кон (предл.) - свој (прид.)

Во кривичниот процес (кој беше воден пред судскиот совет во состав В.Миновска судија-претседател, С.Михајловска и С.Петров), а и оштетениот Јакшиќ имаше свој полномошник (адвокат М.Петковска – поротници/членови) осудениот управител беше застапуван од својот бранител (адвокат В.Петров), а и оштетениот Јакшиќ имаше свој полномошник (адвокат М.Максимовска) кој, во завршните зборови, предјави имотно-правно побарување во вредност од 3.500.000 МКД (57.375 ЕУР) кое ќе го бара во друга постапка. ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Со најновиот позитивен развој на настаните, Јакшиќ се надева дека сега ќе се повтори граѓанската постапка 11 и дека овој пат правичноста конечно ќе победи, а тој ќе биде во состојба да ги подмири долговите кон своите роднини и пријатели кои ги создаде овие години за да го спаси видот на едното око, а и да добие средства за да може да отиде на операција за, со помош на трансплантација на рожница, да го поврати видот на окото и како порано да биде нормално способна личност.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но таа јаснотија ништо не менуваше во светот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Согласно со извадокот од житието, во текот на Ха­зар­ската мисија Константин го посетил Херсонес (на Црно море) и пронашол таму Евангелие, напишано со, како што вели житието, роски букви.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Натаму се раскажува како Константин во Херсо­нес пронашол човек кој го зборувал роскиот јазик, стапил во разговор со него и прилагодувајќи се кон неговиот јазик започнал кон својот говор да при­менува разни букви, така што набргу читал и пишувал на роски, на што „мно­гумина се чудеа“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Подждригнувајќи, одеше кон својот гроб но на чуден начин веќе сакаше така да живее, да живее во самодоволно лешинство.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А татко ми, на крајот, доследен кон своите принципи, не сакаше брат ми да го спречи да стапи во партијата, но потајум во себе страхуваше синот да не се внесе премногу во ветувањата на партијата, по него да тргнат и другите браќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тамам зачекорив кон својата смртна постела, кога, одеднаш се сетив.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И одам понатаму. Брзам кон својот гроб во недоумение: што се случи? Кој кого?
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Таа беше налик љубовта на Сократ кон своите ученици.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Да, беше налик љубов на учител кон ученик, како љубов на уметникот кон своето дело ... по малку надмена, горда, од друга страна сервилна, бидејќи во тој однос не знаете кој кого го поседува. Брутално посесивна ...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Се сеќава како, иако не многу опитен сепак внимателен, внимателно одговараше на прашањата од новинарот Зимха Зајден, обликувајќи ги одговорите така што да зрачат со скромност, камуфлирајќи ја амбицијата, а едновремено, пред читателите да ја истакнат неговата неповторлива личност: „Јас бев активен како рабин и предавач во Берлин.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Секој е пророк во своето место”, помислува додека насмевнат од овие лажни спомени што се случиле само во неговите желби, лежи на својата постела, свртен со лицето кон ѕидот и со грб кон својот цимер кој дише воедначено, и како и тој - Виена, го сонува својот дом не во сегашниот, сив и заканувачки замолчан, ами во еден друг, отворен и радосен, кралскоцарски Загреб.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
56. „Опаѓањето на интересот за либидинозното во стварноста неодамна е приведено кон својот крај.“ (Антон Еренцваг)
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Кога автоматските врати ќе се спојат и лифтот ќе тргне кон својот бавен и мрзелив Маргина 35 107 успон, Мартин отсутно размислува за категориите.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Одовде го започнува патот кон Минхен, Улм, па кон Штутгард и понатаму кон својата крајна цел - Дортмунд.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Валсамиди од Переа Денот се ближеше кон својот крај и на километражникот веќе бележавме 400 километри пат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во романот дури и болничарите беа луди и работеа многу невозможни работи.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Баш тогаш бев на строга диета, идејќи мачно кон својата цел да изгубам педесет килограми, спуштајќи се од сто педесет на сто.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Да се биде“ и кога „никој не ме гледа“ е местото на светотот прибежиште во кое поетот го „кове“ заговорот кон своите ненапишани песни.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Семето добро знае: ако тргне кон своите - своите веќе одживеале, ги нема, за да тргне кон себеси - и самото треба да исчезне...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Химна на животот Семето на својот врат си го носи клучот на животот кој ќе го проживее откако претходно ќе никне од себеси за големите искушенија низ кои допрва ќе минува - тоа никого и ништо не прашува.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Толе пак мислеше како да се однесе кон својот сопарник.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но веднаш му излезе гласот на неговото родољубие и си рече: „Јас го даду зборот пред оној Толе шо истепа толку Турци, за да му помогна на виа новите Толевци шо тргнале да и истепаат сете Турци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дејв со благодарност и зачуденост гледаше кон својот ненамерен маневар.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во неа посебно се истакнувало дека според развојот на ситуацијата на сите фронтови војната во Европа се приближувала кон својот крај.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Боб: Милостив си кон својата жртва.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Надворешниот, “архитектонски” простор на градот е свиткан навнатре, кон својот највитален, најсуштествен дел, за кој всушност никој и не знае дека постои, кој е врвна тајна!
