој на крајот замавнав и на себеси За да се најдам скаменет во прекрасна болка - Скршен меѓу усамата и раната.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Биди господар на игра своја, господар на свои чувства и дејанија, кој на крајот од патот во животот свој нема да се запраша дали господар бил, туку со сигурност ќе знае, дека не потпаднал под туѓи влијанија.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Животот, на крајот од краиштата, е само колаж од одделни моменти на кои се сеќаваме – колку парадоксално е тоа што во него минуваат цели денови, месеци, години кои воопшто не ни остануваат со сеќавањето и поради својата истоветност пропааѓаат во заборав.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А на крај може да падне некој паушал како хонорар, ако директорот позитивно ти ја оцени работата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тој правеше сѐ помалку и помалку работи, додека на крајот одвај ќе го подигнеше прстот за да стори нешто за себеси.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

На крајот на дебатата за кабалистите тој сакаше да го каже својот заклучок: За кабалистот, за да се следи патот на мудроста, единствениот начин е да се мине достоинствено патот на животот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не беше тешко да се погоди на крајот каде цели Сојузниот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И секогаш на крајот останував разочарана. Сѐ само некои беззначајни отпадоци.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Само забрзаниот пулс те потсетува дека солзите ти се на крајот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Да ги земев, а тоа ни на крај ум, можеби ќе ја подобрев нивната позиција кај наредбодавачите, ќе го дадев својот доказ - „за мојата дволичност”, додека сталиничката држава ќе имаше доказ и право да се пресмета конечно со вратениот емигрант.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И мојот добар дедо почнувал да раскажува како чевлињата ќе бидат едни црни, светликави, со скобички по ѓоновите, со врвци што на крајот ќе имаат желевца за провирање во дупките но сепак најубавото на нив ќе биде тоа што таму каде што ќе се врзуваат ќе имаат нашарен преклоп.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

„Сега морам да завршам една итна работа,“ и ми намигна, па со една девојка, која сигурно ја имаше запознаено овде, во толпата, тргна кон грмушките на крајот од паркот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И тие, како и бродот Галеб, Синиот воз, кој јуреше низ главните градови на републиките, кај кои дезинтегративните процеси стануваа блиска реалност, повеќе служеа како декор за да се сведочи за некогашниот авторитет и моќ, отколку како симболи на реалната моќ.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Разденувањето ги бришеше ѕвездите и полека окото се полнеше со светлина: зеленикава, па жолтеникава и на крајот азурно-сина.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

За она што не ќе можеме да платиме, ќе работиме. Качари сме, колари, казанџии.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На Роса ѝ е незгодно од зборовите на Пелагија, та таа само ѝ се најде после настаните во пресноизораните бразди во нивите на кои не им се гледа крајот ако си на почетокот или не им се гледа почетокот ако си на крајот!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Како што во Америка опстојува примитивната сцена на „фронтиер“-от на слободата, на енергијата и на оперативноста, овде се овековечила спротивната примитивна сцена на жртвувањето, на апсолутниот очај поради освојувањето, очај кој преминал во вените на целиот народ, од вените на Индијанците до оние мелезите и на крај на целото население, вклучувајќи ја и белата раса, очај кој како да признава дека овој континент е безнадежен и осуден на скандалот на екстерминацијата.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Потоа тој ја стиша интонацијата на гласот, заслабе неговото ораторство, почна почесто да ја симнува офицерската шапка од главата и да го вади крпчето од џеб за да ја избрише потта од челото и на крајот престана да говори.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Мораше на крајот да му ја признае својата немоќ и на Татко, кого го очекуваше со нетрпение на последната битка во библиотеката...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се мислам дека истиот е населен од многу што сакаат со позајмена статусна позиција, што би рекол Вендерс „...да летаат низ ноќта во слеп полет без инструменти, но на крајот да се приземјат таму каде што избрале да бидат.“

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Немаме потреба од дебата. Ниту на крај памет не ни е да кажеме дека живееме во несовршено општество.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Конечното решавање на правниот статус на овие „проблематични“ радиодифузери се случи дури на крајот на 2010 – од кога, правно гледано, тамошните работници повеќе не се водеа како вработени, туку беа одјавени од списокот на АВРМ и пријавени, односно внесени, во евиденцијата на невработени лица. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На крајот, тој сепак се огласи: - Веројатно, другар директор, сте во тек со неговата болест: дијабет од потежок вид. Веќе е под инсулински третман.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Онаа што сакам да го сугерирам е: за смислено да интерпретираме дадена ситуација ние повикуваме стотици шеми од нашето „множество на шеми” и дека искуството собрано преку целиот наш живот, вештините и општото знаење, нашите сеќавања за различни случки, може да е кодирано во таква лична „енциклопедија” од илјадници шеми, збогатена и од вербалниот домен за да инкорпорира и репрезантации на акции и перцепции, мотиви и емоции, лични и социјални интеракции и на крај, на јас-ството.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

На ова, следуваше и законска затезна [по ново „казнена“] камата6 – која во конкретниов случај беше пресметана на не така занемарлив износ од 46.873 МКД (770 EUR) – со што целата сума, 113 по сите основи, која на крајот ја доби Марковски изнесуваше 344.635 МКД ( 5.650 ЕУР).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ги одбираше Тој зборовите, ги лачеше, ги средуваше и со голем страв ги допираше оние меѓу нив низ кои се насетуваше беспризорно мрачната боја на крајот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Наместо тоа на луѓето им се зборува дека, доколку тие бараат сигурност и потполно докажан одговор, дека тоа е залудна работа.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Таа го сврте погледот. „Направи го тоа за мене“, рече со најтенкото гласче, „ако навистина ме сакаш.“ На крај прифатив.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Првин го качувал на маса, па после на покривот од меаната и на крајот го качувал и на некоја топола.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но на крајот од таквите дни кога тој беше тука за неа, таа секогаш плачеше.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

— Зар отиде по мене, си мислам, а солзите ми се веќе на крајот, ми се тресат вилиците.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На крајот, кога завршила претставата, раскажува актерот во интервјуто, кога светлата блеснале во салата, кога се откриле сите лица на публиката, забележал и останал вџашен оти очите биле сопственост на- куче.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сепак, тој беше тука, тапкаше по ледината застрашен од помислата да не го видат. Беда на крајот од бездната!

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Да не имала гости? Да не работела нешто?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Реши на крајот да се предаде со заробените заемки во жолтиот нотес и другите дефтери.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Темата на уметничките дела беше одлучена во соработка со хуманитарна организација, која подоцна испрати странска помош за земјата на потекло на уметникот.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

- Та зар ние не сме на крајот на светот! – Воздивна преморената кралица на вештерките – ете зошто се чувствувам загубено и прекапано.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

По принцип јадам пилешко и риба, сѐ друго ми е гнасно. Се чудеа, па на крај порачав пилешки стек.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Кога го посетив, три недели порано, Марија ми рече дека Борхес е одлучен во намерата да не се враќа во Аргентина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И тогаш според неговата логика, требаше најмногу да се внимава во вителот на неизбежните војни, во создавањето на новата империја, во револуционерните вознеси на новите генерации во подем, кои на крајот се соочуваа со енигмата на владеењето!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Навалуваше сѐ повеќе и повеќе, и на крајот дури ми го отвори фрижидерот за да ме праша да не сакам да си изберам нешто друго што повеќе би ми се допаднало.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Под знакот на парадоксот појдов во дипломатијата, под знакот на парадоксите се враќав.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Климент Камилски насети дека Татко како да го релативизира првичниот договор, сугериран според неговата замисла да се исклучат од нивните балкански јазици опасните османизми, но не сакаше да го прекинува, верувајќи дека на крајот, работите ќе се одвиваат според договорот...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

За да го преживееш сето тоа е цела уметност, а на крај кога ќе умре едниот брачен другар, љубовта не е ништо друго освен историја...

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Чекал и дочекал - се ближи часот кога тој ќе го каже зборот со четирите полни шаржери.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Шамаците и трските се затворија зад нив. Возеа една милја додека не стигнаа до трошната куќичка во пустелијата на крајот на светот.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Држеше долг камшик од кожа со оловна кугла на крајот, но не го употребуваше.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Дали мотивите на селаните да ја осуетат Симоновата помош, да ја одбијат подадената рака и на крајот да го понижат, се провоцирани од инстинктивната самоодбрана од натрапникот, од препознавањето на помошта како подлост насочена само кон лична полза, од одбивањето на услугата за со услуга да не мора да се плати или да се остане должен?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Најмногу земаше ќеманеџијата и, на крајот, дури беше дајреџијата. Таков си беше редот, од век, меѓу чалгаџиите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Без вас, ценети сопруги, тешко ќе си ја постигневме замислената цел...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Како ученици на крај од часот, господата академици се втурнаа кон вратата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во тоа време најубавиот крај на земјината топка беше широчината на крајот на нашата улица.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

„Ех, кога забранија да се грицка и да се плука во киното, пропаднаа многу професии и обичаи“, на крајот од разговорот заклучи мојот пријател.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Бројни показатели сведочат дека популарната музика во последното десетлетие стана најважен сегмент на популарната култура (на крајот на краиштата, за растечката важност можеме да судиме веќе само од вонредно зголемениот број на најразлични напади врз неа), додека музичката телевизија (во мислите ми е пред сѐ MTV) за помалку од десетлетие стана централен орган на целата популарна култура.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Откако никој од нив ништо не најде во келарите и амбарите тоа за што беа дојдени, одделија шестмина мажи и ги одведоа на Св. Илија, надвор од селото, Таму ги мачеа и на крај им ги посекоа вратните жили и пршлените и така ги оставија да искрвават.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ни пари видов, ни пари зедов, но, ете, со тие шејтани не се излегува на крај.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

На крајот на краиштата, подобро и да се фрлат за џабе два џепа грав, отколку да се сварат и испрдат низ сувите боишта на живеачката.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Мрзлив неранимајко! Тој го искушуваше трпението на персоналот.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ти, проклето ајдучко копиле, цедеше од себе, и тогаш на крајот од мочуриштето, и десетина ноќи по тоа, кога првпат влезе кришум во туѓ стан.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Овде, на брегот, пред големата врата на животот, зачнаа и моите големи пријателства со кои мојот живот и пишување добиваа нова смисла во моите спротивставувања на балканизацијата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога стигнува Гуши од Прилеп, јас сум способен да му приготвам ручек: ситно издробени пиперки, потпржени, два домата во нив и на крајот две јајца во смесата што врие. Како додаток: лубеница.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

- Пред да ја обземе нагонот на патувањето, - продолжи Игор Лозински, - на патот кон обновата и смртта, јагулата има светло сребреникава боја, а во мигот на тргнувањето грбот ѝ станува темно зеленикав, речиси маслинест, за на крајот да стане црн, но сјаен, а од страните на мевот ја задржува светло сребренестата боја.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Правото на државата да ги наплати таксите [во никој случај] не може да биде поважно од правото на [пристап до] судот! 5) Недоверба во „институциите на системот“ Во овој дел мораме да ја истакнеме изразената недоверба на работниците кон надлежните државни институции, кој се најповикани да ги разгледуваат прашањата од трудовоправната сфера (покрај судовите, тука пред сè мислиме на: МТСП преку своите подрачни единици, АВРМ преку своите центри за вработување и „озлогласениот“ Трудов инспекторат преку своите локални, општински одделенија).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Татко, на крајот, се согласил. Барал со денови по семејните документи, го означил кругот на нашето емигрантско семејство, ја минал духовно границата, ги поврзал другите семејства во стеблото, минал и низ други граници, втасал до Турција, до Азија, дури и до Америка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Камо ново? - Какво? - Шарено! Нели имаш куќа на крај село ... Имаш!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Во прилозите за начин како најкарактеристични му се видоа заемките: бирдан, веднаш; ѓене, пак, повторно; сабајле, наутро; сефте, првин, прво; текрар, повторно, одново; тек-тук, ретко, одвреме-навреме, тук-таму.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се изгуби позади бордо завесата на крајот од собата.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

На крајот, еве повторно нешто што не може да се спречи, нешто што (овојпат во инверзија) и Господ - бог не може!

