Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Нив никој не ги учел, освен нивните предци, на добрите работи, сами ги насетуваа: чувството на понизност, чувството на благодарност, способноста за простување, преку тоа ослободување на енергијата меѓу нив.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Поуспешните меѓу нив лижат газови.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Извишено се наоѓам на средината меѓу нив и како божем играм, пејам, се веселам, толку сум среќен.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Меѓу нив се шеснаесетте кратки стории низ кои хронолошки е проследен животниот пат на јунакот по кој се препознава и се идентификува Македонија.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Род и роднина ми е зговорна дружина.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Меѓу себе зборуваа, па и се караа, за националните и за либералните, како секогаш, па дури и за водата се замераа, кој што повадил и колку потрошил, дали се искапил или испрал, дека волојте пијат повеќе од козите, или овците повеќе од кокошките, но сето тоа си остануваше нивно и меѓу нив.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Синот, повторно, за да докаже дека таткото не е во право во мислењето што го има за него, прави секакви мајмунлаци за да му се доближи на таткото и да го придобие неговото внимание, но како контраиндикација, наспроти тоа, успева само да го оддалечи и да ја удвои нетолеранцијата меѓу нив.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

- Имате сестра? - ме прашува овојпат сериозно, како да сака да ѝ понуди брак, (а јас на овој не би му дозволил да ѝ се приближи ни на мојата кучка) наслонет на кожената фотеља, со дебели прекрстени бутини и рацете меѓу нив.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Пријателката ѝ одговорила со повишен глас: - А што мислиш ти, дали ти, госпоѓо моја, нема да плачеш ако ти умре твојата ќерка!? И пријателството од тој ден меѓу нив престанало.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Го прашав има ли меѓу нив и некој Македонец. Тој ми покажа едно слабуникаво брадесто момче, малку наднаведнато, кое под мишка носеше блок за цртање.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Меѓу нив најмногу можеа да се забележат Југословени.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Меѓу нив има многу лекари, заболекари, инженери и техничари.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сликата на пророкот за него е противтежа на хаосот во кој живее, возвишен регулатив на неговата контингентна историска егзистенција. Расцепот меѓу нив е привиден.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Затоа на Константин З. му се допадна мерката на неговиот министер-претседател Филов, кога е донесен прописот за задолжително обележување на лицата од еврејски происход, кој налагаше, оние меѓу нив што се заслужни за него, да носат шестоаголни ѕвезди со бела боја и значително помали димензии, наместо покрупните и жолти наменети за обележување на останатите Евреи.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Постелата му мириса на излачениот страв.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили... Доктор Корец ги отвора очите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Споменикот со импозантни димензии и остар, предупредувачки облик што манифестира стремеж за моќ и доминација, каков што пред илјадници години го гледал митскиот Мојсеј во Рамзесовиот Египет, во оваа реалност, пресоздаден е на еден трет континент симболично поставен на просторот помеѓу три западни буржоаски идеала: Независноста, Уставноста и Праламентаризмот претставен во зградата на Конгресот поставена меѓу нив, на Капитол хил.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Меѓутоа сето ова сепак само ги олади односите меѓу нив, а немаше само по себе да доведе до непријателска разврска.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Пискулиев се чуди: „Тч, тч, тч!“ Меѓутоа правата сладост си ја добиваше разговорот меѓу нив кога ќе преминеа на една тема што ги сврзуваше двајцата, на земјоделството.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Најпосле и камионот запре. Еден меѓу нив замавта со рацете и гласно се развика објаснувајќи им нешто на војниците.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Глас е тоа на јазик кој одамна исчезнал и во кој боите, должината и ритамот на самогласките меѓу нив никогаш веќе нема да се преповтори и слушне.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Но, за среќа, имаше, во тие времиња, и храбри и решителни млади луѓе кои излегуваа од строгите унитарни партиски шеми. Меѓу нив беше и другарот Чапаев.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Предоцна е за идеалниот град што би се простирал меѓу нив.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Разговорот меѓу нив не беше долг.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Уште и да не беше пијачката меѓу нив, расправата можеше да се сфати како разговор со кафе и локум.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

