крај (предл.) - вода (имн.)

Некои ја виделе како јава на крилест змеј над блиската клисура, слетувала крај водите и се вовлекувала во пукнатините на стените од каде, по неколку дни, исползувала како темно сива змија, долга и уплавна.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го издолжи лицето и, покажувајќи ги како во закана ретките заби, се смири. Остана залепен крај водата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Да не живеевме секогаш крај води, маките ќе ни беа уште поголеми, неиздржливи, неизминливи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ги видоа тројцата луѓе под леските, но никакво подозрение не зедоа, бидејќи секој ден имаше пазарџии што си почиваа под сенките крај водата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Растат жита, горе нависоко: оризите крај вода студена, мрки урви дури до колена, жолти ’ржи до преку рамена.
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Одново бродиш – а неа нигде ќе ја нема И сѐ што ќе видиш пред да оземјиш, пред да онебееш Ќе биде сликата: Си играат две дечиња заборавени крај водата сина Едното уште кружи – другото се вика Разделина.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)