на (предл.) - војник (имн.)

7. Против литературното предавство на војниците од Светската војна За одгледување на народот во духот на борбена подготвеност E.M. Remarque Маргина 35 55
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Беренц му даде знак на војникот да се повлече.  „Би сакал да го чујам Вашиот коментар во однос на листата што ја барам”, го упати Беренц погледот кон владиката.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Евреите на нашиот остров се грчки државјани. Тие се добри, мирољубиви, работливи луѓе и јас лично, како чистокрвни Закинтјани ги сметам за дел од моето стадо.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Најпосле и камионот запре. Еден меѓу нив замавта со рацете и гласно се развика објаснувајќи им нешто на војниците.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Попусто колнеше: „Огин да ве изгори! Трујач да ви биде!“ - и го тргаше од рацето на војниците.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Со еден збор, јузбашијата почувствува едно гостопримство, та неговата свест не му дозволи да ја пренесе Бахтијаровата наредба за терор на војниците, ами напротив, им заповеда да се држат човечки додека и рајата така се држи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Овој марифет и Бегот им го препорача на селаните, но не зеде и не земаше веќе учество во селските работи, сметајќи се за виновен и компромитиран и молејќи ги да го остават малку понастрана и за нивно добро, бидејќи и Турците не ќе гледаат со добро око на него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Главата се обеси на градникот и тој ги виде двете испапнати очи на војникот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А крвчето понекогаш ме потсеќа на својата спротивност - на металната идентификациска плочка околу војничките вратови која по смртта на војниците им ја ставаат во уста. На непријателските војници, се разбира.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
На пример војничкиот каиш и шајкачата на војникот вистински постоеја.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но до каде се ѝ лутале мислите во тие моменти, можев само да си замислувам; притоа не престанував да верувам дека секогаш бев близу до вистината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А и онаа приказна за сонот во прегратката на војникот кој знаел да бакнува најтопло иако тоа го правел преку превезот на ноќта!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Инаку, тој товар, барем според начинот на кој го носи, потсетува на некој вид непознато оружје.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сериозниот професор си игра криенка со сенките! На рамото обесил ранец. Голем ранец. Всушност потсетува на војник казнет да искачи на планината тежок товар на рамото.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Беа речиси нови и ги имам држано в раце.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Добро, простете ми, не сум сосема сигурна што од ова е речено а што е плод на моето вообразување, но од ваквите гледања на нештата, како и од заклучоците што можат да се извлечат од нив, можам само да се оградам (се разбира од ова место каде што се наоѓам сега и од кое за жал пораките нигде не втасуваат).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Левата рака на војникот со која ѝ ја опфатил половината, ја носела кон благите падини од каде почнувала планината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го виделе како езди низ полето, со пурпурна наметка што се вее зад него, и терајќи го коњот во бесен галоп, исчезнува пред вџашените погледи на војниците од градските бедеми.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Преминувам на другата страна, за поздрав им замавнувам на војниците кои дремат на клупата пред караулата, свртувам десно и го фаќам патот за Ψαραδες – Pcarades.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Поштедете ја барем сестра ми. Слепа е,“ им реков на војниците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И нејзината анемична светлина ја сече штикот на војникот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
По него блескотат штиковите на војниците.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тоа не успеа да го стори, бидејќи штикот на војникот му се закопа в гради.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Врз опуштените лица на војниците уморот разлеваше бледина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Мама ни сечеше тенки лепчиња и се заблагодаруваше на војниците од ’Унпрофор’ и на Алах секогаш кога имаше што да ни принесе“, зборуваше меѓу залците.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тоа, што не го завладеаја Чауле и околните ридови, и што беа погани со народот и со луѓето од началствата, на Србите луто им се одмазди. После, во првата Голема војна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш настапи Мустафа ефенди; на заптиите и на војниците им издаде заповед да ги фатат и да ги отераат Арнаутите во апсаната прилепска, а Лазора да го однесат во војничката болница за да го излекуваат, но Јосиф не даде; Сами ќе го излекуваме, рече.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На војниците, лошо хранети, лошо облекувани и лошо обуени, во опинци, повеќе им се исплатуваше да останат во населба и како знаат и умеат да доаѓаат до храна, топла облека и покрив над главата, а офицерите, повеќе политичари одошто војници, место да поведат сметка за војската, сѐ преземаа за да ги уништат Началствата, она во Потковицата и од околните села.