8) Напишете две страни (или повеќе) некој драматичен исечок (дел од приказна), служејќи се со предмети, предели, временски состојби итн., за да ги истакнете особеностите на двата карактера, како и односите меѓу нив.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во оваа категорија спаѓаат и студиите за поетиката на пооделни преведувачи и компарацијата меѓу нив, студии за проблемите во формулирање на поетиката, и студиите за интеррелацијата на текстот на ИЈ и текстот на ЈЦ и на автор- преведувач- читател. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 31

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

А меѓу нив е и Роџер Неш, кој во текот на триесет и седумте години не пропуштил ниту една од државните сезони за лов на елени.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Секогаш кога вратата ќе се затвореше, масата, што беше меѓу нив, се затресуваше.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Оној кој не знае најпрвин да го отстрани пајакот што демне над словото, тој само оддалеку чита и не разбира; само оној што ќе ја отстрани пајажината од пред очите ќе го види словото како видение, откровение и ќе разбере, оти ќе ги чита не само зборовите, туку и гласовите, боите нивни, белините меѓу нив и редовите.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Старецот веќе не му прилегаше на чудак, ниту пак на необично суштество. Довербата се роди меѓу нив.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Љубовниците... Ги имаше куп, дури еден фудбалер меѓу нив, мускулест голман со кој трчаше по топката на тревникот пред куќа.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Завесите пред полуотворениот прозорец затреперија, му се причини една бледа сенка минува меѓу нив и се спушта во градината.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Меѓу нив мали куќички.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Меѓу нив и маж во полициска униформа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Меѓу нив широка авенија – Rruga Tautantia – изградена врз стариот макадамски друм.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Меѓу нив и такви кои штотуку се вратиле од печалба и сноват нови сонови за заработка во туѓина.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Меѓу нив никогаш не провеа ветерот на помирување.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Немо гледавме од зад решетките на нашите прозорци, гледавме како Добрата Душичка се оддалечува, вртејќи ја главата кон оние решетки зад кои стоеше Макс, одеше свртена така – нозете ѝ чекореа кон едниот, очите ѝ гледаа кон другиот крај на светот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

За миг браќата на Добрата Душичка застанаа, застана и таа меѓу нив, вртејќи ја главата кон онаму од каде се оддалечуваше. Престана и завивањето на Макс.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И тогаш се слушна завивањето на Макс, растегнато и болно, како тажаленка на месечина.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа беше во ноќница, по влечки, и додека така се мафташе меѓу нив двајцата, од нејзините џебови испаѓаа коњчиња, цветови и ангелчиња од дрво.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Меѓу нив има луѓе со висок патриотизам и со здраво разбирање на националните македонски интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но ако во историјата на културниот развиток на еден народ има два периода, меѓу коишто има еден како трети, но којшто е период на застој и е како непреодна стена меѓу нив, – тогаш во новиот период на развитокот на националното самосознание имаме преродба на народниот дух, коешто станува вистина врз стара основа, но во него влегуваат многу нови начела, во согласност со духот на времето и со специјалните потреби на народниот живот и неговите пројави. 160Таа преродба се одбележува и во книжевниот јазик и правописот: како едниот така и другиот се горе-долу слободни од некои традиции што не се согласни со современата состојба на разговорниот јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

