на (предл.) - кафе (имн.)

Градот е брз, градот е хаос полн со урбани легенди лажни јадни безделници што дремат на кафе во полни кафеани со душите гладни Рурални фаци со вратоврски во трка по бизнис и зделки матни циганчиња боси навлечени на лепак дрпаат случајни минувачи и странци
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Тој пак прошетува низ чаршија, се напива една газоза на кафето кај Славета, се упатува за дома, малку - како и секогаш - се задржува пред фотографскиот излог на Сотка, пред да сврти во своето сокаче и пак се враќа назад.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Подобро дури и од вкусот на кафето беше свиленикавата густина што му ја даваше шеќерот, нешто што Винстон речиси го беше заборавил по годините со сахарин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Одевме на кафе во градските кафулиња, се дружевме, ме запозна со многу луѓе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Помисли дека тоа можат да бидат сосетките од нејзиниот кат кои знаеја да дојдат за позајмица на кафе, шеќер и слично.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мирисот на кафето и чадот на евтината цигара го разбуди Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А сега одиме кај мене на кафе и цигара, моите се излезени па ќе бидеме сами.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Кога веќе не направија мајка и ќерка, тогаш ред е мајката да ја покани ќерката на кафе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Доаѓам утре попладне на кафе кај тебе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Клепна клепалото, - ќе речеше дедо ми кога ќе го сетеше мирисот на кафето и тогаш брзо-брзо баба ми прва се измолкнуваше од постелата, зашто таков бил редот, а по неа и дедо ми.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Се врткаше низ собата колку што можеше подолго додека најпосле, сепак на време, слезе долу во ресторанот на кафе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Веќе третпат се договара да се најдат на кафе во некое од кафулињата во центарот на Охрид каде што, додека седеа и разговараа, Едо со задоволство рагледуваше наоколу да види кој негови или нејзини познати ги виделе и како се однесуваат кон тоа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас бев во токму такво расположение кога случајно во кафеаната „Солун“ не најдовме на кафе со Сврделот и со Трифуна Мијакот – Баџата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Само продолжи така; кај Надежда на кафе; со другарка ми Славица одам да прошетам низ населба; со другарка ми Софија бев во „Багдад кафе“; ќе појдам до кај сестра ми... а децата нека прават што сакаат, секое на своја страна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ти си крива, ти велам јас, ти за сè крива!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еднаш останав на кафе. Тогаш ве видов и вас. Се качувавте по скали.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
КИРО: Сакаш да те однесам дома. На кафе? Да те легнам до мене во кревет?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- А потоа, другар? - Што потоа ? Така освежени, секој ќе облече костум сошиен по негова мерка, чевли лукс, на врат вратоврска или пеперутка и на прошетка по Атина или во кафеана на кафе, чашка “Метакса” или “Узо додекато варели”.13
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не беше израдувана од дињчето, веројатно немаше да биде ни од цвеќето, ќе ѝ се ококореа очите само со мирисот на кафето.  - Види што донесов - дигна едно рипче за опавче.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Застани тука. Ова е мојата куќа... Слезете... Да ми дојдете дома на кафе, ве молам...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ама сепак, само во пената на кафето на плоштадот во Сиена наместо со цимет, со прав од отечени ѕвезди се нацртани разголени женски гради и само мермерот во црквата во Сиена е жежок – ем од трите разголени грации, ем од недобројните алчни зјапачи во уметнички дела, демек.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сите што поминале низ портата над која пишува дека Сиена ви го отвора своето големо срце знаат, сите без исклучок знаат, дека да одиш од град во град низ Тоскана е како да облекуваш различни костуми од еден ист кројач.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)