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Навистина, гледано од негов агол, одбраните предмети не беа во меѓусебен однос, “кој не би бил индиференција”, поставувајќи се над секое уживање во “прикладна форма” или во точното презентирање.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Со својата кадиска диплома со која се здоби во Цариград во времето кога се разминуваа Отоманската империјата и новата Република Турција, во обете вклучен неговиот вујко Фетхи Беј Окјар, беше судија во монархистичка Албанија во времето на кралот Зогу, па адвокат и на крајот социјалистички судија во првите денови на комунизмот во Македонија, дел од Југославија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На крај се јавив на мајка ѝ на Ило да ми ги прати по такси.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Но нашата партија има славно искуство, на крајот, ние ќе триумфираме, козите ќе ги победиме...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Јас сум на крајот, а Никифор до мене.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Чекајќи ги децата, испотена како од сауна излезена, одам да се истуширам во вецето што е на крајот од дворот и ја слушам како ми се фали од далеку: „Реновирано е, сѐ е ново во бањата!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Политкомесарот, на крајот од излагањето, од офицерската чанта извади хартија здиплена на четири. Извалкана е и излитена.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Има ли чаре, кажи ми сега ти?“ - очајно праша на крајот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

На крајот, таа се отпишува како застарена, без никому да донесе материјална корист, а потоа со нов огромен труд се гради нова Пловечка тврдина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја израмни од едната страна отсечувајќи ја колку што може на крајот, ја посла на душемето, зеде едно парче за урнек од исечените и со него почна да мери и со ножот да бележи каде ќе ја расечува.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Но јас упорно се залепив до неа и бев толку досадна што на крај таа ми кажа.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Во населбата на крајот од градот најдовме наши врсници од нашите краишта, мислам од егејска Македонија.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

На крајот чита и поздрав до мене, и поздрав до Ангелета... Да не плачам ама не можам...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По целокупното окончување на спорот Кукулев, барем формално-правно, остана да работи во Радиото уште околу две години – иако тој, впрочем како и сите вработени во локалните радиодифузери, не одеше на работа и не земаше плата – бидејќи de facto локалните радио и ТВ станици беа затворени и воопшто не работеа!

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Праведниците што ги почитуваа заповедите и правилата на крајот на приказната можат да се наречат и губитници!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А таму, на крајот од улицата пред да се рашири во неголемо плоштадче тоа и се случува, Пелагија сосема малку ја свртува главата, нејзините очи ги уловуваат оние на Мурџо и Мурџо така да се рече вместо запира и чучнува на крајот од улицата, крај самиот ѕид на последната куќа.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

На крајот, кога се запозна со ансамблот (со старите и младите, уморените и орните за работа) им кажа дека театарот има прекрасно бифе, а потоа го додаде и тоа дека Оскар Вајлд е негова стара болка и дека е многу среќен што ќе го инсценира неговото дело „Важно е да се викаш Ернест“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Илузија во погледите на храбрите, заскитани во понорот на бескрајот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

По два дена беше сторена вистинската работа: одново се свикани, попишан е остатокот, пристојно се третирани.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не ми беше по волја, се лутев, а тој рече дека мора да оди со „газдата“ на Зајачки Рид, оти овој му ветил дека дента, на крајот од тренингот, ќе му дозволи да се повози малку со неговиот мотоцикл.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На крајот на масата, каде беше седнат татко ми, бидејќи тоа беше неговото востановено и неприкосновено место за седење, како некој да му го врачил по заслуга (се прашувам само кој ли ќе биде неговиот престолонаследник, бидејќи јас немав таква амбиција, а мојот брат по ниедна основа не го заслужуваше тоа).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Таму, во лозјата се собраа дечишта, па и по некој возрастен и Ѓорѓи им држа реч, да се дигне народот против беговите и чорбаџиите, да коле и тепа народни изедници и на крајот да се дигне и на востание како Коприштица, Пештера, Батак и други места во Бугарија и Србија што направија и, ете ги сега слободни, та „и ние да се ослободиме“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Грешките во имињата и броевите, како и други очигледни грешки во пишувањето и сметањето, недостатоците во формата и несогласноста на преписот на пресудата со оригиналот, ќе ги поправи претседателот на советот, односно судијата поединец во секое време.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А тој беше толку голем. Како оние мазни камења што ги фрлал Крале Марко од Исарот преку Брегалница.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И на крајот: „Дали и алиштата што ги имаш за празник да ги продадам?“

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Најтешка ѝ беше осаменоста во текот на ноќта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во Тајшед ме слегоа. Од станица — на камион, — ме однесоа на крајот од градот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Имаше моменти кога се тркалаше по подот, бесрамно како животно, извиткувајќи го телото наваму-натаму во бесконечен, безнадежен напор да ги одбегне ударите, а всушност само добиваше уште повеќе и уште повеќе удари во ребрата, во стомакот, по лактовите, по потколениците, во слабините, по тестисите, по коската на крајот од ’рбетот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да, имате право, телото станува знак и слика, неговиот изглед делува како метафора за висината на банковната сметка и на крајот на краиштата за моќта на субјектот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

- Мамо, направи колач? Готов е? – прашува без да каже ни добар ден, а и без да помисли малку на нас другите, што правиме, што нѝ се случува, дали сме воопшто расположени да одговараме на неговите прашања, а, на крајот на краиштата, и дали сме расположени за неговото присуство.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Лежеше склопчена, нејзините нозе беа собрани, со колената кон брадата а стапалата кон задникот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не, јас нема да бидам како мојот збудален московски познаник Жења којшто својот стан го претрупал со аквариуми - и на крајот (ах, тој советски фушерај!) со својата водена менажерија пропаднал еден спрат подолу.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

На крајот ни беше изречена чудната казна.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

— „И научи, кучката една“ — си велеше мајка ѝ со умот, кога на крајот на учебната година, на свети Кирил и Методи, даскалот Бино пак одржа цел говор за неа пред оние исти родители, пред кои есеноска одржа за нејзиното стапнување во училиштето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Пред плисоците, на крајот од жолтата суша во која се множеа мешлести бубалчиња што ги ослободуваа покосените и непокосените класја од зрна, по земјата се тркалаа со невидена брзина проѕирни топки електрицитет, го косеа овците по планините и луѓето по улиците, ги гореа амбарите и ги поцрнуваа куќите, внесуваа во срцата страв и болка.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Никогаш не ја заборавив сликата на разиграните дервиши како занесено до транс играа и скокаа, бодејќи се на крајот со долги и тенки куки кои влегуваа од едниот, а излегуваа од другиот образ.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ноќта во шталата Мијалче зема една недогорена гламња од оганот, па легна на крајот од шталата, до вратата.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

На крајот од овој век, меѓутоа, сведоци сме на спротивни тврдења: Пол Фаерабенд и други се залагаат за „науката како уметност”, а задачите на дизајнот - којшто, како и некогаш, претставува уметнички момент внатре во занаетчиството, односно индустријата - стануваат сѐ пообемни и поприсутни.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Му беше мачно на идеалите од младоста, на храброста, кога се провлекуваше меѓу урнатините на отоманското царство и темелите на новата република Турција, низ балканските војни и окупацијата од француските сили на родниот крај за време Првата светска војна, за провлекувањето низ фашизмот и спасувањето во комунизмот, да им најде поширока историска и филозофска смисла во доцните години на животот кога требаше да го доврши конечно својот проект на животот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Едно утро тој замина кон кампот на Инкарнасион Фелипе де ла Круз и Монте Пиедрас (еден од неговите овчари) со списокот за неделните прехранбени продукти на кафеав грав, кафе, брашно и шеќер.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој рече: - Алах, алах!31) Со него никој не може да излезе на крај!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Мислите ми се деформирани, презирам, сакам, проколнувам, простувам, заборавам, зошто чувствата се неменливи, фатални и опскурни.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Татко добро ги беше замислил и разработил обете варијанти и, на крајот, сепак се одлучи за бегство низ Езерото, ноќе, кога граничните стражи од обата брега се помалку внимателни.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Вистина е само она што е запишано на вратата на крајот од ходникот. А ходникот завршува во северното крило на приземјето.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

На крајот сите манекенки заедно излегоа пушејќи со долги муштикли во рацете кои беа во долги ракавици, додека Исидора се поклонуваше.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

„Не ми е гајле. На крајот тие ќе ве победат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Татко, посебно запре на Речникот на излитените идеи на крајот на романот Бувар и Пекуше, кои произлегува од автодидактичкиот резон на јунаците на Флобер во судир со науката, со гротескен, хуморен и комичен ефект!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На крајот следуваше потписот „Ужалената сопруга“ што значеше дека Едо немал деца.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

На крајот дури и аплаудирав, како на вистински концерт, а Мила стана и се поклони како пред вистинска публика. Потоа заедно вечеравме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тоа беше вистински општествен настан во андерграунд светот, бидејќи толпа луѓе од Макс и од нашите филмови беше во него...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