121. Националниот сепаратизам се должи на српски воспитаници идеалисти што работат под српска маска, а во душата своја се признаваат за Македонци; српските воспитаници, со своето образование во Србија, се образуваа во национален дух, наместо во национален индиферентизам во Бугарија, иако некои од нив целосно не престанаа да се викаат Бугари, но меѓу нив и Македонците со чисто бугарско образование и самите Бугари се отвори една голема пропаст: тие со своето образование застанаа на средината меѓу Бугарите и Србите, т.е. викајќи се по традиција Бугари, тие престанаа да се такви во својата душа: тие станаа Македонци.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Турција, како што се гледа, како да се најде на тесно, па ѝ предложи на Бугарија да се дојде меѓу нив до едно согласување за македонското прашање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Уште повеќе, ние сакавме да им покажеме на Русите дека нема во Македонија неколку словенски народности, а има само една; дека Македонските Словени можат сами да ја разрушат таа преграда што е поставена меѓу нив од пропагандите и од нивното образование во Бугарија, Србија или Грција.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Каде е границата меѓу нив?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Турците ни ја зедоа земјата и си ја разделија меѓу нив. Ние се примиривме со таа загуба.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Меѓу нив немаше „Старосрбијанци”, а сите беа само од Македонија и по нивното образование, до доаѓањето нивно во Србија, во бугарски или во српски училишта, се делеа на: „бугараши” и „гркомани”. Меѓу нив „србомани” немаше.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога тој не сакајќи се закашла голтајќи чад наместо воздух, човекот со лузната го погледна речиси зачудено, како да не очекуваше дека е сѐ уште тука.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Веќе не правеше крукчиња, а меѓу нив и околу нив сега имаше само густа магла од чад.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Најстариот меѓу нив, Симон Наконтик, со чувство дека е најповикан да ја мери правдата, веќе стоел со крената глава помеѓу пркосниците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со брзи удари неговото срце го отчукувало крајот на вечно несвршените неспогодби меѓу нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Борис Калпак му ја подаде пушката на Чучук-Андреј. „Заповедај, синдраку, да си ги измериме гробовите. Рацеве ми се празни.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најпрвин ги слушнале нивните чекори, пошле еден кон друг, потоа ги виделе, нив и своите сенки што попусто им го сечеле патот: ќе се зграпчат за раце и со нозе и ќе се кинат со апежи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја кренал полека главата да го надене тој човек на рогот што му никнувал на тврдото чело, всушност ги извлекол рацете од утробата на животното и го зел ножот од крај себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Чекајте“, застана меѓу нив Онисифор Проказник. „Меѓу себе ли ќе се колеме? Ајде, Никифоре, ќе се помолиме на гробот Неделков. Погледни, луѓето чекаат некој да му ја испрати душата.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во дното од собата два прозорци со завеси, меѓу нив огледало украсено со свилена шамија; лево огниште, а горе наоколу завеса, а десно е подреден чеизот од невестата: ковчег со над него поредени килим, постела, јорган и најзгоре перници.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

На патот за Банско за Симитли осумнаесет комити меѓу нив и Јане Сандански Ристо Чернопеев...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Некои истражувачи а меѓу нив посебно Пер Бак, постар истражувач од Националната лабораторија во Брукхевн, веруваат дека еден од тие принципи е и феноменот што е познат како самоорганизирана критичност.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Напротив, имаше сега и нешто како некоја чудна близина меѓу нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

