на (предл.) - автобус (имн.)

Тој преку целиот ден само брза, трча, трча од дома на автобус, на воз, во метро за да стигне навреме на работа, а тоа исто го прави и кога се враќа дома од работа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ние братучедите, таму кај селската црква, со радост го чекавме секое пристигнување на автобусот Татковците кои беа во градот по возачите ни испраќаа големи лубеници.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Значи девојката со црните коси од предното седиште на автобусот била мојата Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада повторно ја фати средината на автобусот и потпрена до топлото стакло се препушти на сонот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Автобусот пристигна. Секој од учениците од депото на автобусот ја извлекуваше својата торба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јана се информира за пристигнувањето на автобусот од Белград.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога се правевме дека таа се загледала низ прозорецот надвор, а јас преку главите на патиниците на задниот крај на автобусот додека јас ѝ го подместував и таа му се подместуваше со помошта на движењата што ни ги овозможуваше клацкањето и нерамномерното одење и подзастанување на автобусот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Нерамномерното движење за навлаката на автобусот ми го донесе најзиниот задник в скут. Полека- полека ѝ се залепив за задникот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во неделниот ден, кога се враќавме од гробиштата, од прозорецот на автобусот случајно го здогледав татко ѝ на Марина и со него истата млада жена, што ме пресретна на вратата. Тој ја водеше под рака.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Шоферот на автобусот со удар на француски клуч по глава го внесува назад.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Часовникот на возачот на автобусот, во тоа сум 95 насто сигурен, е за 4 минути и 15 секунди поназад, па тој спокојно, на перонот пред автобусот, си го пие ладното „скопско“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Лушпите беа забележливи и по подот на следната просторија, салата со шалтери, иако мојот поглед беше насочен малку погоре.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Според турканицата пред шалтерот за багаж, во чекалницата, а и внатре, во леталото, авионот Скопје – Виена може да заличи на автобус со крилја.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Поточно, таа и нејзиниот монолог, зашто Тој беше нејзиното ехо.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Последен пат се видовме пред Нова година, мислам во 2000 и некоја кога како личен багаж пренесов со себе, меѓудругото, десетици и десетици панталони, силно свиткани и изврзани едни за други како колбаси во вентилацијата на автобусот на стар шверцерски начин, потпомогната од еден господин кој држи тезга на зелен пазар за грицкалки и батерии.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Само лицемерни не се бакнуваат Потпрени еден на друг, споени во едно, со испреплетени раце и залепени усни, во купчето луѓе, чекачи на автобусот број 5, уживаат во бакнежите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Потоа вратата на автобусот се затвори и колоната замина по патот, кон дома. ***
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така и сторија. Дедо Владимир седна, а Влатко со садниците тополи стоеше во задниот дел на автобусот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Вашите татковци сега, ако се селани, кога сакаат да одат в град, на пазар, ќе се качат на воз или на автобус, или пешки ќе тргнат, па ќе стигнат таму, за да свршат работа и да ви го купат она што сте им порачале па вам целиот тој ден не ви останува ништо друго освен нестрпливо да го чекате некаде под село и уште таму да видите дали сте го добиле она што ви било толку драго.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Рекламите насликани директно на ѕидовите „преземаат“ цели згради, се прошируваат и преку рабовите на зградите, за на крај да ја проголтаат целата зграда.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Експанзијата на брендовите продолжува на автобусите и такси возилата, кои се претвораат во подвижни реклами, „развозувајќи ги патниците наоколу во џиновски чоколади и гуми за џвакање, исто како што Хилфигер и Поло ја претворија облеката во бренд билборди за носење“. 124
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)