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потковичаните го спружија Лазора помешечки на веленцето Хаџи Паново и го пренесоа дома кај нив, кај Хаџи Пановци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во Битола само на војници и на курви се сопкаш, велат. За едно кравајче леб ќе ти го кренат фустанот, велат, за една чаша ракија ќе ти се расчекорат, ќе те опчекорат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А и командирот се погодил разбран човек. Им заповедал на војниците да не прават пакост по селата. Ги карал.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ќе излезат од реката потоци вода истекува од гаќите на војниците. Мислиш крстот го фаќале.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А пак болеста на војникот, не била болест за смеење. Се узбуни војска, се узбуни и народот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Којзнае од кои села го носеше, го вареше, го сушеше, го дробеше и им го продаваше на војниците. Контрабанда.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после војводата цела година не им даде сон на војниците.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Едно момче му се обраќа на војникот: „Што ќе ни е конзервата кога ни го земавте отворачот?!“
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Останал неподвижен и со раширени раце и уште повеќе сличен на црн крст. сигурен дека сѐ му припаѓа во таа ноќ пред големата утрешна битка во која над него ќе стојат други со поголем чин и попризнанена војничка мудрост, офицерот тогаш ошол да го земе коњот да го попжвлече за узда кон себе, да им ја открие на војниците својата љубов кон животните или, просто, да им ја покаже умешноста на скротувањето. И го сторил тоа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Шибан со трња и гранки на ноќта, со обеспокоено срце од вино, белецот со опаш на виножитен лак се нашол во логорот на Турците помеѓу огнови и шатори, сам и долговрат, наеднаш и самиот изненаден од живите сенки на војниците и сепак - горд божји гласник.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Знае дедо Петре според Евангелиските писанија што се случило и со Петар, и со сите Христови ученици, и со предавството на Јуда - за триесет сребреници бакнувајќи го Христа го посочил на војниците фарисејски - па да го фатат, да го врзат, да го водат на суд...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
И дури стариот да се заврти и да ѝ даде ишарет да не кажува, оваа наеднаш се испушти и му рече на војникот: – Море, пусто да остане и чешмичето, ами ако е за него, елате по мене, јас ќе ви го кажам, не дека е далеку!!! – и тргна напред преку дворот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Заѕидано дрво во ѕидот сугурци — завиткана коса — локни на српски тагар — сад за брашно како ситото и решетото што е само неиздупчен таим — следување, оброк на војниците такам — 1) руба, 2) спрема за куќата, за добитокот итн. такцир — несреќа татки — понатака тезгере — направа за фрлање ѓубрето од дома тек лав — пререкување теклив — забелешка. Не ти фаќам теклив — не ти правам забелешка текна — се сетив тешка (жена) — бремена тизап — киселина за вапцување тисов — столче од тисово дрво.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По таквите копилиња сите во селото фрлаа мунѕи, а нивните мајки си го колнеа и животот и денот кога им се подале на војниците в рака.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Откако ќе се зготвеше месото во казани, им се носеше на војниците на положаите над селото и им се делеше во порции.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но кожарот Аврам Сујак ги маваше со стап или со клоци и им помагаше на војниците во дерењето за да си ја земе кожата а и за да внимава да не се оштети.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Смеата на војникот поинаква беше, не беше како таа тогаш.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Пушката на брестот уште чадеше на бинтарскиот занес на војниците испари.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Селаните им даваа на војниците кокошки и јајца, а овие им даваа сиви кошули, чорапи, фанели па дури и нови војнички чевли.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Помеѓу нечитливите податоци, во заглавието на листот, за првпат прочита оти и официелно, тој е Раде Ич, (името на војникот - сигурно беше пренесено од матарката), а под името, беше назначено она што веќе го тормозеше неговото тело; дека станува збор за тежок воен инвалид.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тие денови, или поточно набрзо по доаѓањето на Белогардејците во нашиот град, овдешната армија издала наредба да се примат од редовите на руските офицери повеќе инструктори кои ќе им помагаат на српските офицери во обучувањето на војниците.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Им даде знак на војниците и тие се качија на покривот, ги расфрлаа ќерамидите, ја откорнаа чатијата и почнаа да го рушат ѕидот кон патот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На линијата на фронтот дење остануваа само стражари и извидници кои меѓусебно беа поврзани со систем на јажиња чие повелкување в лево и в десно одеше од војник на војник до последното каже кое го затресуваше ѕвонецот во штабната земуница до каде што доаѓаше телефонската врска.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
На лицето на војникот се појави задоволна насмевка.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Пред мене за прв пат се појави убавото лице на војникот кој не посегна по мојата чест!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се будалиме, како да се работи за отстрел на диви пајки, а не на војници.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се вртам, а Филип Хаџиевски го брише ножот од алиштата на војникот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)