А Мирче твој, од многу војски бегаше, вели, го заробувале едни, други, вели, и на крајот бил кај Англичаните.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На крајот на првата година како студенти на медицина, ние традиционално ја посетивме Кралската ментална болница во Глазгов.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Откако дојде за директор, Фисот реши културно да се воздигнува, па реши да направи приредба на крајот од учебната година.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се водеше битка со дамна починатиот владетел...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во друга рака, овој говор на крајот од нејзината книга за можноста на создавање на женска философија звучи чудно во светлината на сета феминистичка философија за којашто нејзината книга нѐ информира.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

„Можев да изберам дваесет предмети на час“, истакнуваше Дишан, „но тоа би завршило со нивното зближување, а тоа не го сакав. Луѓето сигурно на крајот ја наоѓаат сличноста“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Но кој ја дочитал сета од крај в крај? И ако ја дочитал, кој е тој да памети на средината сѐ што се рекло во почетокот, и на крајот - сѐ што пишува во средината?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Во таа смисла, еден евидентно анахрон концепт за тродимензионален простор кој е тнр. „база“ на медиумот „архитектура“ веќе не може да опстане во своите три димензии туку ги користи придобивките (кадрирање, суспенз, нарација...) на тнр. дводимензионален простор на филмот, на пример (кој, парадоксално, „со една димензија помалку“ - иако и таа се освојува со Виртуелната Реалност - се здоби со повеќе „реалистичко ткиво“, со повеќе „видливост“, да речеме, од множеството тродимензионалност што нѐ опкружува!), или, уште порадикално, архитектурата ќе мора да се соочи и со тнр. мултидимензионален концепт за простор на Хокинг (кора од портокал, како пример!), кој станува парадигма за „просторна ориентација“ на крајот на веков. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 11

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Мора да ѝ се случуваше нешто ужасно, ја тепаа или чувствуваше дека е болна и токму кога Нора ќе запееше нешто од Форе, а јас на пијано, загледана во толку среќниот Луис Марија, налактен на крајот што му правеше нешто како рамка околу него, тој загледан во мене, задоволен, со лик на кутренце, чека да ги чуе арпеџата, двајцата толку близу и толку вљубени.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

ПРИЗНАВАМ: Призрак п. Сенка е некаков тип на „Постмодернизам за деца”, тука некаде покрај, или во едно искривено огледало соочувајќи се со оној „Постмодернизам за деца” на Лиотар, обидувајќи се да биде една сублимирана реакција на него.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Веќе заради мојата “зависност од музиката” не можам (и не сакам) да тврдам дека написот што следи е нешто повеќе од субјективен поглед.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Меѓу познатите рабини од Монастир, во авионската визија на раби Елеазар бен Цви, дефилираат стари и достоинствени ликови од една петвековна галерија на битолски рабини: Шломо бен Аврахам Хакоен, еден голем законодавец чии респонси се печатени во четири тома некаде помеѓу 1586 и 1652 година, исто така во Солун, прочуениот рабин Аврахам Фалкон роден во 1643 година, раби Шмуел Цадок роден во 1690, стручњак за религиозно судство и верска правда, потоа угледнот Бенјамин Медина роден 1730, раби Аврахам де Јехуда де Бутон кој ги напиша респонсите „Махазе Аврахам” печатени во 1795, Давид де Бутон роден на крајот од 19 век, учениот и почитуван рабин Бенвенисти бен Аврахам Гатења роден 1859 година, раби Аврахам Гер Цедек роден 1800 и Моше Шабат Камхи роден 1865 година кој инаку бил преобратеник во јудаизмот, потоа рабинот Давид Бен Шломо Папо чии прочуени беседи „Бни Меир” и „Пне Давид” се изречени во Ерусалим во 1914 и 1924 година, потоа сефардскиот мудрец инаку главен рабин од Ерусалим, д-р Ариел бен Цион роден 1913 година...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И така, на еден природно мистичен народ, каков што е рускиот, ќе се накалеми мистицизмот врз филозофијата, односно теоријата која ќе се повикува на материјализмот, и која на крајот на краиштата, произлегува директно од позитивизмот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тука е, шепнува. Сокриени зад огромниот фикус, ја гледаме како уште еднаш заминува...и веќе е на крајот на мермерниот базен: се нурнува, се потпира со рацете на работ, изронува, се извива над водата, се одделува од неа со капки посеани по лицето.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Во еден таков момент на налет на дефетизам, кој ги опфати двајцата, Климент го цитирал моќниот владетел Шарл де Гол, кој во една пригода му рекол на уште помоќниот Сталин: На крајот, сепак, смртта победува!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сѐ се одвиваше толку спонтано. И затоа тогаш не мислеше на крајот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Кучката се двоумеше, но на крајот ѝ пријде.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И како што се намалуваа катовите симнувајќи се надолу, така во неа растеше стравот дека на крајот ќе остане на улица.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Поетот остана сосема рамнодушен кон идејата дека медиумот на писмото би можел да му овозможи на текстот темелна автономија, со тоа што ја израмнува општата разлика помеѓу дословниот и фиктивниот дискурс.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ако не оставиме да ги осветат грчки попишта, а ние нема да оставиме, ако писмото во црквата биде наше, а не грчко, ако децата во училиштето не учат наше писмо, а не грчко, ако во општината се служиме со наше писмо и наш јазик, црквата, општината и училиштето ќе бидат наши а не грчки, вели Максим Акиноски и ја зема од скутот тутурката која на краевите и на средината е заврзана со црвена панделка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Таа приказна уште веднаш почна да се обликува прво како Еден запис, потоа како Единаесет жолтици за двата текста да се спојат во едно и да станат Бели ѕидови и сосема на крајот да останат само Ѕидови, прва моја книга иако е објавена како трета.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Поприродно беше да се постои од момент до момент, да се прифатат уште десетте минути живот, дури и кога со сигурност се знае дека на крајот следува тортура.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Винстон продебатира во себе дали да го одликува другарот Огилви со Орден за специјални заслуги: на крајот реши да не го одликува, затоа што тоа би ја наметнало потребата од внесување нови податоци во други документи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Потоа доаѓаа на ред јаболката, а на крајот, на истекот од зимата, кога сѐ веќе ќе се дојадеше, доаѓаа на ред дивите јаболчиња, киселиците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Што да ви кажам, излетени вицеви, шкарт песнички и на крајот триумфално доаѓа најсаканиот дедо, во ликот на вршител на должноста Петар Стојковски-Бабец.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Само така ќе можеме да излеземе на крај со натрапничките зборови во нашите јазици, кога ги наложи историјата на туѓинците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Само една птица не можеше да го одржува летот на јатото, за на крајот да остане на брегот, за да ги зајакне крилцата и повторно да полета кон своите, во далечна Турција.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога „средиштето” повеќе не се држи, ниту доживувањето на сопственото јас, ниту доживувањето на сопственото тело не можат да го задржат својот идентитет, Muller интегритет и виталност, и индивидуата се стрмоглавува во состојба која на крајот резултира во состојба што, според наше мислење, може да се опише како состојба на „хаотичен не- ентитет”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Групираа и прередуваа комбинации на мајмуни по потреба: за храна, за откривање резерви со нови мајмуни, за слабостите и силните страни на поединците и колективите, а на крајот од секоја темелна пресметка, изгладнето напаѓаа.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Татко долго време размислуваше како да излезат на крај со сложената мисија која сѐ повеќе и повеќе ги одвлекуваше во лексичкиот бескрај.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Омраза и огромно разочарување беше производот кој го добив на крајот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ќе го изигра задолжителниот ,казачок" и на крајот ќе ја засучи ногавицата за да му го видиме дрвото.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се гледа колку на крајот му била застаната.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А татко ми, на крајот, доследен кон своите принципи, не сакаше брат ми да го спречи да стапи во партијата, но потајум во себе страхуваше синот да не се внесе премногу во ветувањата на партијата, по него да тргнат и другите браќа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За оваа Таткова потрага и замисла, која логично можеше да се сети и за метафизичка илузија, Климент Камилски покажуваше големо разбирање уште од почетокот, за на крајот да стане и нејзин дискретен поборник.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На крајот од филмот, Марсиа умира на клупата во паркот, додека од неа излегува нејзиниот млад дух, кој се среќава со духот на Пол и тие заедно под рака насмеани продолжуваат да одат под расцутениот дрворед од кој паѓа дожд од цветни ливчиња додека во позадина свири „Мила, мила, мила, дали ќе ме сакаш некогаш?... до последната животна пепел, ќе се сеќавам на оваа пролет, ова време на љубовта, на овој мајски ден..“ полека исчезнувајќи во далечината...

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Климент Камилски, кој го следеше подготвувањето на баклавата од суканите тенки, речиси проѕирни бели кори, до додавањето врз секоја кора на филот претходно направен со мешање на состојките мелени ореви, бадеми и лешници, на крајот сечењето со нож на парчиња во облик на ромб и на крајот печењето во загреаната фурна.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во неговата глава и во неговите цврсто стиснати усни имаше музика, и тој ја управуваше големата машина, громовито силната органа, басот, тенорот, сопранот, длабоко, високо, и на крајот, струната што му предизвикуваше морници така што мораше да ги затвори очите.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Ен, ден, дину, сава - рака тину, сава - рака тика така, елем белем буф, триф траф труф - Америка туф!“ На крајот останува моето: Хм!