За некакво прибирање, за некое чудно доаѓање, кое што завладуваше полека со него, онака притиснат и собран, онака притаен и најден во своето преисконско гнездо, еден човек, во својот одамна, пред илјадници години напуштен дом, приклештен меѓу двете ветки и заштитен меѓу нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Можеше да се обиде да најде уште некоја потпора за своето тело во подебелите ветки околу себе, да се загнезди меѓу нив колку што му беше возможно тоа во неговата положба на закачен, а за да сето време секое негово движење се престоруваше во растреперена напнатост, така што еднаш беше принуден докрај да се смири и само да трае.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сето тоа и како да не постоеше повеќе; чунки сѐ со него и да се состоеше само во оваа пеколно збивтање; ако не беше онаа топлина зад еден далечен рид напред, што го влечеше неговото сознание и преку тој непроодлив простор меѓу нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Она пладне, кога војната беше оттатнета, а нејзините сенки сѐ уште стоеја во изгорените куќи на нивното село, и во разурнатите мостови, и во разодградените плотишта, а по селските сокаци се тркалаа празните картонски кутии од УНРРА, и селаните се облекуваа во половните американски карирани виндјакни со неминовната црвена шарка, и кога двете селски бакалници беа прекрстени во Кооперативни сектори, а секој нивни ден се завршуваше со по една фронтовска конференција, на која тие по двајца-тројца продолжуваа да се запишуваат во Задругата; она попладне, во кое исто така мнозина, продолжувајќи да немаат доверба, а и Змејко беше меѓу нив, обично молчеа, за сето време, сите тие денови, и додека се меткаа по цел ден по средселото, а и вечерта на конференциите, а дури после си се разотидуваа кон дома; она попладне, кога ќе им станеше чудно ако речеше некој дека оваа вечер нема да има конференција, толку чудно и толку пусто, што дури и самите би ја закажале неа, она додека исчекува задружниот курир - поранешениот пандур, - пак да притропа со барабанчето по сите мегдање од селото и се чудеа што уште го нема; во таа тишина, во која стоеја зачмаени на средсело сите мажи, а меѓу нив само ретко ќе пробечеше некој глас, кој можеше да бара или огон, или тутун, кој ниеднаш не кажуваше ништо повеќе: тоа пладне, во кое подоцна се насобираа сите крај една лимузина и еден џип што пристигааа од градот, носејќи уште една од сите оние делегации, што доаѓаа на конференциите и постојано им го зборуваа сѐ тоа пак тоа, сега од колите излегуваа луѓето и се поздравуваа со селаните со онаа неприфатена, одгатната фронтовска желба за приближување и Змејко уште на прв поглед го препозна онојго.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Меѓу нив имаше две стотини метра нагорничав простор, по кого снегот светкаше замрзнат како стакло.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

За сето време додека чекореше меѓу дрвјата тој веќе ниеднаш го немаше во себе она подмолно, проклето и застојано чувство од сите поминати денови за себе си сосема сам; постојано беше со оној напред; тоа сигурно и неотуѓиво му го носеше сето тоа време оваа крвава трага, што се протегнуваше меѓу нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, покрај големата блискост и двајцата чувствуваа дека меѓу нив стои една огромна планина, без желба да ѝ го освојат врвот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во неговата душа се сплеткуваат трагичното и смешното. И меѓу нив граница нема.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Земјата се сурива, калливите прсти ја гребат, торбичките се полнат и ортомата е пак нишка, оптегната меѓу нив и онаа бела виделина на излезот што единствено потсетува на животот и неговиот ден.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Во приквечерината на овој непроменлив декор од агли и суви камени ѕидишта, бликаше оној огромен свет, полн со преживувања, личности, судири меѓу нив, дива гордост, свет што преминал во минатото, но што е така јасен и жив во неговата пламната глава.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Меѓу нив Арсо се чувствуваше обновен, полн со мисли и чувства што му ја враќаа вербата во нешто многу важно за него и за другите. Можеше да поразговара.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Рацете се испремрешкуваат во нестрплива желба да му ја стиснат неговата бледа и тенка рака што се губи меѓу нив и сеќава само силна болка во рачните коски. И не може да си ја оттргне.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И ме разоткри, а кога притрчаа и другите две девојки за да побараат дозвола за сладолед, на овие од „пекарата“ им преседна муабетот, а беа и посрамени затоа што го препознаа јазикот на кој разговарав со децата и им беше јасно дека Германката - јас, сè ги разбрала, и дека оној најдобриот меѓу нив во одредени активности залудно си се проектирал некаде таму далеку со неа во Дизелдорф.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Но таму, во дворот на анто, го затекнаа Хаџи Ташку со дружината и една тајфа Арнаути од Кичевијана.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сите овие лица се предани на делото, некои од нив веќе се истакнале на книжевно поле, други како учители, а меѓу нив има и такви кои многу работеле на изгонувањето на фанариотите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но дали од што се удри при паѓањето, или се престраши да не почне сега и да го тепа, тики се развика божем тој го турнал и за час дворот се наполни со луѓе, а меѓу нив и двајца заптии, па нему не му остана ништо друго туку да избега.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Меѓу нив, меѓу редовниците, постоеше договор, а него никој не смееше да го измени, онаа, на која ѝ дошол редот, да биде извикана од таа што налеала вода пред неа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Па така, ред по ред, некаде до осумте часот изутрина, од бунарите и од чешмите ги снемуваше сите садови.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Минатата сабота, зараното (Максим и Костадин Дамчески од страв од незгоди не ги поведоа одвечер) главите на сојовите стигнаа во Прилеп, на ан кај Богатиновци: така си мислеа, расправијата помеѓу Хаџи Ташку и Лазора таму стана, па и измирувањето меѓу нив таму да стане.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Со воздишка на ослободеност од мори и стеги ги заборавам, нив и себеси вчерашен меѓу нив.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Потоа ќе почнело да се збира народ и се чудел народот од кај свири гајда, оти Јоше бил скриен во гранките од тополата и меѓу нив се закрепувал за да не падне одозгора.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ја водам Уља меѓу нив и ѝ кажувам да вели: ״Поминав меѓу две секири, а не се пресеков, поминав меѓу две води, не се удавив, и поминав меѓу два огна, не се изгорев.“