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
На планот на “чистата” музика Кејџ сѐ повеќе се враќа кон своите првобитни интересирања актуелизирајќи многу проблеми од своите поранешни дела.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ова отсуство на присност и топлина сигурно не беше потпомогнато од фактот дека „тоа беа тешки времиња и имаа силно и заканувачко влијание на мене како дете.“
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Токму затоа поимот на техниката никогаш нема едноставно да го расветли поимот на писмото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Какофонијата од настанатите звуци е резултат на ситуацијата во која секој може да ја бира музиката што ја сака.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оттука, независно од комбинациите на субјективните и објективните причини, Бојсовите родители не ја исполнија својата прва должност како родители кон своето дете: кај него да создадат чувство на сигурност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во Евтина имитација (1969) се обиде отсуството на сопствената звучна и стилска препознатливост да го надомести со имитација на Сати-евата музика.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Системот на „разбирање- зборување“ преку фоничната супстанца - која се подава како не-надворешен, не- световен, значи, неемпириски или не-контингентен означител - мораше, во текот на цела една епоха, да доминира со историјата на светот, дури и ја произведе идејата за светот, идејата за потеклото на светот, поаѓајќи од разликата помеѓу светското и не-светското, надвор и внатре, идеалитетот и не-идеалитетот, универзалното и не- универзалното, трансценденталното и емпириското, итн.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
6 Со нееднаков и, во суштина, несигурен успех, ова движење се стремеше, како кон свој telos, кон затворање на писмото во една второстепена и инструментална функција: функција на преведување на еден полн и наполно присутен збор (присутен за себе, за своето означено, за другите, самиот услов за темата на присутноста воопшто), техника во служба на говорот, портпарол, толкувач на еден изворен збор кој самиот е изземен од толкувањето.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Играјќи се овчар - со стапот (претходник на неговиот „Евроазијски стап“, како што тој и самиот признава), а „едно имагинарно стадо се собра околу мене“ - Бојс станал сопствен родител.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сепак, се упати кон својата нова работна просторија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се упати кон своите сиџили, во потрага по светлината што ја криеја знаците кои го означуваа можниот спас...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Археологот се врати кон своите секојдневни обврски.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Жалам, другар и другарке. Гозбата е завршена. Ајде кај овците! - им подвикна на кучињата, а тие, не баш настроени, се упатија кон плевната, кон своето стражарско место.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сродни души“, си помисли Бојан, па стана, фрли уште еден поглед кон својата колиба, ќе ја види ли можеби Елена.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- изусти Бојан обрнувајќи се повеќе кон својата Стрела, убеден дека кучката нема да стори ништо неочекувано.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ги нарамија косите и покрај стубелот, покрај багажот на гостите од градот, покриен со шаторско крило, се упатија кон својата колиба.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Уште еднаш филозофијата го завлекува светот кон својот кревет за да си направи детенце од неговите подолни работи.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Додека седевме чекајќи јагулите да заминат ѕвездите бдееја високо секоја кон својот мрак свртена.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Неврзан за месото на зората или за твојата густа крв тргнува кон своето небо.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Не кревај го прстот кон својата рана.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Луѓето се враќаа од црква со запалени свеќи, Ги засолнува впазуви, ги бранеа од пролетниот ветер, Итаа кон своите домови неизгаснат за да го внесат огнот на второто раѓање.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Штом случајно заѕвонеше ѕвончето, Грифонот џидички истрчуваше до влезната врата и, свртено не кон вратата, туку кон својот стопан, стоеше потпрено на задните нозе чиниш готов да му скокне ако тој се осмели да се пресегне да ја отвори вратата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
"Кој не мие, тој не крши", рече сопрутата гостинка, фрлајќи значителен поглед кон својата пријателка, жена му на домаќинот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Дамче се врати кон своите, им рече дека прекршила ужина и дека треба да почнат да собираат полози и да врзуваат снопје.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На самиот влез нѐ очекуваше кустосот – водич К.К., во црна работна облека, со строг израз на лицето, готов да нѐ поведе кон својот дел на пеколот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Претставата на апсурдот не беше завршена, но се ближеше кон својот крај.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога пилотите појдоа кон своите авиони, останаа зачудени: секој авион беше закитен со маслинови гранки.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Таа фрли поглед кон него и веднаш си го спушти погледот кон својата половина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Утредента тој ме поведе кон својата улица.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Чекорев кон својата куќа со некоја трага, потивка и понеизвесна од есенскиот дожд.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ми ги држеше рацете завртени зад грбот и ме вртеше кон своето љубимче.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тргнав кон своето место, зад Луција. Таа го избегна мојот поглед, оти знаеше зошто ме викнал директорот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Што правиш тоа?“, ме праша, очигледно изненадена од таа игра, од таа неочекувана и за неа непозната нежност после гризењето по целото тело; „Го барам папокот на вселената“, реков; и кога продолжив со таа игра со папокот, таа се смири; престана да ме удира, рацете ѝ тргнаа кон моето лице, ме повлече кон своето лице, кон устата, и веќе следниот миг, според начинот на којшто ме прими и се отвори јас знаев (тоа движење ми беше сосема непознато, како на маж кој не преспал со жена): тоа не беше онаа Луција што доскокна од вратилото во мојата прегратка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ете така, татко мој, оче Мида, така и ти брате Лествичнику што по скалите нагоре одиш (а слегуваш) кон својата одаја, и ја отвораш вратата и ме гледаш, и знаеш дека и јас знам, и солза не проронуваш, а јас плачам, оти те сакам, оти си ми брат и друг јас на светот овој ништо немам, оти ти велам: сѐ ќе сторам братот мој да не ја изгубиш главата, оти утре страшно собитие те чека, брате мој, кога логотетот ќе види дека одајата си ја отворил не три, ама три илјади пати за овие години.