Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Старецот: Дами и господа! Вечерва се собравме на ова прекрасно место за да му одадеме признание на човекот кој еве веќе 15 години (погледнува кон таванот), фала му на Бога, ја тресе и потресува оваа зачмаена средина! (Се слушаат извици на одобрување)

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Иако често дивјачки и нецивилизирано напаѓан од официелните критичарски морони, кои, меѓу нас кажано, во филм се разбираат колку нашиот архиепископ во кик-бокс, ТОЈ сепак не се предаде! (Смеење) А како и нема да биде напаѓан?! Како и нема?!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Не знам дали има некој меѓу нас што не ја сака. А особено девојчињата.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Причека додека изминаа девојчињата и оние чие што место не е меѓу нас.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Прислужникот чичко Петре мораше да влетува меѓу нас и со стапот да прави редици, викајќи налутено. - В тил! В тил, прлиња!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ти конечно ме бакна, и како и овие дождови и секавици, како и овие ветришта, ме окова за себеси, и тоа што веќе меѓу нас се случи сега и Бог - господ не може да го спречи.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Разговорот меѓу нас, зголемен до бесмисол, ни ги гмечи носовите.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Непријателството меѓу нас двајцата уште траеше и јас се наместив како да ќе скокнам на него.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И стоевме сега сите крај логотетот, дванаесетмина мудри, арамии свети; меѓу нас, на својот трон си седеше владетелот, а пред нас стоеше Филозофот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Или, зарем ако немало ништо, ќе ме прегрнеше тогаш, во фискултурната сала, под разбојот (макар и од бес да ме прегрнала); зарем ќе се согласеше да стоиме така пред сите, пред целиот клас, два долги мига, бескрајни секунди, лице во лице (носевите речиси ни се допираа); и зарем ќе ѝ речеше на својата најдобра другарка (која беше, за среќа и моја другарка, и како што бидува обично во тие младешки години – беше поштар меѓу нас двајцата), зарем, значи ќе ѝ речеше дека песната од први клас сѐ уште ја чува, и дека не прочитала ништо поубаво до сега од таа песна, ама дека не може да се согласи дека девојката опишана во песната е таа, оти таа, Луција, е лоша, грда, недостојна за таа песна; и зарем ќе ѝ речеше на таа девојка дека ја загрижува тоа што од првиот ден во првиот клас веќе не сум ѝ напишал песна, и дека не знае зошто е тоа така?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Додека одев кон своето место, го уловив погледот на Луција: таа насетуваше некаква крупна промена кај мене, оти никогаш порано јас немав задоцнето, ниту пак разговарав со таков циничен, препотентен тон со некој наставник; ме гледаше од ниско, и јас знаев дека меѓу нас е готово, дека мојот циркус е посилен од нејзината Партија; од друга страна, покрај неиздржливата болка дека ја губам, дека поминувам во еден друг свет, дека се реинкарнирам уште при живот, чувствував една неподнослива леснотија на постоењето, една слобода која ме опиваше: јас го имав, наспроти овој дисциплиниран клас, мојот циркус, и мојата Ина, со која за една ноќ бев полбизок одошто со Луција за четири години.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Значи: имаше нешто меѓу нас, но имаше и нешто помеѓу нас како пречка, нешто што ја спречуваше Луција да ми се предаде; не беше возможно таа млада девојка, за која и денес знам дека ме посакуваше, не беше возможно велам, да не биде со млад маж само затоа што има некакви обврски, кои сите ги имаме, секој ден.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Миракула Божја го поштеди Филозофот, и тој слезе меѓу нас, на земјата што бевме, и рече: „Сѐ е умножено верно и добро е умножението“. И тоа се случи патем.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Меѓу нас зборот предавство беше врв на најстрогата казна.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Меѓу нас имаше еден морнар кој по ѕвездите ги откриваше насоките на светот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Остана на просторот меѓу нас двајцата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Чиниш оти нејзината срдитост се престори ветер сукалец кој зафуче меѓу нас, зад нас, врз нас.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Пред Турците ние сме „каури” и „раја”, и „каури” фативме да се викаме и меѓу нас.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Меѓу нас и Власите нема никакво историско недоразбирање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Можеби некој, а можеби и мнозина меѓу нас ќе речат оти уште е рано да се суди за резултатот на воставањето.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Обратно, уште од средните векови и меѓу нас и Власите имало секојпат согласност.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој интерес малку е задоцнет, но од тоа сѐ уште не следува дека тој си нема сега место меѓу нас и дека може да ни напакости.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со полното прекратување на востанието ќе се востановат меѓу нас и Турците односи што им одговараат и на нашите и на нивните интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во оваа книга, ќе речат тие, се внесува раздор и разединување меѓу нас наместо соединување, коешто сега-засега ни е толку нужно.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Бевме научени на изварка, на суви пиперки, на кромид.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најстариот меѓу нас, Симон Наконтик, дојде како од плеснива икона на која заборавен светописец ја раскажал Тајната вечера на апостолите и ме повика да седам до него крај огнот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Проштавај, апсанџијо мој, тоа сум што сум и ќе бидам пак тоа. Сложи се со тоа, па да има слога меѓу нас“.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тоа јас добро го видов на фронтот: додека траеше затишјето меѓу нас и непријателот, тие рикаа во шумите, се давеа меѓу себе.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Врват меѓу нас, како отворени казарници и ни даваат некои лекови, нѐ преврзуваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Меѓу нас влегува денот и почнува да не отчипчува, да не одделува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Меѓу нас да остане!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ИЛИЈА: (како и погоре спокоен), Јас те поканувам да се спогодиме: ако ме победиш, ќе се откажам да ја барам Антица, а ако те победам да ми ја дадеш без да разбере народот што станало меѓу нас.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Старчето не ми одговори. Меѓу нас лежеа трски и тишина.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Трските зашушкаа. И невидлив, Водомар пееше: Дојде де и дојде час, Пуфи Паф е меѓу нас, Шумшул- град го чека спас.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Можеш ли уште еднаш барем да ги поместиш карпите меѓу нас, уште еднаш да бидеш блиску до мене...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Има некое недоразбирање меѓу нас, другар брат, мислеше.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Неколку замрсени спомени висат како пајажини во аглите од ѕидовите меѓу нас.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Тој го имаше штитот меѓу нас и смртта.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но вистинскиот пекол беше меѓу нас, помеѓу еден и друг, се преживуваше со паразитско кодошење за сметка на другиот, кој потоа беше подложен на тортура.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ми се стори дека тој брз здив на некого што не е веќе меѓу нас дојде за да ги отстрани сите сомневања и прашања дали е тоа она: валчестолика и млада со положени раце в скут, на градите, помеѓу два брега на женскост, сребрен крст и цвеќе, најверојатно китка лилави бел алисум; рамениците се паднати, од едното се цеди сончева светлост за да истакне во заднината некакво зимзелено дрво но толку малецко за да може да биде она џуџе на Едвард Жорес.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Го убедував да го утешам дека одраснал и меѓу нас, немуслимани, и дека нема зошто да биде, да се чувствува сам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Остави ме, меѓу нас е граница, слушам глас и сепак знам дека тоа сум го рекол во себе - капакот со срмен укит не се поткренал, нема ни да се спушти, и веќе не го знам јас ни крајот ни староста на облеката, црна и свечена, пресмртничка, секаква и никаква: ни облакот во длабочината на изминатите ноќи нема боја и нема цел и белег во сеќавањето.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Ти така мислиш, а можеби и не е така, можеби нема да биде така,” ѝ реков.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Имаше меѓу нас нешто и пред тоа, но вистинските работи почнаа да се случуваат откако тој се разведе, а јас дел од денот минував во неговиот стан.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Едниот примерок од документот од задната страна го намачкав со лепило и го положив на сандакот за муниција што стоеше меѓу нас.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Нашата судбина се поистовети со нивната. Меѓу нас и нив сега нема разлика,” ми рече.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Нека остане меѓу нас, но продажбата на антиквитети изумира.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Нека остане меѓу нас, бате, мене ми е мило што ме фатија пред да забраздам уште подлабоко.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А она што најмногу ме погоди, беше тоа што сфатив дека ме сакаш и многу ти значам, иако во последно време беше некако груб со мене, како да имаше некоја пречка меѓу нас двајцата, како да имаше поставено некој невидлив ѕид, па не можев да допрам до тебе, не дозволуваше да те жалам. да те тешам, да те прашувам како ти е.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Јок „ти толку најде толку да дајш", јок „не најду толку, не давам волку", — ќе си направиме омразиа меѓу нас.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Михали, на возраст на половина пат меѓу нас и Фоти, нѐ маѓепсуваше со приказните за борбата, за комунистите, за Сталин, а и со стравот што ни го влеваше дека нему и на Фоти може нешто да им се случи ако тајно не заминат за Македонија.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

