Чувствуваше како неговото големо, несмасно тело на душата која ви фркнала кон некаде му стои како камен на вратот.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Ретко, но понекогаш, додека така брза кон некаде, ќе застане.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
И тонам така некаде, кон некаде.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Мори, детево почна да ми клоца во мевот, ми вели таа, и тоа тргна кон некаде.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Твоите нека се мртви, вели жената, и само забегува кон некаде.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Јас си седам тука, го слушам ѕвончето на Белка, сигурна сум дека говедата ми се тука, си држам во рацете дивјачка, и го гледам руменото обравче и ги слушам мушичките како ѕунат низ тревата од горештината, ѕунат, аман Господе, ти се чини улиште има тука некаде и уште што не се пуштило, што не тргнало кон некаде...
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Некои се лажеа себеси и другите: “Ние сме овде на пропатување, знаете, остануваме во хотелов само денес, а веќе утре,” и покажуваа кон некаде со рацете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Особено силни беа молбите за време на работните часови, кога докторите работеа заедно со нас – ткаеја, или плетеа, или изработуваа дрвени предмети.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Четворица сме: јас и тие: јас од тукутака ќе се расплачам, ќе се размрсулавам, тие по мене, ќе молчам јас, ќе молчат тие, јас тргни кон некаде – тие по мене, ја расипуваат играта.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Велам нешто свртен со грб кон очите, го отплетувам коланот со реденици, задоволен сум: ја враќам во шошката да стои тука и да се заканува кон црното и сеништата што надлетуваат над куќата небаре утки и други пилиња со зол глас се.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Гледав само војски, војски, колони војски гледав, забрзани кон некаде.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)