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ги раскрили двете врати од задниот дел на карванот и почна да го товари багажникот неисчистен откако го беше купил како половен: ногалките од школската табла, топот платно, летвите за распнување на парчињата платно во различни формати, рачна пила, чекан за ковање прави и клешта за вадење криви клинци, полни кантички со нови бои, врзоп четки во сите должини и дебелини, пачка шпахли, самоделска палета од шперплоча во облик на енормно зрно грав, шише со терпентин и шише со растрворувач, а на крајот и куп крпи за бришење на маслосани раце и по некој мрсул солза.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сѐ е амбивалентно, нема авторитетно решение на крајот на модерните драма, роман или филм.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Сѐ нешто бладаат, вели, јазикот им е сув и црн, на крајовите од устите им се смежуравила некоја црна павлага, вели, а мевот им се надул, како на тешка жена.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На крајот замолче за малку и си ги протегна дланките кон Арсо. - Смарагда со мелем ги лечеше. На, види.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кога ќе заспијат навечер, таа ќе изброи по четири ноџиња во секој, а на крај своите две отечени и двете на најмалото во креветот во кујна, вкупно 16, и ќе воздивне од радост, па ќе се прекрсти и ќе му се заблагодари на Бога!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Меѓутоа, со текот на времето милетите ќе станат зародиш на новите држави нации, кои ќе го означат почетокот на крајот на Османската Империја и во силен налет во текот на XX век ќе ги уништат сите претпоставки за враќање кон старите вредности на можната христијанско- исламска синтеза.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

По нивното заминување дворчето се прошири, се направи место и за Мурџо кој слободно се појави од зад куќи вртејќи со опашката и поздравувајќи се со Деспина и Роса со душкање за на крајот да се примири крај Пела дозволувајќи ѝ што сака да прави со него.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

— На крајот на краишчата ќе се разбере, токо гледајте да и позапазиме, ако се кажат некаде по Раец и Рамнишчето, — предложува Бојко.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во неговиот живот мина близу или далеку крај неколку балкански владетели од последниот султан Рашид V, Мустафа Кемал Ататурк, Кралот Зогу, Енвер Хоџа, на крајот Тито...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Каљостро: Добравечер, Скопје, јас сум Зомби.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

На крај се влечкаше Ване, како последен член на екипата или асистент на асистентот - снимател, постојано префрлајќи го акумулаторот од еден на друг колк, зашто ременот на акумулаторот, колку и да беше широк, му ги жулеше и двете рамена.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А она за што треба да преговара - се фаќа Мертен за рачката на еврејската канцеларија местејќи ја срдечната, како што ја нарекува меѓу блиските, „филосемитска“ насмевка на лицето и молскавично рекапитулирајќи почна таа сабота на 11 јули 1942 на Плоштадот на слободата, во близината на пристаништето каде што од утринските часови се собраа над 9000 полнолетни мажи Евреи, а како часовите врвеа и еден сѐ поброен куп љубопитници, обични граѓани од сите возрасти, дами и госпоѓици и војници на отпуст, без задолжение во конкретниот зафат на кој тие 9000 души со часови, најнапред беа попишани, а потоа, терани да прават салта, да изведуваат глупави гиманстички вежби на врелото сонце, без заштита на главите, со бројни онесвестувања што на крајот го расипа првичниот весел впечаток и во присутните почна да создава непријатност и отпор...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Прескокнувајќи ги следните стихови се задржа на крајот: - Кај и да одиш каење нема Сѐ што е речено корења пушта Тоа што в миг ќе каже уста Ни реки бистри не ќе го сперат“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

На крајот на ова измачувачко исчекување, слабата светлина беше пресечена од темната силуета која како следен плен полека легна крај неа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Истражувањето на историски документи и усната историја се како тунел. Треба упорност дури да се види светлината на крајот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Дишењето му ослабе и на крајот престана. И срцето. ***

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Нѐ растоварија на крајот од станицата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Каде сме? На крај пат, ама сѐ уште во наше и, изгледа, на пат во туѓо, што не води туку оддалечува од дома...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Најсигурно од сѐ е да се сепарираат (split-ing) овие меѓусебно поврзани делови и да се потиснат, што посигурно, сите инфантилни нагони во случај да се премногу перверзни, да се изврши што порано разделувањето и потиснувањето итн, и да се негира постоењето на било која од тие операции, за на крај да се негира негацијата.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

На крајот сигурно ќе бидеме разделени.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се распадна на деловите кои ја сочинуваа некогашната хиерархија според националното и наднационалното, на крајот националистичкото надредување! Националистичката братоубиствена војна.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ја придвижи косачката. Тревата, што прскаше наоколу, меко паѓаше околу него; тој се внесуваше уживајќи и се чувствуваше како да е самиот тој сето човештво, капејќи се на крајот во свежите води на водоскокот на младоста.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тогаш, во последните мигови на работниот ден, ќе зачкрипеше чаркот над вертикалниот отвор низ кој се гледаше малку небо.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ги сскаше да не заостануваат, на Добра мажот го праќаше на крајот од колоната за да не се загуби баба Петра со пиленцата, и постојано на штрек да не го загуби деверот на Богородица кога скршнаа од насипот преку некои бавчи со голи дрвја.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ветуваше дека ќе остане докрај верен на своето мирољубие, до своето конечно враќање и владеење во Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Таа, речиси на крајот од моќта да паѓа, влегуваше во неизвесна битка со моќта на телото и животот на новата рожба.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На крајот прозборев: - Другар А. А. , вие сте неправедни од оценката на придонесот на албанските католички дејци во одбраната на албанскиот идентитет во историјата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

На крај се дијагностицира трајно оштетување на рожницата на окото, а единствен начин тоа око повторно да стане функционално е со пресадување на рожница од донор по пат на хируршка интервенција (операција стручно позната како „кератопластика“).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На крај, кога ќе ги исцрпеше сите прашања, жалосно ќе затресеше со глава. - Седни. Петка од сѐ. Единица само од предметов.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во овие предупредувања изречени како формула за нашето живеење - умирање, се концентрира заканата сосема на крајот од првиот циклус „Штедра светлина“ во песната „Тажно сонува“.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Дури на крајот на писмото, во аголот, Ивана имаше напишано дека често мисли на мене и дека ѝ недостигам, што не ми звучеше баш уверливо, а сосема најдолу – да ги поздравам другарките, особено Мила и Снеже.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Пред Богородица прва се поклонува баба Перса гласно ломотејќи благодарности и молби, на крајот ја целува и на ред е секако малечката Пела која веднаш се наоѓа во рацете нејзини што ја надвиснуваат над Богородица која е поклопена со дебел џам и гласот од баба Перса вели Благослови ме мајко Богородице! и таа ги повторува истите зборови, па рацете на баба Перса ја спуштаат крај себе и сега пред мајката Богородица клекнува нејзината мајка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

И натаму очите ни беа заковани на крајот од улицата, од каде што ги чекавме татко и мама.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сите имаат имиња како од некаква криминалистичка оперета, или филмски прекари (Рафал, Џони, Браво, Скот...), го премолчуваат својот идентитет, чекорат по облаци, благо, речиси нежно се лизгаат кон смртта и на крајот себе си го дозволуваат луксузот на кукавичлакот за конечно да фрлат сенка на својот „имиџ“.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Фала му на Еросот, затоа и сепак, за одредените мали задоволства, како што беше лежерното водење љубов порано денес, на крајот од попладнето или на почетокот на вечерта, како годе човек да гледа на тоа.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Ни избега, вели, на крај свет ни отиде!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Должност на претседателот на советот, односно судијата поединец е да се грижи предметот на спорот сестрано да се претресе, но постапката пора- ди тоа да не се одолжува – така што расправата, по можност, да се доврши на едно рочиште (чл. 297, ст.1-2 од ЗПП). 4. А токму за темата недостапност на судскиот систем поради финансиски причини, во мај 2009, Асоцијацијата „Magna Carta“ и Клубот на оратори „Forum oratores“ – на Правниот факултет „Јусти- нијан Први“ при УКИМ – Скопје организираа стручна трибина на тема: Правда за сиромашните.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се раздрма народ, некои почнаа да се собираат на купчиња; тие што беа по на крајот се измушнаа и избегаа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На крајот од паркингот, на самиот раб на карпестото удолниште што води во бездна - дрвени клупи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Крај на империите Сведоци сме на крајот на империите, но не само на крајот на советската туку и на американската империја, а без сомневање исчезнува и последниот остаток од француското колонијално царство, а со него и структурите создадени во Африка.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И покрај сите напори на докторите за нејзино лекување, како последица на повредата, со текот на времето видот на тоа око започнува да ѝ слабее – при што намалувањето, односно оштетувањето на видот достигнува и до 95%.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како глувци ќе се издавиме, и тоа на крајот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Благодарение на овој трик со лебедите, младичот на крајот го освоил срцето на девојката.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Но на крајот заклучуваше дека сепак е најдобро, веќе да не ја отвора касата, а да не дава повод други да ја отворат...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Шекната е!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Гледаше и на крајот рече: „Каква нужда те натера, синко, во оваа доба да не спиеш со сон мирен, туку кај мене да дојдеш?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ракот на црниот дроб кој на крајот го дотепа беше тајна што ја знаевме само јас, неговиот лекар и Марија Кодама.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Полека го подготвувавме. Најпрвин дека имаш чир на желудникот, па дека треба да се оперираш, но на крајот моравме да му ја кажеме вистината, дека имаш рак на желудникот.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Имаше уште долго време до ручекот, дотогаш можев да направам и други експерименти за на крајот сè да му покажам на Александар.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Но, на крајот од ѕидот Зоки веќе нема јагленче во рацете. Тоа се потроши.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Ако свикнувал со мислата за смртта во текот на сиот живот, помалку би ја барал светлината на крајот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На крај татко ми ме однесе на доктор, а тој ја извади со пинцета.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Да му се помочам!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Откако одлучив да гладувам, додека не пребледнам и премалам до онесвестување (а во донесувањето на ваквата одлука НЕ играше улога наближувањето на летната сезона и тековниот тренд на топлесот и тангата), преместувањето на работната маса ќе беше преголем зафат за толку мал човек како мене, па на крајот ги преместив компјутерот и работниот стол, како револт од немоќ да променам нешто поголемо во мојот застоен животен тек.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Очигледно А.А. се обидуваше да ме придобие и да предизвика на дискусија, па на крајот И.И. да настапи со програмираните факти.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Сепак, во последниот момент, пред самото излегување, по силно двоумење во себе, му се доближив повторно, но сепак на крајот се предомислив, одложив за еден ден да се раздвижи една друга линија на проклетото полициско прогонување...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ја најде тука, пред себе, речиси исто онака блиска, како што му беше и онаа куќичка на крајот од селото, но оваа тука сега имаше некаква чудна предност со тоа како изгледаше во овој снежен ден.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На ова место анализите ни се вкрстуваат и влеваат во заедничко уверување: ние зборуваме на крајот, во последната етапа на лажно вдахновение на критичката свест, чии последни импулси можат да се спасат само под услов фрагментарно да се развластат, прецизно да се локализираат и формално да се дисциплинираат.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Потоа дојдоа шницлите, по шницлите домашните колбаси и на крајот лангидите со сирење.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И амбасадорите во таа критична година од почетокот на крајот на Југословенската федерација, стануваа дезориентирани, немоќни да го одржат нивото во надворешната комуникација на земјата, која ја губеше својата внатрешна кохезија и беше жртва на својата националистички ориентирана хиерархиски наредена и подредена борба.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но, на крајот ќе стигнеш подалеку од разбирањето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Од чаршиските анализи на крајот произлегува дека 80 посто од скопските шмизли откако ќе напунат 35 години најчесто завршуваат како немужени моми или, доколку ступат у брак, тој е претежно од интерес и најчесто се дешава тој брак да не функционира.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Тие разменија на крајот неколку мисли за тишината и зборовите: Извлечи од заборавот зборови кои ти се чинат посилни од тишината.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се почувствува слободен, одврзан, без нарилник, без самар пашито добитче, ждребе, јаре, теле. Не, не, нешто уште послободно: срнче, еленче, сокле кое не знае за никакво ропство ни ограничување; кое никој не може да го задржи кај што ќе сака да оди, по земја или по небо, преку планини, преку реки и мориња, на крајот на земјата и кога сака пак да си се врати во седелцето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Механички, како во сон, Андон се приближи до масата и збунето, со стравопочитание, седна на крајот од столот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Признателност? Па добро, тоа на крајот од краиштата, и не е нешто лошо што човек може да го посакува. Човечки е да посакаш и признателност и фалба.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