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги гледам: им се прекршуваат сенките, и се прекршува светлината меѓу нив.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Војниците ги откинуваат други војници, влегуваат меѓу нив и ги одделуваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Одам меѓу нив и не знам што да им направам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама и таа се смешала со луѓето. Се провира меѓу нив, се чипчи за бутот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И одиш така меѓу нив и гледаш дека дождот сите ги прави плачливи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама јас ништо не догледувам убаво, бришам ко ветар меѓу нив.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Седеа на иста клупа, меѓу нив е главурдакот јавач и бардакот со вино и двете чаши. Попот имаше нешто позасилена брада и творечко неспокојство во очите.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Бувтаат едни на други со топови а меѓу нив ни дрвце ни поточе. Врел песок ништо друго.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во таа ноќ додека главите на непокореноста заседавале, помеѓу две ѕидни ламби во куќа на угледен домаќин, меѓу нив и Питу Гули со пресна дупка од куршум во слабината, некаков Татар или Монгол или Черкез и пак со име Татар, турски дезертер и негов приврзаник, му го повел белиот коњ да го напои од бигорното корито на чешмата во дворот на една од неколкуте цркви.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Водењето љубов меѓу нив истиснува неверојатен бумеранг од страсти.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Со колава не ќе можеме да минеме низ овој густак.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Меѓу нив не можеше да се влече колата во која лежев понеподвижен и од кифла.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Нашминканото лице ѝ личи на кукла: час со изглед на девојче, час на старичка, никако меѓу нив.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Меѓу нив владееше џентлменска толерантност.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски се надоврза на претходно изнесените податоци за зборот кодош, запирајќи на личното искуство: Во животот видов многу маки од кодошите, имаше меѓу нив што ги знаев, а ме кодошеа, имаше и кодоши кои не ги знаев, бев нивна постојана жртва во војна и во мир.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во тој свет на маалото имаше населено, пред војната и по војната, луѓе од сите страни на Балканот, но и надвор од него: Македонци, Албанци, меѓу нив муслимани, католици и православни, познати како Шкрети, Турци, Срби, Ерменци, Грци, Бугари, Власи, Хрвати, Босанци, Роми, дури по некое руско семејство и други, сите поврзани со заедничката грижа на опстанокот на семејствата, како да ги нахранат децата во гладните времиња, принудени во едно време да чуваат кози, да се здружат со козите на козарите, повикани од режимот од планинските села, да станат работничка класа, но набргу козите од други причини им беа одземени од козарите и ликвидирани, а козарите не станаа никогаш работничка класа каква што ја замислуваа архитектите на новото комунистичко општество.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Да беше јаничарството историска институција, воена, инструмент на освојување, таа така и ќе завршеше, но јаничарството продолжуваше, како аждер со повеќе глави, кој не можел никогаш да биде уништен, ако му била пресечена една глава, на истото место израснувала друга поголема глава, сепак меѓу нив имаше најмногу јаничари по судбина или по нешто друго загадочно и необјасниво за Татко.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Застана меѓу нив и појде во чекор со нивните чекори како да беа чело на почеста војничка чета.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Кога двајца ќе решат да создадат семејство треба да се познаваат, да има веќе љубов меѓу нив бидејќи таа љубов ќе им дава сила да ги истраат сите искушенија во иднината. Сѐ друго е осудено на пропаст!