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Додека одев кон своето место, го уловив погледот на Луција: таа насетуваше некаква крупна промена кај мене, оти никогаш порано јас немав задоцнето, ниту пак разговарав со таков циничен, препотентен тон со некој наставник; ме гледаше од ниско, и јас знаев дека меѓу нас е готово, дека мојот циркус е посилен од нејзината Партија; од друга страна, покрај неиздржливата болка дека ја губам, дека поминувам во еден друг свет, дека се реинкарнирам уште при живот, чувствував една неподнослива леснотија на постоењето, една слобода која ме опиваше: јас го имав, наспроти овој дисциплиниран клас, мојот циркус, и мојата Ина, со која за една ноќ бев полбизок одошто со Луција за четири години.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Намерата не ми беше да ја багателизирам постоунволската геј-култура, туку да ги крепам облиците на општествен отпор против хетеронормативноста кои ги претставуваше и кои и понатаму ги претставува голем дел од претстоунволската култура, а истовремено да ги истражувам причините поради кои официјалната, паланечка, идентитетски заснована и виножитно забарјачена геј-култура што ја замени, изгледа, на онолку многу геј-мажи им е крајно незадоволителна и фалична.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-мажите се мошне критични, ако не и презирни, кон своите уметници, писатели, филмотворци, исто како што си ги презираат и политичките вождови.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можат геј-мажите да си тврдат дека сакаат да гледаат прикази за самите нив и за своите животи, но ним честопати знаат да не им се допаѓаат приказите за геј-мажите што ги создале геј-мажи или, пак, не успева да им потрае таа заинтересираност за нив. ‌И може да им се разбере неполетноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа незадоволство е стварно, а понекогаш политичкиот приговор кој штотуку го артикулирав само служи како алиби за геј-хомофобија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сакав да го откријам изворот на многуто геј-незадоволство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Токму оваа девијантна ориентација на субјективитетот на инвертитот лекарите ја сметале за медицински проблематична – „чувството да се биде отуѓен, со сето свое битие, од сопствениот пол“, како што бележито го срочил тоа Вестфал во една белешка кон својот напис од 1869 година.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
САЗДО: Уште не си дома? Невена со сукало ќе те отепа.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Сане, сѐ уште стегајќи ја на градите кожената чанта, со некаква скриена почит кон својот пријател, влегува и Саздо веднаш го здогледува па ги шири и рацете.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Свесно стремејќи се кон кон својата цел, таа загинува.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Посакувајќи да се движи, златото се стремеше кон својата пакост.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
-Телото! Колку интересно. Како сме заробени во телото. –се одзва Еразмо, гледајќи со чудење кон своето тело.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Секој се стреми кон својата цел.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Откога ќе созрее за оплодување, човекот природно трча кон својата реализација.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
-Човековата природа е наклонета кон свое сопствено непознавање.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Застана и подигна муцка кон својот колега, чиниш му вели дека јабана е работата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И од него читателот најавтентично може да ја види преданоста на Орце кон гемиџиското дело, поточно, да ја почувствува неговата љубов кон својот народ и кон својата татковина.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Гемиџиите биле скромни, повлечени, полни со љубов кон својот народ, со неограничена омраза кон непријателот, безгранично храбри, младинци што не мислеле на животот, туку на смртта.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Неколку минути по гасењето на светлината Орце го запалил фитилот во визбата, ги затворил ролетните на дуќанот и тргнал кон својот дом кој не бил далеку од Банката.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Главна кохезиона сила што цврсто ги поврзувала гемиџиите била нивната фанатична преданост кон своето дело.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Секогаш доволен од себе си, учтив и внимателен кон сите, особено кон своите другари, тој во кружокот на гемиџиите беше најсимпатичниот, најсаканиот главно поради неговиот голем идеализам, скромност и добрина“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Другите деца веќе се беа придружиле кон своите мајки и татковци и во весел разговор и честитање ја напуштаа искитената сала.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кон таа крв чувствуваше некаков зазор, дури и Мојсеј, кој на еврејскиот народ му бил ослободувач, законодавец и основач на верата, го прогласуваше за не-Евреин, а од секоја негова реченица во која се наоѓаа не-Евреинот Мојсеј и Евреите, можеше да се почувствува што тој чувствува кон не-Евреинот, а што кон својот народ: „Како е можно еден единствен човек да постигне такво нешто, од индиферентни поединци и фамилии да формира народ, да му втисне конечен карактер и да му ја одреди судбината за цели милениуми?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И затоа звучи како омраза и како одмазда кон својот народ.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јохана тргна кон својот дом, јас кон својот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Омраза кон своите, одмазда кон своите; а зошто?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа се премислив, и тргнав кон Гнездо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На крајот од „Мојсеј и монотеизмот“, брат ми ги обвини Евреите и за страдањата кои ги имаат претрпено низ милениумите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми веруваше дека Чарлс Дарвин му го нашол вистинското место на човекот - во животинското царство; тој тврдеше дека со Дарвин започнува вистинското сфаќање на човечкото суштество - како креација на природата настаната во преобразбата од еден животински облик во друг, а не Божја креација од прашина со вдахнат божји здив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше местото каде што се скина тенката нишка помеѓу нас и нашите заборавени претци: ние бевме првите неверници во долгата низа поколенија од времето на Мојсеј до нас, првите кои работеа во сабота, кои јадеа свинско, кои не одеа во синагога, кои не кажуваа “Кадиш“ на погребението и на годишнините од смртта на родителите, кои не го разбираа хебрејскиот; за нас светиот јазик беше германскиот (брат ми веруваше дека германскиот јазик е единствениот кој во потполност може да ги изрази највисоките вознеси на човековата мисла), се воодушевувавме од германскиот дух и правевме сѐ да бидеме дел од него, живеевме во Виена, престолнината на Австро-Унгарија, која беше нарекувана “светата империја на германската нација”, и со некакво чудно воодушевување, со кое го прикривавме зазорот кон својата традиција, ги прифаќавме тогашните навики и однесувања на виенската средна класа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По неколку часа спокоен и среќен, со ангелска леснина, носен од небесно ветре, летав кон својата татковина, кон дома.