LIX Татко го затекна својот пријател Камилски во својата библиотека тажен, наведнат над своите речници, во потрага по последните турски заемки од речниците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Баш ми е драг Барак Обама! Многу сакам кога ќе се појави така некој аутсајдер, па сите фаворити ќе му се смеат, а тој ќе си тера по свое и на крај ќе докаже дека е фаца, а сите други ќе испаднат магариња.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Татко често запираше крај големите сенки на Аја Софија и разлетаните гулаби, небаре во отсутната молитва на минливоста да ги разлачи составните делови на измешаната балканска судбина, на неговиот албански и другите балкански народи: народи првин многубошци, па пагани, рисјани, муслимани, Евреи, преобраќани од една во друга вера и на крајот атеисти, апсолутни атеисти.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Меѓутоа, ако читателот се обиде - што на крајот на краиштата и мора да го направи - да посегне по нешто „есенцијално“, специфична карактеристика на прозата на Бартелми останува тоа дека која било схема или пристап кон текстот делуваат неадекватно: формалистична и редуктивна постапка наметната на комплексноста на реченицата или текстот. 128 okno.mk

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

На крајот од расказот, авторот се исповеда: „Најлошото од сѐ беше што ми се пушеше, а немав кибрит со кој би ја запалил цигарата, ниту пак смеев некаде да застанам да го купам“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Јасно го виде тесниот пат и светлината на крајот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И на крајот, фонографски систем со знаци на писмо што одразуваат одделни звуци се определува како алфабетски систем или алфабет.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Децата од „практични“ причини и за добра организација, а и за да не кршам атер некому и никому, учат во различни училишта, ама сите попат: од Бутел, преку Зајчев рид, во Карпош, во гимназијата „Орце Николов“, па во „Пролеќе“, во училиштето „11 Октомври“ и на крај малото, на Водно, во градинката „Кочо Рацин“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Некаде пред зори, замолив да влеземе под шаторот и да ми најдат една скала (донесоа една прекрасна, алуминиумска скала, одлична за еквилибристика); им ја покажав мојата циркуска точка со Петрунела, љубовникот и мажот со рогови; тие се смееја до бесвест, бараа да ја повторувам точката, и на крајот, Ина рече: „Зошто не ја изведеш таа точка неколкупати, додека сме во градот?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со новата тужба тој бараше, а подоцна со Пресудата (донесена од судијата Ѓ. Радојков) и доби надомест на претрпена штета [reparatio damni] поради незаконит престанок на работниот однос во вкупен износ од 286.121 МКД (4.690 ЕУР) и тоа: а) 275.811 по основ на неисплатена плата која би му следувала доколку одел на работа; и б) 10.309 по основ на пораст на животните трошоци.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Кај било, вели Левтерија, кај ќе ме водиш, таму ќе идам. И на крај на светот, вели и го зема бокалот, се исправа, тргнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Откако малку се созеде, Игор Лозински продолжи: - Моќта за совршено држење на непогрешливиот правец во движењето на јагулите, била споредувана од научниците со моќта за ориентација на птиците - преселници, но сепак овде се работи за два различни феномени: има француски научници кои долго време го проучувале патот на јагулите за на крајот феноменот на нивната совршена ориентација да го препишат на еден вид атавизам.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Набргу беа отворени околу 87 македонски училишта со десет илјади ученици — на крајот од истата година и привремената влада на Грција на Македонците им призна право на целосна рамноправност и слободен национален развиток.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Новиот човек, сталинист, појавен во регионот на крајот на Втората светска војна, се чувствува посилен од природата.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

И овде на брегот на Езерото, како во Картагина, опстојуваат кралства од урнатини, во кои останува заробена тишината.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На крајот, упорните гласови го скршија повеќе и поцелосно отколку чизмите и тупаниците на стражарите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Го набљудуваше и таткото на неговата сакана, неговиот долг, маркантен нос, неговата нежна руса коса, негуваните долги руси вешто-подвиткани мустаќи и неговите убави, големи, силни раце со кои вешто и брзо го заврши писмото ставајќи точка на крајот со едно театрално движење.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Дали ова беше само почеток на почнувањето или почеток на крајот?

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Милан го осудуваше Јована за предавство, овој Милана за кукавичлак што избега во Бугарија и го остави него на цедило, и на крајот на краиштата и Милан виде дека Јован си имал право донекаде што се предал, бидејќи друга глава немало во торбата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Зафатен си, па нејќев да те оптоварувам со нешто што ќе се случува дури на крајот на мај“, рече мама Злата.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Драга моја читателке и драг мој читателу, без разлика кој си, ќе се сетиш дека моите зборови на крајот на оваа приказна всушност се љубовна изјава кон тебе.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Татко, како во лична аскеза, постигнуваше комплексно читање на своите книги што, на крајот завршуваше и како целосно владеење со себеси, во слегувањето по спиралата на својата човечка суштина, успевајќи моќно да се спротивставува на силите на наметнувањето, на агресивните налети на балканското варварство.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Низ приредбата се редеа стихотворби и песни за училиштето, учителката, другарството и на крајот хорот, оркестарот и сите присутни ја исполнија песната - Децата сакаат МИР!

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Мозочето мое кутро, кое си го замислував како обарен карфиол на кој топлината му ги уништила сите витамини и хранливи состојки, беше оптоварено од ништо друго, туку од непотребно (но тоа сега го велам) непрестајно, и на крајот на краиштата, бескорисно (кое токму такво се покажа) проследување на настанатите, па дури и на ненастанатите, туку потенцијално претстоечки ситуации во мојот живот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Некои велеа дека живее во мало куќиче на крајот на градот, сето обраснато и обвиткано со бршлен и анамска рака, покрај која минувала браздата што доаѓа од стерната на Аузо (така го викаа изворот што се наоѓаше под високиот рид исправен над градот).

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На крајот ќе изградиме мирно почивалиште за да направиме реставрација и целосно истражување на сочните, зрели плодови од животот и квалитетот на животот што го живеевме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

На крајот Камилски го најде, воден од Сотир Паскали, перонот и поставениот воз Балкан-експрес, а потоа и вагонот кој имаше ознака среде Gare de Lyon Skopje.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Куќарката на баба Мара беше на крајот од јужниот дел на Битола, во близина на реката Драгор.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Филозофот ја држеше свеќата, напред, по него Лествичникот, и на крајот јас.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се лизгаш низ сопствените раце, како јагула немирен, и за себе недофатлив И светот со тебе се лизга ко дете на тобоган, Привремено весело, сепак...повторливо, толку извесно просто неинтересно - се знае дека на крајот ќе падне она што паѓа од високо.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Најчесто се на крајот на возот, последниот или претпоследниот вагон, рече и седна на шанкот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Најголемиот парадокс беше што на крајот од својата мисија ја губев земјата којашто ја претставував!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тоа е човекот кој на прашањата од луѓето која е неговата мајка, секогаш имал само еден одговор: Мојата мајка е земјата македонска.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Се зазоруваше... На крајот на Пасажот го станавме чуварот за да ни ја отвори капијата. 134 Margina #21 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Јасер Арафат ќе мине низ вистинско чистилиште на својот пат кон Палестина, преполн со жртви, страдања, кој ќе води преку многу Сабри и Шатили, за на крајот да стигне до северноевропскиот град Осло, блиску до можниот мир но далеку од суштинското враќање во Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Овој огранок на едно од шесте најголеми семејства во Албанија (барем така се веруваше во семејната легенда), по престојот во Влора, на крајот ќе се најде во Тирана, обединето но без Мајка, која ќе следи друг пат на судбината, мажена кај Сул-Старови, кај друго големо семејство на Албанија, во крајезерскиот Поградец...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На крајот да го кажам и ова: Актерите се клучниот сценски реалитет, но, одвреме-навреме, потребна е некаква Флоренс да ги потсетува да не прават будали од себе, особено кога не ќе можат да ја согледаат својата суштествена функција - коавтори на претставата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Јас продолжив да го барам брат ми меѓу луѓето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На крај тој вели: „Серијата нагаѓања и хипотези мора да се држат под контрола, инаку врските помеѓу историскиот модел и новиот фонт ќе станат метеж.”

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Таа не знаеше дека тој вечерва воопшто не ја гледал како Јанте, дека за сето време седел долу во бифето на театарот и станал дури кога загрмеле ракоплескањата на крајот од претставата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тајно таложење на знаење, постепено ширење на просветеноста, на крајот пролетерско востание, соборување на Партијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

По распадот оставија зад себе хаос, за на крајот да се најдат пред трибуналите на историјата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Одеднаш видикот ми го разубави една тешка бела мачка, ишарана со жолтопортокалови дамки, која лежерно се прошета по верандата и седна на скалите, вртејќи ми грб и гледајќи го истиот пејзаж како и јас.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Језекил, плашејќи се да не задоцни, на крајот испребрзано рече: - Ха...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Емисијата „Неидентификувано“ на Каљостро и Кракатау (претставена во минатата Маргина) веќе не постои, после пар катастрофални емисии, потполно издишани од ентузијазам, хумор, луцидност, сведени на вулгарни преџвакувања на едни те исти нешта, до зла бога здодевни.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Еден ден, на крајот од нашето летување, по плажата се разнесоа престрашени викови: - Давеник! Давеник! Човек се дави!

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

ТРЕТАТА ЖЕНА: Имам право да истражувам зошто сме дојдени на овој свет, на оваа планета, каква е смислата на нашето раѓање, растење, минување низ најразлични маки и тешкотии, влегување во брак, повторно раѓање на децата кои минуваат низ исто толку маки, учење на разни вештини, желби за осознавање на светот и сѐ со мисла дека утре ќе бидеме среќни, а потоа губење на истите тие способности во староста и на крај умирање, исчезнување.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Најверојатно без многу ризик можеме да тврдиме дека денес популарната музика со своите карактеристики е некаков основен модел на современата популарна култура.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сакањето беше некое чувство на задоволство кога ќе се сретнеа и кога заедно ќе си играа во дворот и градината, иако на крајот играта завршуваше со плачење од страна на Пела.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Сѐ беше успешно: и концептот, и од песните особено на крајот - Ех, тој Тоше!- ја пееше Нина, ама со неа и сите присутни.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Што е сигурно – сигурно.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

За нив беше најзначајно, најголемата покажана среќа, што јас бев сепак на крајот со нив.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во градината прво ќе ја поздравеа новите цутови на нејзините цвеќиња, па блесокот на бојата на некој новоузреан плод и, на крајот трите кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

4. И сосема на крај на оваа книга, како одговор на поставените прашања - песни, повторно: се извишува почетокот како крај и крајот како почеток...