СИМКА: Грев правиме... Ти се молам... Костадине... Што беше меѓу нас, беше...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Но, првин, да си „расчистиме меѓу нас” – рече замислено Мајка. – За што да расчистуваме, мила, зар не било секогаш сè чисто, пречисто помеѓу нас?

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Романот „Ервехе” изобилствува од фабуларни заплети низ кои приказната си добива природен тек, бидејќи, овој белетристички колаж од новела, повест, роман, мемоар, дневник, есеистички отклони и драмски акценти всушност претставува модел на посовремено поимање на прозната форма, кој некои меѓу нас ќе се одважат да го крстат и со квалификативот постмодерна.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Меѓу нас – двонасочно попречено движење – триста и педесет разметливи минувачи, автомобили.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Исчепка тој дека меѓу нас, во Сук, има расипници, неранимајковци, агенти, шпиони.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во меѓувреме Бориз и Петка, дете најголемо и најсилно меѓу нас, праша: - Кој бил тој Луман?

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И на крајот нели ме прашавте дали се сложувам со тоа што го тврдевте, и тоа таму, пред легнатиот на снегот Ролан Јаковлевич, а јас, дурак, климнав со главата, саглашајус, реков, иако знаев дека грешам!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ти си пред мене чист, а и јас пред тебе исто така! Зар не се тоа ваши зборови, Иван Степанович?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А потоа ми спомнавте дека меѓу нас отпаѓаат сите земања и давања.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сфатете, предупреди еден меѓу нас кога народот ја претчувствува мемлата во говорот, офтиката несомнено насетува неслобода осој, таму кајшто треба да припекува слободата на зборот и мислата сласта на грлото кога го испушта гласот милозвучен ништо подлабоко во човека не пробива од јазикот во него е сѐ она што по којзнае кој пат било не само овде и не само во нас.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

II Ќе дојде тоа сончево клопче пролетта како што иде да свие сончесто гнездо во лисјето на нашите грижи а ние двајцата ќе сме два кротки два питоми рида во тој пејсаж од смев наполно наполно зближени Понекогаш ќе си тажна и уморно надвесена над таа лулка од страв зората додека заруди Ќе зрачи тиха светлина твојата приспивна песна барајќи крепка починка во моите очи будни Таа грижа по ноќите ќе ме грее и дење па колку беден ќе сакам мајко да ти речам оти може понекогаш помалку ќе си жена заради тој поток од сон што меѓу нас ќе тече.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Се истурила кантата со измет, се истркалала меѓу нас и ние ќе се фатиме да се кубеме, да врескаме. Лудница.