кон (предл.) - сопствен (прид.)

Таа цврста подлога особено ќе ја ползува големиот мислител Рене Декарт, во како што истакнува авторот, Ото Клем, „Откритието на свеста како основен психолошки факт“ кое не било направено пред Декарт, додавајќи понатаму дека со него започнува „развојот на модерниот поим за свеста“.2 „Модерниот поим за свеста“, всушност подразбира познание за себе како продукт на интроспективно набљудување, односно софистициран процес на рефлексија на сопственото искуство.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа би значело дека без способност за рефлексија кон сопственото искуство не може да постои „само- свест“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Лесно е да се напушти земјата, но нели е тоа предавство кон сопствената мајка, да ја напуштиш кога си и потребен. Лојалноста и е потребна на земјата Мајка! ***
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
2 Всушност ништо: „врзани енергии што се движат кон сопствената смрт”; игри на неутрализирање, деактивирање на сапунските меури, супституции, инверзии.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Дури откако ги извршивме најгнасните насилства над себе, успеавме да се оспособиме за живот во релативен склад со цивилизацијата што очигледно стреми кон сопствената пропаст.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сека зелка си се тркалаше кон сопствената вистина: една се потсмевнуваше предизвикувачки, друга намигнуваше заводнички, трета не знаеше што сака и сал туку се удираше во другите зелки и им откинуваше по некој лист од судбината - да ги штрекне, море и асолно да ги здоболи а и да им даде на знаење дека и на удолниците правилата пак ги одредуваат најсилните.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Без запаѓања во “историцизам”, Грековото дело мора да се означи како генијална творба на една “неделива” индивидуалност која што, меѓутоа, била во еден крајно напнат однос кон сопственото време.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Никој немал помалку сочувство за боговите од Хомер, никој кон папската курија од Данте, никој помалку кон политичките фигури (и на Рим и на своето време) од Расин, никој толку немилосрден кон сопственото совремие од најчистиот лик на западната класика, Моцарт, кој млад умрел исто толку бедно колку и злиот старец Микеланџело.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Мој мал борч кон сопственото детство.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Што е тоа што може да биде од интерес и да претставува воведен текст кон сопствен поетски ракопис, или поточно, - кон сопствена поетска постапка?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ме излудуваа затоа што беа пресметани (и воопшто, Луција беше свесна дека е убава и имаше еден сосема јасно деклариран економски однос кон сопственото тело, чија убавина ја натценуваше токму со тие непотребни движења со кои истакнуваше делови од телото); но мене тоа не ми пречеше, туку напротив, го сфаќав тоа како сигнал кој ми ветува дека некогаш, кога и да е, ќе ја имам Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Зајмиме хетеросексуални обрасци на односност и ги приспособуваме кон сопствените цели, истовремено потпирајќи се на личното и на интимното за да им внесеме особено, своеобразно значење – да ги создадеме значењата и обредите што им даваат облик, цврстина и полноважност на нашите чувства.314 Колку се полични или поинтимни таквите начини на ополноважување и легитимирање, толку ни е помала дистанцијата од нив, толку понеиронично ни е гледиштето кон нив и толку помитски стануваат тие општествени облици и обреди. ‌Ваквите самоодобрени, самосоздадени и самопотврдени облици и обреди можат да бидат особено угнетувачки токму за оние што ги создаваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На пример, машката геј-култура и себеси си ја лепи етикетата „мелодраматична“, а не само на оние на кои им се потсмева, со што подметнува стап во спиците од тркалото на општественото обезвреднување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како адаптација на мошне перверзниот истоимен роман на Џејмс М. Кејн од 1941 година, со неговите мрачни упатувања на мајчината прикриена, родоскверна желба кон сопствената ќерка, холивудскиот продуцент Џери Валд, сценаристот Раналд Мекдугал и режисерот Мајкл Кертиз ја преобразиле Милдред Пирс во релативно морална приказна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Бидејќи немаме никаков општествен поттик да се вљубиме и бидејќи немаме никаков сопствен стандарден, надворешен, јавен облик со кој ќе ги дефинираме и претставуваме сопствените венчални односи, мораме да ги персонализираме постојните општествени облици за да ги направиме наши.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Машката геј-култура по правило зазема некоја абјектна положба само за да ја редефинира, да ги обрати вредностите што се поврзуваат со неа, да заземе иронично растојание од нив, да ги оспори, да ги сврти против нив самите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Милдред Пирс ви е добар пример.