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Нон-стоп си го поставувам тоа прашање, зашто на крајот на краиштата, тоа ни е во гените: кога се движиме нанапред, всушност одиме рикверц, ние од сортата ни!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Во некаква незавршена балканска алхемиска игра на случајот, се надоврзуваа неговите источни и западни идеи во потрага по вистинскиот излез на семејството, за на крајот да се препушти на верната интуиција.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

На крајот се разбра работата од каде беше: Мајка му на јузбашијата беше била каурка — Гркинка, но беше побегнала за некој си бег во Солун, ама од голем мерак што имале обајцата еден спрема друг, таа успеала да го кандиса да не ја потурчува, што значи тој беше од татко Турчин, а мајка христијанка, која во неговото детинство беше повлијала на неговото воспитание и разбирање за каурите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во еден период сакаше да се врати кон стариот проект, на крајот разбра дека е тоа невозможно, но сепак продолжи со работата врз некои поглавја.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Дали во тие мигови на малата дипломатска авантура не бев и јас обземен од амбицијата на власта, кога бев сведок на крајот на власта на сенилниот деспот и почетокот на новата власт.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Пред другите дуќани веќе полсаат, некои и цел, чекаат со клучевите в раце, но тие не пијат „чај“ со командирот на полицијата, та не смеат да влезат предвреме, оти тој пак затоа седи кај Петруша, да види кој ќе се огреши од законот да му состави реферат и еве ти ги, — пукнале двете банки казна; по пет динари за присутните; банка „такцират маркаси“, што велеше Мамут ковачот, та на крајот казната излегла над педесет динари. А тоа значи, кршила глава половина франга.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Монтењ велеше дека вистинската филозофија е можеби во учењето, прилагодувањето на смртта.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Просто сметаше дека ова е прва неформална размена на мислења по паѓањето на стратешки многу важниот Клефтис, што и тој, Кикицас, не само жалеше, туку го сметаше за почеток на крајот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Месади беше душата на напредниот бургибизам. На крајот застана на чело на тунискиот парламент.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

„Во мене, сепак, има некоја празнина, како пропуштена можност“, не издржав, на крајот од краиштата, да ѝ напишам на Агна.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И на крајот им рече: - Мартин со воловите е онаму долу под коријата.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Веројатно не сум знаел точно кога почнува наставата во Учителска, во записот стои дека тоа ќе се случи дури на крајот од месецот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Можеби дипломатските години ќе завршат во роман, како дел од мојата семејна потрага, во која ќе се вмешаат и главните ликови, владетелите кои трагаат по својата татковина, ја откриваат, ја присвојуваат, на крајот ја изневеруваат, сакајќи да служат отаде реалните можности, да се извишат над кулминативната точка на кривата, по што неизбежно следи падот, како и при возвишувањето на империите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На крајот сите едно ги чека. Се прашуваш тука, дали вреди, Ти?

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

„Ќерко, тоа беше последен пат да те молам да ме следиш на пијано. Се изрезиливме.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа се очи и уста а кругот е глава. На она место каде што стојат ушите - две долги линии; тие на крајот се разгрануваат како младо дрвце. Тоа се раце.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се огласи секретарот Сретен Јаворов. Најави дека по своето воведно слово, збор ќе им даде на експертите, хидроинженерите, а на крајот и на Цветана Горски.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Боледувајќи по Бранка, низ носталгијата на Шумановата соната за виолини во Д-мол, Горчин се предаваше одвнатре, од најдлабоките клетки, на слатката омаеност на сетилата, дозволуваше да го голтне мемливата полноќ, во која на крајот мораше да се удави – занесен, несмирен, неспасен.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Еве, сега ќе цртам за приемниот испит, прво ќе го насликам портретот на баба ми, па твојот портрет и на крајот ќе си направам автопортрет.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Со веста за крајот на добрите односи помеѓу Тито и Сталин, се ближеше времето на крајот на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И нашата дипломатија, која постигнуваше големи успеси, на политички и економски план, освен во Движењето на неврзаните, може да одигра посебна улога во тој правец...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Како и неговите претходници, така и Питер Гринавеј од уметноста прави стапица во која може да се најде и самиот. Бидејќи, на крајот сепак добиваат Островјаните.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Но, има и конкретни историски причини зошто машката геј-култура постојано ги посрамува сопствените припадници, зошто секоја наредна геј-генерација бескрајно го повторува одрекувањето на претходната геј-генерација од геј-културата, зошто секогаш излегува дека самата геј-култура е – понекогаш според помладите геј-мажи и секогаш според оние што зборуваат во нивно име – исклучиво сопственост на постарите момци, на кралиците, на луѓето што на овој или на оној начин едноставно ја надминале: накратко, на другите, особено на другите чиешто стварно или замислено прифаќање на геј-културата секогаш на крајот ги прави да изгледаат и женствено и архаично.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се водеше надворешна битка, со сета моќ на медицината, за да му се повратат здравјето и волјата на пациентот и тој да не му се препушти на крајот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кај да е ваперот, ако чуе гајда, ќе дојде, вели, и ќе се фати напред или на крајот ќе се фати, вели, и ќе ти тежи, ако е фатен до тебе на орото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не се работи повеќе за индустриски, тешки машини, кои се (беа) објекти на насилство за време на штрајкови и кои, на крајот од едноличната „работа”, налутено ги исклучуваш, ги туркаш од себе и се трудиш веднаш да ги заборавиш; твоето слободно време започнува на другата страна од нивниот работен делокруг.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Го зеде, покрај правните и адвокатски книги, старотурско-францускиот речник на неговиот албански сонародник Сами Фрашери, еден том од Енциклопедијата на Пјер Бејл, добиен како подарок, чија тајна за тоа како ја добил ја дознав на крајот од неговиот живот. И толку!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

„Пивото беше подобро“, рече на крајот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Лесново... Тоа село е на крај свет. И малку потаму. Предалеку и за штрковите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога на крајот ќе ве фатат, вие ќе признаете. Тоа е неизбежно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ама не оди тоа така зашто „цуцата“ за инает ќе пробува додека трките не завршат и, на крајот, ќе сака еден ден да преспие за да ѝ легнат впечатоците.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И кој да ги убеди дека луѓето што се делат едни против други на крајот остануваат и без гаќи и без татковина?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Додека Пелагија беше зафатена со малечката и трите внучиња на Петра, Танаско го цапаше длабокиот снег низ градот и успеа да призне во сите местенца по предградијата на Скопје каде имаше засолнато Егејци и на крајот одлучи своето јато да го пресели под Калето, во Фестивална, односно, во задниот дел на Фестивална имаше едно слепо место што гледаше кон кривината на Вардар и голите дрвја на Паркот.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Едно време емисијата „Неидентификувано“ (студентско радио, сабота во 20 часот) не беше таква и поради тоа, ко некаков постхумен перформанс, ко пијана рецитација над гроб - а богами и ко одбележување на оние побизарни нешта во нашиов беден медиски простор (емисијава на крајот само ја потврди таа беда, тој недостаток на визија и концепт) - пренесуваме неколку фрагменти од подобрите времиња на таа емисија, но, рака на срце, прилично изменети со scissors-hands сензибилитетот на нашиот литературен адаптер, П. Вулкански.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сѐ бледнееше и тонеше во еден свет на сенки во кој, на крајот, луѓето не беа сигурни ни во датумот од годината.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Шеќерот да се додаде на крај, за подобро да се впие и да не загори.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Политиката е чиста математика – плус и минус, множено и делено, ти давам – ми даваш, ти барам – ми бараш, на крајот победува оној што знае што сака, па бара најмногу, а дава најмалку, особено ако е посилен од другиот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Како резултат на сето ова на крајот се добило тврдење кое веќе не вели: „Ова тврдење од теоријата на броеви е лажно“, туку: „Ова тврдење од теоријата на броеви не може да се докаже“.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ако на крајот на краиштата лично повеќе се интересирам за литературата или за уметноста отколку за науката, тоа е, како што реков, без сомневање поради недостатокот на компетенција, поради сопствената неспособност.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Вие сте духот на logos-от.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Со новата формулација на овој став изостанаа зборовите на крајот од овој став а со кои се налагаше примена на одредбите од Законот за работни односи и колективните договори кои што соодветно се применуваат со планот за реорганизација.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Воопшто не се впушташе во заводливото преплетување на философските и литературните жанрови, кои на крајот се влеваат во струјата на „општо случување на текстот“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На крајот од спалната, во аголот, на еден кревет, лежеше Клара во бела ноќница.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Им го исприкажа својот живот и сите приклученија што ги преживеа за поминатите шеснаесет години и не заборави на крајот да ја раскаже измислената лагарија: — Ете, пак!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Другиве тресеа без осет, кажуваа имиња на команданти, на борци, на стратешки позиции, за повторно на крајот нешто да усерат на терен...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

На крајот комитите му кажаа сѐ што треба да прави ако сака да се смири со другарите и дедо му повеќе јатак да не биде.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Еднаш беше ги скарал неколку деца што биле собрани онде на крај селоно под едно дрво јаворово.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Таа ми помогна да влезам во тоа, ми пробуши две дупки за ноздрите, го повлече патентот на грбот и цврсто го навлече преку мојата глава.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Јас дозволив зборот „Бог“ да остане на крајот од еден стих.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Текст - тоа е игра, слобода, концепт, вештина, дух, а не раскажување што му се случило на овчарчето Климе (структура: ред ресентиман -плач, детство, ред наци романтизам, ред “лирски пејсажи” дегутантни барем двесте години, ред политиканство, ред безвредно недуховити алегории што кобајаги се критика, и на крајот ред поуки и морални заклучоци).