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сонцето им ги отвори очите на верниците, светлината им го подозеде стравот и уплавот и сите прснаа бегум кон градот, кон своите домови.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога Сане ќе стане од ковчегот и ќе зачекори низ воздухот, кон своето успение, авторот ќе се запраша: „Му ги одврза ли Господ нозете на Санета од земјата, му ја пресече ли ортомата со која беше зајамчен за неа...“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Како и да е, додека го вадат од водата, од него ќе испадне „бакарната книга“ испишана со „непознати букви“, и тогаш , со еден странски восклик („о, возљубени читатели“) искорнатото срце на авторот пак ќе зачука во градите, и тој со „ангелска леснина“ ќе летне „кон својата татковина, кон дома“, со книгата можеби напишана а можеби ненапишана.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но точни и проверени информации се добиваат при многугодишно упорно работење, и тоа кога се работи со свеста дека со работењето се исполнува долгот кон татковината и кон својот народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Пекол на Рајските острови: иако на наследниците на првиот колонизатор, едноокиот гусарски капетан, Џон Џонс, наречен „Џонс Крвопиец“ им е исплатено 23 долари како надомест за сопствеништвото на поседот, референдум е сепак неопходен – дали 35-те корални островчиња ќе бидат присоединети кон својот голем сосед, од чии брегови го делат 1500 километри или ќе го задржат досегашниот независен статус?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сценскиот агон тргна кон својата кулминациона точка кога се слушна изјавата на тогашниот Министер за култура Ѓ. Исмаил: „Забрането е да се забранува!“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Вечерта на 25 ноември 1871 година, откако доживеал триумф во ,,Лициум“ Ирвинг се свртел кон својата сопруга Флоренс и и рекол дека успехот во театарот ќе им дозволи да имаат сопствена кочија и пар коњи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тогаш сфати дека секој човек мора сам да го најде патот кон своето спасение и оти тој, Павле, патот може само да му го покаже, а не и да го влече по него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш ви велев дека секоја жена мора да му угодува на мажот свој и да му биде послушна, оти тој е Божјо чедо, и како што тој е послушен кон Бога и неговите заповеди, така и жената треба да биде послушна кон својот маж и неговите заповеди.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Дај ми една причина за да останам овде Иако поради маскирната униформа над слоевите зимска облека и ранецот на грбот не можеше добро да погледне надолу кон своите гради, знаеше дека го притискаат редениците со куршуми.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Од една страна, луѓето се лакоми, сладострасни, непослушни и самоуверени – тие, без скрупули кон другите луѓе, кон своите браќа, можат да посегнат по она што мислат дека им треба, по она што го посакуваат – јаболкото, парите, жените, што и да е.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој е жив и судник им е на грешните, од неговите душмани не останало ни ковче на земјата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јаков Иконописец останал сам, врел и во оклоп на модрици, наеднаш безимен и бутнат на некое дно на кое само месото ја памети својата болка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Челникот и човекот на коњ продолжиле да се движат еден кон друг како по некој поранешен договор, без брзање, бавно, секој со своја срдечност - така изгледало - да подаде рака за поздрав, не намерници на кои животните врвици им се составуваат случајно туку стари познајници и приврзаници на човечко пријателство.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Трчаа, тие што беа будни, кон своите волиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никој не се зафаќал да го спрегне добитокот како што никој не се определувал на ничија страна: нека повелат Онисифор и Онисифор да се спогодат околу покојникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Месото на дланките се отвораше, во нив се забуцуваа остри камчиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во новиот метеж луѓето се измешаа со своите сенки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се буткале, секој да се наднесе над него, некои од помладите да му ја допрат со усни десната рака, чиниш тој внимателно ги слушал и ги следел со малку накривена глава и подотворено око кон своето воле под дамкав габер; суро живинче слично на изгаснато суштество.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сиот вилает, сиот Балкан, станувал сѐ повеќе прогонета волчица скучна од сомневања дури и кон својот род и пород, бил скаменето животно со душа благословувана само од пеколот - се раѓа на камен, живее на камен, ги лекува раните на камен да биде еднаш живот или вечна смрт; лежат кратовските кули на беговите врз прастар вулкански кратер и лежи на ист таков кратер Лесново со својот манастир, истината лава се купите и излеаноста над Мрежичко под Кожув, над Добро Поле под сенката на кајмакчаланските облаци и на Стара Чука кај Стојаково во Гевгелиско, во преспанските води се огледува со тага варовитата Галичица, Крушово е камен на камен; бегале пред исламски зулуми Мијаците од Дебар, оние од Река и Власите од подалеку и кревале своја крепост, се криеле во ниски врби на смирени варовници и по прнари Брсјаците, но и едните и другите, и исто толку и многу повеќе господарите, ги секле шумите, се градело, се горело, им се носел лисник на козите, потоа од планините се урнувале порои скрка и ги покривале неговите житници, на тој лом да се множат жолтогрлени гуштери и црни скакулци со тешки утроби - се шират степски и пустински површини, земјата уште само со прнар се закитува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Двајца, беличот Блаже Задгорец и Богдан Преслапец, му пришле, другите чекале. Триесет и шесте запреги зад скршената кола биле беспомошни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Симон Наконтик, патник кон својот крај, повеќе тоа отколку судија и правда, се крстел со брзи, исплашени движења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога жените се исправиле под светлоста на месечината чудно танки и штрклести дури и во подгрбавеноста и кога пошле кон своите куќи во чии прозорци лежела магличеста светлина, Лозан Перуника, со стиснати усни совладувајќи го во себе отпорот на осаменичкиот страв, дошол до гробот заграден со пет пламенчиња за петте покојници од дванаесет до шеснаесет години и се потпрел со острите коленици на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега му се одолжувале на покојникот за прикаските со кои ги обогатувал во Кукулино во претпразничните ноќи или во празничните попладниња и брзале да бидат мудри како што бил тој некогаш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Кога нешто ќе почнеш, доврши го, засипнато рекол Онисифор Мечкојад; веќе бил без омраза кон својот вујко, кон неговиот облик на замелушен гуштер, кон неговото олцкање и тресење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Држејќи ја за рака, ја повлекол кон некакво засолниште што сѐ уште не можел да го види.