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако една од функциите на камп-хуморот е да наврати на трауматична сцена и да ја преодигра таа траума во урнебесно преувеличен сразмер со цел од неа да ја испразни болката што кампот не ја одрекува, тогаш за присвојувањето од страна на кампот на овие драми во судирот помеѓу мајката и ќерката може да се мисли дека е соочување со стравот што тишти многу геј-момчештва и што остава трауматичен талог во внатрешните животи на голем број возрасни гејови: стравот дека обожаваната мајка може да си ја покаже – макар и несвесно, или против своја волја – несовладливата одбивност кон сопственото чедо, одвратноста од тоа што родила и одгледала девијантно дете.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа нѐ поттикнува личното да го правиме стварно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа значи да ја одбиваш културната дихотомија што туѓото страдање го смета или за трагично или за (само) патетично, според степенот на општествена престижност на засегнатите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеме да продолжиме онаму каде што запревме на крајот од поглавје 10 и да ја толкуваме привлечноста на тие филмови за геј-мажите и на двете веќе издвоени сцени од нив, и тоа во контекст на нашево сфаќање на кампот. ‌Глетката со лутата мајка би функционирала, според ова толкување, како начин на нова изведба и дејствување преку еден од најголемите ужаси или потенцијални ужаси, од настраното детство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во нив нема ништо од конвенционалното и вештачкото што, општо гледано, им е присушто на прифатените или на наметнатите општествени улоги, а што му овозможува на општествениот актер каква-таква дистанција од нив, а со тоа и некаква противсила во однос на нив.315 Кога самиот си создаваш улога, немаш гледиште со лесен отклон од неа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто, да се откажеш од секакво право на општествено достоинство значи и претпазливо да ги осуетиш сите туѓи обиди за твое омаловажување и значи да заземеш ироничен став кон сопственото страдање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За разлика од досега, кога светот го гледаше само надворешно, сега за првпат , погледите на Еразмо беа свртени кон сопствената внатрешност. Од и поради немоќта!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ме учеа, а и верувам дека искреноста кон сопствениот страв е патот за премавнување на физичката и душевната осаменост.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Клукајдрвецот како да заклучи дека секој треба да си ја гледа својата работа па се поткачи погоре на стеблото и, откако за секој случај разгледа наоколу, заудира со клунот во корката од брезата од што рафалниот звук се разнесе со ехо, а на авторот му дојде да се фати за темето поради немилосрдноста на чудната птица кон сопствената глава.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Внимавај на временската композиција. Располагај со сопствен избор во приодот кон сопственото доживување.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Бил во прашање некој Големец кој божем случајно ги заборавил обврските кон сопствената жена препуштајќи им се на нежностите на Аксја!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не може секој да се приспособи на правилата и наредбите, па и тогаш кога ќе се донесат со добра намера.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можело да се случи, ако пукне вистината, да му ја затрупа иднината на тој ваш Големец, иако, барем јас така мислам, всуштност и не бил виновен тој туку законите и правилата на однесувањето што ги измисливте за да ве прикажуваат како светли предводници во еден поубав живот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Неговата фасцинација од визуелната досетливост и богатство на духот кај децата, е поврзана со неговиот необичен личен однос кон сопствените спомени и импулси од детството кои што останатите возрасни така сигурно и претпазливо ги закопале вон досегот на свесноста.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сето тоа пак, беше во функција на задоволување на „нагонот” да ја појми сопствената креа­тивност, т. н. (од него са­ми­от) „un mystere totale”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Зад секој агол се изненадувањата на животот, непредвидливоста е најубавиот дел од секојдневието, можеби најубавото уште не сме го доживеале.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Несвесна пародија која го обесчестува човекот, лажат луѓе без чест, без лице, манипулатори, но тоа е морничава заблуда, стапица не за другите, туку за нив самите, порано или подоцна самите ќе се фатат, само што тогаш ќе почуствуваат гадење од самите себе, омразата уште повеќе ќе им расте, омраза кон сопствената мизерија која самите си ја плетат, како совршен простор за сопствените лажливи дела.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ете, гледате колку неодговорно се однесуваме кон сопственото историско и културно минато“, искрено изјави директорката.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)