на (предл.) - гробишта (имн.)

Кога Јован стигна со копачот на рамо, оној истиот Јован кого го сретнав пред два месеца на гробиштата и кој тогаш ми се понуди за работа, сонцето веќе беше високо.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Знам“, реков јас, „многу ми е жал. Никогаш нема да ја заборавам онаа посета на гробиштата крај океанот, каде што лежат двајцата“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Татко ми и мајка ми, која го следеше во животот како сенка, подгрбавена сенка од работа и од послушност, беа погребани на гробиштата Фицрој, спроти водите на големиот Пацифик, како не многу заслужни, но трудољубиви новодојденци.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас не верувам дека ова е сосема точно, бидејќи семејството на Никола секако се погрижило да му најде пристојно место, ако ништо друго, кај нивните семејни гробишта што се наоѓаат десно од влезната порта на гробиштата, на она мало возвишение.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Под пустата рамнина, на која сега се дупчеше кртечината на гробиштата, се простираше како под колено зелениот аеродром - тој мек појас, од кој, наполно неверојатно, доаѓаше дотука острата бучава на авионите пред одлетување.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Али нему ја не можех душа да му дадам, станах, каних два-три попа, збраха сја роднини, дојдоха и познајници, врстници- момчета, кренаха го на носила, носат го на рамо; и на гробиштата тамо поп молитва пеја, па го од носила зеха, пуштиха го в гробот...
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Како ја откривте природата? На гробиштата, посетувајќи го гробот на старамајка, кога умре. На гробиштата и на скверот Лувоа, бидејќи таму беше моето училиште.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Да ги гледаш белите коленици на перачките, џандарите на прошетка што застануваат покрај нив, да ги гледаш војските – кој без капа кој без колан кога се враќаат дома од насока на гробиштата, од насока на оние безброј бигорни крстови врз кои колваат некои црни птици...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Роден во планинско место каде што живее племе Од смртници смешни: веруваат в Алах и Христа, мешано празници слават; и оџа, и поп на гробиштата заедно исти обреди свештени прават.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Сега срецелото се затвора и од горни крај но воедно се затвора и досегашниот пат за на гробишта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
В црква и на гробишта, вели, нов пат ќе води, пругоре низ сокакот Дамчески и Џокоски, а сите кои живеат во Дупка и на јужните падини на Станкоски Рид в црква и на гробишта ќе одат по нов пат, сами што ќе си го разгазат - одовде, накосо, над училишната и општинската ограда.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А откако, по пиењето вода, ќе се врателе на гробиштата, Трајана седнувала на плочата на својот гроб, до себе го седнувала малечкото и со пушката в скут долго, долго гледала кон населбата и кон полето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа прво, второ: Јована Дамчески, зашто не беше христијанин и Турчин, го закопаа надвор од гробиштата, тука, на Бел Камен, и оттогаш Бел Каменсе вика уште и Јованов Гроб и Турчинов Гроб, а Видана и Ристана, дека беа христијани, ги закопаа, со поп, на гробиштата, и трето, првата, Јовановата и Росината приказна, се случила многу одамна пред триста, четиристотини години, кога Потковицата ја имаа завојувано и ја владееја Турците, а вторава, оваа со Видана, и сѐ што е во врска со неа, започна во Првното србско, во 1912 година, а заврши во Ворото бугарско, во 1943-та...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се дозна и тоа дека немаат намера ни своите мртви да ги закопуваат тука, на гробиштата на Рамник на Горник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кон крајот на педесетите години на гробиштата на Донскиот манастир, кој е во близина на издавачката куќа „Мисла“ и токму наспроти лудницата Соловјев, можеше да се забележи еден необичен маж.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
ВЈАЧЕСЛАВ ПЈАЦУХ ОСКВЕРНУВАЧ НА ГРОБОВИ
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На гробиштата владееше невидено спокојство и мир и за тие што почиваа таму, а и за посетителите кои со респект тивко се движеа меѓу гробовите.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Со нас носиме и свеќи. Да ги запалиме на гробиштата во Прењес.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Продолжи по подножјето и по десетина чекори ќе наидеш на гробиштата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Дали одам на гробишта? Одам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
До девет денови одев на гробишта и палев боринка, немаше свеќи, и нему и на другите за да имаат малку светлина.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Почина ноќе и на гробиштата под ритчето ноќе во плиток гроб беше погребот. Не даваше скрката подлабоко да се копа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Еден ден се решила да оди на гробиштата каде што биле закопани загинатите од земјотресот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Најтешка беше умирачката. Мртовецот се вадеше надвор извиткан во ќебе, зашто ни сандак можеше да му се направи, ниту на гробишта да се однесе, туку само му се правеше дупка во снегот во дворот и се оставаше тука за да не се смрди в куќи и да не се плашат децата; се забодуваше крај него висок стап со крст на врвот за да му се обележи местото: да се знае каде е ставен во снегот и да се најде кога ќе запре снегот за да се однесе на гробишта и да се закопа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И луѓето тие денови забораваат на гробиштата, истрчуваат пред селото и го пречекуваат Лоте со музика, со свирки, шиштат свирачите околу него со свирките што им ги купи за да свират весели песни, а не тажни и погребни; им лепи Лоте на челото пари, шетаат шишињата со пијалок од уста на уста, ги шири Лоте рацете како птица кога лета, одѕвиваат песните, до небо се креваат; излегуваат луѓето по прозорците и балконите, го поздравуваат Лотета, му мавтаат со раце, истрчуваат и му се придружуваат, се множи распеаната врволица и селото добива весел и празничен изглед.