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Десно од патот се спуштала кон своја длабочина збрчкана стрмност, лево ги запирале грмушки и камења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Светот бил поделен на обрачи - бара во која од фрлен камен се шират кругови и пак се собираат кон својата средина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се тргал, сакал да му се врати на својот свет што го измислувал, сакал да гледа како по усвитени карпи се лизгаат грешни души, со крици на врани паѓаат во густо и вжештено море и ѕурат со усвитени клобуци кон своето блажевито минато.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Застанале еден спроти друг, Онисифор Проказник свртен со грб кон своите луѓе, другиот поткренат во седлото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сонцето било свртено кон грчот на неговото лице.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ридот со неколку дрвца стрмно се качувал кон својата гола грпка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Немој, викал другиот и сѐ повеќе ја пикал главата во кожите. - Јаков ќе е татко и на деветто дете.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По ударот со кундак во куќата на немата девојка, Лозан Перуника се чувствувал грд и штрбав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И тој и селото и ридиштата наоколу биле фатени во обрач на мрак зад чија граница можел тогаш да се стеснува нов обрач на онбашии, заптии, јузбаши, чауши, кајмаками, мулазими, кадии и секакви одбрани стрелци и мислители на царството, повеќето со измеќари, соколари или ќати, но сите со кубури, со долги или краткоклуни пушки, со јатагани, анџари, џилити и наџаци на чие железо со златни или со сребрени нишки е запишана муслиманската покорност пред пророкот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во згрбавеноста бев желка што ќе продолжи да лази кон својата цел дури иако ја носи на својата коскена кора земјата со сите планини и реки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Повторно вратен кон своето достоинство, жеден за ракија но не толку алчен колку уверен дека загосподарува, не чекал да му ја подадат полната карта; им ја грабал од раце и пиел со свртени очи кон небото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со наведнати глави децата се разделија и секое тргна кон својот влез... Само Петре и Мише уште стоеја.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
НЕДА: (Се повлекува наназад кон својата соба.) Господин Луков.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
НЕДА: (Мислејќи дека Луков заборавил на неа, прави обид да се повлече кон својата соба.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Имаат ли чувство кон своите деца?
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Шанкерите треба да бидат помилосрдни кон своите муштерии. Па и муштериите се, побогу, луѓе!
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Знаеше оти ќе има време да го стори уште тоа, а после ќе му остане само можноста да бега назад, кон својата пилана, без да губи време.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги шепотеше сите тие шеги кон својот гостин, а потоа го изгасна фенерчето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Затвори добро зад себе, зашто тоа му беше сѐ, што му остануваше, а веднаш потоа отиде кон своето легало.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој пречекорил некоку пати натаму, а кога застанал, пак расколебан од својата несигурност, мечката ја подигнала малку главата кон своето малечко до себе, го подушила малку и чиниш му дошепнала нешто притоа, како жена, покажала кон него, малото се свртело кон човекот и како дете, испратено да послуша нешто, дошло до него, завртело неколку пати околу него, со наведнат поглед што моли, а после седнало малку подалечку и го гледало, сосема исто како расплакано дете, дури така и бришејќи си ги солзите од своето лице со големите питоми шепи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Или ќе престанеш еднаш да крадеш“, му рече еден ден на оној еден од нив, а можеби тоа му го рече тој самиот, но тоа беше безразлично, „или ќе си ја поскусиш раката со тоа твое левосување, или ќе му кажеме на Башмајсторон, да си знаеш“, додека се враќаа во приквечерината кон своите бараки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Наеднаш чиниш тој простор беше му го позел; тој простор чиниш уште пред тоа, пред тој да може да го знае тоа, беше му го украл сиот негов здив во своите недогледни глобочини, со мирна невидена плавна синевина, што го исполни сето растојание меѓу бескрајните брегови на неговиот поглед и простор беше го повлекол сиот него кон себеси, кон својата шир.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не можеше ни да се исправи, ни да погледне кон својот прогонувач.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Ни кон својата свест? - Ни кон неа. - Ни кон себеси?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Без комплекси, без претенциозности и најважно без ни малку презир кон својата публика.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Го ранија в грб, не в гради, зашто не беше свртен кон нив туку кон својот грев подаден пред него како мрачно предупредување дека е виновен.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Наш си, маката секогаш кон свој човек носи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Почна да ја врти чепурката кон својата воденица каде што се чувствуваше посигурно и моќно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сплотени еден во друг се лизгаа гушнати од зелените брегови кон својата заедничка цел.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Родилките ги турнаа топлите ќебиња кон своите нозе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Чукањето не се повтори и Рада повторно се врати кон своите бестелесни фантазии.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Морам да чекорам кон својата среќа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја погледна Херкулина. Таа го искористи моментот за да покаже кон својот рачен часовник и да го потсети дека времето за посета истекло.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не оставајќи ѝ време да реагира, ја повлече со левата рака, а десната ѝ ја стави околу вратот и му викна на Сатурн Волшебникот: – Одете си! Сатурн побегна избезумен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Среде наполеоновската окупација, во климата на патетичниот полет и жестокиот национализам, Гете ја разобличуваше систематската верност на уметникот кон својата татковина.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Негде почна да завива сирена. Последните што не беа во некое свое засолниште, избезумено се растрчаа.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Јајцевидното сонце со дамки, и тоа некако извртено , се издолжи уште повеќе и со леснотија на гасеница, залази кон својот дом – замок од жива вулканска лава под покрив на созвездија.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сенките побрзаа една кон друга. Се споија. Се стемнуваше. Минувачите се проретчија. Брзаа кон своите куќи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Тоа е веќе едно ново време, време кога и конференциите и Месната и Тацко Настејчин и малите селски агитатори наеднаш како да потемнеле, заостанале зад животот кој навлегол во нови колотечини, кога виталниот сој на жителите на Пасквел започнува масовно да ја напушта долината, не обѕрнувајќи се на минатото и итајќи кон својата иднина.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
