на (предл.) - волк (имн.)

Ја храбреше Белка да го издржи новиот напад на волкот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Еве една балканска верзија на „Козата на господинот Сеген”, со советскиот тоталитаризам во улогата на волкот...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Читањето на овој проклет расказ кај Чанга будеше кобно претскажување според кое, по времето на козите, може да дојде времето на волците.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Козичката го насетува присуството на волкот. Дивата шумска грамада се исправа пред неа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ја разбираше величината на татковата жртва, но чедата со кои мина низ толку бури и војни, тие мајкини рожби, што не ѝ ги зедоа војските, сега требаше да се фрлат во устата на волкот, на тоа проклето Кале што ќе ги изеде козите, токму како во приказната за козата на господин Сеген.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Важно, Стрела е жива и знае дека во никој случај, дури и по цена на сопствениот живот, нема да ја прати во челустите на волците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Некое лето, барајќи по темните и непристапни кории легла на волци, ненадејно бил нападнат од волк.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Како потврда на тоа доаѓаше и пукањето што онаа вечер, кога првпат завивањето на волците ја вознемири планината, дојде од зад Гола Глава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Му требаше светлина, таа беше неговото единствено оружје што го имаше и со кое можеше да им се противстави на волците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мислеше дека кошарата е доволно обезбедена од налетот на волците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Седеше така долго време, глув дури и на завивањето на волците околу колибата, а потоа наеднаш, како да изби, како да се скина некој обрач што го стегаше, се плесна на одарот и заплака на сет глас, со порој незадржливи солзи во очите...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Караман! Стрела, молк! - ги смируваше кучињата, кои со своето тревожно лаење не му дозволуваа да го следи завивањето на волците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На Волчарот не му било тешко за кусо време да ги склопи своите железни раце околу вратот на волкот и да ја заврши борбата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Или си завивање на волк во дивина па ноќта бледнее до задната ѕвезда.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тој летен, лесен сон, кога ми го кажа Словото, Таткото, со полуоткопчана горна пижама, низ која ѕиркаа побелените влакна на градите, ја довика сенката на волкот, па на зајакот, па на еленот, и прошепоти, додека со прстите продолжи да ги придвижува тешките гранки на столетната шума: „Саноќ ѕвера ѕвер, но одлик остава слик, незнаено само чија, лика има змизми змија“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ја слушав искинатата прикаска која не можев да ја поврзам со почеток што до денес го паметам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш бев сам и сепак не чувствував осаменичка возвишеност на волк.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Иш, поганијо погана... Зафрли една нова гламна. Таа му падна на самиот грбник на волкот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
После слушаше како и во таа ветрива ноќ почнуваат да се извишуваат до вишенебеси изострените писоци на волците по Белата Долина, и сега можеше да биде добро замислена сета изгубеност на гладните попусти завивања низ сета таа ветровитост.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа сретнати, со тој мал снежен простор меѓу себе, сковани меѓу тие стебла, со сета морничавост, што се точеше од очите на волкот и просто како да му полазуваше по секоја црта од неговото лице.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа бегање на волкот остави само едно лудечко потсмевање во неговите очи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Односот кон анималниот свет ќе го доведува човека да се однесува како кон жртвуваните животни и кон блиските од својот човечки сој.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во оваа величествена поема на Вињи, вистинска химна на борбата за живот и неумоливата смрт, Бургиба како да сакаше да ја покаже својата трагична величина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како треба да се напушти животот и сите маки, можете само вие да знаете возвишени животни, рецитираше Бургиба, потсетувајќи на свирепото убивање на волкот и на потерата по волчицата со малите волчиња.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За доказ на својата теза во интимното друштво, во залезните години на животот, кога луцидноста не го изневеруваше, Бургиба им ја читаше на убаво негован француски јазик на свои пријатели и познати политички државници кои го сакаа и почитува, поемата на Алфред де Вињи Смртта на волкот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И им ги затна устите на волците, на тријазичните еретици, пророчки укажувајќи на тревливиот јазик и упатувајќи ги сите со писмо кон спасение.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Врз мракот падна уште една ноќ и в тој цвет темен затворено сѐ е под јазикот на молкот немее Сал ти си буден од бдеење болен но песната ја нема и ја нема во несоницата на тие долги дни Ја нема таа месечина јасна под тие клепки седело да свие молчењето да ти го осветли И така кроце часовите венат како што вене виење на волк и липтежот на ветрот како вене
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Но за да не стане повторно плен на волците, јас сакам овдека пред сите да проговорам еден чесен домаќински збор ако ми дозволите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Парата драстично го менува човекот но не го менува табиетот на волкот нешто малодушно те оддава од внатре да покаже дека си ѓубре од човек
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Ќе чекам, сам, на дожд со исклештена муцка на волк.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сите негови темни внуци и роднини се криеја по гратчињата ширум светот, вршеа невидени работи со својот ум или вештерските прсти и белите заби; од небото фрлаа огнени јазици или пак итаа по шумите во облик на волци, под светлината на месечината.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А ти наеднаш ги отвораш очите и со онаа твоја детска насмевка велиш дека ти не си јагнето што му ја мати на волкот водата од поточето бидејќи си пиел подолу од него, а водата не се качувала угоре и дека не даваш да бидеш изеден. Умното сине на мајка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но јас бегајќи од лисицата, се најдов пред устата на волкот!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
На волци ја давам, на доктори не.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)