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Најнадарените меѓу нив, кои би можеле да го претставуваат нуклеусот на незадоволството, едноставно се лоцираат од страна на Полицијата на мислите и се елиминираат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Една ситна жена, со коса со боја на песок, која работеше во соседната полукабина до Винстон, седеше меѓу нив.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Винстон се изви странично и со жесток напад успеа да го забоде рамото меѓу нив двајцата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Неколку агенти на Полицијата на мислите постојано се движеа меѓу нив, ширејќи лажни приказни и обележувајќи ги и елиминирајќи ги малубројните поединци за кои се оценуваше дека би можеле да станат опасни; но не беше направен ниту еден обид за нивна индоктринација со идеологијата на Партијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тогаш хеликоптерот фрли меѓу нив една бомба од 20 килограми страшен блескот и чамецот се претвори во кибритчиња.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Постоеше една нишка на разбирање меѓу нив, поважна од симпатијата или од едномислеништвото.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Меѓу критериумите за избор важна улога играше заобленоста и тврдоста на газот (стручњак со потесна специјалност ги удираше жените по газот и со внимание ја следеше реакцијата, оти требаше да се регистрира секој детал: тресењето на газот нагоре и надолу, на левата и на десната страна, интензитетот на тресењето на едната и на другата половина од газот, пропорцијата меѓу нив, степенот на нивната споеност и слично на тоа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Од она што можев да го гледам и да го слушам од комисијата за избор, акцентот се ставаше на формата на дундата: да не бидат устинките на дундата испуштени надолу, да има симетрија меѓу нив, да не биде едната подвисната во однос на другата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Додека гостите, со помош на организаторот Ниротакис Алимакопулос, ги заземаа своите места крај масите, Ласте Думбаровски беше растрчан меѓу нив делејќи им најлонски кесиња на кои, од надворешната страна, веднаш под стилизираниот амблем на „Здравје“, беше напечатена негова фотографија, крупен портрет во погледот исполнет со грижа за здравјето на народот, а во секое кесе, во тенка лимена рамка со димензии 30Х30 сантиметри, беше сместена фотографија со мотив на трн, најчесто магарешки.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Во двете соби, од кои едната продолжуваше во ниша изделена со ламперија, беа сместени неколку ниски тапацирани столчиња и една табуретка, меѓу нив дрвена масичка, креденец со три реда рафтови, шкаф за облека, трпезариска маса со неколку високи столици, како и два железни кревета кои некогаш ги користеле чуварите од фабриката „Металски завод“.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Се проценуваше поставеноста и формата на вратот, грбот, рамениците, со посебен увид на косата, очите и усните.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Важно за селекторите беше каква позиција има јазичето меѓу устинките на дундата, каква боја имаат устинките од внатрешната страна (бојата требаше да биде блиску до розова, не црна како на оџак, а имаше и такви и такви).

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Носеа плитки, меки фесови со долги, црни пискули, а само најстариот меѓу нив фесот го имаше и зачалмено.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Меѓу нив, навистина, имаше и трубачи, па и мајстори за правење топови со платичка и до педесет аспри - убава платичка! - но нели и тие сепак беа робје на господарот?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Меѓу нив двајцата врската му се чинеше толку силна и толку искрена, што одамна го прескокна времето на умилкување и игра: тоа време и не им припаѓаше.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Нека биде ова твое соѕвездие Посветло од другите во редот Рекоа трите наречници, вражаа тие Меѓу нив и едно старче, набрчкано, седо..