На хоризонтот бавно патуваа кон својата расплинатост јоргованести облачиња.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Мислеше на Јана и не беше веќе бесен на Ивана со врелина прашувајќи се зошто луѓето стануваат рамнодушни кон своите ривали и зошто ноќе имаат разбирање за нив.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Потем, како и пред тоа што течело, потече кон своето безизлезно дно - и звук, и движење, и сѐ што беше живот, надеж, искушение.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Избивањето на војната 1914 г. не само што го прекина развојот што се стремеше кон својот врв, туку и ги закопа сите надежи за духовно-душевна обнова.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Народот се држи кон својот паничен страв од светот и светските процеси, и дури по цена на потполно осиромашување и анимализирање тој е среќен само кога на власт ќе има некого што ќе ја поддржува неговата национална предрасуда и ќе го држи потаму од секоја одговорност за сопствената судбина.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
На 27. 12. 1950. умира во Њујорк. Max Beckmann, 1918 Војната се приближува кон својот жалосен крај.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Арафат заминал, Бургиба свртувајќи се кон својот министер Бен Сајах, кој го следел разговорот, загрижено му рекол: Каква несреќа! Па тој ништо не разбра.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Жолтите одрази на сончевите зраци од последното лисје пред да падне на земјата ги придружуваат тажните Палестинци кон својот Јасер Арафат, човекот веќе претворен во симбол, одземен од животот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во годините минати близу Јасер Арафат во Картагина, се соочував со еден друг вид на владеење, кое можеби беше единствено во светот од таков вид.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бургиба во тој момент го погледнал својот часовник и му рекол на угледниот гостин: Побрзајте за да не задоцните за вашиот авион.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Пред да пристапи кон својата централна тема - периодите на балканската историја при падовите на империите, тој ги проучуваше големите преселби на индо-европските народи, па на Аварите, Хуните и многу други познати и непознати народи, кои запирале на топлите мориња, сочните долини, воспоставувајќи и уривајќи империи, предизвикувајќи воедно и цивилизациски мешања, надоврзувања и изблици кои ќе го обележат човештвото за сите времиња.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Му беше блиска Шпанија поради приврзаноста кон својата мајка која беше од шпанско потекло.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но и Арафат не можеше да биде исклучен од шемата на кривата на владеењето, колку и да беше нејзиното извишување подолготрајно и понеизвесно во светот, насочено кон својот крај во слободна Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Само модрозеленикавата Сена тече рамнодушна кон историјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И двајцата по првото искуство беа согласни дека ако продолжат, на секоја заемка османизам да ѝ го посветуваат истото време, тогаш ќе им бидат потребни години за да ја приведат работата кон својот крај.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Секој појде кон својата библиотека како кон Делфиското пророчиште, да трага по вистината како да се совлада балканвавилонското проклетство...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Подоцна се утврдило дека гостинот од пред 17 години бил истиот и сопственикот на хотелот не само што барал уште потолерантен однос од своите вработени кон својот необичен гостин туку побарал од хотелскиот персонал и да му бидат при рака за секаква помош на Климент Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се договорија, според претходната шема, Камилски да избере пет збора со негативна, а Татко со позитивна конотација, верувајќи дека на тој начин побрзо ќе стигнат до крајот на мисијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Париската одисеја на Климент Камилски се приближуваше кон својот крај заедно со неговите книги, претстоеше балканскиот, неизвесен дел.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Наш си, маката секогаш кон свој човек носи.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Не“, одмавна тој со тешка рака; кругот на животот се собираше сега кон својот центар, се ближеше кон некоја скриена цел.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го ранија в грб, не в гради, зашто не беше свртен кон нив туку кон својот грев подаден пред него како пред мрачно предупредување дека е виновен.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Утредента, додека сонцето се качуваше кон својот зенит, Тинка, ќерка Парамонова и внука Богданова, го најде недоистинат и без грч на лицето.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Никој не знае што видел вдовецот во ковчегот - безбројните трагедии на човештвото по него или себеси се уште жив како паѓа од седло кон својот исправен меч.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Полека, заборавајќи го слепиот и патилата, таков каков што е, се намалува и и бега на земјата; сега чекори, далеку од себеси ранет, кон својот дом зад оној прославен по проклетствои како зандана ан, под трошен покрив се неговите деца, негов свет и негови соништа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Денот, летен долг, некако и самиот изморен од својата жештина и ранобудност, се ближи полека кон својот крај.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Под сребрениот капак со изгравиран жерав времето се одмотувало кон својот бескрај оставајќи ја зад себе смртта на своите стопани.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Човекот без брада отскокна кон своето место.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Погледна уште еднаш кон својот ривал отспротива.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Генералот со непресметлива гордост погледнуваше кон својата гарда, со поглед кој заминуваше некаде зад небото, зад сонцето и извикнуваше: Животот е еден и единствен!
