на (предл.) - зборување (имн.)

Ова значи дека одредени говорници, оние извежбани во специјални техники - кои најверојатно се однесуваат на способностите на умот да комуницира со реалноста - се привилегирани да зборуваат со авторитет кој ги надминува границите на нивните лични искуства. (Parker ѝ Shotter, 1990, стр.7) okno.mk | Margina #4-5 [1994] 61
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Исто така, од помош може да биде заземање на иста положба на телото, јачина на гласот или брзина на зборувањето.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тие „инфериорни“ начини на зборување/ пишување единствено се признаваат ако се потврдени и придружени со „соодветно“ почитување на потврдените начини на зборување/ пишување. 62 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Другите начини на зборување/ пишување се нејасно прикажани или, се исклучуваат бидејќи тие се сметаат за инфериорни.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во согласност со мојата послободна дефиниција, деконструкцијата треба да работи со процедури кои се субверзивни во однос на реалноста, и практиките, прифатени без никакво сомневање (земени здраво-за-готово): тие така наречени “вистини” кои се одвоени од условите и од контекстот на нивното создавање; тие откинати начини на зборување кои ги кријат своите пристрасности и предубедувања; тие одомаќени навики и односи на личноста. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 43
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Мојот став е дека невклученоста во академскиот свет допушта одредена слобода, вклучувајќи ја слободата да се прекршат некои правила - на пример, да се употребува терминот деконструкција на начин којшто можеби нема да биде во согласност со неговото точно Деридијанско значење, - и да се повикам на автори за кои не може воопштено да се смета дека ја застапуваат деконструктивистичката метода.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во однос на политичките цели се нагласувало дека „Титовата цел е слободна Македонија, федерална единица во рамките на Југославија со слобода на зборувањето и слободни избори, со македонски болници и школи и така сѐ за Македонците.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Овие јазични практики воведуваат начини на зборување и пишување кои се сметаат за рационални, неутрални, и респектибилни, истакнувајќи ја довербата во авторитативниот опис и имперсоналното експертско мислење.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)