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Работите, настаните, сами го диктираа сето што се случи меѓу нив.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Не беше ни едноставно, ни лесно да се избрише сето она убаво што се случи меѓу нив во изминатите неколку години.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Мудурот не правеше разлика меѓу нив, кој зошто е затворен.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Пред да заслегуваат Вангел и Петре по бетонските басамаци, таа се мушнува меѓу нив за да не ја испреварат.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Сполај му на Господ, лицето на денот го држеше расмеано, ниедно облаче не застана меѓу нив и сонцето, што беше недосушено се исуши па така сите стигнаа да си свијат брлог за преку ноќ.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Море, девојчиња. Пуштете грло! Де нешто поживо!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Аман, бе Фидане, бе! Их, ама вино си имал!... (Седнува меѓу нив). (Момци и девојки, стоејќи во одделни групи, се задеваат.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Момите се скараа која повеќе да собере од парите, а деверите се провреа меѓу нив и стигнаа до средната врата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Лисјата на големиот орев ситно затреперија од порекот, а меѓу нив една женска глава како да слегуваше пониско и пониско, така што му се стори дека дојде до врвот на оревот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ние сѐ уште се колневме во Тито и во Сталин макар што насекаде ечеше дека меѓу нив е готово.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Го погледна милозливо. Си ја покажуваа, во овие залезни години, својата љубов која секогаш постоела меѓу нив, но никогаш не била именувана.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но кога почна пиењето и кога атмосферата стана попријатна, послободна, поразговорна: започна меѓу нив и наздравување и чукнување со чашите.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ред и логика меѓу нив и не можеше да има, зашто материјата и духот, квантитетот и квалитетот, суштината и формата, по тоа сфаќање, се апсолутно раздвоени, идентични сами себеси или се само ствари, или само појави.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Имаше меѓу нив славни риболовци и ловџии, најдобри познавачи на речиси секое катче на езерската земја.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Хористите, со и без маски, грабаат од кошарата и танцувајќи по ритамот на блузот, со уживање ги гризат јаболките. таа во кадата или чинот на капењето како ритуална вертикала мојата пријателка ужива во решавањето еротски криенки низ антиката гилгамеш и енгиду ахилеј и патрокло како топли браќа незаситноста на хачепсут само (за) доволноста на хиполит ноншалантно како дома си влегува во неизмерната живост на паганските олимпи го бакнува кастор во левиот полукс во десниот образ со сибила ги претресува најновите пикантерии мислев се работи за умешност научена од библиотеката од таткото универзитетски професор по математика дека едно попладне не видов како се капе како си игра со сапунот по кожата силно возбудувачки сепак наивно така црномурестата египетска божица си играла во нил со младунчето хипопотам миноската голограда девојка со острите рогови на бикот дијана со шумските извори сосема лесно можев да ја префрлам во персеполис атена картагена нинива меѓу бадемовото млеко гулабовите очи јасминовиот цвет сокот од лилјан босонога ќе стапне меѓу нив во насмевката нитрага од исклештениот грч на дојденката најскриените катчиња на висечките градини се отвораат пред неа мокра сфинга сред куќните змии ограбувачите на пирамиди светите писма лавиринтите сиот си се вжештил ми вели не е тоа секс одговарам тоа е мит и влегувам во кадата есента веќе ги пожолти градските улици или фотоапаратот како детектив

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

шумот на ветерот или како драматичниот гурманолет станува историја ... кога водачот јавнат на столица пеејќи борбени песни за ноќните коњаници место следбеници слуша еребици зошто одамна не каснал дивеч туку мора секојдневно да џвака леб сирење и пржени пиперки кога сиот озарен довикува да ги стават во сос со кнедли тие следбенициите веќе сто и еден ден пред портата (тука водачот слуша торта и се облизнува над единствениот вкус на детството)во секој зрак што се одбива од полуразурната куќа на старецот откриваат нов збор а оној меѓу нив што го одредија да ја пренесува светлината занесен го носи сонцето во сонот и во здивот што го топли како со него да дишат далечните претходници...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