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога ќе малаксаат од пиење и пеење, кога ќе се вангелосаат убаво, стануваат, и сите заедно одат на гробиштата; одат на гробот каде што требаше да лежи Лоте; седнуваат крај него и плачат, ронат солзи; жалоста уште повеќе се зголемува кога Лоте одненадеж ќе се струполи над гробот, ќе се оптегне колку што е долг и широк: ќе ги прекрсти рацете на мевот, ќе ги вклешти вилиците, ќе ги затвори очите и ќе го запре дишењето; луѓето тогаш му пеат тажни, погребни песни, му палат свеќи, му принесуваат цвеќиња.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И, овде, ненадејно кивнав.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не сфаќам само зашто останав на гробиштата; седнав на некој споменик и соодветно се замислив. okno.mk 147
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Мундирот ми е вистина лош. Едно дваесет и пет години мислам, не бев на гробишта, какво место!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Меѓу другите до гробишта го испратив; ме одбегнуваат и се гордеат.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас сум горд и ако ме примаат само за екстремна потреба, што има да се влечам по нивните ручеци макар и погребни?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Се случи ненамерно и одеднаш, но ефектот беше зачудувачки: сѐ стивна како на гробишта, исчезна како сон.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но, не можеше никако да се бркне во главата за да се дофати од таму и да се отстрани тоа, што го остави оној одамнешен снежен ден на гробиштата. Вистина. ...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го однесовме детето на гробишта. Пак на магаре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Само мајка може да ме види гола, ќе вели жената, и само на судниот ден кога ќе ме капат за на гробишта, ќе вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На книже се запишуваа само умрените за да ги спомне попот во молитвата на гробишта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А кој ќе ми помага, ако појдеш ти на гробишта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Живееме, се прпелкаме. Ќе дојде недела, ќе истребам грав, ќе го сварам и ќе појдам в црква на гробишта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сепак со секој здив минував во соништата секогаш през исто село со мртви покриви и со гробишта зад недарежливи лозја: крстовите беа без сенки и не никнуваа од земја, висеа: ги ослободуваа мртвите од преголема тежина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некој, најверојатно Цуцул Мицковски, си ја кажуваше маката со шупелка: тоа беше глас на жена кога реди подгрбавена на гробишта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Запираа на раскрсниците, чешмите, мостињата на реката и на сите поважни места каде што врвел да се прости од нив и го однесоа на гробиштата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Марко Проказник стаса доцна: жена му ( ни ликот неќе не ѝ го паметеше) ја закопаа без тажачка и на гробиштата немаше никој.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Есен е, а беше крај на пролетта кога го закопав Борко на гробиштата во Долнец. Беа шест гроба над водата од езерото, нашиот седми.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не оди другпат сама на гробишта, ми вели, и замина.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се дотерав и јас. Отидовме на гробишта.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Но во студено време, кога запалив трески да се греам, ме открија и ме викнаа во управата на гробиштата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Потоа ѝ пристигна друго писмо испратено од Управата на гробиштата во Бристол, во Англија, адресирано на Илко во кое се бара изјава од него да каже дали сака и понатаму да му се чува парцелата во гробиштата што своевремено со госпоѓата Ана, сега покојна, ја закупија, бидејќи времето на договорот за чување на парцелата, е изминато.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Колата запира пред влезот на гробиштата, а од тука нагоре го носат Танаско, Друже Србине и двајца од наставниците.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Подобро жива да ти се нарадувам. Инаку на гробишта двајцата ќе нѐ каниш...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Овде во близината на гробиштата живее Август Рицман, пропаднатиот кловн. Кај него ќе појдам.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Еве, сега те барам на гробиштата кај Лавот на два-три еленски скока од твојата куќа во тишината на улицата Фуад Минџиќ.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Накитени, небаре за на гробишта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За покој и смирение на нејзината душа и за долг помен, четириесеттиот ден отидоа на гробишта.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- А, може ли да му однесам ружа на гробиштата? - праша. - Да, дедо ти би се израдувал.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Потоа баба ми ги скрила прашалките од мене за да не одам на гробишта.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таму, на гробиштата ја закопав муницијата, во еден наш гроб.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)