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Но набргу сите се упатија кон своите куќи. Во црквата остана само слепата Донка која не знаеше што се случува.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Постоја така загледан и повторно пријде кон гробот од жена му и кон својот; ги загледа, клекна крај гробот од жена му, ѝ запали свеќа од тие што ги најде тука недогорени, а потоа запали свеќа на гробовите од татко му и макја му.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тоа само ќе ја вознемири, особено поради тоа што таа кон оваа приказна се однесува како кон своја лична работа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Откако се сместија во авионот и кога сфати во какви околности патува кон својата земја, на Марија ѝ се стегна грлото.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога и самиот Хелвиг сфаќаше дека има отпор кон своите родители.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се позатаи малку да види дали уште ќе ја штрека половината и крстот и бидејќи сети леснина, се обрна кон Митра со наивен детински поглед и полна доверба како кон своја мајка или сестра: — Да е видел господ, слепела, сестрице Митро, ошче за влакно ќеше да скрша глава. Boa ти било проклетија од господ на жените, сестричко.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Затоа и Иван не успеа да го врати Крстета со првата група бојци од II македонска дивизија, кои се групираа во Софија и си тргнаа кон своите родни краишта по цела Македонија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ми блескоти телото Под жешкиот вршник на мислата Дека конечно пливам кон својата Итака.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Совладана е и остварена желбата, онаа постојана опседнатост и долгот кон себе си, кон своето пеење што еве сега ја здогледува светлината на денот.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
По ликвидирањето на мамутите и идеолошкиот раскин со диносаурусите, опосумскиот монотеизам преминува кон својата наредна фаза: фалсификување на праисторијата.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Но постои, сигурно постои еден период во животот кога мајката се ослободува од инстинктивната приврзаност кон своето чедо, кога е, ко­неч­но, пресечена и менталната врвца.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко беше свесен дека Мајка, на некој начин, се жртвуваше, во бракот со него, кога влегуваше во патријархалниот лавиринт, имајќи си ја како утеха љубовта кон Татко, кон своето семејство, кон своите чеда.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога не можеше да го разврзе јазолот на Татковите згустени мисли, во миговите пред заминувањето, во текот на самото патување, тогаш таа си се враќаше кон својата постојана грижа, а за неа тоа бевме ние, нејзините деца, четирите синови и малата ќерка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко, потем, се врати кон својата фотелја и тивко ѝ рече на Мајка: – Минаа многу години, а ние никаде не заминавме, како да сме во еден лет во место!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но, етичките проблеми се поважни за постмодернитетот затоа што модерниот начин на етичката регулација на човечкото комуницирање доаѓа кон својот крај.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Овој модерен начин имаше два аспекти: од една страна, тоа беше обидот моралната одговорност од индивидуумот да се пренесе на институциите, на организациите какви што се државата или црквата, и, на друга страна, тоа беше она што го нареков „адијафоризација”. Margina #21 [1995] | okno.mk 69
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Таа ги навали очите и почна да му раскажува како пред три дена тој дошол да ѝ држи епитимија, таа лежела гола во постелата; тој се наведнал да ја покрие со веленцето, а таа се поткренала, го фатила со рацете за вратот и го привлекла кон себе; тој почнал да се трга, да се напиња, да се исправа, но нејзиното тргање било посилно и тој клекнал на колена крај неа, а потоа се наведнал над неа допирајќи ѝ ги градите со брадата; таа од влакната почувствувала скокот и возбудливи трпки по кожата и уште посилно го привлекла влечејќи му ја главата кон своето лице.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Влезе во келијата како и другпат да ѝ држи епитимија на Смилјанка; таа лежеше гола на постелата; кога ѝ пријде и кога го зеде веленцето да ја покрие, таа се покрена, го фати за рацете за вратот и го повлече кон себе; тој почна да се трга, да се опира, да се исправа, но нејзиното тргање беше посилно и тој клекна на колена крај неа, а потоа се наведна над неа допирајќи ѝ ги градите со брадата; таа од влакната почувствува скокот и возбудливи трпки по кожата и уште посилно го привлече влечејќи му ја главата кон своето лице.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ако е така, тогаш планетата Земја неповратно се движи кон својата цел и кон својот крај.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сепак продолжи, упатен право кон својата дневна цел – продавницата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо наместо да ѝ одговори, се ведна кон својата патна торба и го приотвори патентот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не беа лоши. Ни најстарата која што треба да се ближеше кон својата триесетата година, средната на некои дваесет и две до дваесет и три години беше привлечна но скоро грдичка, но затоа најмалата, со не повеќе од шеснаесетина години беше – пушка!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Утринската авантура на авторот одеше кон својот крај.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш тој луѓето, граѓаните на целиот свет, ги виде како огромна толпа што безглаво јури кон својот неврат...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Гледаше внимателно и без доверба: оној во црната рамка принесуваше запалено чкорче кон своето лице обраснато со мрак и со јаки сенки под јаготките.