И меѓу нив има добри и милозливи луѓе.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ниски исушени џбунки високи голи гранки и меѓу нив ситното лисје на зелениката како детски прсти очи на пролетта што истрајува на горскиот студ.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Можеш ли да му ја поматиш верноста кон земното, додавајќи знак по знак откривајќи ги срамните делови на твојот систем загадочниот метод небесниот свод- дом за да може да оди по истиот пат и да стига до истата цел човекот, оној кој над црната точка стрепи по сличното, од различното стрепи спојува еден со друг: еден и еден, два со два, седумдесетидва името го дели на четири елементи – I.H.V.H. тетраграматонот го врти, го враќа ред по ред реди вистината на скрбта ја учи завист и суета, суета и завист сѐ е бесценет камен, а број свет и сила равенката меѓу нив се припикнува како вода меѓу шуплинките во карпата како зрак во мрачна капела бели точки на црна површина поделена на две: еднооко човече дворог Пан троока нимфа четириаголен круг пирамидална петка црно на црно расфрлан, разигран Ум на Светлоста Умна светлост.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Стојам меѓу нив и го гледам своето тело што, ладејќи се лежи, пружено на жешкиот песок. Се фаќам со обете раце за главата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Чемерен, разнебитен, размеѓен – вудвосани старци, вдовици од шест војни, раскостени жени што ги наткаса болест, самоглавнички, доилки и чеднички и меѓу нив мажи разнеможени и мажи роболепници на сопствениот страв.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Меѓу нив има и такви кои од страв да не се вратат на боиштата, научиле од болните да се преправаат.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Повеќе отколку сличностите меѓу трите филмови, нас нѐ интересираат разликите меѓу нив - во што се вкоренуваат тие разлики?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Јорн и Алешински, на пример, користеа детски дела работејќи на своите прочуени фрески кои ги красеа ѕидовите на куќата што сите од групата ја делеа летото 1949. во Брегнерод, во близина на Копенхаген.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Восхитот на КоБрА уметниците кон свежината на детската визија предизвика богата непосредна соработка меѓу нив и децата.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Првата вест е за синоќешниот голем протестен митинг на синдикатите на Македонија... место на настанот... плоштадот... во срцето на Скопје... на снимката од синоќа многу луѓе викаат, меѓу нив и новинарката преминот од колор-стварноста во црно-белиот филм се случува кога новинарката, привршувајќи го својот гласен прилог, е поклопена од уште посилниот глас на еден од демонстрантите: Уа владааа!...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Лифтот многу личи на оној во твојата зграда – облепен со шест издолжени сиви плочи, споени по две од секоја страна.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Тие, како добрите, сигурно, по сите битки и дуели, ја добиваа војната и ги врзуваа лошите Команчи за столбовите на срамот, односно за вратите од оној камион во бившата гаража на „Бетон“.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Зад последниот зафатен шалтер, број 18, отспротива од нервозната седумка, згодна блондика со расеано презрив израз на лицето им ги поттурнува билетите на испотените патници, иако меѓу нив да има железна а не стаклена преграда.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Но средбите се другите стареења, особено ако меѓу нив минале години, се секогаш, признавале или не, стресни.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Пропелтечив нешто како: Oui, mais elle n`est pas ici. Elle est allée acheter quelque chose au supermarché.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Децата го видоа и тоа дека на рацете има неколку прстени сѐ од сребро и злато, а еден меѓу нив беше најголем, со камен што светка како искри да фрла.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Времето го минуваше преобликувајќи усвитено железо меѓу нив.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Всушност тоа се ѕидови-огледала, кои просторијата ја прават бескрајна, а она што е меѓу нив, да биде испомешано со триста испозајмени слики.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Ги подредуваа така што меѓу нив ставаа саксии со папрат и аспарагус, зашто сарделите зимно време не вегетираат, па ќе бидат засолнети со зеленилото од папратта и аспарагусот.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Мајка ми свари јајца, две парчиња леб ми намачка со маргарин, меѓу нив парче сирење, еден домат и сето тоа ми го завитка во бела крпа.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Глас на епските ѕвона што се слуша ноќе, во зол час: високо – орлица, под неа – орница, на ортома меѓу нив – Ти!

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Меѓу нив беше и амбасадорот на Франција во Албанија, Патрик Крисман.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Шарко е миленик на водот. Порасна меѓу нив.