на (предл.) - давеник (имн.)

Толпа луѓе се меткаа по плажата, гледаа во морето, немоќно кршејќи ги прстите, додека други ги вртеа грбовите кон морето за да не го видат неизбежниот крај на давеникот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
За евентуалниот недостаток на „вкоренетост овде“ (што можеби ќе го почувствувате), рутински ви се правдаме: нашиот дом под ѕвездите се маргините, т.е. ригите на костимот за капење (што фураат накај хаос, накај непредвидлива сложеност!) на давеникот во примордијалната супа, во млечната каша надробена со ѕвездички од тесто итн - апстрактноста е нашиот дом, така ли, за разлика од концептите за дом на господинот Контра Банда(ш), на пример.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Пропаѓајќи, тој ја извива раката (не веќе рака оформена, туку нешто налик на ембрионален екстремитет), очајнички замав на давеник, исчезнува, се претопува во зејтинестата смеса.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Кога го кренаа трупот на давеникот со нозете угоре, со главата удолу, на дното од барката кон која го носеа, падна со тропот нешто тешко, метално, нешто режано, сработено во форма на книга.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Меѓу талогот и скрамата од најлон ќесиња, лименки и друга нечистотија, неколкумина полицајци, со чакали, влечеа труп на давеник.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)