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

На крајот Мартин секогаш остануваше сам со девојката којашто ракуваше со лифтот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Каков кошмар се најавуваше, а во кој никој не веруваше, посебно идните амбасадори, последниот ешалон на земјата која на крајот на нивните мандати повеќе нема да постои!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Признавам: се исплашив. Со дивите ѕверови нема играчка, а јас не сум ловџија со пушка па да знам со нив да излезам на крај.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

На крајот од селото Мацково, во мала и ниска куќичка живееше селанецот Тане со својата жена Танејца.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Со неговата налудничава сестра никој не можеше да излезе на крај.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Никому нема да му ја продаваме, никого нема да го одбиеме и за никој нема да се двоумиме да ја пружиме – правдата и правичноста. (Заклетва за должноста судија) Луцидната и прониклива римска идеја-водилка за примарното значење на тужбата како средство со кое се стигнува до целта, спомената во воведот на книгава, ќе ја споменеме и на крајов – бидејќи таа, за среќа, повторно воскресна во правните научни кругови кон крајот на XIX век, под влијание на англо- саксонската и американската правна традиција, во правецот на познатите т.н. правни реалисти.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Еден убав ден, Зоки, мама, тато и баба, појдоа со автобус на крајот од градот за да посетат еден свој пријател.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Кратко време минаа во Италија, а потоа се стационираа во Женева.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Преку епицентарот во градите, полека се слева како течност. Тука, над папокот и на крајот долу.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Како да се целеше на крајот да се бетонира и самата душа на народот...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Како да му беше потребна сал уште една буква, па слог, на крајот, збор, за да си ја дополни формулата на алхемиската потрага, со која ќе ја откриеше вербалната еурека која, според неговата замисла, ќе му овозможеше лесно да влегува и да излегува од отоманското време за, најпосле, да ја разгатне големата енигма на идентитетот на своето семејство, на својот народ, на сите други измешани балкански народи кај кои сѐ уште не исчезнуваа јаничарските гени.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Приготвувајќи се да му се доближи на крајот што со полн здив сакал да му го предаде на друг, пресметувал нешто на прсти, грешел и се муртел, почнувал одново.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се врати со својата кадиска диплома за старо шеријатско и модерно право, беше едно време судија на албанската монархија, на крајот адвокат во Поградец.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Додека јадевме во кујната, Мила рече: - Е, да знаеш, сон ми е да можам да вечерам кај тебе без да морам да барам дозвола од моите. Блазе си ти што тебе не ти забрануваат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тогаш за прв пат бев во ментална болница.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Мојата помисла во моментот беше дека се наоѓам во една од сликите на Ван Гог во која е прикажан чемпрес, а зад него се ѕвездите и целото небо, насликано како на крај од огномет.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Плахо се приближи до столчето и седна на крај, не осмелувајќи се да рече ни збор. – Па што има ново? Работата – врви !

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

И еве сега неговиот Галеб, како со сила создаден и одржуван феникс, треба да го оживее исчезнатото време... но и тој на крајот да заврши како старо железо, а Синиот воз да остане на некој заборавен колосек...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Вистина е, на час сѐ си беше вред: довлечкај се и застани под прозорецот, на вратата или седни некаде на крајот од училницата и слушај: попусто би било да може нешто да се открие и дознае.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

На крајот ќе заклучи дека планот за независна Македонија, која би можела да се формира по војната, “може да предизвика многу проблеми меѓу Грција и Југославија и Тито.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Камилски, гостејќи се повеќе со очите отколку со устата, имаше време прв да се огласи: Ова е голем ден, мили мои, стигнавме на крајот од мисијата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Пред повеќе од 25 илјади години сме започнале со камени ножеви и на крајот на краиштата сме стигнале до делење на атомите.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Камилски ги издвои најкарактеристичните примери од секоја група за на крајот со Татко да одлучи за нивната судбина.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ете зошто прилепското раководство му даде задача на учителот Во с.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На крајот стана свесен дека љубовта е многу поважна од сѐ.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Скопската митрополија и нејзините области се припоија со Охридската архиепископија, а скопскиот митрополит, немајќи повеќе каде, живуркаше во скромната црква Свети Јован Претеча, некаде на крајот од градот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Па го трампаа Асани, го ослободија Велиу од швајцарските затвори и на крај шутраков отиде на баци-рака кај Хашим Тачи. Ебате беља, ебате...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Центрифугирање Кога ќе те стигне зимата на крајот од уличката, немој да брзаш со изненадувањето.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Пиеја зашеќерено варено вино со цимет или со црн пипер што самите го правеа, јадеа домашни пити со праз или со изварка што ги замесила нечија баба, понекогаш некој ќе донесеше и лути домашни свински колбаси, мезеа руска салата од зимниците на нивните мајки и прво дискутираа со саати, за на крајот да завршат со свирка.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Детето ги грабна парите и отрча да се пофали дека добило пари.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Кога дојде тука, на крајот од минатата година, неговата влада веќе ги беше донела подготвителните прописи: значи, на 14 јули 1941 година го обезбеди Законот за еднократен данок на еврејските имоти што Константин З. го сметаше за добар пропис зашто само во Скопје им донесе богатство од 45 милиони лева, за жал еднократен прилив; потоа на 4 октомври Законот за забрана на вршење трговска и индустриска дејност на Евреите што не донесе ништо; на 1 ноември со најтешкиот пропис, Законот за заштита на нацијата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Пред плисоците, на крај од жолтата суша во која се множеа мешлести бубалчиња што ги ослободуваа покосените и непокосените класја од зрна, по земјата се тркалаа со невидена брзина проѕирни топки електрицитет, ги косеа овците по планините и луѓето по улиците, ги гореа амбарите и ги поцрнуваа куќите, внесуваа во срцата страв и болка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но мене отсекогаш ме интересирало зошто во таквите обреди (каков што имаше намера да изведе и Луција на крајот од приредбата) тие работи, срамни, забранети, жигосани од истата заедница (во нормални, некарневалски услови) – се говорат под маска?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ако ги осуетил стратегиите на албанската тајна полиција и ако поради неа нема да го оствари враќањето, ќе му преостане на крајот од полза неговото искуство („таа аскеза...”) во делото кое ќе замисли да го напише подоцна и тоа не друго, сигурно погодувате, туку романот Атеистичкиот музеј.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

На крај се смирува седнат покрај масата и одново пие. Сега веќе посмирено.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Еден ден, на крајот од нашето летување, по плажата се разнесоа престрашени викови: - Давеник! Давеник! Човек се дави!

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Чана не ѝ дозволува Петра да си ја идентификува сопствената судбина и сопственото постоење со постоењето на оној човек онде, Чана живее само во мигот во кој реално постои и затоа таа речиси со гласот ќе ја крене на нозе без да биде свесна за тоа, ќе ја натера да си ги наниже бовчите на рацете, се разбира, во низата и неколку кокошки врзани со сиџимка, на крајот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Пусто суеверие, немаше порационално објаснување зошто моите братучеди ги имаат имињата од нивните чичковци (моите вујковци) по обратен редослед... на крајот на краиштата, и не е важно.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Коса ја носеше идејата дека целиот нов култ на млади се појави благодарение на крајот на времето на Рибата и почетокот на времето на Водолијата - и навистина изгледаше дека клинците прифаќаат такво нешто.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ерупција од чувства кои печат и болат и на крај тажачка и неизлечива рамнодушност кон животот зошто се изгледа сурово.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тој смисли и можна типологија на подрачјата со најмногу заемки, без да го извести за тоа Камилски, кој исто така трагаше по излез.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Душата не е златна прашина па да ја расфрлате низ ветерот, да ја делите, да ја продавате и на крајот да останете празни, јалови и гнили.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Егзистенцијална фалинка. Животот се добива на попуст на крајот од сезоната краткотрајна како поларна светлина.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Пелагија без двоумење се согласи, особено што покрај мајка Перса ќе бдее и Мурџо, инаку прифатен во куќата како рамноправен член со вистинска куќичка порачана кај дограмаџија и сега сместена на крајот од дворот, близу до прозорецот од нивната одаја.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

На Иванчо, претпоследното, четири години старо, му дадов првин една „кики“ карамела, потоа дома, палачинки, а на крајот му ги бришев мрсулите. Не можев да престигнам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На крајот го следеше и подготвувањето на сирупот од шербет (варена вода, со сок од портокали и шеќер), со кој ја прелеваше испечената баклава со половината од сирупот, а потоа и со другата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ако сепак на крајот тоа успееја да го разберат, ако успееја да се ослободат од кошмарноста, сѐ среќно се завршуваше.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Оти последен нивниот вагон, назад нема ништо друго освен безброј шини што се собираат таму на крајот само во две, а ваму, нагоре, на кај главата на возот, луѓето веќе се раздвижиле и ги растоваруваат бовчите, вреќите и другите нешта што ги напикале во вагоните.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И еве, мој пријателе, ние стануваме спасителите на тоа што можело да се спаси од исламско-османските вредности во доменот на лексиката на балканските јазици!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Цариградската кадиска диплома ќе му помогне на Татко во остварувањето на десетгодишната судиска и адвокатска кариера во монархиска Албанија, служејќи како кралски судија во неколку албански градови, а на крајот, кога не можејќи да се помири со режимот, и да отвори адвокатска канцеларија во родниот град Поградец на самата граница крај Охридското Езеро, каде што неговото потесно и пошироко семејство уживаше несомнен авторитет.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Оваа тајновита судбина, сосема спротивно, кога очи отвораш, станува легенда која танцува, оди без да запре, по стапките на незаборавот, како на почетокот, така и на крајот тука помеѓу, оди, без да подзастане во времето на искушението.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Но, бевме убедени дека општеството на крајот ќе ја прифати одговорноста”.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Првин ќе биде тешко преку ноќ да се превоспитаат овие козари, козите нема никогаш да исчезнат од нивното сеќавање, но, на крајот сигурно ќе ја разберат вистината за комунизмот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Би можела да продолжам и никаде да не застанам... сѐ додека не те најдам на крајот од патот...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Што не учел преку целата година како јас, па да си биде мирен и да си ги брои петките, а не сега, на крајот му текна?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Конфузија во зениците на болните поради очајното барање на крајот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

- Шо те боли курот за рајата. - На крај ако треба ќе ги спакуеме куферите и ќе му ја дувнеме од оваа свињарија.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