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Марија, да ја чуваме, ако зајакне, нека тргне кон својот југ.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сум се нишал од млекото на ѕвездите како сега, забрзан во зик-зак кон својот пад, секогаш ноќе во секоја крчма.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Го сврте погледот кон своето рамо.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Игор Лозински благо го погледна Татка, покажувајќи во изразот дека има разбирање во неговата размисла, макар што таа водеше кон друг тек, па продолжи погледнувајќи и кон својот соработник Цветан Горски: - Но, мене пријатели мои, друга мака ме мачи, кога се во прашање јагулите и нивниот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На крајот, Јагулче Дримски, исцрпен, но пресреќен, со свиркање на полетна револуционерна песна, појде кон својот дом, чекорејќи крај реката.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Слушајќи како се соочуваа јагулите со патот кога на земјата постоеше Атлантида, и како откриваа заобиколен пат по големата фрактура на планетата Земја, тој се обидуваше во својот забрзан асоцијативен тек на имагинацијата, толку силна во егзил, да го најде следејќи го патот на јагулите, патот кон својата загубена татковина.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И дваесеттиот век се ближеше кон својот крај.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но, дента појде, така понесен од убавиот ден, од блесокот на сонцето врз сините води долж реката, кон својот пријател Игор Лозински.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ги забрзуваше чекорите кон своите, кон семејството, кои сигурно беа загрижени поради неговото долго, непредвидено отсуство. XI Се вестеше крајот на фашизмот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А другиот дел на истото семејство, на кое бездруго и јас бев далечен потомок, низ многу, многу генерации остана небаре да вечнее крај морскиот брег со довикот кон своите, на другиот брег, со надеж дека судбината еден ден повторно ќе ги зближи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Итаат мравки и бубачки и црви кон својата гозба пред штурата виделина.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Фрлајќи уште еден незадоволен поглед кон својот лик, ја отвора славината. Ги измива рацете.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Следната минута не се слушна ниту „грак“, ниту „квак“, сè додека Хорацио, сè уште загледан во исчезнатиот гусак, не се искашла, дозволувајќи му на „Езерце“ да се врати кон својата вообичаена живост и гласност.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Се враќаше по некоја друга улица кон својот дом.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Зад колите остануваа само облачиња од издувните цевки; тие јуреа кон хоризонтот, кон своите куќи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Сега, веднаш ќе ти ги донесам, ѝ зборуваше збркано Беба и потрча кон својата куќичка.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Вангел покажа кон својот мев и кон празот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ако погледнеш од горе, гледаш само црневица од забрадени, бабуњосани, свиткани и стуткани сенки како врват со наведнати глави и со одвај видлив чекор, една до друга покрај казаните и, без да погледнат во чинијата, во војничката наполу ‘рѓосана порција, во бакарното котленце, во исчаденото тенџерче, во лименката од празна конзерва, тргнуваат со уште порастреперен чекор кон своите рогозини во старите италијански коњушници во кои никој не успеа да го сотре мирисот на коњската моч.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„И најпосле“, додаде, „очекуваме и негова подршка на нашето заедничко дело.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не знам дали го вознемири моето однесување господинот Иван Степанович, но тогаш првпат пред мене лично спомна дека отсекогаш имал симпатии кон својот стар соборец и пријател Семјон Иванович, дека му помагал, колку што можел, и дека, еве, на крајов, го ослободил од оние камати во врска со оној заем за фордот што реално гледано тој му ги должи а сепак не бара да му се платат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сите нешта на светов се враќаат кон својот корен, а не знаат дека тоа го прават.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
- Александар (кон своите врсници): Другари Македонци мои, ме плаши помислата ако татко ми по толку битки ми земе сè: сите победи - што ќе остане за мене, какви дела ќе извршувам јас?
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Неколку гости во една кафеана се засркнаа, згадени од неговата постапка, па Ц задоволен од исходот тргна кон својата куќа планирајќи го новото утрешно заљубување.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Запрашаниот се сврте кон својот другар, тивко го праша: - Ара, како се вика ова село? - Крчишта - одговори тој со пригушен глас.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Стево Андреевиќ дебармаалец, сега на бел коњ, со развеана коса и копје во раката галопира кон своите перспективи на хоризонтот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Секој од нас е на пат кон својата голгота. Никому не му гине распетие.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Заборавиле кога биле деца како се однесувале кон своите мајки.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Па нека се и најдобри на светот, сеедно, пред мајките многу нешта се премолчуваат и тоа е природно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога пилотите појдоа кон своите авиони, останаа зачудени: секој авион беше закитен со маслинови гранки.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ја спуштив Биле на тревата, а таа како пеперутка, со раширени раце, полета кон својата праска. Тргнав по неа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)