На крајот на краиштата, нема смисла да имаш слобода ако не можеш да ја користиш.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Поправањето ќе се изврши со посебно решение и ќе се внесе на крајот на оригиналот, а до странките ќе се достави препис од решението.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се сеќавам, на крајот од претстава што беше дел од содржината на еден театарски фестивал, актерот што седеше до мене во публиката, изреагира бурно токму во мигот кога еден од актерите наредени на сцената како пред стрелачки вод, почна да аплаудира.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Таа на почетокот има увод именуван „Се појавил чуден човек“ и на крај епилог „Срце во срцата“.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Додека потпивнуваа ракија од балонот, некако на подбишега, помладиот велеше: „Излегов на крај и со германските царинарници.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Можеш ли да го запаметиш сето тоа?“ промрморе на крајот. „Да“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја гледав како плаче, како плаче по мене и ја посматрав тенката скрама од пластика што виси на неа и, прифатив.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Јас не можев да бидам сигурен за вистинските причини на доверливата отвореност, длабока искреност и непосредно пријателство на големиот палестински раиз, кога и самиот бев на крајот на мисијата на една земја на која се наѕираше блискиот крај.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На крај завршува како шекспирова трагедија.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Но на крајот нема да има никаква потреба дури ни од тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Гледај кај нѐ дотераа, сестро златна, ќе вели Оливера Поточка, на крајот од светот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во имагинарната потрага на крајот се замислуваше како заскитаниот патник Заратустра: „Еве ме пред последниот врв до кој долго време не можев да се доближам.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Дури и самото гниење во филмот ЗОО е стилизирано така да не изгледа дегутантно, а размената на материите во СТОМАКОТ НА ЕДЕН АРХИТЕКТ е прикажана исклучително сугестивно (сцената со Креклајт и кучето, како и унисоната смрт и раѓањето на крајот од филмот).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во следниот момент еден грозен, и греблив писок, како од некоја огромна неподмачкана машина, допре од големиот телекран на крајот од салата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Го ставив писмото во пликото и го скрив во мојата најдесна фиока каде што си ги чувам најважните нешта.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

На градските улици, шарените, сјајни слики на насмеани лица и манекенки во бикини ветуваат задоволства на потрошувачката непопречени од реалностите на социјалната борба.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Негов мајчин јазик беше турскиот, од времето на крајот на Османската Империја.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Andre Lefevere изработи компилација со собрани изјави и документи кои ги следат трагите на етаблирањето на германската традиција на преведувањето, почнувајќи со Лутер па преку Готшид и Гете, до Шлегел и Шлајхермахер, за на крајот да заврши со Розенцвајг.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

На крајот, и очите ми се затворија...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Задачата на поетите е тој национален гениј да го одбранат од суптилното продирање на странските идеи, да го прочистат јазикот заменувајќи ги германските зборови со латинско потекло со други, чисто германски изрази, да ја откопаат затрупаната ризница со народни песни и, на крајот, во својата поетска работа, да тргнат по примерот на фолклорот, таа состојба на свежина, невиност и совршенство каде што индивидуалитетот на народот е сѐ уште неосквернат со било какви допири и се манифестира со едногласие.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

На крајот си ги чистат забите со голи прсти, со нокти или боцкајќи се со вилушката во непцата околу забите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вчера учителката рече: „Најуредните тетратки ќе ги чуваме за изложба што ќе ја уредиме на крајот од учебната година!“

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Јас без плата, а ти со палата јас без покрив, а ти со три ката се колнеш во ќерката, таа малата на крај до балчак ти ја еба мамата Татина миленичка еврата ги спичка со дилерот Лука хорс у вена пука судбина лоша те погоди малер слушам и жена ти имала швалер

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

На крајот ние ќе го направиме мислопрестапот буквално невозможен, зашто нема да постојат зборови низ кои би можел да се изрази.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И еден ден, кога логотетот го свика советот по прашање воено, тој на крајот, откако советувањето заврши, побара збор и рече: „Пресветол и најмудар логотету; долго време веќе мислам и размислувам дека ќе го навлечеме врз себе гневот Божји ако не постапиме мудро: Бог знак ни испрати со Филозофот, и неговите чудесни дела што ни ги покажа овде кажуваат дека божја волја е него да го примиме како тринаесетти мудрец во советот наш, со тебе вкупно четиринаесетмина да бидеме.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Така замислена, со името на Дине во себе а со сликата на Дине пред себе со двете жени што го држат едната од едната страна другата од другата страна како да го черечат, не ни забележува дека гасеницата од вагони се преместува од колосек на колосек и на крајот запира со еден силен дрангож.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Вака завршен тој не може и ја нема намерата да го изрази, на крајот, моето задоволство дека е сето тоа совладано.

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Му раскажував за годините минати крај Арафат во Картагина, за мојата дипломатска мисија, за мојата желба да пишувам за тие времиња, за дипломатските години, можеби во книжевниот жанр на романот кој сметав дека може најблиску да претстави еден можен тоталитет на еден историски процес-роман во рамките на една долга романескна балканска сага, на моето албанско и балканско семејство...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кој да им одговори на туристите во Галилеја?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Во шифри пишувал дека државата не може да опстане во зулуми, со што на крајот, би настрадала и војската на исламот (јаничарите), потсетуваше дека во неговата албанска земја има вигани, кои вредат за десет јунаци.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На крајот, сосема ретроспективно, со тешко срце, и со едната нога веќе вон исцртаните контури (што локва од Сенка прават!?) на однесениот (кој секогаш и бил однесен, карактеризирајќи се токму со тоа деридијанско Не-присуство!, но сепак...) „леш на постмодернизмот“ (и богами пак отворајќи цела дузина прашања за „гацањето по /во/ себе и за оние мрачно преемблематизирани субјекти и објекти на Лакан...),

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

На крајот се донесе паметното решение: да, се прибере Толе во мрежата на Организацијата и да се исползува, како неговата лична храброст, така исто и неговиот легендарен авторитет.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Е, до кај бевме со муабетот, чорбаџи Јован? — праша Адем наместувајќи ја запалената цигара на долгиот чибук со скапоцен килибар на крајот, којшто Катето веднаш го донесе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На крајот, мајка му открши три четвртини од чоколадата и му го даде на Винстон, а едната четвртина на сестра му.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со цел да се обезбеди легитимитет за „уметничките дела“, на крајот тие беа изложени во етаблирана уметничка институција. 54 6.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

На крајот од краиштата Арсо е непомирлив противник на робувањето. Тоа изгледа така несомнено.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сакам да пружам чаршав на масата, а таа се накривила, цел двор пропаднал накосо, па и количката на малечкото се стркалала и отишла на крајот од дворот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во шеесетите години на минатиот век во Струга, на брегот на Езерото започнаа да се собираат значајни поети првин од Македонија, па потоа од Југославија и на крајот од сите континенти на чудесни читања песни на мостот на истекот на реката Дрим, која се влива во Јадранското Море, на претставување на славен поет во Катедралната црква Света Софија во Охрид, на средба крај манастирот Свети Наум, на самата граница меѓу Македонија и Албанија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Прво излезе тој, во долг капут како војнички шинел, па „канаринците“, стуткани и веќе испотени од премногу природна волна врз себе, како јагниња, и на крајот таа, како градска госпоѓа со кадрава фризура и во астраганската бунда.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Што значи тоа? - На крајот од седумдесетите години, читателите на ревијата за музика „Џубокс“ можеа да го дадат својот глас за гитаристот за кој сметаа дека е најдобар во СФРЈ.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Студент по медицина, на крај од студиите, но и тој цело време не ја прифаќаше твојата болест.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

„Уште полоши. Јапонци и нацисти. Не ми е јасно како моите излегуваа на крај со мене.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

На крајот овие две другарки ја поканија на ведра забава, а не на исповед.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

304 Револтот и сомнежот за корупција во редовите на овие јавни функционери и службеници, кои се блиски до локалните моќници, а којшто е јавна тајна меѓу работниците, и кој на моменти оправдано преминуваше во отворен гнев и презир – со право, пред нас, ја постави дилемата дека, во наредниот период, треба да направиме студиозно истражување на оваа доста загадочна и мошне скокотлива тема.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тешко беше со вошките да се излезе на крај.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

А на крајот од улицата гледаме двајца се прпелкаат во снегот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се упати кон една од двете соби кои беа на крајот од ходникот, чијашто врата беше отворена.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Наиде оној потсмешлив војник со несфатливо име. Пеју го викаа. Братучедите ги бунеше она у на крајот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Прав и пепел Признание: „Прав и пепел тоа е она кое останува на крајот она кое било искон тело, збор, жена, хаос и кое не ни бега, тоа е сѐ освен зборот!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Тишината може да се смета и за највисок домет на јазикот, тишината може да биде составена од зборови кои не се кажани или запишани.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На крајот на веста беше цитирана кусата изјава на другарот Едо Бранов, бивш Претседател во истата организација, а сега советник, кој велеше дека претседателот, другарот Граматниковски бил „примерен претседател“, „политички подобен“ и личност со „извонредна смисла за меѓучовечки односи“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Така заминавме за Калифорнија и ден и половина одевме горе-долу по Пацифичкиот брег, и на крајот се сместивме на песокот на Малибу каде вечерта готвевме колбаси.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Не ги додржа солзите дури на крајот кога човекот ја извади петолирката и ѝ рече: - А овие пет лири аманет ти се за среќа на Трајанка.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Таму, на крајот на земјината срцевина е темелот на камен и бетон.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На крајот на краиштата, и самите доктори ѝ велеа дека нејзиното однесување е нормално за сите што се нови во санаториумот, а потоа, порано или подоцна, сите се адаптираат на животот во заедницата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ја бранеа добро границата, излегуваа на крај со италијанските напади во таа рана пролет, што опснежуваше, се гонеа по спиндилиите на Албанската граница во тој април, но наеднаш станаа свесни дека веднаш во нивниот тил се веќе германските тенкови и дека тие продолжувале сето време да бранат една земја, која била прегазена одамна пред тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На крајот од улицата гори куќа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И на крајот од погоре изнесеното, да заклучиме: ако немаме публика или имаме, ама само замислена, сѐ што ќе сакаме да си кажеме полемизирајќи си, карајќи се да си го кажеме тивко, со шепот за да не ни се чудат оние што пред објавените кавги или полемики не знаеле дека постоиме.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

На крајот би организирале изложба во холот на Домот на хуманитарните организации и литературен настап на најдобрите млади творци.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Колку да им беше непријатно и на нашите учители и на нашите воспитувачи, колку да беа смели луѓе, во духот на времето, прекалени, храбри луѓе, самопрегорни, не можеа толку лесно и на крај да излезат со вошките.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Договорен систем за означување на локацијата на нарачката и на одговорноста за нејзино плаќање - каде треба да се однесе чоколадото, и кој треба на крај да ги изброи парите.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

На крајот, привлечноста на фракталот влијае врз подемот на интересирањата за науката кај младите.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Времиња мачни во резервати оџата пее на 1000 вати се краде струја со киловати народот чесен на крајот ќе плати

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

И на крајот светот секогаш ја победува историјата, на тоа потсетуваат и последните детски и мајчини пригушени крикови на камените пунски жртвени гробници во Картагина...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Секој е излекуван, порано или подоцна. На крајот ќе те стреламе.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Рекламите насликани директно на ѕидовите „преземаат“ цели згради, се прошируваат и преку рабовите на зградите, за на крај да ја проголтаат целата зграда.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Трубадурот беше на крајот од своите талкања.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

на (предл.) - крај (имн.)